Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

วัตถุแห่งหนี้, หน้าที่ในการชำระหนี้, นางสาวอนงค์นาฏ หวันลา 63012310527…

- - - - ทรัพย์ทั่วไป
      - เงินตรา
- - - - ทำสัญญาให้ค่าตอบแทนโดยฝ่ายที่รับค่าตอบแทนมีหนี้ต้องไม่ไปเลือกตั้ง
      - ตกลงกันว่าฝ่ายหนึ่งมีหน้าที่ต้องไม่อุปการเลี้ยงดูบิดามารดา
- - - - มีความใกล้เคียงกันอยู่ เช่นทำสัญญาซื้อขายม้ากันตัวหนึ่ง วัตถุประสงค์ของนิติกรรมคือการโอนกรรมสิทธิ์ในม้าจากผู้ขายไปยังผู้ซื้อ เมื่อการซื้อขายเกิดขึ้นแล้ววัตถุแห่งหนี้ในเรื่องนี้ ก็คือการที่ผู้ชายส่งมอบม้าให้แก่ผู้ซื้อ ผู้ซื้อก็มีหน้าที่มีวัตถุแห่งหนี้เป็นการส่งมอบเงินให้แก่ผู้ขาย
        และมีความแตกต่าง คือ วัตถุประสงค์ของนิติกรรมนั้นอยู่ในขั้นมูลฐานก่อนก่อนนี่คือเป็นที่มาแห่งหนี้ประการหนึ่ง และมีเฉพาะในนิติกรรมเท่านั้น และมีได้ไม่จำกัด แต่วัตถุแห่งหนี้นั้นเป็นผลเมื่อนิติกรรมเกิดและเกิดมีขึ้นจึงมีวัตถุแห่งนี้ขึ้นมา เป็นหนี้ที่มีในหนี้ทุกชนิด วัตถุแห่งหนี้มีเพียง 3 อย่างคือหนี้กระทำการหนี้งดเว้นกระทำการและหนี้ส่งมอบทรัพย์สินเท่านั้น
  - - - วัตถุแห่งหนี้คือตัวทรัพย์ ซึ่งตัวทรัพย์ไม่อาจเป็นวัตถุแห่งหนี้ได้ เพราะวัตถุแห่งหนี้คือการส่งมอบทรัพย์ทรัพย์จึงเป็นส่วนประกอบอย่างหนึ่งในการชำระหนี้ เพราะสิทธิ์เรียกร้องในทางหนี้นั้นไม่ได้ก่อให้เกิดทรัพยสิทธิ แต่มีเพียงบุคคลสิทธิ์ที่จะเรียกร้องให้ลูกหนี้ส่งมอบให้เท่านั้น หากลูกหนี้ไม่ส่งมอบเจ้าหนี้ก็ชอบที่จะไปร้องขอต่อศาลได้ แต่เจ้าหนี้จะไปบังคับแก่ทรัพย์นั้นด้วยอำนาจของตนไม่ได้
  - - - สิทธิในการเลือก
        
        การเลือกชำระหนี้กฎหมายกำหนดไว้ในมาตรา198และมาตรา201
      - วิธีการเลือก
        
        กฎหมายได้กำหนดวิธการเลือกไว้โดยแยกเป็น2กรณี
        
        กรณีฝ่ายลูกหนี้หรือเจ้าหนี้เป็นผู้มีสิทธิเลือกตามมาตรา199วรรคแรก
        
        กรณีบุคคลภายนอกเป็นผู้มีสิทธิเลือกตามมาตรา201วรรคแรก
      - ระยะเวลาในการเลือก
        
        มีกำหนดระยะเวลาให้เลือก
        
        ซึ่งอาจกำหนดกันไว้โดยนิติกรรมที่ก่อหนี้นั้นกรณีเช่นนี้ฝ่ายที่มีสิทธิ์จะเลือกก็ต้องเลือกภายในเวลาที่กำหนดนั้น ถ้าไม่เลือกในเวลาที่กำหนดสิทธิ์การเลือกก็จะตกไปอยู่แก่อีกฝ่ายหนึ่ง
        
        กณีไม่ได้กำหนดเวลาให้เลือก
        
        กฎหมายได้กำหนดว่าเมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระฝ่ายที่ไม่มีสิทธิ์จะเลือกอาจกำหนดเวลาพอสมควรแก่เหตุแล้ว บอกกล่าวให้ฝ่ายโน้นใช้สิทธิ์เลือกภายในเวลาอันนั้น คือให้ฝ่ายที่ไม่มีอาจกำหนดเวลาโดยมีเงื่อนไขว่าต้องเป็นกรณีที่หนี้ถึงกำหนดเวลาชำระแล้ว และระยะเวลาที่กำหนดนั้นต้องพอสมควรแก่เหตุ
      - ผลของการเลือก
        
        การเลือกนั้นกฎหมายกำหนดให้แสดงเจตนาต่อคู่กรณีอีกฝ่ายหนึ่งดังกล่าวแล้ว การใช้สิทธิ์เลือกนั้นก็เป็นการแสดงเจตนาที่มีผลในทางกฎหมายดังนั้นการจะเกิดผลของการเลือกนั้น หมายถึงว่าการเลือกนั้นมีผลแล้วตามหลักการแสดงเจตนาในมาตรา 168 และมาตรา 169 แล้ว
      - กรณีการชำระหนี้บางอย่างเป็นพ้นวิสัย
        
        กรณีตกเป็นพ้นวิสัยจะทำได้มาแต่ต้นคือการชำระหนี้บางอย่างพ้นวิสัยมาก่อนทำนิติกรรมแล้ว
        
        กรณีการอันพึงต้องทำเพื่อชำระหนี้บางอย่างได้มาเป็นพ้นวิสัยในภายหลัง ในกรณีนี้หมายถึงหลังจากที่ได้ก่อหนี้แล้ว การชำระหนี้บางอย่างมากลายเป็นพ้นวิสัยในภายหลัง แต่ก็ต้องก่อนที่ผู้มีสิทธิ์เลือกจะใช้สิทธิ์เลือกว่าเขาใช้สิทธิ์เลือกแล้วเพียงแต่การที่เลือกนั้นเท่านั้นที่ให้ถือเป็นการชำระหนี้อันกำหนดให้กระทำแต่ต้น
- - - - ถ้าได้กำหนดเวลาไว้แต่หากกรณีที่เป็นที่สงสัยนั้นกรณีเป็นที่สงสัยนั้นไม่ได้หมายความว่าสงสัยในกำหนดเวลาชำระหนี้เพราะวันเดือนปีหรือกำหนดอื่นอันเป็นเวลาที่จะพึงชำระหนี้ได้กำหนดกันไว้แล้วไม่อาจเป็นที่สงสัยได้เจ้าหนี้จะเรียกให้ชำระหนี้ก่อนกำหนดนั้นได้หรือไม่หรืออีกนัยหนึ่งเกิดสงสัยกันขึ้นว่าประโยชน์แห่งเวลาได้แก่ฝ่ายเจ้าหนี้ไม่ใช่แก่ฝ่ายลูกหนี้และเจ้าหนี้จะชำระหนี้ก่อนกำหนดนั้น
    - - 1กำหนดเวลาชำระหนี้ตามวันแห่งปฏิทิน กรณีนี้เป็นการกำหนดเวลาชำระหนี้โดยแจ้งชัดตามวันแห่งปฏิทิน ตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 204 วรรคสอง แม้กฎหมายจะใช้คำที่มีความหมายแคบว่า วันแห่งปฏิทิน แต่นักกฎหมายส่วนใหญ่เห็นว่าต้องหมายความกว้างถึงการกำหนดตามเวลาแห่งปฏิทินคืออาจเป็นวันเป็นเดือนหรือเป็นปีในปฏิทินก็ได้
      - 2 กำหนดเวลาชำระหนี้มิใช่ตามวันแห่งปฏิทิน การกำหนดเวลาชำระหนี้แบบนี้นั้นกฎหมายได้กล่าวถึงไว้ในมาตรา 204 วรรคแรก นั้นก็คือต้องแปลว่าเป็นกำหนดเวลาชำระหนี้ที่มิใช่ตามวันแห่งปฏิทินนั้นเอง เช่นยืมเงินไปและกำหนดว่าจะใช้คืนเมื่อขายข้าวได้แล้วหรือยืมเรือไปใช้กำหนดจะส่งคืนเมื่อสิ้นฤดูกาลน้ำ
- - - - เมื่อมีกำหนดเวลาชำระหนี้แล้ว ลูกหนี้ก็ต้องชำระหนี้ตามกำหนดนั้น แต่การที่ลูกหนี้ยังไม่ชำระหนี้นั้นในบางกรณีกฎหมายยังไม่ถือว่าลูกหนี้ผิดนัดในหนี้บางประเภทนั้นกฎหมายกำหนดให้เจ้าหนี้ต้องเตือนลูกหนี้ก่อน ลูกหนี้จึงจะผิดนั้นคือการผิดนัดเกิดจากการกระทำของเจ้าหนี้เพื่อให้ครบเงื่อนไขตามกฎหมายการผิดนัดได้แก่นี่ 2 ประเภทคือ
        
        2หนี้ที่ไม่มีกำหนดชำระหนี้
        
        1 หนี้ที่กำหนดเวลาชำระหนี้มิใช่วันตามปฏิทิน
    - - ลูกหนี้จะผิดนัดได้ก็ต่อเมื่อเจ้าหนี้ได้เตือนให้ลูกหนี้ชำระหนี้แล้ว แต่หนี้บางประเภทลูกหนี้ผิดนัดโดยเจ้าหนี้ไม่ต้องเตือนเลยหนี้กลุ่มนี้มี 2 ประเภท
        
        1หนี้ที่มีกำหนดชำระตามวันแห่งปฏิทินหรือหนี้ที่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าก่อนการชำระหนี้ซึ่งอาจคำนวณนับได้ตามวันแห่งปฏิทิน
        
        2 มีละเมิด
    - - เมื่อได้ศึกษาถึงกำหนดเวลาในการชำระหนี้ และการผิดนัดแล้วจะเห็นได้ว่ากำหนดเวลาชำระหนี้ก็ดี การไม่ชำระหนี้ก็ดี การผิดนัดก็ดี มีความเกี่ยวพันกันอย่างมากการไม่ชำระหนี้เป็นข้อเท็จจริง ส่วนการผิดนัดเป็นข้อกฎหมายคือเป็นเรื่องของการไม่ชำระหนี้ซึ่งเกิดผลบางประการทางกฎหมายการที่ลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ลูกหนี้อาจจะยังไม่ผิดนัดก็ได้ การผิดนัดบางกรณีต้องมีการกระทำของเจ้าหนี้
    - - ปกติเมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระและเจ้าหนี้ได้ใช้คำเตือนลูกหนี้แล้ว ลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ลูกหนี้ก็ต้องตกเป็นผู้ผิดนัดหรือในกรณีที่ไม่ต้องเตือน เช่นการชำระหนี้ที่กำหนดเวลาไว้ตามวันแห่งปฏิทินเมื่อถึงกำหนดแล้วลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ลูกหนี้ก็ต้องตกเป็นผู้ผิดนัด แต่ในบางกรณีการที่ลูกหนี้ไม่ชำระหนี้นั้นไม่ใช่ความผิดของลูกหนี้จะให้ลูกหนี้ต้องรับผิดก็จะไม่เป็นธรรมแก่ลูกหนี้ กฎหมายจึงได้บัญญัติเป็นข้อยกเว้นไว้ไม่ให้ถือว่าลูกหนี้ผิดนัด ถ้าการที่ยังไม่ชำระหนี้นั้นไม่ใช่ความผิดของลูกหนี้ดังบัญญัติไว้ในมาตรา 205
  - - - การที่ลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ตามกำหนดและตกเป็นผู้ผิดนัดนั้น ก็ถือว่าเป็นการที่ลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ให้ต้องตามความประสงค์อันแท้จริงแห่งมูลหนี้ด้วย ดังนั้นเมื่อการชำระหนี้ล่าช้าเป็นการให้เกิดความเสียหายแก่เจ้าหนี้เจ้าหนี้ก็อาจเรียกเอาค่าสินไหมทดแทนได้ดังที่บัญญัติไว้ในมาตรา 215
    - - เวลาในการชำระหนี้นั้น แม้จะเป็นส่วนหนึ่งของการชำระหนี้ที่ลูกหนี้จะต้องชำระให้ถูกต้องในเรื่องของเวลา ซึ่งเป็นความประสงค์แห่งมูลหนี้อย่างหนึ่งได้กล่าวมา แต่เวลาในการชำระหนี้นั้นปกติแล้วก็ไม่ใช่สาระสำคัญถึงขนาดที่จะทำให้เจ้าหนี้มีสิทธิ์จะปฏิเสธไม่รับชำระหนี้ได้เสมอไป แม้แต่ในเรื่องการผิดนัดในบางกรณีแม้ลูกหนี้จะไม่ชำระหนี้ตามเวลาที่กำหนดก็ยังหาได้ทำให้ลูกหนี้ผิดนัดเสมอไปต้องให้เจ้าหนี้เตือนก่อนจึงจะผิดนัดตามมาตรา 204 วรรคแรก
    - - นอกจากความรับผิดในความเสียหายที่เกิดจากการผิดนัดการชำระหนี้ดังได้กล่าวมาแล้ว ซึ่งเป็นความเสียหายจากการผิดนัดโดยตรง แล้วเมื่อลูกหนี้ผิดนัดลูกหนี้ยังอาจต้องรับผิดในความเสียหายในความประมาทเลินเล่อและการที่การชำระหนี้กลายเป็นพ้นวิสัยเพราะอุบัติเหตุอันเกิดขึ้นในระหว่างผิดนัดด้วยดังบัญญัติไว้ในมาตรา 217