Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

วัตถุแห่งหนี้, นางสาวตติยาภรณ์ ทิพยานนท์ 64012310051 - Coggle Diagram

- - - - ถ้ากำหนดไว้ให้ผู้ใดเป็นผู้เลือก อาจเป็นได้ทั้งเจ้าหนี้ ลูกหนี้ หรือบุคคลภายนอก สิทธิในการเลือกก็ต้องเป็นไปตามที่ตกลงกันไว้
      - ถ้าไม่ได้กำหนดไว้ว่าใครจะเป็นผู้เลือก สิทธิการเลือกชำระหนี้ตกอยู่แก่ฝ่ายลูกหนี้
      - ถ้ากำหนดให้บุคคลภายนอกเป็นผู้เลือก และผู้นั้นไม่อาจจะเลือกได้ สิทธิย่อมไปตกแก่ฝ่ายลูกหนี้
      - ถ้ากำหนดให้ฝ่ายลูกหนี้หรือเจ้าหนี้เป็นฝ่ายเลือก และฝ่ายที่มีสิทธินั้นไม่เลือกภายในเวลาที่กำหนด สิทธิในการเลือกย่อมตกไปอยู่อีกฝ่ายนึง การที่จะมีสิทธิเลือกโดยลูกหนี้ เจ้าหนี้ หรือบุคคลอื่น ต้องหมายถึงกรณีที่มีสิทธิเลือก หากเป็นการบังคับชำระหนี้แล้วก็จะไม่ใช่การชำระหนี้โดนมีสิทธิเลือก
    - - กรณีฝ่ายลูกหนี้หรือเจ้าหนี้เป็นผู้ที่มีสิทธิเลือก ถ้าฝ่ายลูกหนี้เป็นฝ่ายที่มีสิทธิเลือก การเลือกก็ต้องแสดงเจตนาแก่ฝ่ายเจ้าหนี้ แต่ถ้าฝ่ายที่มีสิทธิเลือกเป็นเจ้าหนี้การเลือกก็ต้องแสดงเจตนาแก่ฝ่ายลูกหนี้ การแสดงเจตนาจะแสดงโดยชัดแจ้งหรือแสดงโดยปริยาย
      - กรณีบุคคลภายนอกเป็นผู้มีสิทธิเลือก เป็นเรื่องที่มีผู้มีสิทธิเลือกเป็นบุคคภายนอกไม่ใช่ทั้งฝ่ายลูกหนี้และเจ้าหนี้ ผู้ต้องปฏิบัติการชำระหนี้คือลูกหนี้ ลูกหนี้ต้องปฏิบัติได้ถูกต้องตามเจตนาของผู้เลือก กฎหมายกำหนดให้กระทำด้วยแสดงเจตนาแก่ลูกหนี้และการชำระหนี้นั้นลูกหนี้ก็ต้องชำระแก่เจ้าหนี้
    - - มีกำหนดระยะเวลาระยะเวลาให้เลือก อาจกำนดกันไว้โดยนิติกรรมที่ก่อหนี้นั้น ฝ่ายที่จะมีสิทธิเลือกจะต้องเลือกภายในเวลาที่กำหนด ถ้าไม่เลือกในเวลาที่กำหนดสิทธิการเลือกจะตกอีกฝ่ายหนึ่ง กรณีที่บุคคลภายนอกเป็นผู้เลือก บุคคลภายนอกก็ต้องเลือกภายในเวลาที่กำหนด ถ้าไม่เลือกอาจถือว่าไม่เต็มใจที่จะเลือก สิทธิการเลือกจะตกไปอยู่แก่ฝ่ายลูกหนี้
      - กรณีไม่ได้กำหนดเวลาให้เลือก กฎหมายได้กำหนดว่าเมื่อหนั้ถึงกำหนดชำระ ใ่ายที่ไม่มีสิทธิจะเลือกอาจกำหนดเวลาพอสมควรแก่เหตุแล้ว กล่าวให้อีกฝ่ายใช้สิทธิเลือกภายในเวลา คือให้ฝ่ายที่ไม่มีสิทธิจะเลือกเป็นผู้กำหนดเวลา โดยมีเงื่อนไข ต้องเป็นกรณีที่หนี้ถึงกำหนดชำระแล้ว และระยะเวลาที่กำหนดต้องพอสมควรแก่เหตุ เมื่อกำหนดเวลาก็ต้องถือว่าเป็นกำหนดเวลาโดยชอบ ฝ่ายที่มีสิทธิเลือกก็จะต้องเสียภายในเวลาที่กำหนด หากไม่เลือก สิทธิก็ย่อมตกไปอยู่อีกฝ่ายหนึ่ง
    - - กรณีตกเป็นอันพ้นวิสัยจะทำได้มาแต่ต้น การชำระหนี้บางอย่างพ้นวิสัยมาก่อนทำนิติกรรมแล้วแม้จะมีการตกลงกันก็ย่อมตกเป็นโมฆะตามมาตรา 150 จำกัดหนี้ไว้เพียงการชำระหนี้อย่างอื่นที่ไม่พ้นวิสัยเท่านั้น
      - กรณีการอันพึงต้องทำเพื่อชำระหนี้บางอย่างกลายมาเป็นพ้นวิสัยในภายหลัง หมายถึงหลังจากที่ได้ก่อหนี้แล้ว การชำระหนี้บางอย่างมากลายเป็นพ้นวิสัยในภายหลัง แต่ต้องก่อนที่ผู้มีสิทธิเลือกจะใช้สิทธิเลือก การชำระหนี้บางอย่างที่กลายเป็นพ้นวิสัยที่เกิดขึ้นหลังจากก่อหนี้ แต่ก่อนที่ผู้มีสิทธิจะใช้สิทธิเลือกนี้ แบ่งได้ 2 กรณี
        
        การชำระหนี้บางอย่างเป็นพ้นวิสัยที่ฝ่ายที่ไม่มีสิทธิตะเลือกไม่ต้องรับผิดชอบ จำกัดหนี้ไว้เพียงอย่างอื่นที่ไม่พ้นวิสัยเท่านั้น
        
        การชำระหนี้บางอย่างกลายเป็นพ้นวิสัยที่ฝ่ายไม่มีสิทธิจะเลือกต้องรับผิดชอบ ผู้มีสิทธิเลือกก็ไม่ถูกจำกัดให้เลือกส่วนที่จะเป็นวิสัยเท่านั้นและถ้าเขาเลือกส่วนที่เป็นพ้นวิสัย การชำระหนี้โดยตรงก็ไม่สามารถทำได้ก็ต้องบังคับตามมาตรา 218 ลูกหนี้ต้องชดใช้ค่าสินไหมทดแทน
  - - - 1.กำหนดเวลาชำระหนี้ไว้แต่เป็นที่สงสัย มาตรา203 วรรคสอง เห็นได้ว่าเป็นกรณีที่มีข้อสงสัยในกำหนดเวลาชำระหนี้ จึงมีกำหนดเวลาเป็น2 กำนด ต้องสันนิษฐานว่าลูกหนี้จะชำระในกำหนดเวลาที่ถึงก่อนก็ได้และเจ้าหนี้จะปฎิเสธไม่รับชำระหนี้ไม่ได้ แต่ถ้าเจ้าหนี้จะเรียกก่อนถึงกำหนดเวลาหลังไม่ได้
      - 2.กำหนดเวลาชำระหนี้ไว้ไม่เป็นที่สงสัย กำหนดเวลาชำระหนี้ที่ลูกหนี้และเจ้าหนี้ตกลงกำหนดกันไว้นั้นเมื่อไม่เป็นที่สงสัย
        
        กำหนดเวลาชำระหนี้ตามวันแห่งปฏิทิน เป็นการกำหนดเวลาชำระหนี้ที่ลูกหนี้โดยแจ้งลัดตามวันปฏิทิน บัญญัติไว้ในมาตรา 204 วรรคสอง แม้กฎหมายจะใช้คำที่มีความหมายแคบว่าวันแห่งปฏิทิน แต่นักกฎหมายส่วนใหญ่เห็นว่าต้องหมายความกว้างถึงกำหนดตามเวลาแห่งปฏิทิน อาจเป็นวัน เดือนหรือปี
        
        กำหนดเวลาชำระหนี้ไม่ใช่ตามวันแห่งปฏิทิน กล่าวถึงไว้ในมาตรา204 วรรคแรก เป็นกำหนดเวลาชำระหนี้มิใช่ตามวันแห่งปฏิทิน กำหนดเวลาชำระหนี้นี้อาจมีการเปลี่ยนแปลง
  - - - ลูกหนี้ผิดนัดโดยต้องเตือนก่อน
        
        หนี้ที่มีกำหนดเวลาชำระไม่ใช่วันตามปฏิทิน (มาตรา 204 วรรคแรก) หนี้ประเภทนี้เป็นหนี้ที่มีกำหนดชำระไม่ใช่ตามวันตามปฏิทิน เมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระแล้ว กฎหมายจึงได้กำหนดให้เจ้าหนี้ต้องให้คำเตือนลูกหนี้ก่อนเมื่อลูกหนี้ไม่ชำระตามที่เจ้าหนี้เตือนลูกหนี้จึงจะผิดนัด แม้หนี้จะถึงกำหนดชำระแล้ว และลูกหนี้ก็ยังไม่ชำระหนี้ถ้าหากเจ้าหนี้ยังไม่เตือนแล้วลูกหนี้ก็ยังไม่ผิดนัด การเตือนนั้นกฎหมายไม่ได้กำหนดแบบของการเตือนไว้ จะทำเป็นหนังสือหรือการเตือนด้วยวาจาก็ดี และแม้จะตั้งตัวแทนด้วยวาจาไปเตือนก็ได้ แต่ก็ต้องเป็นการเตือนในฐานะของตัวแทนของเจ้าหนี้ เมื่อเป็นการเตือนโดยชอบแล้วลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ลูกหนี้ก็ตกเป็นผู้ผิดนัด แม้เจ้าหนี้จะเตือนอีกโดยกำหนดระยะเวลาให้ชำระหนี้อีก ก็ไม่มีผลทำให้ลูกหนี้ที่ผิดนัดแล้วกลายเป็นไม่ผิดนัด
        
        หนี้ที่ไม่มีกำหนดเวลาชำระหนี้ตามมาตรา 203 หนี้ที่ไม่มีกำหนดเวลาชำระหนี้ไว้ และจะอนุมานจากพฤติการณ์ก็ไม่ได้ กำหนดให้เจ้าหนี้มีสิทธิเรียกให้ลูกหนี้ชำระหนี้โดยพลัน และลูกหนี้ก็มีสิทธิจะชำระหนี้ของตนได้โดยพลัน แต่ถ้าเจ้าหนี้ยังไม่เรียกให้ชำระ ลูกหน้ีก็ยังไม่มีหน้าที่ต้องชำระ ลูกหนี้มีสิทธิจะชำระได้ทันทีเมื่อก่อหนี้
      - ลูกหนี้ผิดนัดโดยเจ้าหนี้ไม่ต้องเตือน
        
        หนี้กำหนดชำระตามวันแห่งปฏิทิน กำหนดไว้ในมาตรา204 วรรคสอง จะเห็นได้ว่าหนี้ที่มีกำหนดเวลาชำระหนี้ไว้ตามวันแห่งปฏิทิน เช่นการกำหนดในวันที่ 10 สิงหาคม แม้จะกำหนดชำระหนี้ไว้ตามวันแห่งปฏิทินแต่ถ้าไม่ถือเอาเวลาที่กำหนดเป็นข้อสำคัญอีก เจ้าหนี้ต้องเตือนถึงจะผิดนัด หนี้ที่มีกฎหมายกำหนดเวลาชำระไว้ชัดเจนแล้ว ถ้าไม่ชำระก็ผิดนัดทันทีโดยไม่ต้องเตือน แม้หนี้นั้นจะกำหนดชำระเป็นงวดๆ ผิดนัดงวดใดถือว่าผิดนัดทั้งหมด
        
        หนี้ละเมิด เกิดขึ้นจากการล่วงสิทธิของผู้อื่นไม่ใช่เกิดจากนิติกรรมสัญญาจึงไม่มีกำหนดเวลาชำระหนี้ ในเรื่องการผิดนัดสำหรับหนี้ละเมิด บัญญัติไว้มนมาตรา206 เพราะกฎหมายเห็นว่าเมื่อการทำละเมิดทำให้เขาเสียหาย ก็มีหน้าที่ต้องจ่ายค่าสินไหมทดแทน ที่ทำละเมิด จึงถือว่าผิดนัดมาแร่เวลาทำละเมิดทันที หนี้ละเมิดผู้ที่ต้องร่วมรับผิดตามกฎหม่นในมูลละเมิดก็ต้องร่วมรับผิดในดอกเบี้ยนับตั้งแต่ผิดนัดคือนับตั้งแต่กระทำละเมิดด้วย
      - กำหนดชำระหนี้ กับการผิดนัด
        
        กำหนดเวลาชำระหนี้นั้นเป็นกำหนดที่ลูกหนี้จะต้องชำระ แต่การผิดนัดเป็นผลของการไม่ชำระหนี้ตามกำหนด ประกอบกับเงื่อนไขบางประการของกฎหมาย ถ้าการไม่ขำระหนี้ที่ไม่ใช่กำหนดวันแห่งปฏิทิน ลูกหนี้จะผิดนัดก็ต่อเมื่อเจ้าหนี้ได้ให้คำเตือนลูกหนี้
        
        กำหนดเวลาชำระหนี้ เป็นกำหนดที่เจ้าหนี้สามารถเรียกให้ลูกหนี้ชำระหนี้ได้และเป็นองค์ประกอบสำคัญประการหนึ่งของการผิดนัด
        
        การผิดนัด แม้จะถึงกำหนดเวลาชำระหนี้ และมีเงื่อนไขอื่นที่อาจทำให้ลูกหนี้ผิดนัด หากการที่ไม่ชำระหนี้นั้นมีเหตุที่ลูกหนี้จะอ้างได้ว่าไม่ใช่ความผิดของตนตามมาตรา205 ก็ถือว่าลูกหนี้ยังไม่ผิดนัด แม้จะถึงกำหนดชำระหนี้แล้วและเจ้าหนี้ก็เตือนลูกหนี้แล้วก็ตาม
      - กรณีที่ไม่ถือว่าลูกหนี้ผิดนัด เมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระและเจ้าหนี้ได้ให้คำเตือนลูกหนี้แล้วลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ลูกหนี้ก็ต้องตกเป็นผู้ผิดนัด หรือในกรณีที่ไม่ต้องเตือน
        
        เป็นเหตุที่เกิดจากเจ้าหนี้เอง การที่ลูกหนี้ยังไม่ชำระหนี้หากเกิดเพราะเจ้าหนี้ จะต้องรับผิดแล้วก็ถือว่าเป็นพฤติการณ์ที่ลูกหนี้ไม่ต้องรับผิดชอบ นอกจากกรณีเจ้าหนี้ผิดนัดยังมีพฤติการณ์ที่เจ้าหนี้ต้องรับผิดโดยอาจไม่ถึงขนาดที่เป็นการผิดนัดของเจ้าหนี้ พฤติการณ์นี้อาจเกิดจากเจ้าหนี้เองหรือเจ้าหนี้มีส่วนด้วยก็ได้
        
        เหตุเกิดจากบุคคลภายนอก บางครั้งการชำระหนี้ยังไม่ได้กระทำลงนั้น พฤติการณ์ที่โทษลูกหนี้ไม่ได้ เพราะเป็นเหตุเกิดจากคบุคคลภายนอกซึ่งเป็นเรื่องนอกอำนาจของลูกหนี้ที่จะป้องกันได้ แต่ถ้าแม้เหตุจะเกิดจากบุคคลภายนอกแต่ลูกหนี้ก็มีส่วนผิด ลูกหนี้ก็จะอ้างไม่ได้
        
        เกิดจากภัยธรรมชาติ การที่ลูกหนี้ไม่อาจชำระหนี้ได้ทันตามกำหนดอาจมีสาเหตุมาจากภัยธรรมชาติ ที่ลูกหนี้ไม่อาจคาดการณ์และไม่อาจป้องกันได้ ก็ถือว่าเป็นพฤติการณ์ที่ลูกหนี้ไม่ต้องรับผิดชอบเช่นกัน
    - - ลูกหนี้ต้องรับผิดในความเสียหายอันเกิดแต่การผิดนัด การที่ลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ตามกำหนดและตกเป็นผู้ผิดนัด ถือว่าเป็นการที่ลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ให้ต้องตามประสงค์ที่แท้จริงของมูลหนี้ เมื่อการชำระหนี้ล่าช้าเป็นเหตุให้เกิดความเสียหายแก่เจ้าหนี้ เจ้าหนี้ก็อาจเรียกค่าสินสอดไหมทดแทน
        
        เจ้าหนี้อาจไม่รับชำระหนี้ แม้จะเป็นส่วนหนึ่งของการชำระหนี้ที่ลูกหนี้จะต้องชำระให้ถูกต้องในเรื่องของเวลาซึ่งเป็นความประสงค์แห่งมูลหนี้ แต่เวลาในการชำระหนี้ปกติแล้วก็ไม่ใช่สาระสำคัญถึงขนาดที่จะทำให้เจ้าหนี้มีสิทธิจะปฏิเสธไม่รับชำระหนี้ได้เสมอไป
        
        ลูกหนี้ต้องรับผิดในความเสียหายอันเกิดระหว่างผิดนัดเพิ่มขึ้น ลูกหนี้จะไม่ต้องรับผิด ความเสียหายเกิดจาก2สาเหตุ คือความประมาทเลินเล่อ และเกิดจากอุบัติเหตุ การบัญญัติมาตรานี้จึงเป็นเฉพาะกรณีที่หากเกิดขึ้นในระหว่างที่ลูกหนี้ยังไม่ผิดนัดแล้วลูกหนี้ไม่ต้องรับผิดเลยแต่เมื่อมาเกิดขึ้นในระหว่างผิดนัดแล้วลูกหนี้ต้องรับผิดเพิ่มขึ้นกว่ากรณีก่อนผิดนัดเท่านั้น แท้จริงการประมาทเลินเล่อก็คือการไม่ระมัดระวังตามหน้าที่ของตนที่ต้องใช้ความระมัดระวังนั่นเอง
- - - - กฎหมายได้กำหนดหลักเกณฑ์ว่าทรัพย์นี้จะเป็นทรัพย์อันเป็นวัตถุแห่งหนี้ มาตรา 195 วรรค2
      - ลูกหนี้ได้กระทำการอันตนที่จะพึงต้องทำเพื่อส่งมอบทรัพย์สินนั้นทุกประการแล้ว
        
        Ex.ลูกค้ามาซื้อข้าวสาร2กระสอบ ผู้ขายได้จัดการเอาขึ้นรถ เช่นนั้นข้าวสาร2กระสอบนี้เป็นทรัพย์อันเป็นวัตถุแห่งหนี้
      - ลูกหนี้ได้เลือกกำหนดทรัพย์แล้วด้วยความยินยอมของเจ้าหนี้
        
        Ex. ลมหนาวได้มาซื้อลูกสุนัขจากฟาร์ม เมื่อเจ้าของฟาร์มได้เลือกลูกสุนัขที่ลมหนาวได้เห็นชอบแล้ว ลูกแมวตัวนั้นก็เป็นทรัพย์อันเป็นวัตถุแห่งหนี้
      - ผลจากการที่เป็นทรัพย์อันเป็นวัตถุแห่งหนี้
        
        ถ้าไม่ใช่ทรัพย์เฉพาะสิ่งบังคับแต่เวลาที่ทรัพย์นั้นกลายเป็นทรัพย์เฉพาะสิ่ง ตามมาตรา 195 ววรค2
      - มาตรา 195 ววรค 2
        
        ลูกหนี้ได้กระทำการส่งมอบเงิน แล้วกรรมสิทธิแห่งเงินตราก็โอนไปยังเจ้าหนี้
    - - มาตรา196 กรณีหนี้เงินได้แสดงไว้เป็นเงินตราต่างประเทศ
        
        หนี้เงินชำระด้วยเงิน
      - เงินตราโดยสภาพแล้วไม่มีการชำระหนี้ด้วยเงินตราก็จะกลายเป็นพ้นวิสัยไปได้
      - มูลค่าขึ้นอยู่กับของความใหม่เก่า
    - - กฎหมายได้กำหนดหน้าที่ของลูกหนี้ไว้ในมาตรา 195 วรรคแรก
      - ถ้านิติกรรมได้ระบุตามเจตนา ก็ต้องทำตามเจตนา
      - เมื่อได้อาจจะกำหนด ระบุไว้เพียงเป็นประเภท
        
        ส่งมอบทรัพย์ชนิดปานกลาง
      - Ex. สาวได้ทำการซื้อข้าวสารเพื่อจะส่งไปขายที่มาเลเซียกับแดงซึ่งเป็นเจ้าของ ระบุไว้ว่าคุณภาพดีตามเจตนาของสาว ถ้าไม่มีจึงสามารถเอาชนิดปานกลางได้
- - - - หนี้ส่งมอบทรัพย์สิน
      - หนี้กระทำการ
      - หนี้งดเว้นกระทำการ