Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
Arystoteles - Coggle Diagram
Arystoteles
filozof
, jeden z trzech – obok
Sokratesa
i
Platona
– najsławniejszych filozofów starożytnej Grecji.
Arystoteles zajmował się niemal każdą dziedziną nauki: biologią, medycyną, anatomią, psychologią, meteorologią, fizyką, chemią, matematyką, muzyką, metafizyką, retoryką, politologią, etyką, czy wreszcie krytyką literacką.
Arystoteles,syn zamożnego lekarza ze Stagiry w północnej części Grecji, w wieku lat siedemnastu przybył do Aten, aby studiować w platońskiej Akademii. W roku 335 założył w Atenach swoją własną, nieformalną szkołę filozoficzną, znaną pod nazwą Lykejon (w wersji zlatynizowanej: Liceum), później określaną także mianem szkoły perypatetyckiej od przykrytego dachem portyku (peripatos), gdzie prowadzono dysputy, przechadzając się w cieniu chroniącym przed śródziemnomorskim słońcem.
Twórca wartości
Piękno
Dobro
Prawda
Nieodrodny Uczeń
O Arystotelesie powiedziano, że był „najbardziej nieodrodnym spośród uczniów Platona”. Rzeczywiście, Arystoteles, budując swą filozofię kompromisu, potraktował swego mistrza tylko jako jednego z uczestników filozoficznej debaty. Innymi słowy, Arystoteles uważał, że jego zadaniem nie jest rozwijanie systemu Platona, lecz pogodzenie ziaren prawdy tego systemu z ziarnami prawdy systemów przeciwnych. Skoro Platon sądził, że istnieje odrębny świat niematerialnych idei, a niemal większość innych filozofów twierdziła, że tak nie jest, Arystoteles podjął się trudu pogodzenia Platona z jego przeciwnikami. W ten sposób powstała kolejna kluczowa teoria Arystotelesa – teoria materii i formy.
Teorie Arystotelesa
Teoria substancji i przypadłości
Każda rzecz, która pozostaje sobą pomimo zmian według Arystotelesa w każdej substancji-rzeczy zmieniają się przypadłości (nieistotne, zależne od okoliczności cechy), ale ona sama trwa niezmienna i ta sama aż do swego unicestwienia.
Teoria aktu i możności
Teoria Arystotelesa, według której każda zmiana polega na przechodzeniu od stanu, w którym dany byt może być (od możności), do stanu, w którym on faktycznie jest (do aktu); każdy byt jest – na mocy swej natury – wyposażony w pewne możności, które realizują się (stają się aktualne) dopiero dzięki czynnikom zewnętrznym
Teoria 4 przyczyn
każdy byt składa się z tych właśnie 4 przyczyn. Dwóch wewnętrznych, (materia i forma) oraz dwóch zewnętrznych (przyczyna sprawcza i celowa).
forma
Przyczyna
cel
Materia
Złoty Środek
Rozwiązanie pośrednie, unikające skrajności i jednostronności (umiar); nakazuje zachowanie właściwego środka między nadmiarem a niedomiarem; wyjątek stanowi postępowanie, które nie dopuszcza złotego środka, bo samo w sobie jest rzeczą niegodziwą.
Według
Arystotelesa
człowiek powinien żyć według określonych cnót. Cnoty te można rozumieć właśnie w kontekście teorii złotego środka: jako gotowość do podejmowania czynów zgodnie z rozumem, wybierającym złoty środek między skrajnymi możliwościami.
Na przykład odwaga może być rozumiana właśnie jako coś pośredniego między zuchwalstwem a tchórzostwem, a duma – jest środkiem między pychą a nadmierną skromnością.
Szczęście Jest Największym Dobrem
Arystoteles
uważał, że
szczęście
można osiągnąć poprzez działanie – określone postępowanie, które może przybierać różne formy w zależności od prezentowanego poziomu kultury. Sensem szczęścia była eudajmonia – trudne do przetłumaczenia pojęcie oznaczające „rozkwit”, podejmowanie właściwych decyzji czy dążenie do doskonałości jednostki. Tak należy rozumieć także dość nieprecyzyjne pojęcia takie jak „dobre życie” i „powodzenie”
(
https://youtu.be/_OX5p7VT4t0
)
