To zaburzenia w realizacji dźwięczności, które polegają na nie wymawianiu głosek dźwięcznych, a także na zastępowaniu ich odpowiednimi głoskami bezdźwięcznym. Zaburzeniom dźwięczności (częściowym lub całkowitym) może ulegać 13 par opozycji fonologicznych: b – p, b’ – p’, d – t, g – k, g’ – k’, dz – c, dż – cz, dź – ć, w – f, w’ – f’, z – s, ż – sz, ż – ś. Np. szapa (żaba), papa (baba), tom (dom), fota (woda), tot (kot)
Mowa bezdźwięczna całkowita - zaburzeniu podlega cała korelacja dźwięczności (wszystkie spółgłoski zwarte, zwarto-szczelinowe i szczeli- nowe są wymawiane bezdźwięcznie);
Mowa bezdźwięczna częściowa w niektórych parach opozycyjnych (z reguły wśród szczelinowych) obserwuje się rozróżnienie głosek dźwięcznych i bezdźwięcznych. Przeważnie jest to stan przejściowy po- między mową bezdźwięczną całkowitą a wymową prawidłową. Wyjątek stanowi zjawisko polegające na prawidłowym różnicowaniu i wymowie głosek w-f, w'-f', podczas gdy w pozostałych 11 parach opozycyjnych korelacja dźwięczności jest zaburzona.