Badania naukowe były więc dla Arystotelesa częścią jego filozofii. Obserwacje człowieka, zwierząt i roślin zostały uogólnione w dziele Fizyka, poświęconym zasadom przyrody, te natomiast znalazły jeszcze bardziej abstrakcyjną postać – dotyczącą nie przyrody, ale „bytu samego” – w Metafizyce. Ale postawa filozofa‑naukowca nie była zarezerwowana tylko do badania przyrody. Niezależnie od tego, czym zajmował się Arystoteles – a oprócz przyrody zajmował się m. in. teologią, kosmologią, psychologią, etyką, sztuką, retoryką, itd. – postępował w ten sam sposób.
Badając ustroje polityczne, Arystoteles nie tworzył – jak Platon – ustroju idealnego, ale rozpoczynał od opisu faktycznie istniejących ustrojów politycznych, porównywał je ze sobą, a następnie definiował używane przez siebie pojęcia, wskazując cechy, które należały do istoty zajmujących go rzeczy.
Podobnie etyka Arystotelesa nie tworzy katalogu abstrakcyjnych norm, ale zaczyna się od opisu rzeczywistego postępowania ludzi, a następnie dokonuje jego oceny. A zatem naukowość filozofii Arystotelesa nie polega na tym, że prowadził on badania naukowe, ale że zastosował konsekwentny sposób definiowania pojęć oraz indukcyjny model wnioskowania w całej swojej filozofii.
Racjonalizm i empiryzm to dwa najważniejsze elementy filozofii Arystotelesa, które wyznaczają jego miejsce na mapie filozofii greckiej.