Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การแสดงพื้นเมือง 4 ภาค, 002C676E-E5CE-45D6-B498-00D16B3BD349, 7EBD1C27…

- - - - แหล่งอ้างอิง
        
        เซิ้งสวิง
        
        เซิ้งแหย่ไข่มดแดง
        
        เซิ้งกระติบข้าวเหนียว
        
        ฟ้อนภูไท
        
        เซิ้งโปงลาง
    - - แหล่งอ้างอิง
        
        เปลื้อง ฉายรัศมี
        
        เปลื้อง ฉายรัศมี ศิลปินแห่งชาติปีพ.ศ. 2529 สาขาศิลปะการแสดง (ดนตรีอีสานพื้นบ้าน-โปงลาง) นักดนตรีพื้นบ้านอีสานที่มีความสามารถพิเศษสามารถเล่นและถ่ายทอดการเล่น ดนตรีพื้นบ้านอีสานได้เกือบทุกชนิด ทั้ง พิณ แคน ซอ โปงลางและอื่นๆ โดยเฉพาะ "โปงลาง" นั้น สามารถเล่นและถ่ายทอดการเล่นได้เป็นพิเศษ และที่สำคัญที่สุดคือ เป็นผู้ศึกษา ค้นคว้า ปรับปรุงและพัฒนาโปงลางมาตลอดระยะเวลา 40 ปี จนทำให้ "เกราะลอ" ซึ่งเป็นเพียงสิ่งที่ใช้ตีไล่นก กา ตามไร่ ตามนา พัฒนามาเป็น "โปงลาง" ที่มีสภาพเป็นเครื่องดนตรีที่มีเสียงไพเราะ กังวาน และให้ความรู้สึกของความเป็นพื้นบ้านอีสานอย่างแท้จริงเป็นที่นิยมกันแพร่ หลายและยอมรับกันว่า "โปงลาง" เป็น เครื่องดนตรีเอกลักษณ์ของภาคอีสานเคียงคู่กับ "แคน" ซึ่งมีอยู่ก่อนแล้ว จึงสมควรยกย่องและเชิดชู นายเปลื้อง ฉายรัศมี ไว้ในฐานะเป็นศิลปินแห่งชาติสาขาศิลปะการแสดง (ดนตรีพื้นบ้าน) อย่างแท้จริง ดังนั้นคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติได้ประกาศเกียรติคุณ ยกย่อง นายเปลื้อง ฉายรัศมี ให้เป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาศิลปะการแสดง (ดนตรีพื้นบ้าน) ประจำปี พุทธศักราช ๒๕๒๙ และได้รับพระราชทานโล่ เข็มเชิดชูเกียรติในวันเสาร์ที่ ๒๔ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๓๐ ซึ่งเป็นวันศิลปินแห่งชาติ จากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ณ ศาลาดุสิดาลัย สวนจิตรลดา
        
        ฉวีวรรณ ดำเนิน
        
        ฉวีวรรณ ดำเนิน หรือ ฉวีวรรณ พันธุ เป็นศิลปินแห่งชาติปี พ.ศ. 2536 สาขาศิลปะการแสดง (หมอลำ) เป็นบุคคลที่ได้รับการยกย่องว่าเป็น ราชินีหมอลำ ที่มีความสามารถโดดเด่น มีไหวพริบปฏิภาณด้านหมอลำที่เฉียบแหลมยิ่งคนหนึ่ง โดยได้รับการฝึกฝนเรื่องหมอลำจากบิดา ญาติ และหมอลำที่มีชื่อเสียงโด่งดังในอดีตหลายท่าน ซึ่งความจัดเจนเรื่องหมดลำที่ฝึกฝนมาตั้งแต่อายุยังน้อย ทำให้เป็นหมอลำที่มีความสามารถสูงทั้งด้านการแต่ง กลอนลำ การคิดท่วงทำนองหมอลำกลอน เขียนกลอนลำ ประดิษฐ์ท่าลำและบทร้องชุดแม่อีสาน ผลงานที่โดดเด่นที่สุด คือ การแสดงชุดดึงครกดึงสาก ประกอบกับเป็นบุคคลที่มีน้ำเสียงไพเราะ มีพลังทำให้ได้รับการยกย่องว่าเป็นเพชรน้ำหนึ่งของแดนอีสานและได้รับการกล่าวขานด้วยความชื่นชมจากประชาชน ว่าเป็น ราชินีหมอลำ
    - - ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (ภาคอีสาน) ลักษณะพื้นที่โดยทั่วไปของภาคอีสานเป็นที่ราบสูง มีแหล่งน้ำจากแม่น้ำโขง แบ่งตามลักษณะของสภาพความเป็นอยู่ ภาษาและขนบธรรมเนียมประเพณีที่แตกต่างกัน ประชาชนมีความเชื่อในทางไสยศาสตร์มีพิธีกรรมบูชาภูติผีและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ การแสดงจึงเกี่ยวข้องกับชีวิตประจำวัน และสะท้อนให้เห็นถึงการประกอบอาชีพและความเป็นอยู่ได้เป็นอย่างดี
        
        แหล่งอ้างอิง
    - - แหล่งอ้างอิง
        
        เครื่องดีด ได้แก่ พิณ ไหซอง
        
        เครื่องสี ได้แก่ ซออีสาน
        
        เครื่องตี ได้แก่ โปงลาง กลองหาง
        
        เครื่องเป่า ได้แก่ แคน โหวด
        
        https://balltanadolblog.wordpress.com/%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%99/?fbclid=IwAR3HP76ePIOAObOS15yC4WzFManw4UwBy3HFqc2zbSURd3ChjD0rQ0m4mtE_aem_AdbjCbCy0lErXxFGajUoAKTZETkQBEPzViGiU6TQCDX4NCSUmuaCeQ4QL62d_WjHY90
    - - การแสดงของภาคอีสานเรียกว่า เซิ้ง เป็นการแสดงที่ค่อนข้างเร็ว กระฉับกระเฉง สนุกสนาน เช่น เซิ้งกระติบข้าว เซิ้งโปงลาง เซิ้งกระหยัง เซิ้งสวิง เซิ้งดึงครกดึงสาก เป็นต้น นอกจากนี้ยังมี ฟ้อนที่เป็นการแสดงคล้ายกับภาคเหนือ เช่น ฟ้อนภูไท (ผู้ไท) เป็นต้น
      - ฟ้อนภูไท
        
        เป็นฟ้อนผู้ไทที่มีลีลาแตกต่างจากฟ้อนผู้ไทในท้องถิ่นอื่น เนื่องจากฟ้อนผู้ไทจังหวัดสกลนครจะสวมเล็บ คล้ายฟ้อนเล็บทางภาคเหนือ ปลายเล็บจะมีพู่ไหมพรมสีแดง ใช้ผู้หญิงฟ้อนล้วนๆ
        
        ท่าฟ้อนมีดังนี้ ท่าดอกบัวตูม ท่าดอกบัวบาน ท่าแซงแซวลงหาด ท่าบังแสง ท่านางไอ่เลาะดอน หรือนางไอ่เลียบหาด ท่านาคีม้วนหาง
        
        ดนตรีใช้กลองกิ่ง แคน กลองตุ้ม กลองแตะ กลองยาว ฆ้องโหม่ง พังฮาด ไม้กั๊บแก๊บ
        
        ดนตรีพื้นเมืองอีสาน เพลงผู้ไท เพลงเต้ยโขง เพลงแมงตับเต่า เพลงบ้งไต่ขอน เพลงลำเพลินและเพลงลำยาว
        
        เครื่องแต่งกาย จะใส่เสื้อสีดำ ผ้าถุงดำขลิบแดง สวมเล็บทำด้วยโลหะหรือบางแห่งใช้กระดาษทำเป็นเส้นมีพู่ตรงปลายสีแดง ห่มผ้าเบี่ยงสีแดง ผมเกล้ามวยทัดดอกไม้สีขาว บางครั้งผูกด้วยผ้าสีแดงแทน
        
        แหล่งอ้างอิง https://yutakarn42.wordpress.com/tag/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%81%E0%B8%AA%E0%B8%94%E0%B8%87%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B8%95%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B8%81%E0%B9%80/?fbclid=IwAR1bqkcaQ78J85oy37U1ceD72UQOJwu7-FNCx--POWDyYEy41qwif_X-cMQ_aem_AdYc26WdXvOahMNftOa72DGp_s021B7FoFOBmQzHyUMiCOrCX_Q6Ufvucy_BAhmRoJQ
- - - - แหล่งอ้างอิง
        http://www.baanjomyut.com
        
        ภาคใต้เป็นดินแดนที่อยู่ระหว่างคาบสมุทร มีที่ราบทางชายฝั่งทะเลด้านตะวันตก และด้านตะวันออก แต่ชุมชนที่เกิดขึ้นมีสภาพแตกต่างภาคใต้ เป็นบริเวณที่อยู่ในเขตคาบสมุทรคือ มีทะเลขนาบทั้งสองด้าน ด้านตะวันออกเป็นอ่างไทย และทะเลจีน ส่วนด้านตะวันตกเป็นทะเลอันดามัน และมหาสมุทรอินเดียว บริเวณที่เป็นภาคใต้นี้นับเนื่องแต่บริเวณจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ลงไปทางใต้จดเขตประเทศมาเลเซีย ลักษณะภูมิประเทศนอกจากจะมีทะเลขนาบทั้งสองด้านแล้ว ยังมีเทือกเขายาวทอดลงมาแต่ภาคกลาง ทำหน้าที่เป็นกระดูกสันหลัง ให้กับบริเวณคาบสมุทร เหตุนี้จึงมีบริเวณตอนกลางเป็นป่าเขา และมีที่ทราบตามชายฝั่งทะเล
    - - แหล่งอ้างอิง
        http://www.dog15110.wordpress.com
        
        นายพัฒน์ เกื้อสกุล
        
        ภูมิลำเนา หมู่ที่ ๓ ตำบลเขาหัวควาย อำเภอพุนพิน จังหวัดสุราษฎร์ธานี
        ประวัติ นายพัฒน์ เกื้อสกุล หรือหนังศรีพัฒน์ เกื้อสกุล หนังตะลุงที่มีชื่อเสียงมากคณะหนึ่งของจังหวัดสุราษฎร์ธานี ได้จัดตั้งศูนย์ฝึกอบรมหนังตะลุงขึ้น ณ บ้านเลขที่ ๒๐ หมู่ที่ ๓ ตำบลเขาหัวความ อำเภอพุนพิน จังหวัดสุราษฎร์ธานี อันเป็นบริเวณบ้านของตนเอง เพื่อประสงค์จะอนุรักษ์และพัฒนาศิลปะการแสดงหนังตะลุง โดยการฝึกสอนหนังตะลุงใหม่ ๆ ออกแสดงในท้องถิ่น ให้ลูกศิษย์ได้ออกแสดง ได้แล้วมาสมทบและให้ความรู้แก่ครูนักเรียนและผู้สนใจด้านศิลปะการแสดงหนังตะลุงโดยทั่วไป โดยผู้มาฝึกฝนไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ ในทุกกรณี
        
        นายจูเลี่ยม กิ่งทอง
        
        ประวัติ นายจูเลี่ยม กิ่งทอง หรือนายจูเลี่ยม มีแก้ว เป็นนายหนังตะลุง ที่มีชื่อเสียงของภาคใต้ เกิดเมื่อปี พ.ศ.๒๔๖๕ ที่อำเภอหลังสวน จังหวัดชุมพร เรียนสำเร็จเพียงชั้นประถมศึกษาปีที่ ๖ ด้วยความสนใจและรักการแสดงหนังตะลุงมาตั้งแต่เล็กจึงนำเอาใบไม้มาทำเป็นตัวหนังแสดงให้เพื่อนดูในขณะที่เป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษา และชอบจดจำคำกลอน นิทานต่างๆ มาเล่าให้เพื่อนฟังอยู่เป็นนิจ นายจูเลี่ยมเริ่มฝึกหนังตะลุงเมื่ออายุได้เพียง ๑๒ ปี จนกระทั่งอายุได้ ๑๔ ปี ก็ได้ฝากตัวเป็นศิษย์ของหนังร่านพิมพ์สุวรรณ ติดตามเป็นลูกคู่หนังร่านไปทุกหนทุกแห่ง และได้พยายามฝึกแสดงหนังไปด้วย ด้วยความเฉลียวฉลาดประกอบกับมีปฏิภาณไหวพริบ ทำให้สามารถแสดงหนังได้ในเวลาอันรวดเร็วหลังจากหาประสบการณ์จากหนังร่านนานถึง ๓ ปี
    - - แหล่งอ้างอิง
        http://www.thaidance.Wordpress.com
        
        รองเง็ง
        
        มะโย่ง
        
        ลิเกฮูลู
        
        ซำเป็ง
        
        รำมโนรา
        
        หนังตะลุง
    - - แหล่งอ้างอิง
        
        การรำมโนรา
        
        ศิลปะการละเล่นอีกอย่างหนึ่งของชาวปักษ์ใต้ซึ่งมีมาแต่โบราณและเป็นที่รู้จักกันแพร่หลายก็คือ “มโนห์รา” หรือที่ชาวปักษ์ใต้นิยมพูดตัดคําให้สั้นลงว่า “โนรา” มโนห์ราหรือในราเป็นการเล่นที่นิยมกันมากทั่วภาคใต้ไม่ว่างานเทศกาล นักขัตฤกษ์หรืองานมงคลต่าง ๆ ก็มักจะมีมโนห์รามาแสดงด้วยเสมอ มโนห์ราเป็นการแสดงทํานองเดียวกับละครชาตรีที่เล่นกันแพร่หลายในภาคกลาง ที่กล่าวว่าเหมือนกันก็คือมีการร่ายรํา มีบทร้อง บทเจรจาและการแสดงเป็นเรื่องราวก็มี
        
        เครื่องดนตรีประกอบด้วย กลอง ทับคู่ ฉิ่งโหม่ง ปี่นอก หรือ ปี่ใน และกรับ ปัจจุบันพัฒนาเอาเครื่องดนตรีสากลเข้าร่วมด้วย เดิมนิยมใช้ผู้ชายล้วนแสดง แต่ปัจจุบันมีผู้หญิงเข้าไปแสดงด้วย
        
        เครื่องแต่งกายประกอบด้วย เทริด เป็นเครื่องประดับศีรษะของตัวนายโรงหรือโนราใหญ่หรือตัวยืนเครื่อง เครื่องลูกปัดร้อยด้วยลูกปัดสีเป็นลายมีดอกดวง ใช้สำหรับสวมลำตัวท่อนบนแทนเสื้อ ปีกนกแอ่นหรือปีกเหน่ง ทับทรวงปีกหรือหางหงส์ ผ้านุ่ง สนับเพลา ผ้าห้อยหน้า ผ้าห้อยข้างกำไลต้นแขน-ปลายแขน และเล็บ ทั้งหมดนี้เป็นเครื่องแต่งกายของโนราใหญ่หรือโนรายืนเครื่อง ส่วนเครื่องแต่งกายของตัวนางหรือนางรำเรียกว่า “เครื่องนาง” ไม่มีกำไลต้นแขนทับทรวง และปีกนกแอ่น
    - - แหล่งอ้างอิง
        http://reen3961.Wordpress.com
      - ทับ
        
        แตระพวง
        
        กลองแขก
        
        ฆ้องคู่
        
        โพน
        
        โหม่ง
        
        กลองโนรา
- - - - แหล่งอ้างอิง https://sites.google.com/a/ptt2.go.th/khru-nan/natsilp-phun-meuxng-phakh-klang
        
        รำเหย่ย
        
        รำสีนวล
        
        เต้นกำรำเคียว
        
        ระบำชาวนา
    - - แหล่งอ้างอิง
        
        http://www.welovesuphan.com/th
        
        ขวัญจิต ศรีประจันต์
        
        http://www.welovesuphan.com/th
        
        สุรพล สมบัติเจริญ
    - - แหล่งอ้างอิง
        https://kitttyou1502.wordpress.com/ตามงาน-ม๕เทอม๒-สังคม/ภาคกลาง/
        
        ภาคกลางมีภูมิประเทศเป็นที่ราบลุ่ม เนื่องจากสภาพภูมิศาสตร์ของภาคกลางเป็นที่ราบลุ่ม มีแม่น้ำลำคลอง หนองบึงมากมาย จึงเป็นแหล่งอาหารทั้งพืชผักและสัตว์น้ำนานาชนิด พื้นที่บางส่วนติดชายฝั่งทะเลทำให้วัตถุดิบในการประกอบอาหารหลากหลายอุดมสมบูรณ์
    - - แหล่งอ้างอิง http://www.culture.go.th/culture_th/musical/html/th_central.htm
        
        ซอสามสาย
        
        จะเข้
        
        ขลุ่ย
        
        ฆ้องวงใหญ่
        
        ระนาดเอก
    - - แหล่งอ้างอิง
        https://sites.google.com/a/ptt2.go.th/khru-nan/natsilp-phun-meuxng-phakh-klang
      - รำกลองยาว
        
        ลักษณะการแสดง
        
        รำ กลองยาว หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า รำเถิดเทิง หรือ เทิงบ้องกลองยาว มักนิยมเล่นกันในงานตรุษ งานสงกรานต์ หรือในงานแห่ง ซึ่งใช้การเดินเคลื่อนขบวน เช่น ในงานแห่นาค แห่พระ และแห่กฐิน เป็นต้น โดยการ รำเคลื่อนไปกับขบวน พอถึงที่ตรงไหนเห็นว่ามีลานกว้าง หรือเป็นที่เหมาะ ก็หยุดตั้งวงเล่นรำกัน แล้วจึงเคลื่อนขบวนต่อไปใหม่
        
        เครื่องดนตรี
        
        กลองยาว กรับ ฉิ่ง ฉาบ โหม่ง
        
        การเเต่งกาย
        
        ๑. ชาย นุ่งกางเกงขายาวครึ่งแข้ง สวมเสื้อคอกลม แขนสั้น เหนือศอก มีผ้าโพกศีรษะและผ้าคาดเอว
        
        ๒. หญิง นุ่งผ้าซิ่นมีเชิงยาวกรอมเท้า สวมเสื้อทรงกระบอกคอปิด ผ่าอกหน้า ห่มสไบทับเสื้อ คาดเข็มขัดทับเสื้อ ใส่สร้อยคอและต่างหู ปล่อยผมทัด ดอกไม้
        
        ประวัติความเป็นมา
        
        ประเพณีการเล่นเทิงบ้องกลองยาว หรือ เถิดเทิง มีผู้เล่าให้ฟังเป็นเชิงสันนิษฐานว่าเป็นของพม่า พวกไทยเราได้เห็นก็จำมาเล่นกันบ้าง เมื่อชาวไทยเห็นว่ารำกลองยาวเป็นการเล่นที่สนุกสนาน และเล่นได้ง่ายก็นิยมเล่นกันไปแทบ ทุกบ้านทุกเมืองมาจนทุกวันนี้
- - - - แหล่งอ้างอิง
        การแสดงพื้นเมืองของแต่ละภาค.ค้นเมื่อวันที่ 18 มิถุนายน 2566.
        จากhttp://www.digitalschool.club/digitalschool/art/art2_1/unit2/2/actingart.php
        
        จากสภาพภูมิประเทศที่อุดมไปด้วยป่า มีทรัพยากรมากมาย และมีอากาศหนาวเย็น ภาคนี้มีการแสดงหรือการร่ายรำที่มีจังหวะช้า ท่าหยาบนุ่มนวล ทำให้จิตใจของผู้คนมีความนุ่มนวล อ่อนโยน ภาษาพูดก็นุ่มนวลไปด้วย เพลงมีความไพเราะ อ่อนหวาน ผู้คนไม่ต้องรีบร้อนในการทำมาหากิน สิ่งต่างๆ เหล่านั้นมีอิทธิพลต่อการแสดงนาฏศิลป์ของภาคเหนือ
    - - แหล่งอ้างอิง
        บุคคลสำคัญวงการนาฏศิลป์ การแสดง.ค้นเมื่อวันที่ 18 มิถุนายน 2566.จาก https://sites.google.com/a/chiangkham.ac.th/artisfunwithkjum/importantpersondance
        
        เจ้าเครือแก้ว ณ เชียงใหม่
        
        ปีที่ได้รับ: 2541
        
        ประวัติ : เกิดเมื่อวันที่ 5 มกราคม พ.ศ.2455 ในสมัยรัชกาลที่ ๖ ที่ตำบลพระสิงห์ อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่ มีพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกัน ๗ คน
        
        สาขาย่อย: คีตศิลป์พื้นเมืองล้านนา
        
        ผลงาน : เป็นศิลปินที่มีความรู้ทางเพลงซอ และเพลงพื้นเมืองทางภาคเหนือมาก นับเป็นกำลังสำคัญในการถ่ายทอดวิทยาการด้านดนตรีพื้นเมืองให้แก่อนุชนรุ่นหลังเป็นอย่างยิ่ง
        
        สาขา: ศิลปะการแสดง
        
        นางสมพันธ์ โชตนา
        
        ประวัติ : เกิดเมื่อวันที่ ๑๕ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๖๔ ที่คุ้มเจ้าหลวงนครเชียงใหม่ เข้ารับการฝึกอบรมนาฏศิลป์ในคุ้มเจ้าหลวงนครเชียงใหม่
        
        สาขา : ศิลปะการแสดง
        
        ปีที่ได้รับ : 2542
        
        สาขาย่อย : นาฎศิลป์พื้นเมืองล้านนา
        
        ผลงาน : ตั้งคณะช่างฟ้อน และคิดประดิษฐ์ท่าเต้นของชาวเขา เป็นระบำชาวเขาเผาต่าง ๆ ปรับปรุงท่ารำชุดพื้นเมือง ภาคเหนือให้แก่วิทยาลัยนาฏศิลป์เชียงใหม่ ได้แก่ ชุดรำไทยเขิน ฟ้อนวี ฟ้อนกมผัด ฟ้อนนพบุรีศรีนครพิงค์เชียงใหม่ เป็นผู้สืบสานพัฒนานาฏศิลป์พื้นเมืองชุดล้านนา
    - - ฟ้อนเล็บ เป็นการฟ้อนของชาวไทยภาคเหนือ การแสดงจะมีดนตรีบรรเลงประกอบ จะมีเนื้อร้องหรือไม่มีเนื้อร้องก็ได้ นักแสดงจะแต่งกายแบบไทยชาวภาคเหนือสมัยโบราณ คือเกล้าผมทัดดอกไม้และอุบะ นุ่งผ้าตามแบบชาวเหนือ สวมเสื้อทรงกระบอกแขนยาว คอกลมห่มสไบเฉียง นุ่งผ้าซิ่นลายขวาง และ สวมเล็บมือยาวทั้ง 8 นิ้ว
      - การแต่งกาย
        
        การแต่งกาย จะแต่งกายแบบไทยชาวภาค เหนือสมัยโบราณ นุ่งผ้าซิ่นมีเชิงลายขวาง เสื้อคอกลมแขนยาว และห่มผ้าสไบเฉียงทับ เกล้าผมมวยสูงทัดดอกไม้และห้อยอุบะ และสวมเล็บยาวทั้ง 8 นิ้ว เว้นแต่นิ้วหัวแม่มือ
      - ลักษณะการแสดง
        
        ฟ้อนในงานฉลองสมโภช เพื่อนำขบวนทานหรือเป็นมหรสพในงาน ปัจจุบันมีการแสดงให้นักท่องเที่ยวได้ชม จึงมีปรากฏให้เห็นตามโรงแรม ห้องอาหารโดยทั่วไป อนึ่งการฟ้อนในลักษณะเดียวกันนี้ ถ้าถอดเล็บออกและขณะที่ฟ้อนก็ถือเทียนไปด้วย เรียกว่า “ฟ้อนเทียน” การฟ้อนโดยลักษณะการนี้มีความเป็นมาว่าในสมัยพระราชชายาเจ้าดารารัศมี
      - คลิปวิดีโอการแสดง
      - เครื่องดนตรีที่ใช้
        
        เป็นวงกลองตึ่งโนง วงต๊กเส้ง หรือวงปี่พาทย์ล้านนา เครื่องดนตรีที่ใช้เช่น ฉาบใหญ่ แนหลวง กลองแอว
      - แหล่งอ้างอิง
        ค้นเมื่อวันที่ 18 มิถุนายน 2566
        http://www.sanpamuang.go.th/site/2021/08/17/ฐานข้อมูลภูมิปัญญาท้อง-5/
    - - แหล่งอ้างอิง
        การแสดงภาคเหนือ.ค้นเมื่อวันที่ 18 มิถุนายน.จาก 2566
        http://www.silpathai.com/nat/s1.htmll
        
        ฟ้อนเล็บ
        
        รำกลองสะบัดชัย
        
        ฟ้อนดาบ
        
        ฟ้อนมาลัย
        
        ฟ้อนเทียน
        
        ฟ้อนเจิง
    - - แหล่งอ้างอิง
        ดนตรีและเพลงประกอบการแสดงนาฏศิลป์.ค้นเมื่อวันที่ 18 มิถุนายน 2566.จาก https://balltanadolblog.wordpress.com/ภาคเหนือ/ : :
        
        กลองสะบัดชัย
        
        ปี่แน
        
        กลองแอว
        
        สะล้อ
        
        พิณเปี๊ยะ
        
        ซึง