Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
ความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่น - Coggle Diagram
ความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่น
ความรับผิดของนายจ้างในผลแห่งการละเมิดของลูกจ้าง
ลูกจ้างทำละเมิดในการจ้าง
การพิจารณาว่าการกระทำละเมิดของลุกจ้างได้เกิดขึ้นในทางการจ้าง ต้องวิเคราะห์จ้างกันในงานลักษณะใด ชนิดใดประเภทใด แล้วจึงพิจารณากันต่อว่าการละเมิดนั้นได้เกิดขึ้นในทางการจ้างหรือไม่
ตัวอย่าง ดำ เป็นลูกจ้างของแดง มีหน้าที่รับซ่อมเครื่องรับโทรทัศน์ที่มีผู้มาจ้าง ดำซ่อมโดยประมาทเลินเล่อขณะที่ทำการซ่อมตามหน้าที่ ดำทำเครื่องรับโทรมทัศน์ของลูกค้าของแดงเสียหาย แดงต้องรับผิดชอบต่อลูกค้สด้วย
สิทธิไล่เบี้ย
มาตรา 426 บัญญัติไว้ว่า นายจ้างซึ้งได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอกเพื่อละเมิดอันลูกจ้างทำนั้น ชอวที่จะได้ชดใช้จากลูกจ้างนั้น
เป็นการทำละเมิดโดยลำพัง ที่นายจ้างร่วมรับผิด เมื่อนายจ้างใช้ค่าสินไหมทดแทนให้ผู้เสียหายไปแล้ว จึงจะเป็นสิทธิของผู้เสียหายไล่เบี้ยเรียกให้ลูกจ้างชดใช้ให้แก่ตน
ตัวอย่าง นายดำขี่รถไปชนนายขาว นายแดงซึ่งเป็นนายจ้างต้องจ้างค่าสินไหมทดแทนให้กับนายขาว
ความรับผิดของนายจ้าง
มาตรา 425 บัญญัติว่า นายจ้างต้องร่วมรับผิดกับลูกจ้างในผลแห่งการละเมิด ซึ่งลูกจ้างได้กระทำไปในทางที่จ้างนั้น ที่ว่านายจ้างลูกจ้างนั้น หมายถึงบุคคล 2ฝ่ายมีความสัมพันธ์กันตามลักษณะเอกเทศสัญญาจ้างแรงงานที่บัญญัติไว้
นายจ้างร่วมรับผิดกับลูกจ้างมีหลักเกณฑ์ดังนี่
ลูกจ้างทำละเมิดต่อบุคคลอื่น
ลูกจ้างทำละเมิดในระหว่างที่เป็นลูกจ้าง
ลูกจ้างทำละเมิดในทางการจ้าง
ตัวการรับผิดในการกระทำละเมิดของตัวแทน
มาตรา 427 บทบัญญัติในมาตราทั้งสองก่อนนั้น ให้ใช้บังคับแก่ตัวการและตัวแทนด้วย โดยอนุโลม
กิจการที่ตัวแทนทำไปย่อมเป็นงานของตัวการเช่นเดียวกับงานที่ลูกจ้างทำไปย่อมเป็นงานของนายจ้าง ตังแทนย่อมทำตามคำสั่งของตัวการ จึงเป็นเหตุผลอย่างอย่างเดียวกันจะต้องรับผิดในผลแห่งละเมิด
ข้อสังเกต แต่การใช้วานไม่ได้เป็นกรณีตัวการตัวแทน
ความรับผิดของผู้ว่าจ้างทำของ
ความรับผิดของผู้ว่าจ้างทำของไม่เป็นความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่น
มาตรา 428 ผู้ว่าจ้างทำของไม่ต้องรับผิดเพื่อความเสียหายอันผู้รับจ้างได้ก่อให้เกิดขึ้นแก่บุคคลภายนอกในระหว่างทำการงานที่ว่าจ้าง เว้นแต่ผู้รับจ้างจะเป็นผู้ผิดในส่วนการงานที่สั่งให้ทำ หรือในคำสั่งที่ตนให้ไว้ หรือในการเลือกหาผู้รับจ้าง
ตามมาตรานี้เป็นเรื่องความรับผิดของผู้ว่าจ้าง ดังนั้นจึงต้องทราบว่า สัญญาจ้างทำมีลักษณะอย่างไร มีความมุ่งสำเร็จของการงานหรือไม่ และอำนาจบังคับบัญชาระหว่างนายจ้างลูกจ้างเป็นอย่างไร นำมาตรา 587 มาพิจารณาประกอบ
หลักความรับผิดของผู้ว่าจ้างทำของ มี อยู่ 3 กรณี
1.ความรับผิดในส่วนการงานที่สั่งทำ ตัวอย่าง จ้างไปทำถนนเข้าไปในที่ดินของผู้อื่นเพื่อผ่านทางไปที่ดินของตนอันเป็นการละเมิด
2.ความผิดในคำสั่งที่ตนให้ไว้ คำสั่งที่ว่านี้ไม่เหมือนคำสั่ง เป็นเพียงคำแนะนำเท่านั้น เช่น แนะนำให้ช่างทำรางน้ำชายคาของบ้านใกล้ชิดกับแนวเขตดินข้างเคียงของผู้อื่น
ความผิดในการเลือกหาผู้รับจ้าง คือการจ้างนั้นเอง จ้างคนที่ตนรู้ว่าไม่ใช่ผู้ที่มีความสามารถหรือระมัดระวังอันควรแก่สภาพของการงาน จึงเป็นให้เกิดความเสียหายแก่บุคคลอื่นโดยละเมิด เช่น จ้างทำบ้านด้วยไม้ ไปจ้างผู้ที่เข้าตัวไม้ไม่แน่นหนา จึงเป็นผลให้บ้านทรุดถูกทรัพย์สินของบุคคลข้างเคียงเสียหาย
ความรับผิดของมารดาบิดาหรือผู้อนุบาลในการกระทำละเมิดของผู้เยาว์หรือบุคคลวิกลจริต และความรับผิดของครูบาอาจารย์ นายจ้างหืรอบุคคลอื่นในการกระทำละเมิดของผู้ไร้ความสามารถ
ความรับผิดของบิดามารดาหรือผู้อนุบาลในการกระทำละเมิดของคนไร้ความสามารถ
มาตรา 429 บัญญัติไว้ว่า บุคคลดแม้ไร้ความสามารถเพราะเหตุเป็นผู้เยาว์หรือวิกลจริตก็ยังต้องรับผิดในผลที่ตนทำละเมิด บิดามารดาหรือผู้อนุบาลของบุคคลเช่นว่านี้ย่อมต้องรับผิดร่วมกับเขาด้วยเว้นแต่จะพิสูจน์ได้ว่าตนได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรแก่หน้าที่ดูแลซึ่งทำอยู่นั้น
หลักเกณฑ์ในความรับผิดในมาตรา 420ที่อธิบายมาแล้วนั้น มิได้หมายว่าถ้าผู้เยาว์หรือบุคคลวิกลจริตก่อความเสียหายต้องรับผิดในทุกกรณีใด เช่น ในกรณีที่เด็กแบเบาะซึงเป็นเด็กไร้เดียงสาปัสสาวะรดบุคคลอื่น จะถือว่าเป็นความเสียหายที่เกิดจากการละเมิดของเด็กนั้นหาไม่ได้ เมื่อบุคคลดังกล่าวไม่ต้องรับผิด บิดามารดาก็ไม่ต้องรับผิด
ความรับผิดของครูบาอาจารย์ นายจ้างหรือบุคคลอื่นในการกระทำละเมิดของผู้ไร้ความสามารถ
มาตรา 430 ครูบาอาจารย์ นายจ้าง หรือบุคคลอื่นซึ่งได้รับดูแลบุคคลผู้ไร้ความสามารถอยู่เป็นนิจก็ดี
ชั่วครั้งชั่วคราวก็ดี จำเป็นต้องรับผิดร่วมกับบุคคลไร้ความสามารถในการละเมิดซึ่งเขาได้กระทำลงในระหว่างที่อยู่ในความดูแลของตน ถ้าหากพิสูจน์ได้ว่าบุคคลนั้นๆมิได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควร
ความผิดในมาตรา 430 นี้ต่างจากมาตรา 429 ตามมาตรา430 เป็นหน้าที่ของผู้เสียหายนำสืบให้ได้ความว่าผู้มีหน้าที่มิได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรแก่หน้าที่ที่ต้องดูแล ถ้าไม่นำสืบหรือนำสืบให้ฟังไม่ได้ บุคคลรับดูแลบุคคลไร้ความสามารถก็ไม่ต้องรับผิด
เช่น ฎ. 356/2511 (เป็นฎีกาเดียวกันที่กล่าวมาแล้วเกี่ยวกับมาตรา429) ในตอนเช้า คุณครูประจำชั้นของเด็กชายผู้ทำละเมิดเห็นเด็กนักเรียนเอากระบองพลุมาเล่นกันเกรงจะเกิดอันตรายให้เก็บไปทำลายและห้ามเด็กมิให้เล่นต่อไป แต่เด็กได้ใช้พลุยิงกันในเวลาหยุดพักกลางวันและนอกห้องเรียน ถือว่าได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรแล้ว
สิทธิไล่เบี้ยของครูบาอาจารย์หรือบุคคลอื่นซึ่งได้รับดูแลบุคคลผู้ไร้ความสามารถ
เมื่อครูบาอาจารย์หรือบุคคลอื่นซึ่งได้รับดูแลบุคคลผู้ไร้ความสามารถได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอกไปแล้ว ก็ชอบที่จะชดใช้จากบุคคลผู้ไร้ความสามารถและไล่เบี้ยเอาจนครบจำนวนที่ได้ชดเชย (มาตรา431 และมาตรา426)เช่นเดียวกับกรณีตามมาตรา 429