Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ความรับผิดกระทำละเมิดในการกระทำของผู้อื่น, กรณีให้ผู้ว่าจ้างรับผิด มาตรา…

- - - - ตัวการ คือ บุคคลซึ่งมอบอำนาจหรือมอบหมายให้บุคคลอีกคนหนึ่งทำกิจการแทนตน
      - ตัวแทน คือ บุคคลซึ่งมีอำนาจทำการแทนตัวการตามสัญญาหรือตามที่มอบหมาย การแต่งตั้งตัวแทนอาจแต่งตั้งโดยการแสดงออกโดยชัดหรือโดยปริยายก็ได้ เป็นตัวแทนเชิด หรือตัวแทนที่ตัวการให้สัตยาบันแล้วก็ได้ ตัวแทนอาจจะเป็นตัวแทนเฉพาะการหรือตัวแทนทั่วไปตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 801
  - - - ลูกจ้างกระทำกิจส่วนตัวในขณะเดียวกัน
      - กรณีที่นายจ้าง
      - วิธีการปฏิบัติ
- - - - 2.ตัวบทมาตรา 428 ใช้คำว่า "ความเสียหาย" หาได้ใช้คำว่า "กระทำละเมิด" หรือ "ละเมิด" ที่บัญญัติไว้ในมาตรา 425,429 และ 430 โดยที่ความเสียหายที่เกิดขึ้นอาจมิได้เกิดจากการกระทำโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อของผู้รับจ้างก็ได้ ผู้รับจ้างจึงไม่ต้องรับผิดทางละเมิด แต่ผู้ว่าจ้างก็ยังต้องรับผิดเพราะได้มีส่วนผิด
      - 3.เหตุที่ความรับผิดของผู้ว่าจ้างทำของมิใช่ความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่น ผู้ว่าจ้างได้ชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอกผู้ได้รับความเสียหายไปแล้ว จึงไม่มีบทบัญญัติให้ผู้ว่าจ้างไล่เบี้ยเรียกให้ชดใช้เอาจากผู้รับจ้าง ต่างกับความรับผิดตามมาตรา 425,427,429 และมาตรา 430
      - 1.กฎหมายได้บัญญัติถึงผู้ว่าจ้างเป็นผู้ผิด ความรับผิดของผู้ว่าจ้างทำของตามมาตรา 428 จึงไม่ใช่เรื่องความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่น จึงเป็นความรับผิดของผู้ว่าจ้างในการกระทำตนเองตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 420 เพียงแต่บทบัญญัติมาตรา 428 ได้บัญญัติไว้โดยเฉพาะเจาะจงเกี่ยวกับผู้ว่าจ้างผู้รับจ้างทำของเท่านั้น
- - - - บทบัญญัติมาตรา 429 นี้ สนับสนุนหลักทั่วไปของละเมิดตามมาตรา 420 ที่ว่า ไม่ว่าจะเป็นผู้เยาว์หรือคนไร้ความสามารถ หรือคนวิกลจริต หากมีความรู้สำนึกในการกระทำแล้ว ย่อมสามารถกระทำละเมิดได้ทั้งนั้น ผู้กระทำละเมิด แม้จะเป็นผู้เยาว์หรือบุคคลวิกลจริตก็ยังคงต้องรับผิดอยู่ กฎหมายยังกำหนดให้บิดามารดาหรือผู้อนุบาลร่วมรับผิดด้วย ด้วยเหตุผลว่าบิดามารดาหรือผู้อนุบาลมีหน้าที่ควบคุมดูแลเลี้ยงดูผู้เยาว์หรือคนวิกลจริต
  - - - มาตรา 430 "ครูบาอาจารย์ นายจ้าง หรือบุคคลอื่นซึ่งรับดูแลบุคคลผู้ไร้ความสามารถอยู่เป็นนิตย์ก็ดี ชั่วครั้งคราวก็ดี จำต้องรับผิดร่วมกับผู้ไร้ความสามารถในการละเมิดซึ่งเขาได้กระทำลงในระหว่างที่อยู่ในความดูแลของตน ถ้าหากพิสูจน์ได้ว่าบุคคลนั้นๆมิได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควร"
        
        "ผู้ไร้ความสามารถ" ตามมาตรานี้มีความหมายเช่นเดียวกับความหมายตามมาตรา 429 ซึ่งโดยหลักแล้วกฎหมายกำหนดให้ผู้ไร้ความสามารถต้องรับผิดในการกระทำของตนเอง แต่กฎหมายยังกำหนดให้บุคคลอื่นต้องมาร่วมรับผิดกับผู้ไร้ความสามารถนั้นด้วยไม่ว่าจะรับดูแลอยู่เป็นนิตย์หรือชั่วครั้งชั่วคราวก็ตาม
        
        บุคคลที่ต้องรับผิดตามมาตรา 430 ได้แก่ ครูบาอาจารย์ นายจ้าง และบุคคลที่รับดูแลผู้ไร้ความสามารถ
    - - ความรับผิดตามมาตรา 429 และมาตรา 430 มีหลักเกณฑ์เหมือนกันและแตกต่างกัน คือ มีหลักเกณฑ์ในข้อที่ว่า ต่างก็เป็นบทบัญญัติเกี่ยวกับความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่น เนื่องจากความบกพร่องในการดูแลคนไร้ความสามารถ แต่ต่างกันในข้อความที่ว่าตามมาตรา 429 กฎหมายบัญญัติให้บิดามารดาหรือผู้อนุบาลผู้ทำหน้าที่ดูแลรับผิดก่อน เว้นแต่จะพิสูจน์ได้ว่าตนได้ใช้ความระมัดระวังตามสมคสรแก่หน้าที่ดูแลซึ่งทำอยู่นั้น ส่วนมาตรา 430 ครูบาอาจารย์ นายจ้าง หรือบุคคลอื่นซึ่งรับดูแลนั้นจะต้องรับผิดต่อเมื่อโจทย์พิสูจน์ได้ว่าบุคคลดังกล่าวมิได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควร
    - - ครูบาอาจารย์หรือบุคคลซึ่งรับดูแลบุคคลผู้ไร้ความสามารถได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอกไปแล้ว ก็ชอบที่จะได้ชดใช้จากบุคคลผู้ไร้ความสามารถและไล่เบี้ยเอาได้จนครบจำนวนที่ได้ชดใช้ (มาตรา 431 และมาตรา 426) เช่นเดียวกับกรณีตามมาตรา 429