Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

หน้าที่ในการชำระหนี้, 1.4)ผลของการผิดนัดของลูกหนี้, 1.3)…

- - - - 1.หนี้กระทำการแบ่งออกเป็น2ประการ ดังนี้ 1) หนี้ที่ลูกหนี้นั้นต้องชำละด้วยตนเองเช่นการที่มีคนจ้างเราไปสอนว่ายน้ำ หรือจ้างไปเป็นนายแบบ หรือการทำสัญญาและหากลูกหนี้ตายหนี้จะไม่ตกทอดสู่ทายาทตามและการชำละหนี้จะกลายเป็นพ้นวิสัย ตาม ม.219
        2) หนี้ที่ลูกหนี้ไม่ต้องไปชำระด้วยตนเองก็ได้เช่นการมีคนจ้างไปทำถนนให้เราก็สามารถว่าจ้างใช้คนขับรถบดถนนมาบดถนนไห้ หรือ จ้างคนขับรถไส่ยางมะตอยมาลาดยางมะตอยให้ก็ได้
      - 2.หนี้งดเว้นกระทำการแบ่งออกเป็น4ประการ ดังนี้ 1) เช่นสัญญาตกลงไม่ให้ต่อเติมบ้านที่เช่าหรือสัญญาเช่าตกลงไม่ให้ทาสีผนังบ้านในหอพักหรือขีดเขียนหรือสัญญาการที่ไปทำงานร้านน้ำปั่นแล้วเมื่อออกจากงานจะไม่มาเปิดร้านไกล้เคียงพื้นที่ตัวเองขาย 2) งดเว้นกระทำการเป็นหน้าที่เจาะจงกลับลูกหนี้ เช่น ข้อตกลงระหว่างเจ้าหนี้กับลูกหนี้ การที่ลูกหนี้ได้ไปเช่าหอพักกับเจ้าหนี้และเจ้าหนี้บอกว่าห้ามขีดเขียนหรือทาสีบนผนังห้องและลูกหนี้ต้องงดเว้นกระทำการ ตามข้อตกลงของเจ้าหนี้ 3) งดเว้นกระทำการหนี้ขัดต่อเสรีภาพของลูกหนี้และอาจขัดต่อความสงบเรียบร้อยตกเป็นโมฆะ (มาตรา 150) เว้นแต่มีข้อจำกัดในเรื่องเวลาและสถานที่ 4) หนี้งดเว้นที่ขัดต่อความสงบตกเป็นโมฆะ..
      - การส่งมอบทรัพย์สินการส่งมอบทรัพย์สินที่ซื้อขายนั้นคือการโอนการครอบครองทรัพย์สินจากผู้ขายไปยังผู้ซื้อ ซึ่งจะนำบทบัญญัติในเรื่องการโอนการครอบครองตามมาตรา 1378 ถึง 1380 มาใช้บังคับ เทียบเคียงได้ มาตรา 1378 บัญญัติว่า “การโอนไปซึ่งการครอบครองนั้น ย่อมทำได้โดยส่งมอบ ทรัพย์สินที่ครอบครอง
    - - จะมีความใกล้เคียงกันอยู่ เช่น การทำสัญญาซื้อขายม้ากันหนึ่งตัว วัตถุประสงค์ของนิติกรรมคือการโอนกรรมสิทธิ์ในมาจากผู้ขายไปยังผู้ซื้อในขณะที่นิติกรรมการซื้อขายเกิดขึ้นแล้ว วัตถุแห่งหนี้ในเรื่องนี้ก็คือการส่งมอบม้าให้แก่ผู้ซื้อและผู้ซื้อก็มีหนี้ที่ต้องส่งมอบเงินให้แก่ ผู้ขาย ดังนั้นจะเห็นได้ว่าวัตถุแห่งหนี้กับวัตถุประสงค์แห่งนิติกรรมนั้น แม้จะมีส่วนคล้ายคลึงกัน เกี่ยวข้องกันแต่ก็จะมีความแตกต่างกัน ดังนี้
        
        วัตถุประสงค์ของนิติกรรมนั้น อยู่ในขั้นข้อมูลพื้นฐาน ก่อนก่อหนี้ คือเป็นที่มาแห่งหนี้ประการหนึ่ง แต่วัตถุแห่งหนี้นั้นเป็นผลและเมื่อนิติกรรมตื่นขึ้นและเกิดหนี้ขึ้นจึงมีวัตถุแห่งหนี้ขึ้นมา
        
        วัตถุประสงค์ของนิติกรรมนั้นก็มีเฉพาะในนิติกรรมเท่านั้น แต่วัตถุแห่งหนี้นั้นมีในหนี้ทุกชนิดไม่ใช่ว่าจะเป็นหนี้ที่เกิดขึ้นจากนิติกรรมหรือ หนี้ที่เกิดจากละเมิด จัดการงานนอกสั่งและลาภมิควรได้ ก็จะมีวัตถุแห่งหนี้ทั้งสิ้น
        
        วัตถุประสงค์ของกิจกรรมนั้น มิได้ไม่จำกัด ขึ้นอยู่กับความประสงค์ของผู้ทำนิติกรรมนั้นว่าต้องการผูกนิติสัมพันธ์กันในเรื่องใด แม้จะมิได้มีบทบัญญัติไว้ในกฎหมายได้แก่ สัญญานอกแบบต่างๆ ดังนั้น วัตถุประสงค์ของนิติกรรมจึงมีได้มากมายไม่จำกัด แต่วัตถุประสงค์แห่งหนี้ ไม่ว่าจะมีหนี้เกิดขึ้นจากอะไรในที่สุดแล้ววัตถุแห่งหนี้ก็จะมีเพียง3อย่าง คือ หนี้จะทำการ หนี้งดเว้นกระทำการ และหนี้ส่งมอบทรัพย์เท่านั้น
    - - ทรัพย์อันเป็นวัตถุแห่งหนี้มีการบัญญัติไว้ในมาตรา 195 ว่าเมื่อทรัพย์ซึ่งเป็นวัตถุแห่งหนี้นั้นได้ระบุไว้แต่เพียงเป็นประเภทและถ้าตามสภาพแห่งนิติกรรมหรือตามเจตนาของคู่กรณีไม่อาจกำหนดได้ว่าทรัพย์นั้นจะพึงเป็นชนิดอย่างไรไซร้ ท่านว่าลูกหนี้จะต้องส่งมอบทรัพย์ชนิดปานกลาง
        ถ้าลูกหนี้ได้กระทำการอันตนจะพึงต้องกระทำเพื่อส่งมอบทรัพย์สิ่งนั้นทุกประการแล้วก็ดีหรือถ้าลูกหนี้ได้เลือกกำหนดทรัพย์ที่จะส่งมอบแล้วด้วยความยินยอมของเจ้าหนี้ก็ดีธันวาทรัพย์นั้นจึงเป็นวัตถุแห่งหนี้จำเดิมแต่เวลานั้นไป
        ทรัพย์นั้นจะเป็นวัตถุแห่งหนี้ไม่ได้ มาตรา 227 ที่ใช้คำว่าทรัพย์หรืออันสิทธิ์เป็นวัตถุแห่งหนี้ และมาตรา 231 ก็ใช้คำว่าทรัพย์อันเป็นวัตถุแห่งหนี้ สรุปได้ว่าวัตถุแห่งหนี้คือตัวทรัพย์นั้นซึ่งตัวทรัพย์ไม่อาจเป็นวัตถุแห่งหนี้ได้เพราะวัตถุแห่งหนี้คือการส่งมอบทรัพย์ทรัพย์จึงเป็นส่วนประกอบอย่างหนึ่งในชำระหนี้
        
        ทรัพย์ที่จะส่งมอบเป็นทรัพย์สินทั่วไป (หลักเกณฑ์ในกรณีทรัพย์ที่จะส่งมอบเป็นทรัพย์ทั่วไป)
        เป็นได้ทั้งทรัพย์สินทั่วไป มีทั้งสังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์ จะเป็นทรัพย์เฉพาะสิ่งหรือไม่ใช่ทรัพย์เฉพาะสิ่งก็ได้และแม้จะเป็นทรัพย์สินในอนาคต
        
        1.ทรัพย์ในอนาคต เช่นนายแดงทำสัญญาขายเก้าอี้ 100 ตัวให้แก่นายขาวกำหนดส่งมอบใน 1 เดือน แม้นายแดงจะยังไม่มีเก้าอี้สักตัวอยู่เลยในขนาดทำสัญญาและ เกิดนี่นั้นทรัพย์นั้นยังเป็นทรัพย์ในอนาคตก็ได้
        
        2.ทรัพย์เฉพาะสิ่งคือทรัพย์ที่รู้แน่นอนว่าเป็นทรัพย์ชนิดใดเช่นซื้อม้าชื่อลิ่วลมหรือซื้อรถที่มีหมายเลขทะเบียนที่แน่นอนแล้วทรัพย์นั้นก็เป็นทรัพย์อันเป็นวัตถุแห่งหนี้ในการชำระหนี้ที่ลูกหนี้มีหน้าที่ที่จะต้องส่งมอบแต่ถ้าหากว่าทรัพย์นั้นมิใช่ทรัพย์เฉพาะสิ่งเช่นตกลงซื้อขายข้าวสาร 10 กระสอบหรือซื้อทุเรียน 100 กิโลกรัมเช่นนี้ก็อาจมีปัญหาว่าลูกหนี้จะต้องส่งมอบทรัพย์ไดซึ่งกฎหมายได้กำหนดหลักเกณฑ์ไว้ 2 กรณี
        
        ผลของการเป็นทรัพย์เฉพาะสิ่ง
        
        ผลเกี่ยวกับสภาพของทรัพย์ในการส่งมอบ ; 323 ส่งมอบตามสภาพที่เป็นอยู่ในเวลาที่พึงส่งมอบ
        
        ผลเกี่ยวกับสถานที่ที่จะชำระหนี้ ; 324 ส่งมอบ ณ สถานที่ที่ทรัพย์นั้นอยู่
        
        ผลเกี่ยวกับการรักษาทรัพย์ก่อนส่งมอ ; 323 รักษาทรัพย์ เช่น วิญญชน (ว.2)
        
        ผลเกี่ยวกับภัยพิบัติ ; 370 โทษลูกหนี้มิได้.
        
        ผลเกี่ยวกับการชำระหนี้เป็นพันวิสัย ; 218 ,219 ,378(3)
    - - หลักเกณฑ์
        
        198 ส่วนต้น
        
        1.หนี้นั้นมีการกระทำเพื่อชำระหนี้หลายอย่าง
        
        2.ลูกหนี้ต้องกระทำเพียงการใดการหนุ่งแต่อย่างเดียว
      - ผู้มีสิทธิเลือก
        
        198 ส่วนท้าย สิทธิเลือกตกแก่ฝ่ายลูกหนี้( เพราะลูกหนี้เป็นฝ่ายเสียหายในมูลหนี้ ) เว้นแต่จะตกลงไว้เป็นอย่างอื่น
        
        201
        
        ว.1 บุคคลภายนอกเป็นผู้เลือก
        
        ว.2ถ้าบุคคลภายนอกไม่อาจจะเลือกได้/ไม่เต็มใจ สิทธิเลือกตกแก่ลูกหนี้
      - วิธีเลือก
        
        199 ว.1แสดงเจตนาแก่คู่กรณีอีกฝ่ายหนึ่ง
        
        201 ว.1(if) บุคคลภายนอกเป็นผู้เลือก บุคคลภายนอกแสดงเจตนาแก่ลูกหนี้ ลูกหนี้แจ้งความนั้นแก่เจ้าหนี้
      - กำหนดเวลาเลือก
        
        200
        
        ว.1 กรณีมีกำหนดระยะเวลา ( ถ้าฝ่ายมีสิทธิเลือกไม่เลือกภายในกำหนด )
        
        ว.2 กรณีมิได้กำหนดระยะเวลา เมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระ ฝ่ายไม่มีสิทธิเลือกกำหนดพอสมควร+บอกกล่าว
      - ผลของการเลือก
        
        199 ว.2 เลือกแล้ว ให้ถือว่าอย่างเดียวเป็นการชำระหนี้อันหนี้อันกำหนดแต่ต้นมา เปลี่ยนแปลงมิได้
        
        เว้นแต่ ตกลงกันไว้เป็นอย่างอื่น = การแปลงหนี้ใหม่ตาม ม.349
        
        อย่างไรก็ตาม ถ้าลูกหนี้ชำระหนี้ที่มิได้เลือก&เจ้าหนี้ยอมรับชำระ = ชำระหนี้ด้วยอย่างตาม 321
      - การพ้นวิสัยของวัตถุแห่งหนี้บางอย่างที่ต้องเลือก
        
        150 พ้นวิสัยมาก่อน/ขณะทำนิติกรรม นิติกรรมโมฆะ ไม่เกิดหนี้
        
        202 พ้นนิสัยหลังทำนิติกรรม( หลังเกิดหนี้ ) แต่ก่อนเลือก ต้องเลือกต่ที่เหลืออยู่
        
        เว้นแต่ การชำระหนี้ เป็นพ้นวิสัยนั้นเกิดจากความผิดของผู้ที่ไม่มีสิทธิเลือก เจ้าหนี้มีสิทธิเรียกค่าสินไหมทดแทน ตาม 218
        
        218 ,219 พ้นวิสัยหลังเลือก
- - - - เช่นตกลงเช่าห้องริมแม่น้ำเจ้าพระยาเพื่อดูขบวนเสด็จหากมาส่งมอบห้องล่าช้าไปจนขบวนเสด็จผ่านไปหมดแล้วก็ย่อมไม่สำเร็จประโยชน์แก่เจ้าหนี้แล้วหรือตกลงจ้างตัดชุดเจ้าสาวเพื่อใช้ในวันเลี้ยงฉลองสมรสแต่ส่งมอบให้รางวัลเลี้ยงฉลองสมรสผ่านไปแล้วก็ไม่เกิดประโยชน์แก่เจ้าหนี้แล้วดังนั้นนี่ประการนี้จึงมีบทบัญญัติให้สิทธิ์แก่เจ้าหนี้ในการปฏิเสธไม่รับชำระหนี้ในกรณีผิดนัดได้ตามมาตรา216
    - - เช่นจ้างให้ขนสินค้าไปส่งที่เรือเดินสมุทรซึ่งจะออกจากท่าวันที่ 10 ตุลาคมดังนี้เวลาซึ่งเรือจะออกจากท่าจึงเป็นสำคัญหรือจ้างตัดชุดวิวาห์เช่นนี้ก็เห็นได้โดยสภาพว่าเวลาย่อมเป็นสาระสำคัญ
    - - จะกำหนดเวลาชำระหนี้เป็นสาระสำคัญมาตั้งแต่แรกด้วยการตกลงหรือโดยสภาพดังกล่าวมาก่อนนี้แล้วแม้เวลาชำระหนี้จะไม่เป็นสาระสำคัญมาตั้งแต่แรกเจ้าหนี้ก็ต้องบอกกล่าวให้เวลาชำระหนี้เป็นสาระสำคัญได้ดังบทบัญญัติมาตรา 387
    - - เช่นซื้อเฟอร์นิเจอร์โดยชำระเงินมัดจำไว้ 20% และกำหนดว่าผู้ขายจะนำเฟอร์นิเจอร์ไปส่งภายใน 7 วันครบกำหนดผู้ขายไม่นำเฟอร์นิเจอร์ไปส่งผู้ซื้อจึงบอกเลิกสัญญาทันทีที่ไม่ได้จะต้องบอกกำหนดเวลาพอสมควรเช่นกำหนดเวลาครั้งใหม่ให้ไปส่งใน 10 วันเป็นต้นปัญหาว่าจะต้องบอกไปด้วยหรือไม่ว่าถ้าไม่ส่งภายใน 10 วันนี้ผู้ซื้อจะบอกเลิกสัญญาเมื่อพิจารณาถึงหลักเกณฑ์ดังกล่าวเช่นนี้ต้องการให้ลูกหนี้ได้ทราบเวลาอันเป็นสำคัญ
    - - ผลของนี่กำหนดเวลาชำระหนี้เป็นสาระสำคัญไม่ว่าจะเป็นสาระสำคัญมาตั้งแต่ต้นหรือเจ้าหนี้มาบอกกล่าวให้เป็นเวลาสาระสำคัญตามมาตรา 388 ดังกล่าวนี้เมื่อลูกหนี้ผิดนัดเจ้าหนี้ก็มีสิทธิที่จะบอกปัดไม่รับชำระหนี้และเรียกเอาค่าสินไหมทดแทน แทนการชำระหนี้ได้
    - - เช่นจ้างตัดชุดเจ้าสาวเพื่อใช้ในวันฉลองสมรสแต่ผู้รับจ้างตัดไม่ทันวันงานซึ่งปกติแล้วผู้ว่าจ้างมีสิทธิ์ที่จะบอกปัดชำระหนี้ได้ตามมาตรา 216 แต่ผู้รับจ้างขอผลัดล่าช้าไปอีก 3 วันซึ่งเลยวันงานไปแล้วแต่ผู้จ้างก็ยินยอมด้วยอาจจะคิดว่าเก็บไว้เป็นที่ระลึกแต่พอครบวันกำหนดที่ขอผลัดวันก็ยังตัดไม่เสร็จเช่นนี้เจ้าหนี้จะบอกปัดไม่รับชำระหนี้และเรียกค่าสินไหมทดแทนเพื่อการไม่ชำระหนี้ไม่ได้แล้วเพราะหนี้นี้ได้กลายเป็นหนี้ที่เวลาชำระหนี้ไม่เป็นสาระสำคัญไปแล้วเว้นแต่เจ้าหนี้จะใช้สิทธิ์บอกกล่าวตามมาตรา 387 ไหมเท่านั้น
- - - - นี่ที่ไม่มีกำหนดเวลาชำระหนี้แต่อาจอนุบาลได้เช่นยืมเงินนายแดงแล้วบอกว่าจะคืนเมื่อไถนาเสร็จ จะเห็นได้ว่าไม่อาจกำหนดวันที่แน่นอนชัดแจ้งได้
        
        การเตือนให้ลูกหนี้ชำระหนี้นั้นต้องเป็นการเตือนเมื่อนี่ถึงกำหนดชำระแล้วลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ลูกหนี้จึงจะผิดนัดเพราะว่าเขาเตือนแล้วแต่ถ้านี่ยังไม่ถึงกำหนดเวลาชำระหนี้แม้เจ้าหนี้จะเตือนให้ลูกพี่ชำระหนี้และลูกหนี้ไม่ชำระลูกหนี้ก็ไม่ผิดนะเพราะยังไม่ถึงเวลากำหนดชำระหนี้
        
        เช่นยืมกระบือไปชายไถนาโดยตกลงว่าเมื่อไถนาเสร็จจะส่งคืนปรากฏว่าในระหว่างที่ไถนาได้เพียงบางส่วนกระบือ 1 ตัวของผู้ให้ยืมทรูคนร้ายลักไปผู้ให้ยืมจึงมาทวงกระบือตัวที่ยืมมาไถนาคืนทั้งๆที่ไถนายังไม่เสร็จแม้ผู้ยืมจะไม่ยินยอมส่งคืนก็ไม่ถือว่าผิดนัดเพราะนี่นั้นยังไม่ถึงกำหนดเวลาชำระหนี้
        
        การเตือนต้องเตือนเมื่อถึงกำหนดเวลาชำระหนี้แล้วกรณีกำหนดเวลาชำระหนี้ไม่ได้กำหนดไว้ชัดแจ้งแต่อนุมานจากพฤติการณ์ได้ก็ต้องบังคับตามนี้ถือว่าเป็นหนี้ที่มีกำหนดชำระมิใช่ตามวันแห่งปฏิทินตามมาตรา 20 4 วรรคแรก
    - - หนี้ที่ไม่มีกำหนดเวลาชำระหนี้ตามมาตรา 203 เจ้าหนี้ต้องเตือนถึงจะผิดนัด
  - - - หนี้ที่มีการกำหนดเวลาชำระหนี้ตามปฏิทินเช่นกำหนดชำระหนี้วันที่ 10 มีนาคม 62หรือการนัดบอกกล่าวเช่นจะคืนเงินในอีก 7 วันก็สามารถนับตั้งแต่วันที่ยืมได้สามารถคำนวณวันเวลาที่แน่นอนได้
    - - มาตรา ๒๐๖ ว่า“ ในกรณีหนี้อันเกิด แต่มูลละเมิดลูกหนี้ได้ชื่อว่าผิดนัดมา แต่เวลาที่ทําละเมิด” เพราะกฎหมายเห็นว่าเมื่อการทําละเมิดทําให้เขาเสียหายก็มีหน้าที่ต้องจ่ายค่าสินไหมทดแทนทันทีที่ทำละเมิดจึงถือว่าผิดนัดมา แต่เวลาทำละเมิดทันทีโดยไม่ต้องเตือน แต่อย่างใดทั้งสิ้นรวมถึงค่าเสียหายในอนาคตก็ต้องเสียดอกเบี้ยตั้งแต่เวลาที่ทําละเมิด
      - ผู้ที่ต้องร่วมรับผิดตามกฎหมายในมูลละเมิดก็ต้องร่วมรับผิดในดอกเบี้ยนับตั้งแต่ผิดนัดคือนับตั้งแต่การทำละเมิดด้วย
      - ดอกเบี้ยระหว่างผิดนัดในค่าสินไหมทดแทน
      - นี่ละเมิดหากมีการแปลงหนี้ใหม่แล้วละเมิดย่อมระงับก็จะบังคับตามมาตรา 206 ไม่ได้
  - - - กำหนดเวลาชำระหนี้และการผิดนัดนั้นไม่เหมือนกันแต่มีความเกี่ยวข้องกันอย่างใกล้ชิดอาจสรุปความต่างและความเหมือนกันของกำหนดเวลาชำระหนี้กับการผิดนัดดังนี้
      - 1 กำหนดเวลาชำระหนี้นั้น เป็นการที่ลูกหนี้จะต้องชำระหนี้แต่การผิดนัดเป็นผลของการที่ไม่ชำระหนี้ตามกำหนดประกอบเงื่อนไขบางประการของกฎหมายกล่าวคือถ้าเป็นการไม่ชำระหนี้ที่มิใช่กำหนดเวลาตามปฏิทินลูกหนี้จะผิดนัดก็ต่อเมื่อเจ้าหนี้ได้ให้คำตักเตือนลูกหนี้แล้วแต่ถ้าเป็นหนี้ที่มีกำหนดเวลาชำระตามวันแห่งปฏิทินลูกหนี้ก็จะผิดนัดทันทีเมื่อไม่ชำระหนี้ตามวันที่กำหนดไว้
      - 2 กำหนดเวลาชำระหนี้เป็นกำหนดที่เจ้าหนี้สามารถเรียกร้องให้ลูกหนี้ชำระหนี้ได้และเป็นองค์ประกอบสำคัญประการหนึ่งของการผิดนัดคือการที่เจ้าหนี้จะทำให้ลูกหนี้ผิดนั้นได้ต้องเป็นการตักเตือนลูกหนี้หลังจากที่นี่ถึงกำหนดชำระแล้วหากหนี้ยังไม่ถึงกำหนดชำระก็ไม่อาจทำให้ลูกหนี้ผิดนัดได้แม้เจ้าหนี้จะเตือนให้ลูกหนี้ชำระหนี้และลูกหนี้ไม่ชำระก็ถือว่ายังไม่ผิดนัดเพราะลูกหนี้สามารถถือเอาประโยชน์แห่งเงื่อนเวลาได้อยู่ถ้ากรณีไม่ต้องด้วยมาตรา 193
      - 3 การผิดนัดนั้นแม้จะถึงกำหนดเวลาชำระหนี้และมีเงื่อนไขอื่นที่อาจทำให้ลูกหนี้ผิดนัดเช่นการเตือนของเจ้าหนี้แล้วก็ตามหากการที่ไม่ชำระหนี้นั้นมีเหตุที่ลูกหนี้จะอ้างได้ว่ามิใช่ความผิดของตนแต่เกิดพฤติการณ์อันใดอันหนึ่งซึ่งลูกหนี้ไม่ต้องรับผิดชอบแล้วตามมาตรา 2 0 5 ก็ถือว่าลูกหนี้ยังไม่ผิดนัดถึงแม้จะถึงกำหนดเวลาชำระหนี้หรือเจ้าหนี้เตือนแล้วก็ตาม
  - - - สาเหตุที่เกิดจากบุคคลภายนอกก็ได้ เป็นการนอกเหนืออำนาจของลูกหนี้เช่นกำหนดโอนที่ดินและส่งไม่ทันเนื่องจากกรมที่ดินรางวัดไม่ว่างตลอดทั้งปี
      - สาเหตุที่เกิดจากเจ้าหนี้ก็ได้ คือการที่เจ้าหนี้ไม่รับชำระหนี้หรือไม่ชำระหนี้ตอบแทนโดยปราศจากเหตุโดยชอบซึ่งมี 2 กรณีคือ 1. เจ้าหนี้ไม่ชำระหนี้โดยปราศจากมูลเหตุอันจะอ้างกฎหมายได้มาตรา 207 2. เจ้าหนี้ไม่เสนอชำระหนี้ตอบแทนมาตรา 210
      - อาจเป็นเหตุสุดวิสัยหรือเหตุอื่นใดก็ได้ เช่นภัยทางธรรมชาติยกตัวอย่างเกิดสึนามิไฟไหม้น้ำท่วมแผ่นดินไหวลูกหนี้ไม่ต้องรับผิด
      - ลูกหนี้ไม่หลุดพ้นจากการชำระหนี้ยังมีหน้าที่ในการชำระหนี้
      - พฤติการณ์ซึ่งลูกหนี้ไม่ต้องรับผิดชอบ
- - - - การที่ผู้ให้กู้ฟ้องคดีโดยไม่บอกกล่าวก่อนตามมาตรา 652 นั้น
      - เทียบได้ว่าหนี้ถึงกำหนดชำระหนี้แล้ว แต่เจ้าหนี้ต้องเตือนก่อน
      - ถึงจะผิดนัดตามมาตรา 204 ว.1
  - - - หนี้ที่มีกำหนดเวลาโดยชัดแจ้งหรือโดยปริยายก็ได้
        เช่นนายดำยืมชุดครุยไปงานรับปริญญาเมื่อรับปริญญาเสร็จจะเอามาคืนหรือ ในกรณีละเมิดตามมาตรา 206 เช่นนายดำขับรถด้วยความเร็ว 100 กม./ ชมและขับด้วยความประมาทปรับในทำให้พุ่งชนนายแดงที่กำลังขับรถมาดังนั้นนายดำต้องจ่ายค่าสินไหมทดแทนเป็นหนี้ที่กำหนดชัดแจ้งโดยปริยาย
  - - - กำหนดเวลาชำระหนี้เป็นที่สงสัยมาตรา 203 ว.2
      - เจ้าหนี้ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องให้ลูกหนี้ชำระหนี้ก่อนนั้น
      - สงสัยวันเดือนปี
      - 15 ค่ำเดือน 8 ซึ่งเดือน 8 อาจมี 2 หน
      - ในกรณีนี้ให้ชำระวันสุดท้าย
      - ตัวอย่างเช่นนายแดงยืมเงินนายดำ20,000 บาทจะคืนให้วันสงกรานต์ซึ่งสงกรานต์ก็จะมีวันที่ 13 14 15 ซึ่งลูกหนี้สามารถชำระหนี้ได้ตั้งแต่ 13 หากแต่เลยวันสุดท้ายที่จะชำระคือ 15 ลูกหนี้จะผิดนัด
  - - - เช่นยืมเงินไปและกำหนดวันที่จะคืนเมื่อขายข้าวได้แล้วหรือยืมเรือไปใช้กำหนดจะส่งคืนเมื่อสิ้นฤดูน้ำเป็นต้นหรือนายแดงยืมเงิน 20,000 บาทและจะคืนวันที่ 32 สิงหาคมเป็นเวลาชำระหนี้ที่มิใช่ตามวันแห่งปฏิทินนั่นเอง
    - - วันที่แน่นอนวันแม่ปีใหม่วันที่ 10 สิงหาคม 2565
      - If a time by the calender is fixed for the performance
      - กำหนด 2 เดือนนับแต่ทำสัญญา 2 ปี
      - กรณีที่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าก่อนชำระหนี้มาตรา 204 วรรค 2 เช่นซื้อวัว 30 ตัวโดยกำหนดส่งมอบตัวกำหนดว่าถ้าผู้ขายพร้อมจะต้องแจ้งก่อน 30 วัน