Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

กลุ่มอาการไข้ (Fever) - Coggle Diagram

- - - - ปวดข้อ
      - ปวดหลัง บั้นเอว
      - ปวดหลังมากเวลานอนโดยเฉพาะช่วงเช้า
      - pt.ก้มงอบั้นเอวลงด้านหน้าได้น้อยกว่าปกติ
        
        การทดสอบแบบโชเบอร์
      - อาการรุนแรง
        
        หลังแข็งทั้งท่อนและโก่ง (Kyphosis)
      - มีไข้
    - - ไม่มีการรักษาจำเพาะ
      - ให้ยาต้านอักเสบที่ไม่ใช่สตเียรอยด์
      - กายภาพบำบัด
      - ผ่าตัด
  - - - เกิดจากการติดเชื้อต่างๆ
      - โดยเฉพาะเชื้อแบคทีเรีย
        
        สแตฟีโลค็อกคัส
        
        สเตรปโตค็อกคัส
        
        เชื้อหนองใน
        
        เมนิงโกค็อกคัส
    - - เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน
      - ข้อใหญ่ๆ 1-2 ข้อ เช่น ข้อเข่า ข้อศอก ข้อมือ ข้อเท้า
      - อาการไข้ หนาวสั่น ข้อบวม แดง ร้อนและปวดมาก
      - Pt.อาจมีโรคติดเชื้อของส่วนอื่นๆ ของร่างกายอยู่ก่อน
    - - แพทย์อาจต้องทำการเอกซเรย์ข้อ เจาะดูดหนองจากข้อไปย้อมและเพาะหาเชื้อ
        
        ให้ยาปฏิชีวนะตามชนิดของเชื้อที่พบ
        
        เจาะระบายหนองออกบ่อยๆ
      - ผู้ป่วยนอนพักยกข้อที่อักเสบให้สูง
      - เข้าเฝือกไม่ให้ข้อเคลื่อนไหว
      - ผู้ป่วยมักจะหายได้ภายใน 7-10 วัน
- - - - 1.ใช้รักษาในกรณีที่ผู้ป่วยอาการไม่มาก ไข้ไม่สูง ไม่มีภาวะแทรกซ้อนต่างๆ แพทย์จะให้รับประทานยาปฏิชีวนะ 7 - 14 วัน เนื่องจากเชื้อก่อโรคเกิดจากเชื้อหลายชนิด จึงต้องให้ยาปฏิชีวนะครอบคลุมเชื้อ
      - 2.ใช้รักษาในกรณีที่ผู้ป่วยมีอาการมาก มีไข้สูง หนาวสั่น ปวดท้องน้อยอย่างมาก มีภาวะแทรกซ้อนต่างๆเช่น ก้อนฝี/หนองที่ท่อรังไข่และที่รังไข่ หรือรับประทานยาปฏิชีวนะแล้วไม่ดีขึ้น แพทย์จะให้นอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาล ฉีดยาปฏิชีวนะเข้าทางหลอดเลือดดำจนกว่าอาการจะดีขึ้น แล้วจึงเปลี่ยนมาเป็นยาปฏิชีวนะแบบรับประทาน
- - - - ส่วนใหญ่มีสาเหตุจากการติดเชื้อไวรัส ซึ่งไวรัสมีหลากหลายชนิด
        แต่กลุ่มใหญ่ คือ กลุ่ม ไรโนไวรัส (Rhinoviruses) และโคโรนาไวรัส (Coronaviruses)
    - - อาการสำคัญคือ มีน้ำมูกใสๆ จาม คัดจมูก บางคนครั่นเนื้อครั่นตัว อาจมีอาการไอตามมาทีหลังได้ อาการไข้มักจะไมสูงมากและเป็นอยู่ไม่เกิน 3 วัน อาการหวัดมักจะหายไปเองใน 3-4 วัน หรือไม่เกิน 7 วัน
    - - ไม่รุนแรง อาจมีไข้ (แต่ไข้สูงไม่เกิน 38 องศาเซลเซียส) อาจปวดศีรษะ (ไม่มาก) ปวดเมื่อยตัว แสบตา คัดจมูก จาม ไอ เสียงแหบ น้ำมูกไหล อ่อนเพลีย (ไม่มาก)บางครั้งอาจมีอาการเจ็บคอ ปวดท้อง อาเจียน หรือ ท้องเสียได้บ้าง โดยปกติมักหายได้เอง ภายใน 1 สัปดาห์ หากมีอาการป่วยนานกว่านั้น อาจจะมีภาวะแทรกซ้อนเกิดขึ้นได้ ควรไปพบแพทย์โดยเร็ว
    - - ติดต่อทางระบบทางเดินหายใจ จากการไอ จาม รับน้ำมูก น้ำลาย หรือสัมผัสเชื้อโรคจากสิ่งต่างๆ รอบตัว เช่น การสัมผัสกับคนเป็นหวัด โทรศัพท์ จับราวบันได กดปุ่มกดลิฟต์ และ ของเล่น เป็นต้น
    - - ไม่มียาที่ใช้รักษาโดยเฉพาะ จึงให้การรักษาตามอาการเท่านั้น
        
        ถ้ามีไข้ ให้รับประทานยาลดไข้
        
        หากมีอาการไอ ควรดื่มน้ำอุ่นบ่อยๆ
        
        สำหรับยาปฏิชีวนะ แพทย์จะสั่งใช้ในรายที่มีการติดเชื้อแบคทีเรียซ้ำเติม เช่น มีน้ำมูกหรือเสมหะสีเหลืองข้นหรือเขียว คอแดงจัด ปวดหู
  - - - เกิดจากเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ ซึ่งมี 3 ชนิด คือ A, B และ C ไวรัสชนิด A เป็นชนิดที่ทำให้เกิดการระบาดอย่างกว้างขวางทั่วโลก ไวรัสชนิด B ทำให้เกิดการระบาดในพื้นที่ระดับภูมิภาค ส่วนชนิด C มักเป็นการติดเชื้อที่แสดงอาการอย่างอ่อนหรือ
        ไม่แสดงอาการ และไม่ทำให้เกิดการระบาด
    - - มีไข้สูงแบบทันทีทันใด ปวดศีรษะ ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ อ่อนเพลีย
    - - จะเริ่มหลังได้รับเชื้อ 1-4 วัน ผู้ป่วยจะมีไข้แบบทันทีทันใด ( 38 องศาเซลเซียสในผู้ใหญ่) ส่วนในเด็กมักจะสูงกว่านี้) ปวดศีรษะ หนาวสั่น ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ อ่อนเพลียมาก อาจพบอาการคัดจมูก เจ็บคอถ้าป่วยเป็นระยะเวลานาน อาจมีอาการไอจากหลอดลมอักเสบ อาการจะรุนแรงและป่วยนานกว่าไข้หวัดธรรมดา (Common Cold) ผู้ป่วยส่วนใหญ่จะหายเป็นปกติภายใน 1-2 สัปดาห์ บางรายที่มีอาการรุนแรง เนื่องจากมีภาวะแทรกซ้อนที่สำคัญ คือ ปอดบวม อาจทำให้เสียชีวิตได้
    - - ติดต่อทางการหายใจเอาเชื้อที่ปนเปื้อนอยู่ในอากาศเมื่อผู้ป่วยไอ จาม หรือพูด จากการสัมผัสฝอยละอองน้ำมูก น้ำลายของผู้ป่วย (droplet transmission) จากมือที่สัมผัสกับพื้นผิวที่ปนเปื้อนเชื้อ แล้วใช้มือสัมผัสที่จมูกและปาก ในพื้นที่ที่มีคนอยู่รวมกันจำนวนมาก
        
        ระยะฟักตัว
        
        1-3 วัน
      - ระยะติดต่อ
        
        ในผู้ใหญ่ สามารถแพร่เชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ตั้งแต่ 1 วัน ก่อนมีอาการ และจะแพร่เชื้อต่อไปอีก 3-5 วันหลังมีอาการในเด็กอาจแพร่เชื้อได้นานกว่า 7 วัน ผู้ที่ได้รับเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่แต่ไม่มีอาการ ก็สามารถแพร่เชื้อในช่วงเวลานั้นได้เช่นกัน
    - - ส่วนใหญ่จะหายเอง หากมีอาการไม่มากอาจจะดูแลเองที่บ้านและรักษาตามอาการ
        
        เมื่อมีไข้สูงให้ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวและใช้ยาลดไข้พาราเซตามอล
        
        หลีกเลี่ยงการใช้ยากลุ่มแอสไพริน หรือถ้ามีน้ำมูกให้ใช้ยาลดน้ำมูกและยาละลายเสมหะ
        
        ดื่มน้ำให้เพียงพอ รับประทานอาหารอ่อน ๆ และนอนพักมากๆ ไม่ควรออกกำลังกาย
        
        หากอาการไม่ดีขึ้นภายใน 3 วัน เช่น ไข้สูงมากจนเพ้อ ซึม หายใจหอบ หายใจลำบาก เจ็บแน่นหน้าอก หน้ามืด มีอาการขาดน้ำและดื่มน้ำไม่เพียงพอ ควรรีบไปพบแพทย์ เพราะอาจมีภาวะแทรกซ้อนหรืออาจมีสาเหตุมาจากโรคอื่นๆ
  - - - ส่วนใหญ่เกิดจากเชื้อไวรัส ที่พบบ่อย ได้แก่ Adenovirus, Influenza Virus, Para Influenza Virus, Rhinovirus, Respiratory Syncytial Virus (RSV) ไวรัสอื่นที่พบรองลงมา คือ Coxsackievirus, Echovirus, Herpes Virus, Epstein-Barr Virus (EBV)
        
        กลุ่ม Atypical pathogen ที่เป็นสาเหตุ ได้แก่ Mycoplasma Pneumoniae, Chlamydophila (or Chlamydia) Pneumoniae
        แต่พบได้ไม่บ่อย
        
        กลุ่มแบคที่เรีย เชื้อที่พบบ่อยที่สุด คือ Group A Beta-hemolytic Streptococci (GABHS) พบเป็นสาเหตุประมาณร้อยละ 20 ถึง 40
        ที่พบรองลงมา ได้แก่ Group C, Group G streptococci และ Anaerobe
    - - ไข้ และเจ็บคอ แต่ในเด็กเล็กที่ยังไม่สามารถบอกอาการได้ จะมาด้วยอาการน้ำลายไหลผิดปกติหรือไม่รับประทานอาหาร ส่วนอาการอื่นๆ ที่พบร่วมได้ ขึ้นกับเชื้อที่เป็นสาเหตุ
    - - ถ้าเป็นจากเชื้อไวรัส จะพบอาการนำคล้ายโรคหวัด คือ มีน้ำมูก คัดจมูก จาม อาจพบตาแดง น้ำตาไหล
        เสียงแหบ เด็กบางรายอาจตรวจพบมีแผลในปากหรือเปืนตุ่มน้ำใส ผื่นตามตัว หรือมีคลื่นไส้อาเจียนท้องเสียร่วมด้วย
      - ถ้าเป็นจากเชื้อแบคทีเรีย โดยเฉพาะ GABHS จะมีอาการไข้สูง เจ็บคอมาก ปวดศีรษะ คลื่นไส้อาเจียน ปวดท้อง หรือมีประวัติสัมผัสผู้ป่วย ที่เป็น Streptococcal Pharyngitis อาจตรวจพบจุดเลือดออกที่เพดานอ่อน การดำเนินโรคเป็นอย่างรวดเร็ว
        
        เกณฑ์ที่ช่วยในการวินิจฉัยเชื้อ GABHS จากอาการทางคลินิกในผู้ป่วยที่มีอาการไม่เกิน 3 วัน หากมีอาการตามข้อต่อไปนี้มากกว่า 4 ข้อ โดยเรียงตามลำดับจากอาการที่พบว่าสัมพันธ์กับ GABHS จากมากไปน้อย
        
        1) ทอนซิลอักเสบเป็นหนอง หรือทอนซิลบวมแดงจัด
        
        2) ต่อมน้ำเหลืองบริเวณคอส่วนหน้าบวมและกดเจ็บ
        
        3) ไข้สูง > 38 องศาเซลเซียส
        
        4) ไม่มีอาการไอ
    - - การรักษาโดยใช้ยาปฏิชีวนะ เช่น การให้ยาบรรเทาอาการเจ็บคอ ยาลดน้ำมูก หรือลดไข้ ให้ยาแก้อักเสบเพื่อกำจัดเชื้อที่เป็นสาเหตุ ถ้าการอักเสบนั้นเกิดจากเชื้อแบคทีเรีย ซึ่งโดยส่วนใหญ่ ผู้ป่วยจะมีอาการดีขึ้นในช่วง 3 – 7 วันหลังเข้ารับการรักษา
  - - - โรคหลอดลมอักเสบชนิดเฉียบพลัน (Acute Bronchitis)
        
        ส่วนใหญ่มากกว่าร้อยละ 90 เกิดจากเชื้อไวรัส เหมือนไข้หวัด เช่น Rhinovirus, Adenovirus, Corona Virus, Influenza Virus, Parainfluenza Virus, Respiratory Syncytial Virus (RSV) มีเพียงร้อยละ 10 ที่เกิดจากเชื้อ Bordetella Pertussis, Chlamydia Pneumoniae, Mycoplasma Pneumoniae ส่วนใหญ่มักเป็นตามหลังไข้หวัด ซึ่งไม่ได้รับการรักษา หรือปฏิบัติตนอย่างถูกต้อง ทำให้การติดเชื้อลามลงไปถึงหลอดลม
      - โรคหลอดลมอักเสบชนิดเรื้อรัง (Chronic Bronchitis)
        
        อาจเกิดจากโรคภูมิแพ้ โรคหืด (Asthma) หรือเกิดจากการสูบบุหรี่เป็นระยะเวลานาน อยู่ในกลุ่มของโรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง (COPD) คือ มีอาการไอ มีเสมหะมากกว่า 3 เดือน/ปี
        
        เป็นระยะเวลาอย่างน้อย 2 ปี หรือสัมผัสกับมลภาวะ (Air Pollution) หรือสารระคายเคืองจากการประกอบอาชีพ (Occupational Irritants) เช่นฝุ่น, ควัน หรือสารเคมีที่ระเหยได้ โรคหลอดลมอักเสบชนิดเรื้อรังนี้ทำให้ผู้ป่วย
        
        เสี่ยงต่อการติดเชื้อแบคทีเรียได้ง่ายขึ้น เชื้อแบคทีเรียดังกล่าว ได้แก่ Streptococcus Pneumoniae, Hemophilus Influenzae, Moraxella Catarrhalis ซึ่งอาจทำให้เสมหะเปลี่ยนเป็นสีเหลือง หรือเขียว
    - - ไอ มีเสมหะ หายใจลำบาก หอบเหนื่อย แน่นหน้าอก อาจหายใจมีเสียงดังหวีดได้ อาจมีอาการเจ็บคอ แสบคอ หรือเจ็บหน้าอก ผู้ป่วยอาจมีไข้ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว
        
        ซึ่งควรวินิจฉัยแยกโรคจากโรคปอดบวม (Pneumonia) ซึ่งทำให้ผู้ป่วยมีไข้ ไอ และหอบเหนื่อย
      - อาการที่ผู้ป่วยต้องรีบไปพบแพทย์
        
        มีอาการไอเรื้อรัง ไม่หายภายใน 2 สัปดาห์
        
        มีอาการไอเป็นเลือดร่วมด้วย
        
        มีอาการที่สงสัยว่า อาจเป็นปอดอักเสบร่วมด้วย เช่น มีไข้ ไอ และหอบเหนื่อย
        
        มีอาการไอมาก จนรบกวนการรับประทานอาหาร หรือการนอนหลับ
        
        ในกรณีที่ผู้ป่วยสูงอายุ การไอมากๆ อาจทำให้กระดูกอ่อนซี่โครงหักได้ (Rib Fracture) มีอาการเจ็บหน้าอก เวลาไอ, หายใจ หรือ มีการเคลื่อนไหวทรวงอก หรืออาจทำให้ถุงลม หรือเส้นเลือดฝอยในปอดแตกออกสู่โพรงเยื่อหุ้มปอด (Pneumothorax or Hemothorax) เกิดอาการหอบเหนื่อยทันที หลังการไอ ซึ่งอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้
    - - รักษาตามอาการ
        
        รักษาตามอาการ เช่น ถ้ามีไข้ รับประทานยาลดไข้
        
        ถ้ามีอาการไอ รับประทานยาแก้ไอหรือยาขยายหลอดลม
        
        ถ้ามีเสมหะเหนียวมาก อาจรับประทานยาละลายเสมหะ
  - - - อาจเกิดได้ทั้งจากไวรัส แบคทีเรีย และเชื้อรา
        
        เชื้อไวรัสที่พบบ่อย ได้แก่ อดิโนไวรัส (Adenovirus), อินฟลูเอนซา (ไข้หวัดใหญ่ : Influenza), พาราอินฟลูเอนซา (Parainfluenza) และอาร์เอสวี (Respiratory Syncytial Virus : RSV)
        
        เชื้อแบคทีเรียที่พบบ่อย ได้แก่ สเตรปโตคอกคัส (Streptococcus Pneumoniae), ฮีโมฟิลุส (Haemophilus Influenzae), มอแรกเซลลา (Moraxella Catarrhalis) และ ไมโคพลาสมา (Mycoplasma Pneumoniae)
    - - ไข้ ไอ มีเสมหะ หายใจเร็ว หายใจลำบาก หอบเหนื่อย หายใจเจ็บหน้าอก
        
        ในรายที่มีอาการรุนแรงจะมีหายใจแรงจนจมูกบาน บางรายเกิดหลอดลมภายในปอดตีบจนหายใจดังวี๊ด (คล้ายหอบหืด) ในรายที่มีอาการรุนแรงมากจะมีภาวะการหายใจล้มเหลว ร่างกายขาดออกซิเจนมาก ทำให้ระดับความรู้สึกตัวเปลี่ยน หงุดหงิด สับสน ซึมลง หมดสติ และเสียชีวิตได้ ระยะเวลาการเป็นโรคขึ้นกับชนิดของเชื้อโรคและความรุนแรงของโรค
      - ฟังเสียงปอดอาจได้ยินเสียงกรอบแกรบ (Tine or Medium Crepitations) อาจได้ยินเสียง Rhonchi ร่วมด้วย ในกรณีที่พยาธิสภาพเป็นแบบ Consolidation อาจได้ยินเสียง Bronchial Breath Sound
      - อาจมีอาการอื่นๆ เช่น ท้องอืด อาเจียน ซึม โดยเฉพาะเด็กเล็ก
    - - ติดต่อผ่านทางน้ำมูก น้ำลาย และเสมหะ โดยการหายใจเอาเชื้อที่อยู่ในละอองฝอยกระจาย จากการไอหรือหายใจรดกัน หรืออาจเกิดจากการสำลักเชื้อลงสู่ปอด เช่น สำลักน้ำลาย อาหาร (โดยเฉพาะในผู้สูงอายุ) ระยะเวลาแพร่เชื้อขึ้นกับชนิดของเชื้อและสามารถแพร่เชื้อได้จนกว่าเชื้อในเสมหะจะน้อยลงมาก การระบาดสามารถเกิดได้ในบริเวณที่มีคนอยู่รวมกันเป็นจำนวนมาก
    - - การให้ยาปฏิชีวนะ
        
        ใช้ในกรณีของการติดเชื้อแบคทีเรีย โดยแพทย์จะเลือกใช้ยาปฏิชีวนะตามเชื้อที่คิดว่าเป็นสาเหตุของโรคจากข้อมูลทางคลินิกและทางระบาดวิทยา อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันพบว่าการใช้ยาปฏิชีวนะอย่างแพร่หลายอาจทำให้เชื้อบางชนิด เช่น Streptococcus pneumoniae มีการดื้อยาเพิ่มมากขึ้น
      - การรักษาแบบประคับประคองตามอาการ
        
        สำหรับผู้ป่วยโรคปอดอักเสบจากเชื้อไวรัส และเชื้ออื่นๆ ซึ่งแพทย์อาจพิจารณาให้ยาลดไข้ ยาขยายหลอดลม ยาละลายเสมหะ ในรายที่มีอาการรุนแรงอาจจำเป็นต้องให้สารน้ำทางหลอดเลือดดำ ให้ออกซิเจน และทำกายภาพบำบัดทรวงอก เป็นต้น
      - การรักษาภาวะแทรกซ้อน
        
        เป็นกรณีที่พบได้ในกลุ่มเสี่ยง โดยภาวะแทรกซ้อนที่พบบ่อยได้แก่ เชื้อแบคทีเรียแพร่กระจายจากปอดเข้าสู่กระแสเลือดส่งผลให้อวัยวะอื่นๆ ติดเชื้อตามไปด้วย บางรายอาจพบฝีในปอด หรือเกิดภาวะมีน้ำในโพรงเยื่อหุ้มปอดที่จำเป็นต้องเจาะหรือดูดออก ในรายที่อาการรุนแรงมาก ผู้ป่วยอาจเกิดภาวะหายใจล้มเหลวซึ่งเป็นอันตรายถึงชีวิตและจำเป็นต้องใส่ท่อเข้าหลอดลมร่วมกับเครื่องช่วยหายใจ
- - - - มีไข้
        
        ปวดแสบขัดขณะปัสสาวะ
        
        ปวดปัสสาวะบ่อย อาจต้องตื่นมาปัสสาวะ
        เวลากลางดึก
        
        รู้สึกเหมือนปัสสาวะไม่สุด
        
        ปัสสาวะขุ่น มีกลิ่นเหม็นผิดปกติ และอาจมีเลือดปน
        
        ปวดท้องน้อย
    - - ขณะที่มีอาการให้ดื่มน้ำมากๆ ถ้าปวดมากให้ทานยาเเก้ปวด
        เเละยาปฏิชีวนะ เช่น Amoxicillin 500 mg q 8 hr.
        หรือ Ciprofloxacin 250 mg. วันละ 2ครั้ง นาน 3 วัน
  - - - เป็นการติดเชื้อแบคทีเรียกลุ่มแกรมลบบริเวณกรวยไต เช่น Escherichia Coli , Pseudomonas และ Klebsiella เป็นต้น
    - - เป็นการติดเชื้อแบคทีเรียบริเวณกรวยไต จาากการอุดกั้นหรือความผิดปกติของทางเดินปัสสาวะ ไม่แสดงอาการ นอกจากการตรวจพบเชื้อแบคทีเรีย และเม็ดเลือดขาวในปัสสาวะ ผู้ป่วยมักจะมีการอักเสบของกรวยไตเป็นระยะเวลานาน ทำให้เซลล์ของไตถูกทำลาย เกิดภาวะไตวายเรื้อรัง ในที่สุด
    - - ไข้สูง
        
        หนาวสั่น
        
        อ่อนเพลีย
        
        เบื่ออาหาร อาจมีคลื่นไส้อาเจียนร่วมด้วย
        
        มีอาการปวดท้อง ปวดบั้นเอวข้างใดข้างหนึ่ง
        
        ปัสสาวะขุ่น อาจจะข้นเป็นหนอง หรือเป็นเลือด
        
        ปัสสาวะเเสบขัดออกกะปริดกะปรอย
    - - Ciprofloxacin 500 mg. 1*2 pc.
        
        Sulfamethoxazole 1*2 pc.
    - - หลีกเลี่ยงการอั้นปัสสาวะ
        
        ในแต่ละวันควรดื่มน้ำ 8-10 แก้ว ขึ้นไป
        
        หลังทำการอุจจาระควรทำความสะอาดด้านหน้า ก่อนทำความสะอาดทวารหนัก เพื่อไม่ใช้เชื้อโรคเข้าสู่ระบบทางเดินปัสสาวะ
        
        หากมีอาการผิดปกติ เช่น ปัสสาวะขัด สีปัสสาวะขุ่น ควรมาพบแพทย์โดยทันที
  - - - ปัสสาวะบ่อย แต่ครั้งละน้อยๆ มีอาการคล้ายถ่ายปัสสาวะไม่สุด
        
        รู้สึกปวดบริเวณท้องน้อย ปวดแสบ ขัด ขณะปัสสาวะโดยเฉพาะตอนปัสสาวะสุด
        
        ปัสสาวะขุ่น บางครั้งมีกลิ่นผิดปกติ ในรายที่เป็นมากอาจปัสสาวะมีเลือดปน
    - - Norfloxacin 400 mg bid 3 วัน
        
        Ofloxacin 200-400 mg bid 3 วัน
  - - - ปัสสาวะสีเเดงเหมือนน้ำล้างเนื้อหรือน้ำหมาก
        
        จำนวนปัสสาวะมักน้อยกว่าปกติ
        
        มีไข้ ปวดศีรษะ
        
        อ่อนเพลีย เบื่ออาหาร คลื่นไส้อาเจียน
        
        ถ้าเป็นรุนเเรงอาจมีอาการปัสสาวะออกน้อย
        หอบเหนื่อย หรือชัก
    - - พบความผิดปกติ BUN,Cr สูง เเสดงว่าไตขับของเสียไม่ได้เต็มที่
        ควรให้การรักษา ให้นอนพักผ่อน งดอาหารเค็ม ให้ยาขับปัสสาวะ เเละยาลดความดัน ถ้ามีประวัติทอนซิลอักเสบ หรือการติดเชื้อที่ผิวหนัง ให้ยา ปฏิชีวนะ ได้เเก่ เพนิซิลลินวี หรือ อีริโทรไมซิน
        ถ้ามีอาการชักหรือหอบ ให้ฉีดฟูโรซีไมด์ 1 หลอดเข้าหลอดเลือดดำ
- - - - เชื้อไวรัส Herpe Simplex Virus (HSV)
    - - ไข้ อ่อนเพลีย ปวดเมื่อย
      - รอยโรคตามระยะเวลาอาการแสดง
    - - ยาต้านไวรัสทั้งชนิดรับประทาน และชนิดทา
  - - - เกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรีย
        
        เตรปโทคอกคัส (Streptococcus)
        
        สแตฟิโลค็อกคัส (Staphylococcus)
    - - กดเจ็บ คลำดูออกร้อน
      - ขอบผื่นไม่ชัดเจน
      - ผื่นแดง ลามออกอย่างรวดเร็ว
      - มีไข้ อ่อนเพลีย
      - เบื่ออาหาร
      - ต่อมน้ำเหลืองบริเวณใกล้เคียงโต
    - - ยาปฏิชีวนะ
      - ยาแก้ปวดลดไข้
  - - - สาเหตุของการเกิดโรคยังไม่ทราบแน่ชัด
      - เป็นผลมาจากปฏิกิริยาภูมิคุ้มกันของร่างกายที่ตอบสนองต่อยา การติดเชื้อ หรือการเจ็บป่วยต่างๆ
    - - เกิดแผลพุพองตามผิวหนังและเยื่อเมือกบุผิว
        
        จมูก
        
        ตา
        
        ช่องปาก
        
        ริมฝีปาก
        
        อวัยวะเพศ
      - ผื่นลุกลามและเพิ่มจำนวนขึ้น
      - ผิวหนังชั้นนอกหลุดลอก
        
        เห็นผิวด้านในที่มีลักษณะคล้ายผิวไหม้
      - เกิดผื่นแดงที่ตรงกลางมีสีเข้มและรอบข้างมีสีจาง
    - - ประคบเย็นเพื่อช่วยให้ผิวหนังที่ตายแล้วหลุดออกง่ายขึ้น
      - ให้น้ำและสารอาหารผ่านทางจมูก ช่องท้อง หรือหลอดเลือด
      - ใช้ผลิตภัณฑ์ให้ความชุ่มชื้นหรือมอยซ์เจอร์ไรเซอร์ทาผิวเป็นประจำ
      - ใช้น้ำยาบ้วนปากที่มีส่วนผสมของยาชาหรือยาฆ่าเชื้อ
      - ใช้ยาแก้ปวดชนิดรุนแรงเพื่อบรรเทาอาการปวดตามร่างกาย
      - ให้ยาปฏิชีวนะ หากผู้ป่วยมีอาการเข้าข่ายภาวะติดเชื้อในกระแสเลือด
      - ให้ยากลุ่มคอร์ติโคสเตียรอยด์เพื่อควบคุมอาการอักเสบของผิวหนัง
- - - - ปวดท้อง ถ่ายเป็นน้ำหรือถ่ายเหลวบ่อยครั้ง
        บางรายอาจมีไข้ หรือคลื่นไส้ อาเจียนร่วมด้วย หรืออาจถ่ายเป็นมูก หรือมูกปนเลือด
    - - ถ้าเป็นรุนแรง อาจมีภาวะขาดน้ำ บางรายอาจมีไข้
    - - ORS
  - - - ปวดท้อง อาเจียน ถ่ายเป็น น้ำบ่อยครั้ง ถ้าเป็นรุนแรงอาจทําให้มี
        ภาวะขาดน้ำเป็นอันตรายได้
    - - ORS
  - - - 1.มักมีอาการปวดท้องมาก แรกเริ่มอาจปวดเป็นพัก ๆ รอบสะดือ
      - 2.ต่อมาอีก 3-4 ชั่วโมง อาการปวดจะย้ายมาที่ ท้องน้อยข้างขวา ลักษณะปวดเสียด
        ตลอดเวลา
    - - ไข้ต่ำๆ (37.5-38 oC มักไม่เกิน 38.5 oC) แต่บางรายอาจไม่มีไข
      - บอาการกดเจ็บตรงท้องน้อยข้างขวา
      - rebound tenderness
      - ถ้าไส้ติ่งแตก จะมีอาการปวดเจ็บทั่วบริเวณท้องน้อย ท้องแข็ง อาจคลําได้ก้อน และ
        ไข้สูง
    - - ผ่าตัด
  - - - ตาเหลืองประมาณ 2- 14 วัน
        ด้วยอาการเบื่ออาหาร อ่อนเพลีย เหนื่อยง่าย อิดโรย คลื่นไส้ อาเจียน และเป็นไข้ (ประมาณ 38-39 oC)
      - บางรายอาจมีอาการปากคอจืด และเหม็นเบื่อบุหรี่อย่างมาก
      - บางรายอาจมีอาการปวดเสียดหรือจุกแน่นแถว ลิ้นปี่หรือชายโครงขวา
    - - ตาเหลือง ตับโต (ลักษณะนุ่ม ผิวเรียบ กดเจ็บ เล็กน้อย)
    - - ฉีดสารอินเตอร์เฟียรอน (interferon) สัปดาห์ละ 3
        ครั้ง นาน 4 - 6 เดือน
- - - - เกิดจากติดเชื้อไวรัสหรือแบคทีเรียที่สมองในประเทศไทยส่วนใหญ่มักจะเกิดจากเชื้อไวรัส ทำให้เกิดการอักเสบของเนื้อสมองทั่วๆ ไปหรือเฉพาะที่ เนื่องจากเนื้อสมองอยู่ติดกับเยื่อหุ้มสมอง อาจทำให้เกิดการอักเสบของเยื่อหุ้มสมองร่วมกับการอักเสบของสมองด้วยได้ โดยโรคไข้สมองอักเสบสามารถเกิดขึ้นได้กับทั้งเด็กและผู้ใหญ่
    - - มีไข้สูงปานกลาง ปวดศีรษะมาก และเวียนศีรษะ คลื่นไส้อาเจียนบ่อย ต่อมาจะมีอาการไข้สูงตลอดเวลา
    - - ทำได้เพียงแค่รักษาตามอาการ คือ ลดอาการบวมของสมอง ดูแลระบบทางเดินหายใจ ให้ยาระงับอาการชัก ความคุมความดันของสมองและความดันโลหิต
  - - - นอกจากนี้ อีกหนึ่งวิธีที่สามารถป้องกันเยื่อหุ้มสมองอักเสบได้คือการฉีดวัคซีน
    - - อาการที่อาจเกิดขึ้นได้ในผู้ป่วยอายุตั้งแต่ 2 ปีขึ้นไป มีดังนี้ คอแข็ง
      - มีอาการสับสน ไม่มีสมาธิในการจดจ่อ
      - ไข้ขึ้นสูงเฉียบพลัน ปวดศีรษะ คลื่นไส้ อาเจียน ชัก ปวดหัวอย่างรุนแรงผิดปกติ
  - - - มีไข้สูง และอาเจียน
      - มีผื่นสีคล้ำเกิดขึ้นตามร่างกาย
      - บางรายอาจมีอาการคอแข็ง และหลังแอ่น
    - - การป้องกันที่สามารถทำได้อย่างง่ายด้วยตนเองนั้นมีอยู่หลายวิธีทั้งการหลีกเลี่ยงการสัมผัสผู้ป่วย หรือที่ชุมชน หากมีความจำเป็นต้องใกล้ชิด หรือไปพื้นที่ชุมชน ให้ดูแลความสะอาดของร่างกาย นอกจากนี้ยังสามารถรับการฉีดวัคซีนเพื่อป้องกันโรคนี้ได้ในระดับเบื้องต้น
- - - - เกิดจากเชื้อ Streptococus และ Staphylococcus
    - - มีไข้สูง หนาวสั่น น้ำหนักลด ปวดเมื่อยตามกล้ามเนื้อและตามข้อ
    - - ไข้สูง ซีด
      - มีจุดแดงขึ้นตามผิวหนัง เยื่อบุตา กระพุ้งแก้ม และที่ใต้เล็บ
      - ใช้เครื่องฟังตรวจหัวใจ ได้ยินเสียง Murmur
    - - ให้ยาปฏิชีวนะ
        
        Penicillin แบบฉีด ในขนาดสูง นาน 4 - 8 สัปดาห์
  - - - ความผิดปกติของกรรมพันธุ์
    - - ไข้สูง หนาวสั่น อ่อนเพลียมาก
        ปัสสาวะสีคล้ายน้ำปลาหรือโคล่า
    - - ซีด ตาเหลือง ตัวเหลือง แต่ตับม้ามไม่โต
    - - ให้การรักษาตามอาการ
        
        ซีดมาก ให้เลือด
        
        ดื่มน้ำมากๆ ป้องกันไตวาย
  - - - สาเหตุที่พบแน่ชัด คือ เกิดจากพิษของยาหรือสารเคมี
    - - ซีด อ่อนเพลีย จุดแดงพรายย้ำขึ้นตามตัวหรือเลือดออกจากที่ต่างๆ
    - - ให้เลือด เกล็ดเลือด และยาปฏิชีวนะ
  - - - กรรมพันธุ์ที่ผิดปกติ
      - รับรังสีบำบัดหรือเคมีบำบัด
      - สัมผัสกับรังสีนิวเคลียส์
    - - เฉียบพลัน
        
        ไข้ ซีด มีจ้ำเขียวยำขึ้นตามตัวหรือมีเลือดออกตามที่ต่างๆ
      - เรื้อรัง
        
        ไม่มีอาการ อยู่นานเป็นปี
        
        มีอาการ อ่อนเพลีย เหนื่อยง่าย เบื่ออาหาร น้ำหนักลด มีไข้ เหนื่อยง่ายตอนกลางคืน
        แน่นท้องเนื่องจากม้ามโต
    - - เฉียบพลัน
        
        มีไข้ ซีด จุดแดงจ้ำเขียว เลือดกำเดาไหล เลือดออกตามไรฟัน ตัวม้ามโต ต่อมน้ำเหลืองโตหลายแห่ง
      - เรื้อรัง
        
        ไม่พบอาการ ต่อมาอาจพบไข้ ม้ามโต
        และอาการแบบเดียวกับเฉียบพลัน
    - - รักษาตามอาการและแก้ไขภาวะแทรกซ้อน