Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ความรับผิดกระทำละเมิดด้วยตนเอง - Coggle Diagram

- - - - ดังมาตรา 429 ที่บัญญัติ ว่า บุลคลใดแม้ไร้
        ความสามารถเพราะเหตุเป็นผู้เยาว์
        หรือวิกลจริตก็ต้องรับผิดในผลที่ตนละเมิด
  - - - ตัวอย่างดังกว่าก็ถือว่าเป็นการกระทำ
        ไม่ว่าจะรู้สึกในการเคลื่อนไหวของตัวเองหรือ
        บุคคลที่เคลื่อนไหวโดยเป็นตามสัญชาตญาณก็ยังมีความรู้สึกสำนึกรู้ตัวอยู่หรืออาการเสแสร้งทำเป็นหาวนอน แสร้งว่าสะดุ้งผวาก็ย่อมเป็นการกระทำ
  - - - แต่มีการกระทำหรือไม่ก็แล้วแต่
        ข้อเท็จจริงที่ว่ามีความเคลื่อนไหวโดย
        รู้สำนึกในความเคลื่อนไหวหรือไม่
        
        ผู้เยาว์หรือบุคคลวิกลจริตที่
        ไม่รู้สำนึกในความเคลื่อนไหวของตนเอง
        ย่อมไม่ถือว่ามีการกระทำ
        
        อันนั้นก็ไม่ถือว่าผู้เยาว์หรือบุคคลวิกลจริตที่ว่านั้นได้กระทำละเมิดอันจะต้องรับผิดตามมาตรา420และมาตรา429แต่ประการใด
  - - - หน้าที่อาจเกิดจากกฎหมายก็ได้
        หรือเกิดจากสัญญาหรือความสัมพันธ์ทาง
        ข้อเท็จจริงที่มีอยู่ระหว่างผู้งดเว้นกับผู้เสียหายก็ได้
    - - -สามีภริยามีหน้าที่ต้องช่วยเหลือ
        อุปการะเลี้ยงดูกัน (มาตรา 1461)
        -บุตรจำต้องอุปการะเลี้ยงดูบิดามารดา
        (มาตรา1563)
        -บิดามารดาจำต้องอุปการะเลี้ยงดูบุตร
        ผู้เยาว์หรือบุตรที่บรรลุนิติภาวะแล้วแต่
        พุพพลภาพและหาเลี้ยงตัวเองมิได้(มาตรา1564)
        
        ถ้าไม่อุปการะเลี้ยงดูจนมีสิทธิ
        ได้รับการอุปการะเลี้ยงดูได้รับความ
        เสียหายย่อมเป็นละเมิด
        
        ซึ่งเกิดจากการงดเว้น
        การกระทำหน้าที่
        
        พึ่งสังเกตว่าการงดเว้นไม่กระทำ
        ในสิ่งที่กฎหมายมิได้บัญญัติให้กระทำ
        หรือตนไม่มีหน้าที่หาทำละเมิดไม่
  - - - เช่น มีสัญญาจ้างแพทย์รักษาโรค แต่แพทย์
        ไม่ปฏิบัติตามหน้าที่อันเกิดจากสัญญาคือ
        ไม่ยอมรักษา
        
        เป็นผลให้เกิดความเสียหาย
        แก่ตัวเขา ย่อมเป็นการงดเว้น
        จึงเป็นทั้งผิดสัญญาและละเมิด
  - - - เช่นแขกผู้คุ้นเคยมาเยี่ยม
        
        เจ้าของบ้านก็ต้องจัดเก้าอี้
        ที่แขกจะนั่งให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย
        ไม่ชำรุดเพื่อต้อนรับแขก
    - - เช่น แพทย์ประจำโรงบาล
        
        ระหว่างเดินทางกลับบ้านเห็นผู้เจ็บป่วย
        ก็เข้าช่วยเหลือรักษาพยาบาลอันมิใช่หน้าที่ตามกฎหมาย
        หรือตามสัญญา
        
        หากงดเว้นไม่ทำหน้าที่ต่อให้
        ตลอดก็ย่อมเป็นการงดเว้น
- - - - เป็นการกระทำโดยรู้สำนึกถึงผลเสียหาย
        ที่จะเกิดแก่นายดำ จากการกระทำของนายแดง
        
        ผู้กระทำโดยเจตนานั้นนอนจากจะต้องกระทำโดย
        รู้สำนึกในการกระทำแล้ว ในขณะเดียวกันผู้กระทำประสงค์ต่อผล
        หรือย่อมเล็งเห็นผลของการกระทำนั้น
        
        (ตาม ปอ.มาตรา59วรรคสอง)
        แต่จงใจไม่ได้มุ่งหมายต่อการกระทำ
  - - - เช่น นายแดง กับ นายดำวางหนังสือเล่มที่คล้ายไว้ใกล้กัน
        นายแดงเผลอไปหยิบเอาหนังสือของนายดำไปเป็นของตน
        
        ดังนี้นายแดงมิได้กระทำโดยจงใจ
  - - - แม้จะเป็นการกระทำที่เป็นการงดเว้นไม่กระทำก็ยัง
        อยู่ภายใต้บังคับแห่งหลักเกณฑ์การกระทำละเมิดที่ว่า
        
        ต้องเป็นการกระทำโดยจงใจ
        หรือประมาทเลินเล่อด้วย
  - - - สิทธิใดสิทธิหนึ่งย่อมจะสิ้นสภาพ
        จากการเป็นสิทธินั้นทันที
        
        ดังมาตรา421บัญญัติว่าการใช้สิทธิซึ่งมีแต่จะให้เกิดความเสียหาย
        แก่บุคคลอื่น ท่านว่าเป็นการอันมิชอบด้วยกฎหมาย
- - - - แต่ถ้ากระทำโดยมีสิทธิตามกฎหมาย
        คือ ผู้กระทำมีอำนาจทำได้แม้จะเกิดความเสียหาย
        แก่บุคคลอื่นก็ไม่เป็นผิดกฎหมาย
        
        เช่น ครูแดงจะทำโทษนักเรียนตามสมควร
  - - - เป็นการกระทำโดยไม่มีสิทธิ
        หรือทำเกินไปกว่าสิทธิที่มีอยู่ตาม
        กฎหมายแล้วต้องพิจารณาตามมาตรา420
        อันเป็นหลักทั่วไปไม่มีกรณีที่จะนำมา
        พิเคราะห์กันตามมาตรา421นี้แต่ประการใด
        
        เช่น นายแดง ต่อย นายดำ ทั้งสองเป็น
        เพื่อนกันแต่นายดำไม่ยินยอม
        
        ต้องพิจารณาหลักเกณฑ์ความรับผิด
        ทางละเมิดตามมาตรา420อันเป็นหลักทั่วไป
    - - เพราะไม่เป็นการกระทำโดย
        ผิดกฎหมาย ได้แก่การกระทำ
        ตามบัญญัติในหมวด 3 ว่าด้วย
        นิรโทษกรรม (มาตรา449-452)
        
        ยังมีข้อแก้ตัวอย่างอื่นอีก
        เช่น ความยินยอมของผู้เสียหาย เป็นต้น
  - - - เช่นนายแดงขับรถยนต์แล่นเข้าไปชน
        รถยนต์ของนายดำทางด้านขวาของถนน
        เบื้องต้นศาลจะสันนิษฐานตามกฎหมายว่า
        รถยนต์ของนายแดงเป็นผู้ผิด
- - - - เช่นนายแดง จับมือถือแขน นางสาวบี
        ตามความคิดเห็นของบุคคลธรรมดาย่อม
        ถือว่านางสาวบี ได้รับความเสียหาย
        
        กฎหมายอาญาก็ได้บัญญัติ
        รับรองว่าเป็นการที่นายแดง
        กระทำอนาจารต่อนางสาวบี
  - - - เช่น นายแดงเลือกเก็บเปลือกหอยที่สวยงาม
        ตามชายหาดสักเท่าใดก็ได้
        
        เพราะเปลือกหอยเหล่านั้นยังไม่มี
        เจ้าของ(ป.พ.พ.1318)ยังมิใดถือเอาประโยชน์เป็นกรรมสิทธ์
        ของตน มิได้มะเมิดสิทธิของใคร
        
        แต่ถ้าหากนายแดงเป็นกรรมสิทธิ์แล้ว
        เอามาไว้ที่กระโจมดอกเห็ดริมชายหาด
        
        จึงเป็นประโยชน์ที่
        บุคคลอื่นต้องเคารพ
        
        นายแดงเป็นผู้ทรงสิทธิ
        ถ้าหากมีผู้ผ่านมาพบเห็น
        แล้วหยิบฉวยเอาไปเป็นของตน
        โดยที่นายแดงไม่ได้ไม่อนุญาต
        ย่อมเป็นการละเมิดต่อสิทธิของนายแดง
  - - - แต่ถ้ากระเบื้องไม่แตก ไม่มีรอยชำรุด
        เป็นความเสียหายอันคำนวณเป็นตัวเงิน
        ไม่ได้
- - - - เช่น นายแดงทำร้ายร่างกายนายดำ
        โดยต่อยที่ท้องเบาๆ แต่ปรากฎว่า นายดำ
        มีโรคประทำตัว ซึ่งถ้าหากถูกกระทบกระเทือน
        อย่างแรงนายดำก็อาจตายได้ แต่นายแดงไม่ทราบ
        มาก่อน นายดำถึงแก่ความตาย
        
        ดังนี้ความตายของนายดำ เป็นผลมาจาก
        การกระทำของนายแดง แม้นายแดงจะไม่รู้ว่านายดำเป็น
        โรคดังว่านั้น คิดเพียงว่านายดำได้รับบาดเจ็บ
        เล็กน้อยเท่านั้น แต่นายแดงก็ต้องรับผิดในความตายของนายดำ
  - - - เช่น ปกติชนอย่างนายแดง ย่อมไม่ทราบว่า
        นายดำ มีโรคประจำตัว ถ้าทำร้ายนายดำ
        อาจได้รับอันตรายถึงตายได้
        
        นายแดงจึงต้องรับผิดเฉพาะในกรณีที่
        นายดำ ได้รับบาดเจ็บอย่างธรรมดาเท่านั้น
        ไม่ต้องรับผิดในความตายของนายดำ