Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
Żołnierze Niezłomni (Żołnierze Wyklęci), Druga okupacja sowiecka w Polsce …
Żołnierze Niezłomni (Żołnierze Wyklęci)
Kim byli Żołnierze Wyklęci?
Żołnierze wyklęci, żołnierze niezłomni, polskie powojenne podziemie niepodległościowe i antykomunistyczne – antykomunistyczny, niepodległościowy ruch partyzancki, stawiający opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR toczący walkę ze służbami bezpieczeństwa ZSRR i podporządkowanymi im służbami w Polsce.
Armia Krajowa
Co się stało z AK po 1945 r.?
19 stycznia 1945 r. gen. Leopold Okulicki wydał rozkaz rozwiązania Armii Krajowej. Główną przyczyną decyzji ostatniego komendanta AK była troska o los żołnierzy w obliczu nadciągającej ofensywy Armii Czerwonej i spodziewanych represji ze strony Sowietów
Co to było AK?
Armia Krajowa była ochotniczym wojskiem Polskiego Państwa Podziemnego. Wchodziła w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej. Jej strategicznym celem było przygotowanie i wywołanie ogólnopolskiego powstania.
biogramy
Tadeusz Stankiewicz
Ur. 15 I 1927 r. w Wilnie. Od 1943 r. żołnierz oddziału AK na Wileńszczyźnie Kazimierza Wilczyńskiego ps. „Narocz”. Po wkroczeniu wojsk sowieckich na Kresy został aresztowany i wysłany do Kaługi.
W lutym 1945 r. wrócił do Wilna, a trzy miesiące później, na skutek zmiany granic Polski, zdecydował się na wyjazd na Pomorze. W październiku 1945 r. za namową swojego dowódcy Kazimierza Wilczyńskiego „Naroczy” podjął ponownie działalność konspiracyjną.
Na skutek zagrożenia aresztowaniem w listopadzie 1945 r. przeniósł się z Trójmiasta do Bydgoszczy. 21 marca 1946 r. w Wierzchucinie został aresztowany pod zarzutem działalności w lokalnym oddziale poakowskim.
6 września 1946 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Bydgoszczy skazał go na karę śmierci.
Sąd uznał, za jedyną karę eliminację ze społeczeństwa, gdyż żyjąc w tym społeczeństwie stale przeciwko niemu występował. Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Został stracony 28 XI 1946 r. w więzieniu w Bydgoszczy i potajemnie pochowany na cmentarzu komunalnym przy ul. Kcyńskiej.
Tadeusz Derkowski
Tadeusz Derkowski – żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych
Ur. 30 marca 1920 r. w Czachorowie k. Sierpca. We wrześniu 1939 r. brał udział w obronie stolicy. Od 1942 r. był wywiadowcą AK na Mazowszu.
Po wkroczeniu Armii Czerwonej na ziemie polskie ukrywał się. W sierpniu 1945 r., gdy ogłoszono amnestię, ujawnił się. Latem 1946 r. ponownie podjął decyzję o włączeniu się w działalność konspiracyjną w ramach Warszawskiego Okręgu Narodowego Zjednoczenia Wojskowego o kryptonimie „Mazowsze”.
Oddział „Cichego” funkcjonował na pograniczu ziemi dobrzyńskiej i Mazowsza. 24 maja 1947 r. Tadeusz Derkowski został zatrzymany przez grupę operacyjną UB – MO. Za działalność antykomunistyczną,
24 lipca 1947 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Bydgoszczy skazał go „na karę śmierci, utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek mienia”. Wyrok wykonano 18 sierpnia o godzinie 15.30 w więzieniu karno-śledczym w Bydgoszczy przy Wałach Jagiellońskich.
Potajemnie pochowany we wspólnej mogile na cmentarzu komunalnym przy ul. Kcyńskiej.
W 1992 r. Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy uznał za nieważny wcześniejszy wyrok WSR, stwierdzając, że Derkowski działał na rzecz niepodległości Polski.
Druga okupacja sowiecka w Polsce
Zakończenie II okupacji sowieckiej
Kształt naszych powojennych granic ustalono podczas konferencji w Jałcie, a zawarta 16 sierpnia 1945 r. umowa o granicy państwowej ostatecznie oddała polskie Kresy w sowieckie władanie.
Rozpoczęcie II okupacji sowieckiej
w nocy z 3 na 4 stycznia 1944, gdy pierwsi sowieccy żołnierze przekroczyli wschodnią granicę Rzeczypospolitej.
Co robili Sowieci z Polakami?
10 lutego 1940 roku rozpoczęła się pierwsza masowa deportacja Polaków na Sybir, przeprowadzona przez NKWD. W głąb Związku Sowieckiego wywieziono około 140 tys. obywateli polskich. Wielu umarło już w drodze, tysiące nie wróciły do kraju.
Sowieci – określenie dotyczące mieszkańców ZSRR, a przede wszystkim funkcjonariuszy reżimu komunistycznego tego państwa.
Okres działalności Polskiego Państwa Podziemnego symbolicznie wyznaczają daty: 27 września 1939 roku i 1 lipca 1945. Jego narodziny łączy się z powołaniem w Warszawie, w przededniu jej kapitulacji, Służby Zwycięstwu Polski – podziemnej organizacji
Polskie Państwo Podziemne (PPP) – tajne struktury państwa polskiego, istniejące w czasie II wojny światowej podległe Rządowi RP na uchodźstwie. Były systemem władz państwowych, działających w imieniu Rzeczypospolitej, w czasie okupowania terytorium państwa polskiego przez III Rzeszę i ZSRR.
27 września 1939 r. w Warszawie powstała Służba Zwycięstwu Polski, tajna organizacja niepodległościowa stanowiąca zaczątek Polskiego Państwa Podziemnego.
