Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
การเเสดงพื้นบ้านในโซนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้, image, image, image,…
การเเสดงพื้นบ้านในโซนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
ประเทศกัมพูชา
ตัวอย่างการแสดง
ระบำอัปสรา
เกิดจากภาพจำหลักของนางอัปสรที่ปรากฏอยู่บนปราสาทหินที่นครวัดในประเทศกัมพูชา โดยภาพจำหลักเป็นรูปนางอัปสรร่ายรำในท่าทาง
ที่ต่างๆกันไป ซึ่งแสดงให้เห็นถึงศิลปการร่ายรำของเขมรที่มีมายาวนาน เคียงคู่อยู่กับตัวปราสาทที่สง่างาม
การแต่งกาย
ประกอบด้วย ศิราภรณ์ยอดเดียว กระบังหน้า กุณฑล กรองศอ พาหุรัด ทองกร ทองพระบาท นุ่งผ้าชักชายยาว มีผ้าพับย้อนออกมาด้านหน้าและถือก้านดอกบัวที่หัตถ์
เครื่องดนตรี
ใช้วงมโหรีเขมร ประกอบไปด้วย ซอกันตรึม โทนเขมร ปี่อ้อ กระจับปี่เขมร จะเข้เขมร และเครื่องดนตรีประกอบจังหวะ
บุคคลสำคัญ
สมเด็จพระมหากษัตริยานีกุสุมะนารีรัตน์
พระองค์ได้ทรงบำเพ็ญมหาพลีกรรมอันยิ่งใหญ่ ทรงทุ่มเทพระพลังกาย โดยไม่เห็นแก่ความเหนื่อย และทรงบริจาคทรัพย์อย่างมากเพื่อส่งเสริม และแนะนำให้มีผลงานการศึกษาค้นคว้าและจดบันทึกเพื่อยกสถานะวัฒนธรรมกัมพูชาให้สูงส่ง ทั้งยังทรงเป็นผู้ริเริ่มการแสดงระบำอัปสรา อันจัดอยู่ในระบำพระราชทรัพย์ หรือ ระบำเขมรโบราณโดยพระราชธิดาของพระองค์ได้รับเลือกเป็นนางอัปสราตัวเอกองค์แรกของชาวกัมพูชา และยังนำการแสดงระบำอัปสราไปแสดงที่ประเทศฝรั่งเศษเพื่อการเรียกร้องเอกราชของชาวกัมพูชาจากฝรั่งเศสอีกด้วย
ลักษณะการแสดง
รูปแบบศิลปะการแสดงชั้นนำของกัมพูชา คือ
นาฏศิลป์เขมร
หรือ ‘ระบำพระราชทรัพย์’ มีต้นกำเนิดมาจากราชสำนัก นาฏศิลป์เขมรดั้งเดิม โดยแสดงในพระราชวัง ต่อมาได้รับการเผยแพร่ให้กับประชาชนทั่วไปและได้รับการยกย่องว่าเป็นสัญลักษณ์ของวัฒนธรรมกัมพูชา
การแสดงประกอบด้วยนักเเสดงที่แต่งกายอย่างประณีต โดยแสดงท่าทางช้าๆ และเป็นรูปเป็นร่าง ร่วมกับดนตรีประกอบของวงดนตรี ‘วงพิณพาทย์’ อีกทั้งยังประกอบด้วยการเต้นรำเพื่อบรรณาการหรือการวิงวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย
ประเทศอินโดนีเซีย
ตัวอย่างการแสดง
ระบำบารอง
เป็นศิลปะการแสดงที่เป็นเอกลักษณ์ของชาวเกาะบาหลี โดย บารอง คือสัตว์ในตำนานและเป็นสัญลักษณ์แทนวิญญาณดีงาม ซึ่งเป็นผู้ปกปักษ์รักษามนุษย์เพื่อต่อสู้กับ รังดา คือตัวละครที่เป็นสัญลักษณ์แทนวิญญาณชั่วร้าย ระบำบารองเป็นการแสดงศักดิ์สิทธิ์ การร่ายรำมีท่าทีอ่อนช้อยงดงาม เสียงเพลงไพเราะ
การแต่งกาย
จะเป็นการผสมผสานระหว่างตัวแสดงที่เป็นคน และเป็นสัตว์ โดยบารองต้องใช้คนเชิด 2 คน มีลักษณะคล้ายสิงโต ส่วนรังดาจะเป็นปีศาจแก่มีเขี้ยว น่าเกลียดน่ากลัว
เครื่องดนตรี
ใช้วงดนตรีโหมโรงขึ้นมาก่อน มีเครื่องดนตรีหลักเป็นระนาดเหล็ก ฆ้องใหญ่ ฆ้องแถว , กลองคู่ และเครื่องดนตรีประกอบที่ทำจากไม้ไผ่
บุคคลสำคัญ
กริซดายันตี
เป็นนักร้องและนักแสดงที่ได้รับรางวัล Asia Bagus Grand Champion เป็นคนแรกของอินโดนีเซีย โดยเมื่อตอนอายุ 9 ขวบ ได้บันทึกเสียงครั้งแรก จากซาวน์แทร็ก ‘Magalaman’ และเมื่อตอนอายุ 12 ขวบ ได้ออกอัลบั้ม ‘Burung-Burung Malam’
ลักษณะการแสดง
เนื่องจากมีชนพื้นเมืองหลายชาติพันธุ์กระจายอยู่ตามเกาะ ทำให้ประเพณี วัฒนธรรม ในแต่ละพื้นที่แตกต่างกันออกไป โดยส่วนใหญ่เป็นการแสดงอันเก่าแก่และมีเอกลักษณ์ที่โดดเด่น ซึ่งมีพื้นฐานมาจากวัฒนธรรมชาวมุสลิมและชาวฮินดู ปรากฏอยู่เด่นชัดในการแสดง
ประเทศฟิลิปปินส์
ลักษการแสดง
ศิลปะการแสดง การละเล่นและเทศกาลงานประเพณีของฟิลิปปินส์มีทั้งแบบพื้นบ้านพื้นถิ่นของชาวมาลยูผสมผสานกับวัฒนธรรมตะวันตกที่เกี่ยวข้องกับพิธีกรรม
และความเชื่อทางคริสต์ศาสนา
บุคคลสำคัญ
รูเบน ตากาล็อก
(17 ตุลาคม พ.ศ. 2465 – 5 มีนาคม พ.ศ. 2528) เป็นนักแสดงและนักดนตรี ชาวฟิลิปปินส์ มีชื่อเสียงจากผลงานในรูปแบบกุนดิมันเขายังเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งกลุ่มร้องเพลง MabuhaySingers ทรงได้รับสมญานามว่า “บิดาแห่งกุนดีมัน” เขาเป็นสมาชิกของกองทัพสหรัฐฯ ในช่วงที่ญี่ปุ่นยึดครองฟิลิปปินส์
ตัวอย่างการแสดง
ตินิคลิ่ง(Tinikling)
เป็นระบำของชนเผ่าพื้นเมืองแถบหมู่เกาะมินดาเนา ตินิคลิ่งนั้นนับเป็นการเต้นรำแบบดั้งเดิมของประเทศฟิลิปปินส์ที่เกิดขึ้นในช่วงประเทศสเปนเป็นเจ้าอนานิคม มีการใช้ไม้ไผ่ในการเต้ยร่วมด้วยช่วยเคาะให้จังหวะ โดยการตีกระทบไม้ไผ่ทำให้เกิดเสียงประกอบการเต้นรำ นิยมแสดงในวันชาติฟิลิปปินส์เพื่อเฉลิมฉลองอิสรภาพที่ได้รับจากสเปน
การแต่งกาย
เพศหญิงจะสวมใส่กระโปรงยาวเสื้อสีครีมแขนสั้นจับจีบยกตั้งขึ้นเหนือไหล่คล้ายปีกผีเสื้อ เรียกว่า บาลินตาวักหรือปาตาดยอง เพศชายใส่กางเกงขาวยาวและสวมเสื้อ บารอง ตากาล็อกเป็นผ้าที่มำมาจากใยสัปปะรด
เครื่องดนตรี
ที่ใช้ในการแสดง คือ เสาไม้ไผ่ ใช้เป็นเครื่องช่วยเคาะให้จังหวะ โดยการตีกระทบไม้ไผ่ โดยการตีกระทบไม้ไผ่ทำให้เกิดเสียงประกอบการเต้นรำ
ประเทศลาว
ลักษณะการเเสดง
การแสดงในประเทศลาวมีรูปแบบที่หลากหลายและเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งสะท้อนถึงวัฒนธรรมและประเพณีของลาวที่สืบทอดกันมายาวนาน การแสดงเหล่านี้สะท้อนให้เห็นถึงความหลากหลายและความงดงามของวัฒนธรรมลาวที่มีการสืบทอดและรักษาไว้อย่างดี
ตัวอย่างการเเสดง
ลำลาว
หรือหมอลำเป็นการแสดงดนตรีพื้นบ้านของลาว โดยนักร้องเป็นผู้เล่าเรื่อง ใช้แคนเป็นเครื่องดนตรีหลัก แต่ก็ใช้เครื่องดนตรีอื่นประกอบได้ การแสดงแบบเดียวกันนี้ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทยเรียกหมอลำ แต่ในลาว คำว่าหมอลำจะเน้นที่ตัวผู้ขับร้อง
เครื่องดนตรี
ใช้วงโปงลาง ประกอบไปด้วย เเคน โปงลาง พิณ โหวด กองยาว ฉิ่ง ฉาบ เเละกรับ
การเเต่งกาย
ลำลาวจะสะท้อนถึงวัฒนธรรมเเละประเภเพณีท้องถิ่น โดย ผู้ชาย จะใส่เสื้อคอกลมเเขนยาว มักจะปักลายดอกไม้ กางเกงจะใส่ขายาว มีผ้าคาดเอว เเละเคื่องประดับ เช่นสร้อย ส่วนผู้หญิงจะใส่
เสื้อเเขนกระบอก ผ้าซิ่น ผ้าสไบ เครื่องประดับ ต่างๆเช่น สร้อย ต่างหู
บุคคลสำคัญ
ดาวเวียง บุตรนาโค
เป็นนักเขียน กวี และนักแต่งเพลงลูกทุ่งลาวอันโด่งดัง และยังเป็นศิลปินแห่งชาติของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวก่อนเข้าสู่วงการดนตรี เขาเริ่มมีชื่อเสียงจากการเป็นนักข่าวของหนังสือพิมพ์ ศึกษาใหม่ และยังเป็นนักเขียนอีกด้วย เขาเริ่มเข้าสู่วงการดนตรีโดยการเป็นนักแต่งเพลงแนวลูกทุ่งและเพื่อชีวิต ในช่วง พ.ศ. 2551 วงการเพลงลูกทุ่งลาวเริ่มมีการพัฒนาอย่างรวดเร็ว เริ่มมีดนตรีที่ทันสมัยและเพลงลูกทุ่งอีสานของฝั่งไทยเริ่มมาเป็นที่นิยมในลาวมากขึ้น ดาวเวียงจึงยุติบทบาทนักแต่งเพลงลูกทุ่งลาวไปในที่สุด แต่ยังคงเขียนเรื่องสั้นและกวีต่อไป
ประเทศไทย
ลักษณะการแสดง
การแสดงพื้นบ้านของไทยมีประวัติและเรื่องราวยาวนานตั้งแต่สมัยอยุธยา เกิดจากปัญญาชนของท้องถิ่นที่สร้างสรรค์ขึ้นโดยอาศัยส่งแวดล้อมเป็นพื้นฐาน มีความเด่นชัดในเอกลักษณ์ของตนเองตามรูปแบบลักษณะ ลีลาความเคลื่อนไหว น้ำเสียงตามสำเนียงท้องถิ่น ตลอดจนกิริยามารยาทและความเชื่อถือ เนื้อหาของหนังสือกล่าวถึงลักษณะทั่วไปทางสังคมและการแสดงต่าง ๆ ของภาคกลาง ภาคเหนือเป็นศิลปะแห่งการฟ้อนรำ เช่น ฟ้อนเมือง ฟ้อนม่าน ฟ้อนเงี้ยว ฟ้อนเล็บ ฟ้อนเทียน และดนตรีพื้นเมืองการแสดงของภาคอีสาน คือ กลองเส็ง หมอลำ เพลงโคราช กันตรึม และเซิ้ง
การแต่งกาย
แต่งตัวด้วยเครื่องประดับสวยงาม เลียนแบบเครื่องทรงกษัตริย์ จึงเรียกว่าลิเกทรงเครื่อง บางครั้งก็ลดเครื่องแต่งกายที่แพรวพราวลงไป โดยตัวนายโรงยังแต่งเลียนแบบเครื่องทรงของกษัตริย์ในส่วนที่มิใช่เครื่องต้น เช่น นุ่งผ้ายกทอง สวมเสื้อเข้มขาบหรือ เยียรบับ แขนใหญ่ถึงข้อมือ คาดเข็มขัดนอกเสื้อ ประดับ เครื่องราชอิสริยาภรณ์ ต่าง ๆ
ตัวอย่างการแสดง
"ลิเก" เป็นละครผสมระหว่างการพูด การร้อง การรำ และการแสดงกิริยาท่าทางตามธรรมชาติ โดยมีวงปี่พาทย์บรรเลงประกอบ ทำนองเพลงหลักที่ใช้สำหรับร้องดำเนินเรื่อง เรียกว่า รานิเกลิง (รา-นิ-เกลิง) หรือ ราชนิเกลิง (ราด-นิ-เกลิง) ส่วนอื่นๆ ที่ใช้สำหรับร้องรำ และประกอบกิริยา นำมาจากเพลงของละครรำ และเพลงลูกทุ่ง ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมในขณะนั้น ผู้แสดงรับบทชายจริงหญิงแท้ มีบทพูด และบทร้องตามท้องเรื่อง
เครื่องดนตรี
สำหรับการแสดงลิเก บรรเลงด้วยวงปี่พาทย์ ๒ แบบ คือ วงปี่พาทย์ไทย และวงปี่พาทย์มอญ โดยมีเครื่องดนตรี เช่น ฆ้องวงมอญ ระนาดเอก ระนาดทุ้ม ฆ้องวงใหญ่ ฆ้องวงเล็ก ปี่ใน ปี่นอก ปี่มอญ ปี่ชวา ขลุ่ย ฉิ่ง ฉาบเล็ก ฉาบใหญ่ กลองทัด ตะโพนไทย ตะโพนมอญ
บุคคลสำคัญ
วิโรจน์ วีระวัฒนานนท์
อาจารย์ วิโรจน์ เกิดในครอบครัวลิเก มีพี่น้อง 7 คน โดยมีพื้นเพเป็นคนบางปะหัน อยุธยามีคุณตาชื่อ หอมหวล นาคศิริ ซึ่งเป็นหัวหน้าคณะลิเกหอมหวลชื่อดังในยุคนั้นทําให้มีโอกาสสัมผัสการแสดงลิเกตั้งแต่เด็กซึ่งการหัดลิเกนั้นต้องเริ่มจากใจรัก ตามมาด้วยการฝึกพื้นฐาน ซึ่งคุณตาหอมหวนได้สอนการร้องราชนิเกลิง โดยมีแม่ครูน้อม ละคร ในวังเก่าหัดท่ารํารวมทั้งครูอีหลายท่านในการฝึกหัด ผลงานท่านมีดังนี้ เป็นอาจารย์ผู้ฝึกสอนในละครเรื่อง “เขยลิเก”, แต่งบทเรื่อง “จันทโครพ ช่วยข้าราชการฝึกซ้อม และแต่งบทเรื่อง “สงครามพิศวาส” ฝึกซ้อมและแต่งบท ร่วมแสดงรายการลิเก “ภาษา” เรื่องขุนพลใจเพชร, แต่งบn เรื่อง “สุสานนักรบ”, ให้คณะ “พรสวรรค์” ฝึกซ้อมและร่วมแสดงเรื่อง “อิเหนา
ประเทศมาเลเซีย
ลักษณะการเเสดง
ดนตรีและนาฏศิลป์รูปแบบต่างๆ ของมาเลเซียคือสิ่งที่สะท้อนให้เห็นถึงมรดกทางเชื้อชาติและวัฒนธรรมที่หลากหลายของมาเลเซียได้เด่นชัดที่สุด การเต้นรำของชาวมาเลย์ ชาวโอรังอัสลี และชนพื้นเมืองเผ่าต่างๆ ในรัฐซาบาห์และซาราวักเป็นการแสดงที่เปี่ยนด้วยเสน่ห์และมนต์ขลังอย่างแท้จริง ในขณะที่ศิลปะการเต้นรำแบบดั้งเดิมของชาวจีน ชาวอินเดีย และชาวโปรตุเกสกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมและมรดกของมาเลเซียด้วยเช่นกัน
บุคคลสำคัญ
ซีตี นูร์ฮาลีซา
เป็นนักร้องชาวมาเลเซีย ตั้งแต่เธอเป็นนักร้อง เธอได้รับรางวัลการแข่งขันประกวดร้องเพลงระดับนานาชาติหลายครั้ง เธอได้รับฉายาว่าเป็นเสียงแห่งเอเชีย หลังจากชนะตำแหน่งกรังปรีแชมเปียนจากเทศกาล Voice of Asia
ตัวอย่างการเเสดง
ซาปิน
มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของหมู่ชาวเชื้อสายมลายู เป็นการเต้นรำพื้นบ้านที่สืบทอดต่อกันมาอย่างยาวนาน ในประเทศไทยสามารถพบการแสดงนี้ได้ที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ คือ จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส ส่วนประเทศที่พบการแสดงนี้ได้มากที่สุด คือ ประเทศมาเลเซีย ซาปินเป็นการเต้นรำประกอบจังหวะเพลงบรรเลงคล้ายกับรำวงของไทยภาคกลาง แต่ซาปินเน้นจังหวะการใช้เท้าและลีลามากกว่าการใช้ท่ารำ แต่ละท่ามีการพลิกแพลงปลายเท้าที่สวยงามพลิ้วให้เข้าจังหวะกับดนตรี
เครื่องดนตรี
ไวโอลิน,รำมะนาใหญ่ รำมะนาเล็ก,ฆ้อง/โหม่ง,แมนโดลิน,แอดคอเดียน
การเเต่งกาย
นุ่งผ้ายาวกรอมเท้า จีบหน้านาง สวมเสื้อเข้ารูปแขนกระบอก ตัวยาวคลุมสะโพก เรียกว่า ปันดง หรือ ปันนัง คลุมผ้าสไบ เรียกว่า กาเฮงสะบา
ประเทศเวียดนาม
ลักษณะการเเสดง
เอกลักษณ์ที่โดดเด่นของวัฒนธรรมพื้นบ้านของชาวเวียดนามนั้นได้ผูกพันธ์กับศิลปะการแสดงต่างๆเช่นเพลงกวานเหาะบั๊กนิง เพลงกาจู่ เพลงแจ่วและการเชิดหุ่นกระบอกน้ำ เป็นต้น ซึ่งมักจะพบเห็นในเขตที่ราบลุ่มภาคเหนือของประเทศ โดยเฉพาะศิลปะการแสดงหุ่นกระบอก
บุคคลสำคัญ
pham Duy (5 ตุลาคม พ.ศ. 2464 - 27 มกราคม พ.ศ. 2556) เป็นหนึ่งในนักแต่งเพลงที่มีผลงานมากที่สุดของเวียดนาม โดยมีอาชีพทางดนตรีที่ยาวนานกว่าเจ็ดทศวรรษ ผ่านช่วงเวลาที่ปั่นป่วนที่สุดในประวัติศาสตร์เวียดนาม และมีเพลงมากกว่าหนึ่งพันเพลงให้เครดิตเขาได้รับการพิจารณาอย่างกว้างขวางว่าเป็นหนึ่งในสามบุคคลสำคัญและมีอิทธิพลมากที่สุดของดนตรีเวียดนามสมัยใหม่
ตัวอย่างการเเสดง
หุ่นกระบอกน้ำ
เป็นผลสืบเนื่องมาจากวัฒนธรรมการปลูกข้าวของชาวเวียดนามที่มีความผูกพันกันน้ำมาช้านาน ดังนั้นหุ่นกระบอกของเวียดนามจึงเชิดและแสดงโดยมีน้ำเป็นเวที ซึ่งถือเป็นเสน่ห์ของของการแสดงหุ่นกระบอกน้ำ และน้ำยังทำหน้าที่คล้ายม่านคอยปิดบังไม้ไผ่เชิดและกลไกพิเศษต่างๆ
เครื่องดนตรี
เครื่องดนตรีพื้นฐานประกอบการแสดง ได้แก่ กลอง ฉาบ และไม้เคาะ ปัจจุบันมีการเพิ่มเครื่องดนตรีเพื่อสร้างท่วงทำนองให้มีความน่าสนใจ ได้แก่ ซอ และขลุ่ยจีน เป็นต้น
การเเต่งกาย
ตัวหุ่นกระบอกมีการสร้างและตกแต่งให้มีหน้าตาคมเข้ม มีเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่งดงาม ด้านหลังตัวหุ่นกระบอกจะสลักเอาเสื้อไม้ออกเพื่อใช้ใส่กลไกในการเชิด ส่วนใบหน้าก็ถูกขีดเขียนขึ้นอย่างปราณีต มีการเขียนเส้นวงคิ้วและดวงตาด้วยสีดำ ประดับด้วยกระดาษเงินหรือผงเงินเพื่อความงดงาม
ประเทศบรูไน
ลักษณะการแสดง
การแสดงพื้นบ้านในประเทศบรูไนมีลักษณะ
เฉพาะที่สะท้อนถึงวัฒนธรรมและประเพณีของชาวบรูไน ซึ่งส่วนใหญ่ได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมมาเลย์และศาสนาอิสลาม
ตัวอย่างการแสดง
อาไดอาได (Adai-Adai) การเต้นรำพื้นเมืองประกอบเพลงของชาวมลายู มีที่มาจากชาวประมงสมัยก่อนที่ร้องเพลงขณะช่วยกันลากอวน ปัจจุบันคือเต้นรำประกอบเพลงบรรเลงสลับกับการท่องโคลงแบบมลายู เครื่องดนตรีหลักคือกลองและไวโอลิน (ดลยา เทียนทอง, 2557:32) นักแสดงอาไดอาได มีทั้งหญิงและชายแต่งกายแบบชาวเล โดยนักแสดงชายสวมชุดพื้นเมือง ส่วนนักแสดงหญิงสวมชุด บาจู กูรง (baju kurong) คือ เสื้อแขนยาวและผ้าถุง คลุมผมด้วยผ้าพื้นเมือง
บุคคลสำคัญ
Maria Aires:เธอเป็นนักร้องหญิงระดับต้นๆของบรูไน เธอเป็นเจ้าของรางวัลมากมาย รวมถึงนักร้องหญิงยอดเยี่ยม
ประเทศสิงคโปร์
ตัวอย่างการแสดง
บังสาวัน
เป็นการแสดงละครร้องคล้ายกับการแสดงโอเปร่าของทางยุโรป เป็นการแสดงที่ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากในประเทศสิงคโปร์โดยมีจะการแสดงประกอบกับการร้องบทละครออกมาเป็นเพลงด้วยตัวของ
นักแสดงเอง พร้อมกับการการเต้นประกอบเสียงดนตรีในท่าทางและอารมณ์ต่างๆ ตามบทบาทที่ได้รับ
การแต่งกาย
มีการแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสวยงามสีสดใส ใส่ประโปรงยาวลวดลายสวยงาม
เครื่องดนตรี
ประกอบการแสดง ได้แก่ ไวโอลิน ฮาร์โมเนียม ทาบลา กลอง แซกโซโฟน และเปียโน
บุคคลสำคัญ
นายอัซมาน
ผู้ประกอบวิชาชีพท้องถิ่นบางสวรรค์ มีส่วนร่วมในรูปแบบศิลปะมาตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1980 เขาเคยแสดงบางสวรรค์ในเรื่องต่างๆ เช่น เรื่อง Cahada Bintang และนิทานคลาสสิก เช่น Dandan steak คุณอัซมานมาจากครอบครัวที่มีประวัติการแสดงบางสวรรค์ ทั้งพ่อผู้ล่วงลับและพี่สาวเคยแสดงบนเวทีมาก่อน เขายังได้รับคำแนะนำจากฮาจิ อาหมัด อาร์ชาด (ปัค ฮามิด) นักเขียนบทละครบังสวรรค์ผู้โด่งดังอีกด้วย
ลักษณะการแสดง
การแสดงหุ่นสิงคโปร์เป็นการผสมผสานจากหลายประเทศเนื่องจากสิงคโปร์เคยอยู่ภายใต้การปกครองของตะวันตก ส่งผลให้วัฒนธรรมและวิถีชีวิตของคนสิงคโปร์มีการผสมผสานความเป็นพื้นถิ่นแบบคนมลายู คนจีน และความเป็นตะวันตกอย่างประเทศเจ้าอาณานิคมเข้
ประเทศเมียนมา
ลักษณะการแสดง
การแสดงของชาวพม่า จะแสดงในงานพิธีการต่างๆ เกี่ยวกับศาสนา และประเพณี นาฎศิลป์ที่เก่าแก่พม่าได้แก่ ระบวงสวรงเทพเจ้า และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ส่วนการแสดงประเภทโขน ละคร ปรากฏใน
สมัยพระเจ้ามังระ
ตัวอย่างการแสดง
ซะปแว หรือ ลิเกพม่าเป็นการโชว์สลับไปมาระหว่างการร้องเพลงและการร่ายรำตามเพลง
บุคคลสำคัญ
"พิว พิว จ่อ เต็ง" นักร้องสาวชาวพม่า ผู้ได้รับฉายา เลดี้กาก้าของเมืองพม่า นอกจากจะมีความสามารถในการร้องเพลงแล้ว ยังมีการสร้างบุคลิกที่โดดเด่น
นายกฤตยชญ์ ช่วยชีพ ม.4/10 เลขที่ 15
ธนพร พรหมจันทร์ เลขที่20 ม.4/10
นายพิชัยยุทธ ขุนจัน ม.4/10 เลขที่21
นายลภัส ย่องตีบ ม.4/10 เลขที่11
นายณัฐพัชร์ วิศพันธุ์ ม.4/10 เลขที่3
นายณัฐพัชร์ วิศพันธุ์ ม.4/10 เลขที่3
นายยศนันท์ มาศเมฆ เลขที่5 4/10
