Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ความรับผิดกระทำละเมิดในการกระทำของผู้อื่น, มาตรานี้ผู้ว่าจ้างทำของไม่ต้องร…

- - - - ผู้ที่ต้องรับผิดร่วมกับบุคคลผู้ไร้ความสามารถตามมาตรานี้ คือ ครูบาอาจารย์ นายจ้าง หรือบุคคลอื่นซึ่งรับดูแลบุคคลไร้ความสามารถจะดูแลอยู่เป็นประจำหรือชั่วคราวก็ต้องรับผิดแต่ไม่ได้หมายถึงผู้ดูแลแทนหรือผู้ช่วยเหลือในการดูแล ความสำคัญของมาตรานี้จึงอยู่ที่หน้าที่ดูแลอันมีอยู่ระหว่างผู้ไร้ความสามารถกับตัวผู้ที่จะต้องรับผิดซึ่งเกิดขึ้นโดยข้อเท็จจริงที่บุคคลหนึ่งรับดูแลผู้คนสามารถป้องเป็นการละเมิดที่บุคคลผู้ไร้ความสามารถกระทำลงในระหว่างอยู่ในความดูแลของครูบาอาจารย์หรือบุคคลอื่นด้วย
    - - ความรับผิดตามมาตรา 430 ต่างกับมาตรา 429 ที่ว่าตามมาตรา 429 วางหลักว่า ให้บิดามารดาหรือผู้อนุบาลมีหน้าที่นำสืบว่าตนใช้ความระมัดระวังตามสมควรจึงจะพ้นความรับผิดแต่ตามมาตรา 430 8 นาทีของผู้เสียหายนำสืบให้ได้ว่าผู้มีหน้าที่ดูแลมิได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรแก่หน้าที่ที่ต้องดูแล
        
        เช่น ครูของเด็กผู้ทำละเมิดเอ็นเด็กนักเรียนเอากระบอกพรุมาเล่นกันเกรงจะเกิดอันตรายให้เก็บไปทำลายและห้ามเด็กไม่ให้เล่นต่อแต่เด็กได้ใช้ปุ๊บยิงกันในเวลาหยุดพักกลางวันและนอกห้องเรียนถือว่าครูได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรแล้ว
    - - เมื่อได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอกไปแล้วก็ชอบที่จะได้ชดใช้จากบุคคลผู้ไร้ความสามารถและไล่เบี้ยเอาได้จนครบจำนวนที่ได้ถูกใจเช่นเดียวกับกรณีตามมาตรา 429
- - - - 2.มาตรา 428 ใช้คำว่า ความเสียหาย ไม่ได้ใช้คำว่า กระทำละเมิด หรือ ละเมิดอย่างที่วางหลักในมาตรา 425 429 430 โดยที่ความเสียหายที่เกิดอาจมิได้เกิดจากการกระทำโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อของผู้รับจ้างก็ได้ ผู้รับจ้างจึงไม่ต้องรับผิดทางละเมิด เเต่ผู้ว่าจ้างต้องรับผิดเพราะได้มีส่วนผิด
      - 3.เมื่อผู้ว่าจ้างได้ใช้ค่าสินไหมทดเเทนให้เเก่บุคคลภายนอกผู้ได้รับความเสียหายเเล้ว จึงไม่มีบทบัญญัติให้ผู้ว่าจ้างไล่เบี้ยเรียกให้ชดใช้เอาจากผู้รับจ้าง ต่างกับความรับผิดตามมาตรา 425 427 429 และ 430 ซึ่งเป็นความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่นเเละมีบทบัญญัติไล่เบี้ยเรียกให้ชดใช้คืนกันได้ตามมาตรา 426 และ 431
      - กฎหมายได้วางหลักถึงผู้ว่าจ้างเป็นผู้ผิดว่าบุคคลที่รับผิดในการกระทำของบุคคลอื่นนั้นไม่ได้กระทำละเมิดด้วยตนเองถ้ากระทำละเมิดด้วยเเล้วก็ไม่ใช่เรื่องความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่น เเต่เป็นความรับผิดของบุคคลในการกระทำของตนเอง ฉะนั้น ความรับผิดของผู้ว่าจ้างทำของตามมาตรา 428 ไม่ใช่เรื่องความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่น จึงเป็นความรับผิดของผู้ว่าจ้างในการกระทำของตนเองตาม มาตรา 420 เพียงเเต่มาตรา 428 ได้บัญญัติเฉพาะเจาะจงเกี่ยวกับผู้ว่าจ้างผู้รับจ้างทำของ
- - - - นายจ้างต้องรับผิดต้องเป็นกรณีที่ลูกจ้างได้กระทำละเมิดเข้าองค์ประกอบตามมาตรา 420 ไม่ว่าจะจงใจหรือประมาทเลินเล่อก็ตามเเละจะต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ว่าลูกจ้างได้กระทำไปเพื่อประโยชน์ของนายจ้างในเวลางาน หากลูกจ้างได้กระทำเพื่อตนเองเเละมิใช่เป็นการกระทำเเทนนายจ้างเเล้วนายจ้างก็ไม่ต้องรับผิด
        
        เช่น ก ลูกจ้างของ ข ขับรถส่งของชน ค โดยประมาท การกระทำของ ก ลูกจ้างจึงเป็นละเมิด ข ซึ่งเป็นนายจ้างต้องร่วมรับผิดด้วย
  - - - เช่น ข เป็นลูกจ้างของ ก มีหน้าที่ซ่อมโทรทัศน์ด้วยความประมาทขณะที่ซ่อม ข ทำโทรทัศน์ของลูกค้าเสียหาย ก ต้องรับผิดต่อลูกค้าร่วมกับ ข ด้วย
  - - - เมื่อนายจ้างใช้ค่าสินไหมทดเเทนให้ผู้เสียหายไปเเล้วก็สามารถไล่เบี้ยเรียกให้ลูกจ้างชดใช้ให้เเก่ตนได้
        
        เช่น การหักเงินเดือนลูกจ้างหรือให้ลูกจ้างชดใช้ค่าเสียหายคืนให้นายจ้าง
  - - - เช่น ก ตั้ง ข เป็นตัวเเทนขายที่ดินของ ก ซึ่งมีพื้นที่เป็นหลุม ข หลอก ค ผู้ซื้อโดยพาไปดูที่ดินอีกเเปลงหนึ่งซึ่งไม่มีหลุม ค ตกลงซื้อโดยคิดว่าเป็นที่ดินของ ก ก ตัวการต้องรับผิดต่อ ค ร่วมกับ ข