Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
"ความ รับผิดกระทำละเมิดในการกระทำของผู้อื่น" - Coggle Diagram
"ความ รับผิดกระทำละเมิดในการกระทำของผู้อื่น"
1.ความรับผิดของนายจ้างในผลแห่งการละเมิดของลูกจ้างใน ทางการทีจ้าง
1.1 ความรับผิดของนายจ้าง
ความรับผิดของนายจ้างในผลแห่งละเมิดที่ลูกจ้างได้กระทบมาตรา 425 "นายจ้างต้องร่วมกันรับผิดกับลูกจ้างในผลแห่งละเมิด ซึ่งลูกจ้างได้กระทำไปในทางการที่จ้างนั้น"มาตรา 426 "นายจ้างซึ่งได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอกเพื่อละเมิดอันลูกจ้างได้ทำนั้น ชอบที่จะได้ชดใช้จากลูกจ้างนั้น"การเป็นนายจ้างและลูกจ้างนั้น ย่อมต้องเป็นไปตามมาตรา 575 " อันว่าจ้างแรงงานนั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่ง เรียกว่าลูกจ้าง ตกลงจะทำงานให้แก่บุคคลอีกคนหนึ่ง เรียกว่านายจ้าง และนายจ้างตกลงจะให้สินจ้างตลอดเวลาที่ทำงานให้
1.2 ลูกจ้างทำละเมิดในทางการ
ลูกจ้างและนายจ้างถูกฟ้องเป็นจำเลย โดยฟ้องลูกจ้างผู้ทำละเมิดเป็นจำเลยที่ 1 ฟ้องนายจ้างเป็นจำเลยที่ 2 ให้ร่วมกันรับผิดต่อโจทก์ แม้จำเลยที่ 1 จะไม่ได้ยกอายุความขึ้นต่อสู้เพราะขาดนัดยื่นคำให้การ แต่เมื่อจำเลยที่ 2 ยกอายุความเรื่องสิทธิเรียกร้องค่าเสียหายอันเกิดแต่มูลละเมิดเกิน
1.3 สิทธิไล่เบี้ยที่จ้าง
สิทธิเรียกร้องไล่เบี้ยลูกจ้าง สิทธิไล่เบี้ยเกิดขึ้นนับแต่ได้ชำระค่าสินไหมทดแทน
ลูกจ้างขับในทางการที่จ้างชนรถยนต์ของผู้เอาประกันภัยได้รับความเสียหายและนายจ้างได้ชำระค่าเสียหายให้แก่ผู้เสียหายแล้ว จึงมีสิทธิไล่เบี้ยเอากับลูกจ้างได้นับแต่ได้ชำระค่าสินไหมทดแทนให้กับผู้เสียหายสิทธิเรียกร้องไล่เบี้ยมีอายุความ 10 ปี
1.4 ตัวการรับผิดในการกระทำละเมิดของตัวแทน
ตัวการต้องร่วมรับผิดในการทำละเมิดของตัวแทน
ความรับผิดของตัวการในผลแห่งละเมิดที่ตัวแทนได้กระทำ
มาตรา 425 "นายจ้างต้องร่วมกันรับผิดกับลูกจ้างในผลแห่งละเมิดซึ่งลูกจ้างได้กระทำไปในทางการที่จ้างนั้น"
มาตรา 426 "นายจ้างซึ่งได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอกเพื่อละเมิดอันลูกจ้างได้ทำนั้น ชอบที่จะได้ชดใช้จากลูกจ้างนั้น"
มาตรา 427 "บทบัญญัติในมาตราทั้งสองก่อนนั้น ท่านให้ใช้บังคับแก่ตัวการและตัวแทนด้วย โดยอนุโลม"
2.ความรับผิดของผู้ว่าจ้างทำของ
2.1 ความรับผิดของผู้ว่าจ้างทำของไม่เป็นความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่น
ความรับผิดในการกระทำของผู้รับจ้าง มาตรา ๔๒๘ “ผู้ว่าจ้างทำ ของไม่ต้องรับผิดเพื่อความเสียหายอันผู้รับจ้างได้ก่อให้เกิดขึ้นแก่ บุคคลภายนอกในระหว่างทำการงานที่ว่าจ้าง เว้นแต่ผู้ว่าจ้างจะเป็นผู้ผิดใน ส่วนการงานที่สั่งให้ทำ หรือในคำสั่งที่ตนให้ไว้หรือในการเลือกหาผู้รับจ้าง”
2.2 หลักความรับผิดของผู้ว่าจ้างทำของ
สัญญาว่าจ้างทำของนั้น คือ สัญญาซึ่งบุคคลหนึ่งเรียกว่า ผู้รับจ้าง ตกลงรับจะทำการสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนสำเร็จ ให้แก่บุคคลอีกคนหนึ่งเรียกว่า ผู้ว่าจ้าง และผู้ว่าจ้างตกลงจะให้สินจ้างเพื่อผลสำเร็จแห่งการที่ทำนั้นสาระสำคัญของสัญญาจ้างทำของ
3.ความรับผิดของบิดามารดาหรือผู้อนุบาลในการกระทำละเมิด ของผู้เยาว์หรือบุคคลวิกลจริตและความรับผิดของครูบาอาจารย์ นายจ้าง หรือบุคคลอื่นในการกระทำละเมิดของผู้ไร้ความสามารถ
3.1 ความรับผิดของบิดามารดาหรือผู้อนุบาลในการทำละเมิดของคนไร้ความสามารถ
วามรับผิดในการทำละเมิดของผู้ไร้ความสามารถ แยกเป็นความรับผิด ของบิดา มารดา และผู้อนุบาลตาม มาตรา ๔๒๙ และความรับผิดของผู้ดูแล คือ ครู นายจ้าง และผู้รับดูแล ตาม มาตรา ๔๓๐ ผู้อนุบาล มาตรา ๔๒๙ “บุคคลใดแม้ไร้ความสามารถเพราะเหตุเป็นผู้เยาว์หรือ วิกลจริต ก็ยังต้องรับผิดในผลที่ตนทำละเมิด บิดามารดาหรือผู้อนุบาลของ บุคคลเช่นว่านี้ย่อมต้องรับผิดร่วมกับเขาด้วย เว้นแต่จะพิสูจน์ได้ว่า ตนได้ใช้ ความระมัดระวังตามสมควรแก่หน้าที่ดูแลซึ่งทำอยู่นั้น” ความรับผิดของบิดา มารดา และ ผู้ไร้ความสามารถรับผิด มาตรานี้ยืนยันว่าคนที่ไร้ความสามารถไม่ว่า จะเป็นผู้เยาว์หรือวิกลจริตก็ต้องรับผิดในผลละเมิดที่ตนได้ก่อให้เกิดขึ้น เรื่อง ความสามารถของผู้ไร้ความสามารถเพราะเป็นผู้เยาว์หรือวิกลจริตตามกฎหมาย มีเฉพาะเรื่องการทำนิติกรรม กล่าวคือ ผู้ไร้ความสามารถมีแต่ถูกจำกัดในการ ใช้สิทธิโดยลำพัง จึงอาจไม่ต้องรับผิดในการแสดงเจตนาทำนิติกรรม แต่ ในทางละเมิดเป็นการกระทำที่ไม่มีสิทธิ ผู้ไร้ความสามารถจึงต้องรับผิดในทาง ละเมิดเช่นเดียวกับบุคคลธรรมดา
3.2 ความรับผิดของครูบาอาจารย์ นายจ้าง หรือบุคคลอื่นในการทำละเมิดของผู้ไร้ความสามารถ
ณีของครูบาอาจารย์ นายจ้าง หรือบุคคลอื่นซึ่งรับดูแลบุคคลผู้ไร้ความสามารถอยู่เป็นนิตย์ก็ดี ชั่วคราวก็ดี จะต้องรับผิดร่วมกับผู้ไร้ความสามารถในการละเมิด ซึ่งผู้ไร้ความสามารถได้กระทำลงในระหว่างที่อยู่ในความดูแลของตน ถ้าปรากฏว่ามิได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควร มาตรา 430 "ครูบาอาจารย์ นายจ้าง หรือบุคคลอื่นซึ่งรับดูแลบุคคลผู้ไร้ความสามารถอยู่เป็นนิตย์ก็ดี ชั่วคราวก็ดี จำต้องรับผิด ร่วมกับผู้ไร้ความสามารถในการละเมิด ซึ่งเขาได้กระทำลงในระหว่างที่อยู่ในความดูแลของตน ถ้าหากพิสูจน์ได้ว่าบุคคลนั้นๆ มิได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควร" มาตรา 430 นี้แตกต่างจากมาตรา 429 ในเรื่องหน้าที่นำสืบหรือภาระการพิสูจน์ กล่าวคือ กรณีตามมาตรา 430 นั้นภาระการพิสูจน์ตกอยู่แก่ผู้เสียหาย