Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ความรับผิดกระทำละเมิดในการกระทำของผู้อื่น, 176 นายธีรกานต์ ประเมศรี …

- - - - นายจ้างมีอำนาจสั่งให้ลูกจ้างทำงาน
        ตามวิธีที่ตนต้องการอีกด้วยและลูกจ้าง
        ต้องปฎิบัติตามคำสั่งของนายจ้างเสมอ
        
        แต่ต้องเป็นคำสั่ง
        ที่เกี่ยวกับการงานที่จ้าง
  - - - ก็ย่อมถือว่าลูกจ้างนั้นออกจากงานที่จ้าง
        และนายจ้างไม่ต้องรับผิด
- - - - ถือว่าเป็นการละเมิดที่เกิดขึ้น
        ในทางการที่จ้าง
  - - - ลูกจ้างจะไม่ต้องรับผิดก็ต่อเมื่อมีเจตนา
        ปฎิยัติเพื่อประโยชน์ของนายจ้างเท่านั้น
        
        ถ้าลูกจ้างกระทำโดยจงใจหรือมีเจตนาร้าย
        ความขึงโกรธส่วนตัวโดยเฉพาะแล้ว
        
        นายจ้างก็ไม่ต้องรับผิด
- - - - นายจ้างจะต้องร่วมรับผิดกับลูกจ้างก็
        เฉพาะมูลหนี้ละเมิดเท่านั้น
        
        ดังนั้นหากมูลหนี้ละเมิดระงับลง
        เช่นผู้เสียหายปลดหนี้ให้แก่ลูกจ้าง
        หรือทำสัญญาประนีประนอมยอมความ
        กับลูกจ้างอันเป็นดหตุให้มูลหนี้ละเมิดระงับลง
        
        ความรับผิดของนายจ้าง
        ย่อมระงับสิ้นไป
        
        แต่ถ้าหากลูกหนี้เพียง
        ทำหนังสือรับสภาพหนี้
        มูลหนี้ละเมิดไม่ระงับ
        
        นายจ้างยังคง
        ต้องรับผิด
- - - - จะต้องพิเคราะห์ดูก่อนว่ากรณีใดที่บุคคล
        เป็นตัวการตัวแทนระหว่างกันพึง
        สังเกตว่าถ้ามิใช่เป็นการตั้งตัวแทน
        
        เช่น เป็นแต่การใช้หรือวานคนรู้จักกัน
        ให้ขับรถยนต์พาภริยาไปซื้อของ
        
        ดังนี้มิใช่ตัวแทนเพราะมิใช่เป็นกิจการที่ผู้รับใช้
        หรือรับวานทำแทนตัวการต่อบุคคลที่สาม
        
        แต่เป็นกิจการระหว่างผู้ใช้กับ
        ผู้รับใช้หรือผู้วานกับผู้รับวาน
        ไม่ได้เกี่ยวกับบุคคลที่สามเลย
        
        ผู้ใช้หรือวานให้ขับรถไม่ต้อง
        รับผิดในละเมิดที่คนขับได้ทำขึ้น
  - - - ตัวอย่างเช่นนายแดงตั้งนายดำเป็นตัวแทนขายที่ดินตามโฉนดแปลหนึ่ง
        ของนายแดงซึ่งมีพื้นที่เป็นหลุมบ่อมากนายดำหลอกลวงนายขาวผู้ซื้อโดย
        พาไปดูที่ดินอีกแปลหนึ่งซึงไม่มีหลุมบ่อเลยและเป็นของบุคคลตามโฉนด
        ของนายแดงนายขาวตกลงรับซื้อโดยคิดว่าเป็นที่ดินของนายแดงในขอบเขตแห่งการเป็นตัวแทนของแดงนายแดงตัวการต้องรับผิดต่อนายขาวร่วมกับนายดำด้วย
- - - - ก็เมื่อตัวแปลได้ความว่าผู้ว่าจ้างจะต้องรับผิด ถ้าหากเป็นผู้ผิดแล้ว
        ฉะนั้นความรับผิดของผู้ว่าจ้างทำของตามาตรา428จึงไม่ใช่เรื่อง
        ความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่น
        
        เมื่อมิใช่ความรับผิดในการกระทำของบุคคลอื่นแล้วจึงเป็นความรับผิด
        ของผู้ว่าจ้างในการกระทำของตนเองตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 420นั่นเอง
  - - - มาตรา428บัญญัติว่า ผู้ว่าจ้างทำของไม่ต้องรับผิดเพื่อความเสียหาย
        อันผู้รับจ้างได้ก่อให้เกิดขึ้นแก่บุคคลภายนอกในระหว่างทำการงาน
        ที่ว่าจ้าง เว้นแต่ผู้ว่าจ้างจะเป็นผู้ผิดในส่วนการงานที่สั่งให้ทำหรือ
        ในคำสั่งที่ตนให้ไว้หรือในการเลือกหาผู้รับจ้าง
        
        ซึ่งถ้าเป็นกรณีที่ผู้รับจ้างกระทำโดยจงใจหรือแระมาทเลินเล่อ
        ต่อบุคคลภายนอกแล้วก็เป็นเรื่องที่ผู้รับจ้างเองทำผิดหน้าที่ต่อบุคคลภาย
        นอกนั้น ไม่ใช่การกระทำของผู้ว่าจ้าง
        
        เว้นแต่ผู้ว่าจ้างจะได้ทำความผิดทางละเมิดขึ้นเอง
        ในการว่าจ้าง ผู้จ้างจะต้องรับผิดในผลที่เกิดขึ้น
        แม้จะเป็นการกระทำของผู้รับจ้างก็ตาม
    - - เป็นเรื่องสั่งให้ทำตาม
        สัญญาจ้างที่มีต่อกัน
        
        เช่น จ้างให้ทำถนนเข้าไปในที่ดิน
        ของผู้อื่นเพื่อผ่านไปถึงที่ของตนอัน
        เป็นการละเมิด เป็นต้น
    - - แม้การงานที่สั่งให้ทำจะไม่เป็นละเมิดในตัวเอง
        แต่อาจสั่งให้ผู้ว่าจ้างทำโดยวิธีการอย่างใด
        อย่างหนึ่งอันเป็นผลให้ผู้อื่นเสียหายก็ได้
        
        เช่น แนะนำให้ช่างทำรางน้ำชายคาของบ้านใกล้ชิด
        กับแนวเขตที่ดินข้างเคียงของผู้อื่น เวลาฝนตกน้ำไหล
        ตกลงในที่ดินข้างเคียง เป็นต้น
    - - ที่ว่าเลือกหาผู้รับจ้างคือ การจ้างนั่นเอง
        จ้างคนที่ตนรู้ว่าไม่ใช่ผู้ที่มีความสามารถหรือ
        ระมัดระวังอันควรแก่สภาพของการงาน
        ที่จ้างให้ทำ
        
        จึงเป็นผลให้เกิดความเสียหายแก่
        บุคคลอื่นโดยละเมิด
        
        เช่นจ้างสร้างบ้านทำด้วยต้นไม้
        ไปจ้างผู้ที่เข้าตัวไม้ไม่แน่นหนา
        จึงเป็นผลทำให้บ้านทรุดพังลง
        มาถูกทรัพย์สินของบุคคลข้างเคียง
        เสียหาย เป็นต้น
- - - - เช่น บุตรผู้เยาว์มีนิสัยชอบเล่นปืนมาก เพียงแต่บิดาเก็บปืนไว้บน
        หลังตู้ซึ่งผู้เยาว์หยิบไม่ถึงแล้วสั่งนางแดงให้เก็บปืนไว้เฉยๆมิได้กำชับว่าอย่าให้บุตรผู้เยาว์เอาไป บุตรผู้เยาว์หลอกเอาปืนไปจากนางแดงแล้วยิ่ง
        บุตรนายดำตาย เรียกไม่ได้ว่าบิดาใช้ความระมัดระวังตามสมควรแกหน้าที่ดูแลตามมาตรา429
      - เช่น เด็กชายแดงไปเล่นที่บ้านนายดำ ถูกเด็กชายขาวบุตรผู้เยาว์ของนายดำยิงด้วยหนังสติ๊กนัยน์ตาบอดบุตรของนายดำยิงเล่นอยู่แต่ภายในบริเวณบ้านโดยยิงทางบนบ้านเพียงครั้งเดียวก็ถูกเด็กชายแดง ถือว่านายดำได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรแก่หน้าที่แล้ว ไม่ต้องรับผิด
    - - ถ้าหากมิใช่เหตุละเมิดที่เกิดขึ้นในระหว่างที่อยู่ในความดูแล
        ก็ไม่ต้องรับผิด เพราะเป็นเรื่องความบกพร่องในการควบคุม
        ดูแล
        
        เมื่อไม่ได้ควบคุมดูแลก็ไม่มีเหตุอะไรที่จะให้
        ต้องรับผิดและก็ไม่ใช่เรื่องที่จะหาคนมาร่วมรับ
        ผิดให้จงได้เป็นเรื่องที่บุคคลผู้ไร้ความสามารถ
        ต้องรับผิดไปตามลำพัง
    - - จะต้องมีการกระทำโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อ
    - - เมื่อบิดามารดาหรือผู้อนุบาลได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอกไปแล้วก็ชอบที่จะได้ชดใช้จากผู้เยาว์หรือยุคคลวิกลจริตและไล่เบี้ยเอาได้จนครบจำนวนที่ได้ชดใช้(มาตรา431และ 426 )ไม่ใช่เรียกได้ตามส่วนเท่าๆกันอย่างในระหว่างลูกหนี้ร่วมกันตามมาตรา 296