O Arystotelesie powiedziano, że był „najbardziej nieodrodnym spośród uczniów Platona”. Rzeczywiście, Arystoteles, budując swą filozofię kompromisu, potraktował swego mistrza tylko jako jednego z uczestników filozoficznej debaty. Innymi słowy, Arystoteles uważał, że jego zadaniem nie jest rozwijanie systemu Platona, lecz pogodzenie ziaren prawdy tego systemu z ziarnami prawdy systemów przeciwnych. Skoro Platon sądził, że istnieje odrębny świat niematerialnych idei, a niemal większość innych filozofów twierdziła, że tak nie jest, Arystoteles podjął się trudu pogodzenia Platona z jego przeciwnikami. W ten sposób powstała kolejna kluczowa teoria Arystotelesa – teoria materii i formy.
