Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

หน้าที่ในการชำระหนี้, 1.1 หน้าที่ชำระหนี้ให้ถูกต้อง, 1.3…

- - - - ตัวอย่าง ทำสัญญาเช่าที่ดินสร้างอาคารพาณิชย์ เพื่อทำค้าขาย เจ้าของที่ดินไม่ต้องการให้อาคารพาณิชย์ สูงเกิน 5 ชั้น แต่ผู้เช่าสร้างอาคารสูง 7 ชั้น ผู้เช่าซึ่งเป็นลูกหนี้ก็ฝ่าฝืนหน้าที่การชำระหนี้และอาจถูกบังคับให้รื้อถอนที่ได้กระทำนั้นได้
        
        การบังคับให้ลูกหนี้กระทำหรืองดเว้นกระทำขึ้นย่อมใดกับเสรีภาพของลูกหนี้ แต่ถ้าไม่มีข้อจำกัดในเรื่องเวลาหรือสถานที่ อาจขัดต่อหลักเสรีภาพของบุคคลหรืออาจขัดต่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรม
  - - - ทรัพย์บางชนิดมีขนาดใหญ่ ไม่อาจเคลื่อนย้ายรับได้ง่าย ตัวอย่าง การส่งมอบรถยนต์ เพียงแต่มอบกุญแจรถ ทำให้ผู้รับมอบสามารถเข้าครอบครองได้
        
        ทรัพย์บางชนิดมีขนาดเล็กที่สามารถนำมาส่งให้กับเจ้าหนี้ได้
- - - - 3.วัตถุประสงค์ของนิติกรรมมีได้ไม่จำกัด แต่วัตถุแห่งหนี้ไม่ว่าจะเป็นหนี้เกิดจากอะไรในที่สุดแล้วจะมีเพียง 3 อย่าง คือ หนี้กระทำการ หนี้งดเว้นกระทำการ และหนี้ส่งมอบทรัพย์สินเท่านั้น
- - - - 1.ลูกหนี้ได้กระทำการอันตนจะพึงต้องทำเพื่อส่งมอบทรัพย์สินนั้นทุกประการ
        
        2.ลูกหนี้ได้เลือกกำหนดทรัพย์แล้วด้วยความยินยอมของเจ้าหนี้
  - - - ประการแรก เงินตรานั้น มูลค่าอยู่ที่ราคาที่ตราไว้ มิได้อยู่ที่สภาพความใหม่เก่า
        
        ประการที่สอง เงินตรานั้นโดยสภาพแล้ว ไม่มีการชำระหนี้ด้วยเงินตราจะกลายเป็นพ้นวิสัยไปได้
        
        ประการที่สาม หนี้เงินนั้นมีดอกเบี้ยได้
        
        ประการที่สี่ เงินตรานั้นไม่มีความแตกต่างกันในตัวเงินตรา เพราะ มีค่าเป็นเครื่องมือในการแลกเปลี่ยน
    - - กรณีเงินตราที่จะพึ่งส่งใช้เป็นอันยกเลิกไม่ใช้แล้ว เงินตราชนิดต่างๆนั้น อาจมีการเปลี่ยนแปลงบางชนิดอาจยกเลิก กฎหมายจึงกำหนดทางแก้ว้ในมาตรา 197 บทบัญญัตินี้ต้องถือว่าเป็นบทบัญญัติที่บังคับแก่ทั้งสองฝ่าย คือกฎหมายให้ถือเสมือนว่าหนึ่งมิได้ระบุไว้ให้ใช้เงินตราขนิดนั้น
- - - - กรณีที่หนึ่ง ถ้ากำหนดไว้ให้ผู้ใดเป็นผู้เลือก สิทธิในการเลือกก็ต้องเป็นไปตามที่ตกลงกันไว้
        
        กรณีที่สอง ถ้าไม่ได้กำหนดไว้ว่าใครจะเป็นผู้เลือก สิทธิในการเลือกชำระหนี้ตกอยู่แก่ฝ่ายลูกหนี้
        
        กรณีที่สาม ถ้ากำหนดให้บุคคลภายนอกเป็นผู้เลือก บุคคลภายนอก คือผู้ใดก็ดืที่ไม่ช่เจ้าหนี้และลูกหนี้ จึงมีข้อกำหนดว่าถ้าบุคคลภายนอกไม่อาจเลือกได้ก็ดี หรือไม่เต็มใจจะเลือกก็ดี สิทธิย่อมไปตกอยู่แก่ฝ่ายลูกหนี้
        
        กรณีที่สี่ ถ้ากำหนดให้ฝ่ายลูกหนี้หรือเจ้าหนี้เป็นฝ่ายเลือก และฝ่ายที่มีสิทธิเลือกนั้นไม่เลือกภายในระยะที่กำหนด สิทธิในการเลือกย่อมตกไปอยู่แก่อีกฝ่ายหนึ่ง
    - - 2.1 กรณีฝ่ายลูกหนี้หรือเจ้าหนี้เป็นผู้มีสิทธิเลือก มาตรา 199 วรรคแรก บัญญัติว่า “การเลือกนั้นท่านให้ทำด้วยแสดงเจนตาแก่คู่กรณีอีกฝ่ายหนึ่ง” การแสดงเจตนาเลือกนี้จะแสดงเจตนาโดยชัดแจ้งหรือแสดงโดยปริยายก็ได้ทั้งสิ้น
        
        2.2 กรณีบุคคลภายนอกเป็นผู้มีสิทธิเลือก กรณีนี้เป็นเรื่องที่ผู้มีสิทธิเลือกเป็นบุคคลภายนอกไม่ใช่ทั้งฝ่ายลูกหนี้และเจ้าหนี้ โดยผู้ที่ต้องปฏิบัติการชำระหนี้คือ ลูกหนี้
    - - 3.1 มีกำหนดระยะเวลาให้เลือก ซึ่งอาจกำหนดกันไว้โดยนิติกรรมที่ก่อหนี้นั้น กรณีเช่นนี้ฝ่ายที่มีสิทธิจะเลือกต้องเลือกเสียภายในระยะที่กำหนดนั้น ถ้าไม่เสียภายในระยะเวลาที่กำหนดสิทธิจะตกไปอยู่อีกฝ่ายหนึ่ง บุคคลภายนอกก็เช่นเดียวกัน
        
        3.2 กรณีมิได้กำหนดเวลาให้เลือก ฝ่ายที่ไม่มีสิทธิให้เลือกอาจจะกำหนดเวลาอันเหมาะสม บอกกล่าวให้อีกฝ่ายใช้สิทธิเลือกภายเวลาอันนั้น โดยมีเงื่อนไขว่า ต้องเป็นกรณีที่หนี้ถุงกำหนดชำระแล้วและเวลาที่กำหนดต้องพสมคสรแก่เหตุ
    - - 5.1 กรณีตกเป็นอันพ้นวิสัยจะทำได้มาแต่ต้น คือ การชำระหนี้บางอย่างพ้นวิสัยมาก่อนทำนิติกรรมแล้ว
        
        5.2 กรณีอันพึงต้องทำเพื่อชำระหนี้บางอย่างกลายมาเป็นพ้นวิสัยในภายหลัง หมายถึง หลังก่อหนี้แต่ต้องก่อนการใช้สิทธิ
        
        หลังจากก่อหนี้แต่ก่อนที่ผู้มีสิทธิจะใช้สิทธิเลือกนี้ แบ่งเป็น 2 กรณี คือ
        
        1.กรณีฝ่ายไม่มีสิทธิเลือกไม่ต้องรับผิดจากจำกัดการเลือกเพียงที่ไม่พ้นวิสัย
        
        2.กรณีฝ่ายไม่มีสิทธิเลือกต้องรับผิดชอบไม่จำกัดการเลือก
- - - - 1.2 หนี้ไม่มีกำหนดเวลาชำระตามมาตรา 203 หนี้ที่ไม่มีกำหนดเวลาชำระหนี้ไว้และจะอนุมานจากพฤติการณ์ทั้งปวงก็ไม่ได้นั้น มาตรา 203 กำหนดให้เจ้าหนี้มีสิทธิเรียกให้ลูกหนี้ชำระหนี้ได้โดยพลัน และลูกหนี้ก็มีสิทธิจะชำระหนี้ของตนได้โดยพลัน ดังนั้น หากไม่มีการเตือนให้ชำระหนี้จากเจ้าหนี้ลูกหนี้ก็ยังไม่มีหน้าที่ชำระหนี้และยังไม่ผิดนัด จึงถือว่าหนี้ประเภทลูกหนี้ผิดนัดด้วยการเตือนของเจ้าหนี้ด้วยเช่นนี้
    - - 2.1 หนี้ที่กำหนดชำระตามวันแห่งปฏิทิน หนี้ที่กำหนดวลาชำระหนี้ไว้ตามวันแห่งปฏิทินถ้าลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ผิดนัดทันทีไม่ต้องต้องเตือน
        
        2.3 หนี้ละเมิด หนี้ละเมิดลูกหนี้ผิดนัดมาแต่เวลาที่ทำละเมิดโดยทันที โดยไม่ต้องเตือนแต่อย่างใดทั้งสิ้น รวมถึงค่าเสียหายในอนาคตก็ต้องเสียดอกเบี้ยตั้งแต่เวลาที่ทำละเมิด
      - (3) กำหนดชำระหนี้กับการผิดนัด ความแตกต่างและความเหมือนของกำหนดเวลาชำระหนี้และการผิดนัด
        
        3.1 กำหนดเวลาการชำระหนี้นั้นเป็นกำหนดที่ลูกหนี้ต้องชำระ แต่การผิดนัดเป็นผลของการไม่ชำระหนี้ตามกำหนด
        
        3.2 กำหนดเวลาชำระหนี้ เป็นกำหนดที่เจ้าหนี้สามารถเรียกให้ลูกหนี้ชำระหนี้ได้ และเป็นองค์ประกอบสำคัญประการหนึ่งของการผิดนัด
        
        3.3 การผิดนัดนั้น แม้จะถึงกำหนดเวลาชำระหนี้ และมีเงื่อนไขอื่นที่อาจทำให้ลูกหนี้ผิดนัด
        
        (4) กรณีที่ไม่ถือว่าลูกหนี้ผิดนัด มี 3 สาเหตุ
        
        1.เป็นเหตุที่เกิดเจ้าหนี้เอง เช่น เจ้าหนี้ไม่ยอมกรอกหลักฐานแห่งการชะรำหนี้ให้ลูกหนี้
        
        2.เหตุเกิดจากบุคคลภายนอก เหตุเกิดจากบุคคลภายนอกแต่ลูกหนี้ก็มีส่วนผิด เช่นนี้ลูกหนี้ก็จะอ้างไม่ได้
        
        3.เกิดจากภัยธรรมชาติ การที่ลูกหนี้ไม่อาจชำระหนี้ได้ทันตามกำหนดอาจมาจากภัยธรรมชาติ ที่ลูกหนี้ไม่อาจคาดการณ์และป้องกันได้ ก็ถือว่าเป็นพฤติการณ์ที่ลูกหนี้ไม่ต้องรับผิดชอบเช่นกัน
- - - - 1.2 การอนุมานจากพฤติการณ์ต้องดูเป็นกรณีๆ ไป เช่น วัตถุประสงค์ของการทำสัญญา ทำสัญญากับประเพณีการค้า เป็นต้น
        
        1.3 ผลของหนี้ที่ไม่มีกำหนดเวลาชำระหนี้ เมื่อกรณีการชำระหนี้ที่ไม่มีกำหนดเวลาไว้ชัดแจ้ง และจะอนุมานจากพฤติการณ์ทั้งปวงก็มิอาจทราบความประสงค์ของคู่กรณีเช่นนี้ กรณีจึงจะบังคับตามมาตรา 203
  - - - 2.2 กำหนดเวลาชำระหนี้ไว้ไม่เป็นที่สงสัย แบ่งออกได้เป็น 2 อย่าง คือ
        
        2.2.1 กำหนดเวลาการชำระหนี้ตามวันปฏิทิน กรณีนี้เป็นการกำหนดเวลาชำระหนี้โดยชัดแจ้งตามวันแห่งปฏิทิน
        
        2.2.2 กำหนดเวลาการชำระหนี้มิใช่ตามวันแห่งปฏิทิน เช่น ยืมเงินไปและกำหนดว่าจะคืนหลังขายที่นาได้แล้ว เป็นต้น และกำหนดเวลาชำระหนี้อาจเปลี่ยนเป็นประเภทอื่นได้