Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
:explode:กรณีศึกษาที่ 4, หญิงไทยอายุ 25 ปี กลัวอ้วน
จึงควบคุมน้ำหนักโดยกา…
-
-
Anorexia Nervosa เนื่องจากอาการของโรคนี้ คือ จำกัด
อาหาร กลัวอย่างมากว่าน้ำหนักตัวจะเพิ่มขึ้น ไม่พอใจน้ำหนัก
หรือรูปร่างของตนเอง มีอาการอย่างน้อย 3 เดือน ซึ่งตรงกับ
กรณีศึกษาที่ผู้ป่วย กลัวอ้วน ควบคุมน้ำหนักโดยการอดอาหาร
จนผอมลง
-
-
-
- ไม่มีภาวะการขาดสารอาหาร ได้แก่ น้ำหนักลดหรือต่ำกว่าเกณฑ์ อาการเหนื่อยล้า อ่อนเพลีย แผลที่มุมปาก ปากอักเสบ เปลือกตาซีด
- ค่าผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการอยู่ในเกณฑ์ปกติ BUN = 6-20mg/dl, Hct=36-47%, Hb=12-16mg/dl, albumin=3.5-5.2 และ lymphocytes = 20-45%
-
- ประเมินสภาวะการขาดอาหาร น้ำหนักลดหรือต่ำกว่าเกณฑ์ปกติตามอายุ ความสูง และโครงสร้างของร่างกาย อาการเหนื่อยล้า อ่อนเพลีย แผลมุมปาก ปากอักเสบ เปลือกตาซีด
- ติดตามค่าผลตรวจทางห้องปฏิบัติการ ค่า BUN Hct Hb ระดับ albumin และ lymphocytes
- ประเมินปัจจัยส่งเสริมการเกิดภาวะขาดสารอาการ จากการสังเกตและบันทึก การรับประทานอาหาร จำนวน ชนิด พลังงานงานจากอาหาร ความสามารถในการเคี้ยวอาหาร การกลืนกละการช่วยเหลือตนเองในการรับประทานอาหาร
- ปรึกษาโภชนคลินิก/โภชนาการ เพื่อคำนวณสารอาหารที่เหมาะกับสภาพผู้ป่วย และกำหนดแผนในการให้อาหารในแต่ละมื้อและแต่ละวัน
- ส่งเสริมให้ร่างกายได้รับอาหารเพียงพอ ให้คำปรึกษาในการช่วยผู้ป่วยเลือกอาหาร วิตามินและแร่ธาตุให้มีปริมาณ คุณภาพ ตรงกับความต้องการ
- เริ่มให้อาหารควรให้อาหารที่เป็นน้ำหรืออาหารเหลวก่อนอาหารหลัก จะช่วยกระตุ้นการเคลื่อนไหวของลำไส้ ทำให้รับประทานได้มากขึ้น
- สังเกตการเกิดการเปลี่ยนแปลงทางสรีรภาพและภาวะแทรกซ้อนจากภาวะขาดสารอาหาร
- ประเมินและติดตามน้ำหนักตัว ชั่งน้ำหนัก สัปดาห์ละ 1-2 ครั้งในภาวะที่ใกล้เคียงกัน
- ประเมินอิทธิพลของความเชื่อและวัฒนธรรม ในการรับประทานอาหารที่ส่งผลต่อภาวะโภชนาการ
- แลกเปลี่ยนความคิดเห็นและต่อรองปรับเปลี่ยนความเชื่อและวัฒนธรรม
- ประเมินการรับประทานอาหารที่ปรับเปลี่ยนไปโดยไม่ขัดต่อความเชื่อและวัฒนธรรม
- ให้คำแนะนำแก่ผู้ป่วย ญาติและผู้ดูแลในการเลือกรับประทานอาหารที่ส่งเสริมภาวะโภชนาการ
-
-
-
-
- สร้างสัมพันธภาพและเปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้ระบายความคับข้องใจต่างๆ เกี่ยวกับปัญหาความวิตกกังวลที่ส่งผลต่อความผิดปกติของการรับประทานอาหาร
- ช่วยให้ผู้ป่วยได้สังเกตสิ่งเร้า หรือสัญญาณเตือนถึงความวิตกกังวล
- กระตุ้น ให้ผู้ป่วยได้พิจารณาถึงระดับความกังวลของตนเองและบันทึกไว้
- ช่วยให้ผู้ป่วยลดความวิตกกังวลโดยทักษะต่าง ๆ ในการลดความวิตกกังวล เช่น การฝึกผ่อนคลาย การฝึกสมาธิ การลดความคิดที่ไม่มีเหตุผล การดูตัวแบบ เป็นต้น
- ดูแลให้ได้รับยาลดความวิตกกังวล/ยาต้านเศร้า ตามแผนการรักษาของแพทย์
- อยู่เป็นเพื่อน และช่วยประคับประคองขณะที่ผู้ป่วยเกิดความวิตกกังวล
-
-
-
-
-
-
-