Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

หลักภาษาไทย, 3.เสียงวรรณยุกต์ (เสียงดนตรี) มีทั้งหมด 4 รูป 5 เสียง ได้แก่…

- - - - ภาษาบาลี และสันสกฤต มีข้อแตกต่างหลายประการ เช่น
        
        สระ ภาษาบาลีมีสระ 8 เสียง คือ อะ อา อิ อี อุ อู เอ โอ ส่วนภาษาสันสกฤตมีสระ 14 เสียง คือ อะ อา อิ อี อุ อู เอ โอ ไอ เอา ฤ ฤา ฦ ฦา
        
        พยัญชนะ ภาษาบาลีมีพยัญชนะ 33 เสียง ส่วนภาษาสันสกฤตมีพยัญชนะ 35 เสียง (ตัวอักษร ศ และ ษ ไม่มีในบาลี)
        
        พยัญชนะควบกล้ำ ภาษาบาลีไม่นิยมควบกล้ำ แต่ภาษาสันสกฤตนิยมคำควบกล้ำ
        
        พยัญชนะ ฬ และ ฑ ภาษาบาลีนิยมใช้ ฬ ส่วนภาษาสันสกฤตนิยมใช้ ฑ
        
        ภาษาสันสกฤต นิยมใช้ “รร” ส่วนภาษาบาลีไม่ใช้ “รร” ตัวอย่างภาษาสันสกฤตที่ใช้ “รร” เช่น กรรม กรรณ ครรภ์ จรรยา ดรรชนี ธรรม
    - - คำยืมจากภาษาเขมรที่นำมาใช้ในภาษาไทย มีลักษณะ ดังต่อไปนี้
        
        มักใช้เป็นคำราชาศัพท์ เช่น เสวย เขนย ถวาย ขนง โปรด ตรัส
        
        คำเขมรที่ใช้ในคำสามัญทั่วไป เช่น กระบือ กระบาล (กบาล) โตนด โขมด จมูก เสนียด เพนียด ตำบล ถนน จังหวัด ทำเนียบ ลำเนา ชุมนุม ชมรม ฯลฯ
        
        คำเขมรที่เป็นคำโดดคล้ายกับภาษาไทย จนเราเองลืมไป คิดว่าเป็นคำไทยเพราะความใกล้ชิด ใช้กันมาตั้งแต่ก่อนเราเกิด แต่มีที่สังเกตได้ว่าเป็นคำเขมร ต้องแปลความหมายก่อนจึงจะเข้าใจ เช่น แข (ดวงจันทร์) บาย (ข้าว) เมิล (มอง) ศก (ผม) ฯลฯ
      - ข้อสังเกตคำที่มาจากภาษาเขมร
        
        คำเขมรนิยมใช้เสียงพยัญชนะควบกล้ำ ร ล ว เช่น กระบือ ไกร ขลัง
        
        คำเขมรนิยมใช้คำเติมหน้าเพื่อให้เกิดคำใหม่ เช่น บัง – กำบัง, จง – บรรจง, ดาล – บันดาล, เพ็ญ – บำเพ็ญ, ชุม – ประชุม, รวม – สำรวม เป็นต้น
        
        คำเขมรนิยมใช้คำเติมตรงกลางเพื่อให้เกิดคำใหม่ เช่น กราบ (อำ) – กำราบ, เกิด (อำ-น) – กำเนิด, แข็ง (อำ-ห) – กำแหง, บวช (น) – ผนวช, เรียบ (อะ-บ) – ระเบียบ, โลภ (อะ-ม) – ละโมบ เป็นต้น
        
        คำเขมรนิยมสะกดไม่ตรงมาตรา เช่น แม่กด ใช้ จ ส สะกด เช่น ตรวจ เสด็จ ตรัส จรัส ส่วนแม่กน ใช้ ญ ร ล สะกด เช่น เจริญ ขจร สมควร ถกล เป็นต้น
    - - ภาษาพื้นถิ่นเดิมของไทยมีลักษณะเรียบง่าย เป็นคำโดด และมีการผันเสียงวรรณยุกต์ จัดอยู่ในกลุ่มตระกูลภาษาไท ซึ่งใช้กันในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และแถบตอนใต้ของจีน หากไม่นับการดัดแปลงอักษรขึ้นใช้เอง ตามระบบผสมคำแบบบาลีและสันสกฤตแล้ว ภาษาไทยเดิมมีความใกล้ชิดกับภาษาจีนมากกว่า
        อย่างไรก็ดี ตั้งแต่สมัยกรุงสุโขทัย ชาวจีนเข้ามาค้าขาย แลกเปลี่ยนศิลปะ รวมถึงย้ายมาตั้งถิ่นฐานในสยาม จึงเลี่ยงไม่ได้ที่ภาษาจีนจะเข้ามาปะปนกับภาษาไทย จนมีคำศัพท์จากภาษาจีนที่เราใช้กันจนติดปากและ ยากที่จะหาคำอื่นมาแปลได้
        
        หลักการสังเกตคำภาษาไทยที่มาจากภาษาจีน
        
        เป็นชื่ออาหารการกิน เช่น ก๋วยเตี๋ยว เต้าทึง แป๊ะซะ เฉาก๊วย จับฉ่าย เป็นต้น
        
        เป็นคำที่เกี่ยวกับสิ่งของเครื่องใช้ที่เรารับมาจากชาวจีน เช่น ตะหลิว ตึก เก้าอี้ เก๋ง ฮวงซุ้ย
        
        เป็นคำที่เกี่ยวกับการค้า เช่น เจ๊ง หุ้น ห้าง โสหุ้ย เป็นต้น
        
        เป็นคำที่ใช้วรรณยุกต์ตรี จัตวา เป็นส่วนมาก เช่น ก๋วยจั๊บ กุ๊ย เก๊ เก๊ก ก๋ง ตุ๋น เป็นต้น
    - - คนไทยได้ศึกษาภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองมาเป็นเวลานาน จากการติดต่อค้าขาย และการทูต จนภาษาอังกฤษเข้ามามีอิทธิพลต่อชีวิตของคนไทยมากขึ้น ทั้งในด้านการพูด และการเขียนสื่อสารในชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะในปัจจุบัน คนไทยศึกษาความรู้และวิทยาการต่างๆ จากตำราภาษาอังกฤษ และสนใจเรียนรู้ภาษาอังกฤษกันมากขึ้น คำยืมจากภาษาอังกฤษจึงหลั่งไหลเข้ามาในภาษาไทยมากขึ้นทุกขณะ ทั้งในวงการศึกษา ธุรกิจ การเมือง การบันเทิง เป็นต้น
        อย่างไรก็ตาม เรารับภาษาอังกฤษมาใช้ในรูปแบบของการทับศัพท์เท่านั้น การทับศัพท์หมายถึง การถ่ายเสียง และถอดตัวอักษรเป็นภาษาไทย
        
        ตัวอย่างคำทับศัพท์จากภาษาอังกฤษที่มีใช้ในภาษาไทย
        กราฟ การ์ตูน กลูโคส กัปตัน แก๊ส กุ๊ก เกียร์ แก๊ง แกลลอน คริสต์มาส ไดนาโม ไดโนเสาร์ ครีม คลอรีน คอนกรีต คลินิก คอนเสิร์ต คอมพิวเตอร์ คุกกี้ เคเบิล เครดิต แคปซูล เคาน์เตอร์ แคลอรี โควตา ชอล์ก ช็อกโกเลต เช็ค เชิ้ต เชียร์ โชว์ ซีเมนต์ เซลล์ ไซเรน ดีเซล ดอลลาร์ ดีเปรสชัน เต็นท์ ทอนซิล เทอม แท็กซี่ แทรกเตอร์ นิโคติน นิวเคลียร์ นีออน นิวเคลียส โน้ต ไนลอน บล็อก เบนซีน แบคทีเรีย ปลั๊ก ปิกนิก เปอร์เซ็นต์ พลาสติก พีระมิด ฟลูออรีน ฟอร์มาลีน ฟังก์ชัน ฟาร์ม ฟิสิกส์ มอเตอร์ มัมมี่ มาเลเรีย โมเลกุล ไมล์ ไมโครโฟน ไมโครเวฟ ยิปซัม ยีราฟ ริบบิ้น เรดาร์ ลิกไนต์ ลิปสติก เลเซอร์ วัคซีน วิตามิน ไวโอลิน
    - - ภาษาทมิฬ เช่น กุลี กานพลู กำมะหยี่ จงกลนี ตรียัมปวาย ตะกั่ว ปะวะหล่ำ ยี่หร่า สาเก อาจาด กะละออม กะหรี่ (ชื่อแกงชนิดหนึ่ง)
        
        ภาษาเปอร์เซีย เช่น กากี กาหลิบ กุหลาบ คาราวาน ชุกชี ตาด ตรา ตราชู ฝรั่ง ราชาวดี สุหร่าย องุ่น สักหลาด
        
        ภาษาอาหรับ เช่น กะลาสี การบูร กั้นหยั่น ฝิ่น โก้หร่าน
        
        ภาษาญี่ปุ่น เช่น เกอิชา กิโมโน คาราเต้ ยูโด เคนโด้ ซามูไร ซูโม่ ซากุระ เทมปุระ ฟูจิ สุกี้ยากี้
        
        ภาษาโปรตุเกส เช่น สบู่ กัมปะโด ปิ่นโต กะละแม กะละมัง จับปิ้ง เลหลัง บาทหลวง ปัง เหรียญ
        
        ภาษาฝรั่งเศส เช่น กงสุล กาสิโน กิโยติน แชมเปญ ออเดิร์ฟ คูปอง เปตอง ปาร์เกต์ คาเฟ่ ครัวซองท์ บุฟเฟต์
        
        ภาษาพม่า เช่น หม่อง กะปิ ส่วย
        
        ภาษามอญ เช่น มะ เม้ย เปิงมาง ประเคน
- - - - :
        
        เสียงพยัญชนะเกิดจากลมที่ถูกขับออกจากปอด ผ่านมาตามหลอดลม กระทบเส้นเสียงในหลอดลม แล้วผ่านมาถึงลำคอ ลมที่ออกมานี้จะถูกกักกั้นไว้ในส่วนต่างๆ ของช่องปากบางส่วน หรือถูกกักทั้งหมดแล้วจึงปล่อยออกมาทางปากหรือขึ้นจมูกก็ได้ ทำให้เรารู้สึกว่าการออกเสียงพยัญชนะไม่สะดวกเท่ากับการออกเสียงสระจุดที่ลมถูกกักกั้นแล้วปล่อยออกมานั้นที่เกิดของเสียง
        
        มีทั้งหมด 44 รูป 21 เสียง
        
        เสียงพยัญชนะ (เสียงแปร)
    - - เสียงพยัญชนะต้น+เสียงสระ+เสียงวรรณยุกต์+เสียงพยัญชนะท้าย(ตัวสะกด)
        
        คือเสียงที่เปล่งออกมาครั้งหนึ่ง ๆ จะมีความหมายหรือไม่มีก็ได้
        
        พยางค์เปิด พยางค์ปิด
- - - - ภาษาช่วยธำรงสังคม ภาษาใช้กำหนดแนวทางปฏิบัติให้สังคมธำรงอยู่ได้
      - ภาษาแสดงความเป็นปัจเจกบุคคล การใช้สำนวนภาษาของแต่ละคนแสดงถึงลักษณะเฉพาะตน
      - ภาษาช่วยให้มนุษย์พัฒนา ภาษาถ่ายทอดความรู้และพัฒนาความคิด ให้เกิดสิ่งใหม่ๆ
      - ภาษาช่วยกำหนดเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
      - ภาษาช่วยจรรโลงใจ เช่น บทเพลง นิทาน นิยาย คำอวยพร
    - - พยัญชนะ มี 44 รูป 21 เสียง หน้าที่ของพยัญชนะคือ เป็นพยัญชนะต้นและตัวสะกด
      - สระ มี 21 รูป 32 เสียง
      - เสียงวรรณยุกต์ หรือเสียงดนตรี มี 5 เสียง
        
        ภาษาไทยเป็นภาษาเสียงดนตรี เพราะเรามีวรรณยุกต์ใช้ เรามีวรรณยุกต์ 4 รูป แต่มี 5 เสียง
    - - เสียงสัมพันธ์กับความหมาย เลียนเสียงธรรมชาติ เดาความหมายได้ เช่น แมว ตุ๊กแก รถตุ๊กตุ๊ก
      - เสียงไม่สัมพันธ์กับความหมาย คนกำหนดความหมายขึ้น เช่น บ้าน ลิง มด