Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

"ภาษา" จิรัฏฐ์ เวียงเจริญ ๖๐๑/๖ - Coggle Diagram

- - - - ๓.๑ การเปลี่ยนแปลงจากธรรมชาติของการออกเสียง
        
        การสับเสียง เช่น ตะกรุด – กะตุด
        
        การกร่อนเสียง เช่น ลูกอ่อน – ละอ่อน
        
        การตัดเสียง เช่น อุโบสถ – โบสถ์
        
        การกลายเสียง เช่น สะพาน – ตะพาน
        
        การกลืนเสียง เช่น อย่างนั้น – ยังงั้น
      - ๓.๒ การเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากอิทธิพลภายนอก มีลักษณะดังนี้ :
        
        การยืมคํา เช่น ฟุตบอล
        
        การใช้คําและสํานวนที่ต่างไปจากเดิม เช่น เมิล – ดู, กะลาสี – พวกลูกเรือ
      - ๓.๓ การเปลี่ยนแปลงของสิ่งแวดล้อม
      - ๓.๔ ภาษาต่างๆ มีลักษณะที่ต่างและคล้ายกัน เช่น
        -ภาษาแต่ละภาษาใช้เสียงสื่อความหมาย
        -ภาษาแต่ละภาษามีชนิดคําต่างๆ คล้ายกัน
        -ภาษาแต่ละภาษาต้องมีการเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลา
      - ๓.๕ ภาษาย่อมมีส่วนประกอบที่เป็นระบบ มีระเบียบแบบแผน
  - - - ๑. ภาษาไทยเป็นภาษาคําโดด เช่น พ่อ แม่ ปู่ เสื้อ นอน พูด หู ปาก ถ้วย ชาม
      - ๒. ภาษาไทยสะกดตรงมาตรา เช่น แม่กก – มัก ชัก นัก
      - ๓. คําภาษาไทยคําเดียวมีหลายความหมายและหลายหน้าที่ เช่น ไก่ขัน, น่าขัน, ขันน้ํา
      - ๔. ภาษาไทยเป็นภาษาเรียงคํา เช่น กันชนรถยนต์ – รถยนต์ชนกัน
      - ๕. คําขยายจะวางไว้หลังคําที่ถูกขยาย เช่น นักร้องร้องเพลงเสียงหวานไพเราะ
      - ๖. ภาษาไทยมีคําลักษณนาม เช่น กระเทียม ๔ กลีบ, ตะกร้า ๒ ใบ
      - ๗. ภาษาไทยมีการสร้างคําขึ้นใหม่ เช่น ยางลบ, บ้านเรือน, เล็กๆ, อุทกภัย, ราชูปโภค
      - ๘. คําภาษาไทยเปลี่ยนมีการเปลี่ยนระดับเสียงของคํา เช่น คา ค่า ค้า
      - ๙. ภาษาไทยมีระดับ ตัเช่น ล้ม, ตาย, ถึงแก่กรรม, อนิจกรรม, อสัญกรรม, สวรรคต
  - - - ๑. เสียงสระและรูปสระ
        ภาษาไทยมีเสียงสระ ๑๒ คู่ เป็นสระเสียงเดี่ยวหรือสระแท้ ๙ คู่ สระประสมหรือสระเลื่อน ๓ คู่
        มีรูปสระ ๒๑ รูป
      - ๒. เสียงพยัญชนะและรูปพยัญชนะ
        ภาษาไทยมีเสียงพยัญชนะ ๒๑ เสียง พยัญชนะท้าย ๘ เสียง รูปพยัญชนะ ๔๔ รูป
      - ๓. เสียงวรรณยุกต์และรูปวรรณยุกต์
        ภาษาไทยมีเสียงวรรณยุกต์ ๕ เสียง รูปวรรณยุกต์ ๔ รูป
  - - - การประสมอักษร ๓ ส่วน ได้แก่ สระ พยัญชนะ วรรณยุกต์ เช่น ใจ, กา, ปู, เรา
        
        การประสมอักษร ๔ ส่วน ได้แก่ สระ พยัญชนะ วรรณยุกต์ ตัวสะกด เช่น ปาก, ปลง
        
        การประสมอักษร ๔ ส่วนพิเศษ ได้แก่ สระ พยัญชนะ วรรณยุกต์ ตัวการันต์ เช่น การ์ตูน
        
        การประสมอักษร ๕ ส่วน ได้แก่ สระ พยัญชนะ วรรณยุกต์ ตัวสะกด ตัวการันต์ เช่น ศุกร์
- - - - สังคมธํารงอยู่ได้เพราะ
        
        คนในสังคมมีการแสดงไมตรีต่อกันการแสดงไมตรีต่อกัน
        
        ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์และระเบียบวินัยของสังคม
        
        ประพฤติตนให้เหมาะแก่ฐานะของตน
    - - คนเรามักใช้คําแบบประโยคหรือโวหารอย่างเดียวกันเสมอ ๆ จนถือได้ว่าเป็นการเฉพาะตัว เมื่อเราได้ฟังหรือ่านงานเขียนใด ๆ เราก็พอรู้ได้ว่าเป็นสํานวนของใคร และระบุตัวบุคคลได้
    - - มนุษย์ใช้ภาษาถ่ายทอดประสบการณ์และความคิดเห็น
        ในกรณีที่มนุษย์แลกเปลี่ยนความรู้และความคิดเห็นในเรื่องต่างๆ แล้วมีความคิดเห็นไม่ตรงกัน ก็อาจโต้แย้ง ถกเถียงอภิปราย ซึ่งมักจะนําไปสู่คําตอบที่ถูกต้องตรงกัน
        ถ้ามนุษย์ไม่มีภาษาจะต้องใช้เวลาหาประสบการณ์และคิดค้นอย่างลองผิดลองถูกด้วยตนเอง
        เป็นการเสียเวลา ทําให้มีความรู้ไม่งอกเงยไปกว่ามนุษย์ในอดีต หรือไม่อาจค้นหาสิ่งใหม่ๆได้เลย
    - - เราใช้ภาษาทั้งภาษาพูดและภาษาเขียน
        วางแผนการเพื่ออนาคตได้ต่าง ๆ
    - - ภาษา มีอิทธิพลเหนือจิตใจมากที่สุด
- - - - จากข้อความในศิลาจารึกพ่อขุนรามคําแหงมหาราช สังเกตได้ว่า
        คําว่า เข้า เขียนตามอักขรวิธีในสมัยนั้นเป็น เฃ๋า พยัญชนะต้นเป็น ฃ
        คําว่า ข้าว เขียนตามอักษรวิธีในสมัยนั้นเป็น เข๋า พยัญชนะต้นเป็น ข
      - จากหนังสือไตรภูมิกถา บทพระราชนิพนธ์ของพระญาลิไทยกษัตริย์ในสมัยสุโขทัย
        มีคําบางคําที่การสะกดการันต์ แสดงว่าออกเสียงต่างกับปัจจุบัน
        เช่น ระไบ - ระบาย
        อินธนู - อินทร์ธนู
      - ในสมัยรัตนโกสินทร์ หนังสือปกีระณําพจนาดถ์ ของพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร)
        ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จร.๕ ก็ใช้คำว่า ระใบ
        นอกจากนี้ ยังใช้คำว่า ผู้ ที่คนไทยสมัยนั้นใช้คำว่า ภู
      - ปรากฏในลายพระหัตถ์ที่สมเด็จพระเจ้าบรรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศ
        รานุวัดติวงศ์มีถึงพระยาอนุมานราชธนตอนหนึ่งที่สังเกตได้ว่า สมัยก่อน
        คำว่า วิเศษ คนไทยออกเสียงพยางค์แรกเป็นเสียงโท
        แต่ปัจจุบันออกเสียงพยางค์แรกของคําว่า วิเศษ เป็นเสียงตรี
  - - - ๑. คําหนึ่งความหมายกว้างกว่าอีกคําหนึ่ง
        
        ความหมายแคบเข้า คือเดิมเคยมีหลายความหมาย ต่อมาก็ความหมายเดียว
        หรือเดิมเคยใช้กับคําได้หลายคํา ต่อมาก็ใช้กับคําได้คําเดียว
        เช่น ไหล ในสมัยสุโขทัย หมายถึง เลื่อนไปอย่างของเหลว อาจปรากฏร่วมกับคําว่า
        ปลา และรัศมีแต่ปัจจุบัน ไหล หมายถึง การเคลื่อนที่ไปอย่างของเหลวเท่านั้น
        
        ความหมายกว้างออก คือคําที่สมัยโบราณมีความหมายแคบกว่าคําในสมัยปัจจุบัน
        เช่น คำว่า เถื่อน
        สมัยสุโขทัย หมายถึง ป่า ดังปรากฏในสุภาษิตพระร่วง “เข้าเถื่อนอย่าลืมพร้า หน้าศึกอย่านอนใจ”
        และสมัยปัจจุบัน เถื่อน ยังคงหมายถึง ป่า และเป็นขยายคําอื่น ได้แก่ นอกกฎหมาย ไม่เจริญ และ โหดร้ายทารุณ
      - ๒. คําหนึ่งความหมายต่างกับอีกคําหนึ่ง (ความหมายย้ายที่)
        
        คือ คําที่สมัยโบราณมีความหมายอย่างหนึ่ง แต่ในสมัยปัจจุบันมีความหมายอีกอย่างหนึ่ง
        เช่น รับสั่ง หมายถึง รับคําสั่ง
        แต่ปัจจุบัน รับสั่ง เป็นราชาศัพท์ หมายถึง พูด บอก คําสั่ง ใช้แก่เจ้านาย
  - - - พบในข้จดหมายหลวงอุดมสมบัติซึ่งเขียนไว้ในสมัยต้นรัตนโกสินทร์
        “จะว่ากล่าวไปอย่างไรๆ ให้มากก็จะเพ้อเสียเปล่า ป่วยงานเขียนเปลืองกระดาษเปลืองดินสอ”
        คําว่า ป่วยงาน ปัจจุบันเราไม่ใช้ ซึ่งอาจสันนิษฐานได้ว่า น่าจะหมายความว่าอย่าง
        เดียวกับ ป่วยการ คือ เสียงการงานหรือเสียประโยชน์
    - - คิดคําใหม่โดยเลียนเสียงธรรมชาติ
        เช่น กริ่ง จิ้งจก ตุ๊กๆ
      - การประกอบคําขึ้นใหม่
        
        คำประสม
        เช่น น้ําหอม ปืนลม
        
        คำซ้อน
        เช่น สร้างสรรค์ ถูกต้อง
        
        คำซ้ำ
        เช่น เด็ก ๆ เรา ๆ
        
        คำสมาส
        เช่น ภูมิประเทศ ลิขสิทธิ์
      - คิดคําใหม่จากคําที่มีอยู่เดิม
        หมายถึง คิดคําให้มีเสียงสระ พยัญชนะ หรือวรรณยุกต์ให้แปลกออกไปจากคําเดิม
        มีคําหลายคําที่เสียงและความหมายใกล้เคียงกัน เช่น จนสงสัยได้ว่าจะมีผู้คิดขึ้นโดยอาศัยแนวเทียบจากอีกคําหนึ่ง เช่นรวม –ร่วม, เดียว – เดี่ยว,ล่ม – ล้ม, แจก – แจง