Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
ละครไทย ประเภทละครรำ💃, อ้างอิง http://www.banramthai…
ละครไทย ประเภทละครรำ💃
-
:star:ละครดั้งเดิม
ละครใน
:pencil2:ลักษณะการแสดง
เน้นกระบวนท่าร่ายรำที่งดงามสอดประสานกับการขับร้องและเพลงดนตรีที่มีจังหวะช้า ไม่มุ่งเน้นการดำเนินเรื่อง
ยึดถือขนบธรรมเนียมประเพณี
:pencil2:การแต่งกาย
ละครในทุกตัวแต่งกายยืนเครื่อง
(แต่งเลียนแบบเครื่องต้นเครื่องทรงของพระมหากษัตริย์)
และบุคคลชั้นสูง สวมศิราภรณ์ตามยศศักดิ์ของตัวละคร
:pencil2:ที่มา
มีมาตั้งแต่สมัยอยุธยา และรุ่งเรืองมากที่สุดในสมัย พระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ ละครในแสดงมาถึงสมัยธนบุรี
และรัตนโกสินทร์
-
ผู้แสดง
เป็นหญิงฝ่ายใน ภายหลังอนุญาตให้ผู้ชายแสดงได้ด้วย
ผู้แสดงละครในต้องเป็นผู้ที่มีความสามารถตีบทให้แตกและมีลักษณะทีท้าวทีพญา
-
ละครชาตรี
✏️ลักษณะการแสดง
เป็นการรำทำบทอย่างละครนอก แต่อาจเรียกว่า รำเป็นที ไม่ใช่ รำเป็นท่า กล่าวคือ เมื่อผู้แสดงร้องบทด้วยตนเองแล้ว ก็จะรำพอเป็นที โดยกรายมือและแขนไปมาระหว่างร้อง และออกท่ารำทำบทเป็นบางคำ ให้ดูมีลีลาคมคาย
✏️การแต่งกาย
สมัยโบราณผู้แสดงเป็นชายล้วน แต่งกายไม่สวมเสื้อ
นุ่งสนับเพลา เชิงกรอมข้อเท้า นุ่งผ้าหยักรั้ง จีบโจงไว้หางหงส์
มีห้อยหน้า เจียระบาด รัดสะเอว สวมสังวาล กรองคอ ทับทรวง ศีรษะสวมเทริด(เซิด)
ส่วนการแต่งกายในสมัยปัจจุบันมักนิยมแต่งเครื่องละครสวยงาม เรียกตามภาษาชาวบ้านว่า "เข้าเครื่องหรือยืนเครื่อง"
✏️ที่มา
เป็นละครประเภทหนึ่งของไทย สันนิษฐานว่านำเอาการขับร้องและระบำ รำฟ้อน ประกอบดนตรี ตั้งแต่สมัยสุโขทัยมาผสม
กับละคร มีลักษณะคล้ายละครอินเดียที่เรียกว่า ยาตรี หรือ ยาตรา
✏️ผู้แสดง
ในสมัยโบราณจะใช้ผู้ชายแสดงล้วน มีตัวละครเพียง ๓ ตัว คือ
ตัวนายโรง ตัวนาง และตัวตลก แต่มาถึงยุคปัจจุบันมักนิยมใช้
ผู้หญิงเป็นผู้แสดงเสียส่วนใหญ่
✏️เรื่องที่แสดง
ละครชาตรีนิยมแสดงเรื่องจักรๆวงศ์ๆ โดยเฉพาะ
เรื่องพระสุธนนางมโนห์รา กับนางสิบสอง นอกจากนี้ยังมี
บทละครชาตรีที่นำมาจากบทละครนอก ได้แก่
แก้วหน้าม้า ตะเพียนทอง สังข์ทองตอนกำเนิดพระสังข์ ฯลฯ
-
ละครนอก
✏️ผู้แสดง
ในสมัยโบราณจะใช้ผู้ชายแสดงล้วน และเริ่มมีผู้หญิงแสดงในสมัยรัชกาลที่ 2 แต่เป็นละครหลวง ผู้แสดงต้องเป็นคนแคล่วคล่องว่องไว มีไหวพริบปฏิภาณชำนาญทั้งรำและร้อง มีลูกคู่รับ หากเป็นบทเล่าหรือบรรยาย ลูกคู่จะร้อง และผู้แสดงต้องพูดเอง เล่นตลกเอง
✏️การแต่งกาย
ในขั้นแรกตัวละครแต่งตัวอย่างคนธรรมดาสามัญ เป็นเพียงแต่งให้รัดกุมเพื่อแสดงบทบาทได้สะดวก ตัวแสดงบทเป็นตัวนางก็นำเอาผ้าขาวม้ามาห่มสไบ ถ้าแสดงบทเป็น
ตัวยักษ์เขียนหน้าหรือใส่หน้ากาก ต่อมามีการแต่งกายให้ดูงดงามมากขึ้น
วิจิตรพิสดารขึ้น เพราะเลียนแบบมาจากละครใน เรียกการแต่งกายลักษณะนี้ว่า "ยืนเครื่อง"
✏️ที่มา
ละครนอก มีมาตั้งแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยา เป็นละครที่แสดงกันนอกราชธานี แต่เดิมคงมาจากการละเล่นพื้นเมือง และร้องแก้กัน เป็นละครที่พัฒนา
มาจากละครชาตรี
✏️ลักษณะการแสดง
มีความมุ่งหมายในการแสดงเรื่องมากกว่าการร่ายรำฉะนั้นในการดำเนินเรื่องจะรวดเร็ว ตลกขบขัน ไม่พิถีพิถัน
✏️เรื่องที่แสดง
ในสมัยกรุงศรีอยุธยา นิยมเล่นกันหลายเรื่อง ล้วนแต่เป็น
ประเภทจักรๆ วงศ์ๆ นิทานชาวบ้าน นิทานชาดก มีคติสอนใจ
สมัยรัชกาลที่ ๒ อีก ๖ เรื่อง คือ สังข์ทอง ไชยเชษฐ์ ไกรทอง
มณีพิชัย คาวี สังข์ศิลป์ชัย
-
ความหมาย ของละครรำ
คือ เป็นมหรสพชนิดหนึ่ง มีเวทีหรือสถานที่ให้ตัวละครแสดง
ตัวละครแต่งกายตามบทในเรื่องที่จัดแสดง มักมีสิ่งประกอบอื่น ๆ เช่น ฉาก ดนตรี คนร้องเพลง ตามลักษณะของละครแต่ละประเภท
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-