Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
Filozofia Arystotelesa - Coggle Diagram
Filozofia Arystotelesa
Arystoteles - był filozofem, jednym z najsławniejszych filozofów starożytnej Grecji zaraz obok Platona oraz Sokratesa
-
Był twórcą odmiennego od platonizmu i równie spójnego systemu filozoficznego, który bardzo silnie wpłynął na filozofię i naukę europejską. Zapoczątkował nurt filozoficzny nazywany arystotelizmem, który miał wiele postaci w różnych epokach.
Teorie Arystotelesa
Teoria 4 przeczyn
Forma, materia, przyczyna i cel - to były dla Arystotelesa 4 zasady wyjaśniania –czyli przyczyny. Arystoteles pierwszy uważał, że każdy byt składa się z tych właśnie 4 przyczyn. Dwóch wewnętrznych, (materia i forma) oraz dwóch zewnętrznych (przyczyna sprawcza i celowa).
przyczyna sprawcza (causa efficiens) – powstanie rzeczy musi być określone przez czynnik działający uprzednio;
-
-
-
-
Teoria aktu i możności
teoria Arystotelesa, według której każda zmiana polega na przechodzeniu od stanu, w którym dany byt może być (od możności), do stanu, w którym on faktycznie jest (do aktu); każdy byt jest – na mocy swej natury – wyposażony w pewne możności, które realizują się (stają się aktualne) dopiero dzięki czynnikom zewnętrznym.
Złoty Środek
To umiejętność odnalezienia w każdej sferze życia rozsądnego rozwiązania. Chodzi tu o unikanie wszelkich skrajności. Zasada złotego środka charakteryzuje szczególnie etyczne poglądy Arystotelesa. Uważał on bowiem, że najważniejszym celem człowieka jest szczęście rozumiane jako tak zwana eudajmonia, czyli optymalny rozwój własnych możliwości.
Osiągnięcie go staje się możliwe, kiedy jednostka realizuje cnoty etyczne. Cnota zaś polega na wypracowaniu rozsądnego stosunku do każdej rzeczy, np. w stosunku do pieniędzy cnotą jest hojność, jako środek pomiędzy rozrzutnością a skąpstwem.
Arystoteles stosuje tę zasadę do swojego systemu filozoficznego. Filozof unika bowiem skrajnego idealizmu Platona, ale też obcy jest mu absolutny materializm.
-
-
-
-
-
Arystoteles i Szczęście
Arystoteles uważał szczęście za dobro najwyższe, samostarczalne i cel ostateczny ludzkich działań. W jego rozumieniu miało ono charakter ponadczasowy i ponadkulturowy. W dużym uproszczeniu osiągnięcie szczęścia opierało się na działaniu człowieka zarówno jako jednostki jak i członka społeczeństwa.
Kompromis
Jedni Filozofowie mówią że bytów jest bardzo dużo, a inni że dokładnie jeden. Arystoteles starał się wyłuskać ziarno prawdy do każdej z nich. Stworzył teorie w której oba "ziarna" mogą ze sobą współpracować.
