Eserin yazarı Ahmet Hamdi Tanpınar 1901 yılında İstanbul'da doğmuştur.

Savaş sonrası yoksulluk yılları- İstanbul Kasımpaşa-Teyze

Çok gezmiş ve bunun sayesinde Türkiyenin her bölgesinden insanlarla tanışmış bu şehirleri gözlemleme şansı bulmuştur.

1927 yılında Harbiye İhtiyat Zabit Mektebi’nde bir hafta hapis yattığını öğrendiğimiz Ahmet Hamdi, günlüğünde üzüntüyle hatırladığı bu cezanın nedeninden hiç söz etmemiştir.

Abdullah Efendi bu benliğini kendisinin bir "gölgesi" olarak tanımlamış eskiden yaşamış olduğu ve benlik değiştirdikten sonra özlemeye başladığı zamandaki hayatına benzetmiştir.

Eserde olmak istediği kişi Abdullah Efendi, kendisi ise Abdullah olarak tanımlanmıştır.

"Evet, odasında yapayalnız, bir türlü görünmeyen sevgiliyi beklerken birdenbire tepesinde apartmanın çatısının uçtuğu ve odasına yıldızların dolduğu o büyük geceden beri Abdullah, mavera ile arasında hiç de temenni etmediği bir şekilde kuvvetli ve derin bir münasebetin başladığını hissetmiştir"

Hikayenin başladığı mekan. Abdullah Efendi arkadaşları ile birlikte yemek yemeye gider ancak ardından kendini sorgulamaya başlar. Kendini bulmak adına mekandan ayrılır.

Neden sonra arkadaşları içkinin kifayet ettiğine karar verdiler. Onların fikrince ruh, bu masa başında kafi derecede tatmin edilmişti, şimdi tenin zevkleri başlamalıydı.

Abdullah Efendi'nin ilk genelevi beğenmemesi sonucunda arkadaşlarının yönlendirdiği mekan.

Bir deli gibi kendi kendine sayıklıyordu: Marika, Eleni Kalyopi, Artemiz...
Arakadaşları gülerek: Hepsi mi? diye sordular. Hayır, diye cevap verdi. Hiçbirini...Hiçbirini beğenmedim. Ve kaçmak istedi fakat yakaladılar. O halde seni mutlaka başka bir yere götüreceğiz dediler

Buradayken kadının sağ göğsü düşüyor ve bunun ardından Abdullah Efendi belirli şeyler görmeye başlıyor.

Bu yolculuğun başından itibaren kendi benliğini kaybettiğini düşünen ve benliğini geri almak adına hikayenin başındaki lokantaya tekrar dönen Abdullah Efendi lokantanın yanmakta olduğunu görür.

Fakat biraz evvel tenhada bıraktıkları caddede garip bir kalabalık ve faaliyet vardı. Abdullah Efendi küçük bir dikkatle bunun yangın söndürmekle uğraşan bir itfaiye olduğunu anladı.

Acaba neresi yanıyor? diye merak etti, ve birdenbire büyük tamiri
kabil olmayan bir felaket ihtimali ile titredi, oraya, kalabalığa doğru koşmaya başladı.Evet, yanılmamıştı biraz evvel oturdukları, konuşup güldükleri lokanta yanıyordu.

Abdullah Efendi kendi benliğinden korkmaya başlar, ve ortamdan kaçarak ayrılır.

Meydanın ardından kendini evde bulur. Baştaki amacı kapı eşiğinde oturmak olsa da evin içine girer.

Son mekan olan evinde Abdullah Efendi kendisini bulduğunu ifade eder ve eser biter

Fakat kirli bir sabahın aydınlattığı yolda ne billur sürahi parçası, ne de küçük su birikintisi vardı. Sadece son derece mustarip ve yorgun halli bir adamın ağır adımlarla köşeyi döndüğünü gördü. Ona öyle geldi ki bu kendisi, Abdullah Efendi idi.

"Sadece pencereye koştu, sokağa baktı Fakat kirli bir sabahın aydınlattığı yolda ne bilillur bir sürahi parçası, ne de küçük su birikintisi vardı. Sadece son derece mustarip ve yorgun halli bir adamın ağır adımlarla köşeyi döndüğünü gördü. Ona öyle geldi ki bu kendisi, yani Abdullah Efendi idi"

Ahmet Hamdi Tanpınar Abdullak Efendi'nin Rüyaları da dahil olmak üzere pek çok eserinde zaman kavramı üzerine kafa yormuştur.

Şiirde de görüldüğü üzere Tanpınar'ın zaman kavramında bir ikililik vardır. Bunu eserde Abdullah Efendi'nin iki farklı kişiliği olmasıyla görebiliriz.

Aynı zamanda zamanla ilgili yaşadığı bu ikililiği yazdığı bir deneme yazısında da görebiliriz. Denemenin adı: Asıl Kaynak

“Bizim için asıl olan miras, ne mâzidedir, ne de Garp’tadır; önümüzde çözülmemiş bir 107 yumak gibi duran hayatımızdadır. Onu yakaladığımız, onun meseleleri üzerinde durduğumuz, onlarla yorulduğumuz, bu meseleleri fikir hayatımızın zarurî yol uğrakları gibi değil, temeli olarak kabul ettiğimiz zaman tarihin ve hususî coğrafyamızın bize yüklediği büyük role erişeceğiz.”

Abdullah Efendi'nin zaman ile şekillenen kişiliği genellikle geçmiş zamanda yaşadığı acılardan bahsederken Abdullah'tır.

Abdullah geçmiş zamandaki kendisinden kaçmaya çalışır bu yüzden bu hikayede zamanlar arası "ben"den kaçış vardır.

Bu ne çocukken dinlediği masallarda şamdanların ışığından aşifte çengilerin raksı, ne de kitaplarda okuduğu ve esrarlı resimlerde seyrettiği iskeletlerin çılgın ve zalim hayatla alay ederek ölümün zaferini terennüm eden oyununa benziyordu