Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

วัตถุเเห่งหนี้, นางสาวปรางทิพย์ สาระคู รหัสนิสิต 64012310080 Sec 1 -…

- - - - เว้นเเต่จะตกลงกันกำหนดไว้เป็นอย่างอื่น
        
        ถ้ากำหนดไว้ให้ผู้ใดเป็นผู้เลือก (ลูกหนี้ เจ้าหนี้ บุคคลภายนอก) สิทธิการเลือกต้องเป็นไปตามที่ตกลงกันไว้ (มาตรา 198 มาตรา201)
        
        ถ้าไม่ได้กำหนดไว้ว่าใครจะเป็นผู้เลือกสิทธิการเลือกชำระหนี้ตกอยู่แก่ฝ่ายลูกหนี้ (มาตรา 198)
        
        ถ้ากำหนดให้บุคคลภายนอกเป็นผู้เลือก และผั้นั้นไม่อาจเลือกได้ สิทธิการเลือกตกอยู่แก่ลูกหนี้
        
        ถ้ากำหนดให้ฝ่ายลูกหนี้หรือเจ้าที่เป็นฝ่ายเลือก และฝ่ายที่มีสิทธิเลือกไม่เลือกภายในระยะกำหนดเวลา สิทธิการเลือกจะตกแก่อีกฝ่ายหนึ่ง (ไม่ใช่บุคคลภายนอก)
  - - - การเลือกชำระหนี้ -> ทำได้โดยการแสดงเจตนาออกมาแก่คู่กรณีอีกฝ่ายหนึ่ง
    - - หากบุคคลภายนอกเป็นผู้เลือก ->
        แสดงเจตนาไปยังลูกหนี้ ->
        ลูกหนี้แสดงแจ้งความต่อไปยังเจ้าหนี้
      - เพิ่มเติม
        
        หากลูกหนี้เป็นผู้เลือก ->
        ลูกหนี้เลือก ->แจ้งไปยังเจ้าหนี้
        
        หากเจ้าหนี้เป็นผู้เลือก ->เจ้าหนี้เลือก -> แจ้งไปยังลูกหนี้ เพื่อให้ลูกหนี้ชำระหนี้
  - - - ตามมาตรา 200 วรรคแรก ถ้ากำหนดระยะเวลาไว้ว่าต้องเลือกภายในระยะเวลาใด ฝ่ายมีสิทธิเลือกต้องเลือกในระยะเวลานั้น
        โดย การกำหนดระยะเวลาเลือก อาจกำหนดให้เลือกหลังจากหนี้ถึงกำหนดแล้ว หรือในวันที่หนี้ถึงกำหนดก็ได้
    - - กรณีไม่ได้ตกลงกำหนดเวลาเลือกไว้ เมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระ ฝ่ายที่ไม่มี
        สิทธิเลือกอาจกำหนดเวลาพอสมควรให้ฝ่ายที่มีสิทธิเลือกใช้สิทธิเลือก
      - ถ้าบุคคลภายนอกเป็นผู้เลือกแต่ไม่อาจเลือกหรือไม่เต็มใจเลือกหรือไม่เลือกภายในกำหนดให้สิทธิ์ทิที่จะเลือกตกไปอยู่แก่ฝ่ายลูกหนี้
  - - - เมื่อมีการเลือก -> ผู้เลือได้แสดงเจตนาแก่ผู้เลือก -> ทำให้วตถุแห่งหนี้ที่เลือกนั้นเป็นวัตถุแห่งหนี้ที่ลูกหนี้ต้องชำระ
  - - - กรณีตกเป็นอันพ้นวิสัยจะทำได้มาแต่ต้น
        
        การชำระหนี้บางอย่างตกเป็นพ้นวิสัยมาแต่ก่อนทำนิติกรรม จึงจำกัดการชำระหนี้อย่างอื่นที่ไม่พ้นวิสัยเท่านั้น
      - กรณีการอันพึงต้องทำเพื่อชำระหนี้บางอย่างกลายมาเป็นพ้นวิสัย
        
        (ก.) กรณีที่การชำระหนี้บางอย่างเป็นพ้นวิสัยที่ฝ่ายไม่มีสิทธิจะเลือกไม่ต้องรับผิดชอบ ->จำกัดเพียงอย่างอื่นที่ไม่พ้นวิสัย
        
        (ข.) กรณีที่การชำระหนี้บางอย่างกลายเป็นพ้นวิสัยที่ฝ่านไม่มีสิทธิจะเลือกต้องรับผิดชอบ
- - - - หนี้ที่คู่กรณีมิได้ตกลงหรือกำหนดเวลาชำระหนี้กันไว้แน่นอน แบ่งได้ 2 กรณี ดังนี้
        
        1.อนุมานจากพฤติการณ์อย่างใดอย่างหนึ่งมิได้ ถือว่า หนี้ถึงกำหนดแล้วนับแต่เวลาที่ได้ก่อหนี้
        
        2.อนุมานจากพฤติการณ์อย่างหนึ่งอย่างใดก็ได้ หากสามารถคาดคะเนได้ ถือว่าหนี้ถึงกำหนดชำระตามเวลาที่พึงคาดคะเนได้เจ้าหนี้จะเรียกให้ชำระหนี้โดยพลันไม่ได้
        
        ผล
        
        เมื่อการชำระหนี้ไม่ได้กำหนดระยะเวลา และอนุมานจากเหตุการณ์ทั้งปวงไม่ได้ เจ้าหนี้มีสิทธิจะเรียกชำระหนี้ได้โดยพลันและลูกหนี้ก็ย่อมชำระหนี้ได้โดยพลัน
  - - - กำหนดเวลาชำระหนี้ตามวันเเห่งปฏิทิน
        
        มาตรา 204 วรรคสอง ถ้าได้กำหนดเวลาชำระหนี้ไว้ตามวันแห่งปฏิทิน และลูกหนี้มิได้ชำระหนี้ตามกำหนดไซร้ ท่านว่าลูกหนี้ตกเป็นผู้ผิดนัดโดยมิพักต้องเตือนเลย วิธีเดียวกันนี้ท่านให้ใช้บังคับแก่กรณีที่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าก่อนการชำระหนี้ ซึ่งได้กำหนดเวลาลงไว้อาจคำนวณนับได้โดยปฏิทินนับแต่วันที่ได้บอกกล่าว
        
        เช่น ตกลงซื้อโคกันจำนวน 30 ตัว กำหนดการส่งมอบโคโดยกำหนดว่า ถ้าผู้ขายพร้อมจะส่งมอบต้องเเจ้งล่วงหน้า 30 วัน ดังนั้นกำหนดเวลาชำระหนี้ต้องมีการเเจ้งล่วงหน้าก่อน 30 วัน
      - กำหนดเวลาชำระหนี้มิใช่ตามวันเเห่งปฏิทิน
        
        มาตรา 204 วรรคแรก ถ้าหนี้ถึงกำหนดชำระแล้ว และภายหลังแต่นั้นเจ้าหนี้ได้ให้คำเตือนลูกหนี้แล้ว ลูกหนี้ยังไม่ชำระหนี้ไซร้ ลูกหนี้ได้ชื่อว่าผิด
        
        กำหนดเวลาชำระหนี้อาจมีการเปลี่ยนเเปลงได้
    - - มาตรา 203 วรรคสอง ถ้าได้กำหนดเวลาไว้ แต่หากกรณีเป็นที่สงสัย ท่านให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่าเจ้าหนี้จะเรียกให้ชำระหนี้ก่อนถึงเวลานั้นหาได้ไม่ แต่ฝ่ายลูกหนี้จะชำระหนี้ก่อนกำหนดนั้นก็ได้
      - กรณีที่เป็นที่สงสัยว่าจะต้องชำระหนี้ตามกำหนดเดิมหรือตามกำหนดใหม่ มีกำหนดเวลาเป็น 2 กำหนด ดังนี้
        
        ลูกหนี้จะชำระหนี้ในกำหนดเวลาที่ถึงก่อนก็ได้
        
        เจ้าหนี้จะปฏิเสธไม่รับชำระหนี้ไม่ได้
  - - - การผิดนัด
        
        ลูกหนี้ผิดนัดโดยต้องเตือนก่อน
        
        การผิดนัดเกิดจากการกระทำของเจ้าหนี้เพื่อให้ครบเงื่อนไขตามกฎหมาย
        
        หนี้ประเภทที่เจ้าหนี้ต้่องเตือนก่อน
        
        หนี้ที่กำหนดเวลาชำระหนี้มิใช่ตามวันเเห่งปฏิทิน
        
        มาตรา 204 วรรคเเรก ถ้าหนี้ถึงกำหนดชำระแล้ว และภายหลังแต่นั้นเจ้าหนี้ได้ให้คำเตือนลูกหนี้แล้ว ลูกหนี้ยังไม่ชำระหนี้ไซร้ ลูกหนี้ได้ชื่อว่าผิดนัดเพราะเขาเตือนแล้ว
        
        หนี้ที่ไม่มีกำหนดชำระ
        
        มาตรา 203 ถ้าเวลาอันจะพึงชำระหนี้นั้นมิได้กำหนดลงไว้หรือจะอนุมานจากพฤติการณ์ทั้งปวงก็ไม่ได้ไซร้ ท่านว่าเจ้าหนี้ย่อมจะเรียกให้ชำระหนี้ได้โดยพลันและฝ่ายลูกหนี้ก็ย่อมจะชำระหนี้ของตนได้โดยพลันดุจกัน
        ถ้าได้กำหนดเวลาไว้ แต่หากกรณีเป็นที่สงสัย ท่านให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่าเจ้าหนี้จะเรียกให้ชำระหนี้ก่อนถึงเวลานั้นหาได้ไม่แต่ฝ่ายลูกหนี้จะชำระหนี้ก่อนกำหนดนั้นก็ได้
        
        ลูกหนี้ผิดนัดโดยเจ้าหนี้โดยไม่ต้องเตือน
        
        หนี้ที่มีกำหนดชำระตามวันเเห่งปฏิทินหรือหนี้ที่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าก่อนการชำระหนี้ ซึ่งอาจคำนวณนับได้ตามวันเเห่งปฏิทิน
        
        มาตรา 204 วรรคสอง ถ้าได้กำหนดเวลาชำระหนี้ไว้ตามวันแห่งปฏิทินและลูกหนี้มิได้ ชำระหนี้ตามกำหนดไซร้ ท่านว่าลูกหนี้ตกเป็นผู้ผิดนัดโดยมิพักต้องเตือนเลย วิธีเดียวกันนี้ท่านให้ใช้บังคับแก่กรณีที่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้า ก่อนการชำระหนี้ซึ่งได้กำหนดเวลาลงไว้อาจคำนวณนับได้โดยปฏิทินนับแต่วันที่ได้บอกกล่าว
        
        ถ้าลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ตามกำหนดลูกหนี้ก็ตกเป็นผู้ผิดนัดโดยมิพักต้องเตือนเลย
        
        หนี้ละเมิด
        
        เกิดขึ้นจากการล่วงสิทธิของผู้อื่น
        
        มาตรา 206 ในกรณีหนี้อันเกิดแต่มูลละเมิดลูกหนี้ได้ชื่อว่าผิดนัดมาแต่เวลาที่ทำละเมิด
        
        ถือว่าผิดนัดมาเเต่เวลาทำละเมิดทันที โดยไม่ต้องเตือนเเต่อย่างใดทั้งสิ้น รวมถึงค่าเสียหายในอนาคตก็ต้องเสียดอกเบี้ยตั้งเเต่เวลาที่ทำละเมิด
        
        กำหนดชำระหนี้ กับการผิดนัด
        
        กำหนดชำระหนี้เป็นกำหนดที่ลูกหนี้ต้องชำระหนี้
        เเต่การผิดนัดเป็นผลของการไม่ชำระหนี้ตามกำหนด
        
        กำหนดเวลาชำระหนี้ เป็นกำหนดที่เจ้าหนี้สามารถเรียกให้ลูกหนี้สามารถเรียกให้ลูกหนี้ชำระหนี้ได้เเละเป็นองค์ประกอบสำคัญประการหนึ่งของการผิดนัด
        
        การผิดนัด เเม้จะถึงกำหนดชำระหนี้ เเละมีเงื่อนไขอื่นที่อาจทำให้ลูกหนี้ผิดนัด
        
        กรณีที่ไม่ถือว่าลูกหนี้ผิดนัด
        
        ถ้าการที่ยังไม่ชำระหนี้นั้นไม่ใช่ความผิดของลูกหนี้
        
        มาตรา 205 ตราบใดการชำระหนี้นั้นยังมิได้กระทำลงเพราะพฤติการณ์อันใดอันหนึ่งซึ่งลูกหนี้ไม่ต้องรับผิดชอบตราบนั้นลูกหนี้ยังหาได้ชื่อว่าผิดนัดไม่
        
        อาจมีที่มาจากหลายสาเหตุ เป็นต้นว่า
        
        เป็นเหตุที่เกิดจากเจ้าหนี้เอง
        
        เหตุเกิดจากบุคคลภายนอก
        
        เกิดจากภัยธรรมชาติ
      - ผลของการผิดนัดของลูกหนี้
        
        ลูกหนี้ต้องรับผิดในความเสียหายอันเกิดเเต่การผิดนัด
        
        มาตรา 215 เมื่อลูกหนี้ไม่ชำระหนี้ให้ต้องตามความประสงค์อันแท้จริงแห่งมูลหนี้ไซร้ เจ้าหนี้จะเรียกเอาค่าสินไหมทดแทนเพื่อความเสียหายอันเกิดแต่การนั้นก็ได้
        
        เจ้าหนี้เรียกเอาค่าสินไหมทดเเทนได้
        
        เจ้าหนี้อาจไม่รับชำระหนี้
        
        ต้องให้เจ้าหนี้เตือนก่อนจึงจะผิดนัดตามมาตรา 204 วรรคเเรก
        
        ลูกหนี้ต้องรับผิดในความเสียหายอันเกิดระหว่างผิดนัดเพิ่มขึ้น
        
        เมื่อลูกหนี้ผิดนัดลูกหนี้ยังอาจต้องรับผิดในความเสียหายในความประมาทเลินเล่อเเละการที่การชำระหนี้กลายเป็นพ้นวิสัยเพราะอุบัติเหตุอันเกิดขึ้นในระหว่างผิดนัดด้วย
        
        มาตรา 217 ลูกหนี้จะต้องรับผิดชอบในความเสียหายบรรดาที่เกิดแต่ความประมาทเลินเล่อในระหว่างเวลา ที่ตนผิดนัด ทั้งจะต้องรับผิดชอบในการที่การชำระหนี้กลายเป็นพ้นวิสัยเพราะอุบัติเหตุ อันเกิดขึ้น ในระหว่างเวลา ที่ผิดนัดนั้นด้วย เว้นแต่ความเสียหายนั้นถึงแม้ว่าตนจะได้ชำระหนี้ทันเวลากำหนดก็คงจะต้องเกิดมีอยู่นั่นเอง
- - - - ทรัพย์ซึ่งเป็นวัตถุแห่งหนี้นั้นระบุไว้เพียง ประเภท
      - ตามสภาพแห่งนิติกรรมหรือตามเจตนาของคู่กรณีไม่สามารถระบุว่าเป็นชนิดใด
      - ลูกหนี้ต้องส่งมอบทรัพย์ ชนิดปานกลาง
      - ยกเว้น
        
        ตามสภาพแห่งนิติกรรม แสดงไว้ว่าต้องส่งมอบทรัพย์ชนิดใดก็ต้องส่งมอบทรัพย์ชนิดนั้น
        
        สภาพแห่งนิติกรรม หมายถึง ประโยชน์ที่มุ่งหมายจะได้รับจากนิติกรรมนั้น เช่น ซื้อมะม่วงเพื่อส่งออกไปขายต่อต่างประเทศ ตามสภาพแห่งนิติกรรมคือต้องส่งมอบมะม่วงชนิดดีให้ผู้ซื้อ
        
        ตามเจตนาของคู่กรณี ตกลงว่าจะส่งมอบทรัพย์ชนิดใดก็ต้องส่งมอบทรัพย์ชนิดนั้น
      - เช่น ทำสัญญาซื้อขายข้าวหอมมะลิ ถ้าไม่ได้ระบุว่าเป็นข้าวหอมมะลิเกรดใด ให้ส่งมอบเกรดปานกลาง
  - - - ลูกหนี้ได้กระทำการอันตนพึงต้องทำเพื่อส่งมอบทรัพย์สิ่งนั้นทุกประการแล้ว
      - ลูกหนี้ได้เลือกกำหนดทรัพย์ ที่จะส่งมอบแล้วด้วยความยินยอมของเจ้าหนี้
      - เช่น ทำสัญญาซื้อขายมะม่วง ถ้าผู้ขายได้เตรียมมะม่วงเกรดปานกลางให้เเล้วหรือได้ตกลงกันตั้งแต่ต้นว่าจะเอามะม่วงเกรดปานกลาง จะกลายเป็นทรัพย์เฉพาะสิ่ง
- - - - วรรคแรก
        
        หนี้กำหนดค่าหรือจำนวนเงินที่จะต้องชำระเป็นเงินต่างประเทศ แต่มิได้ระบุไว้เฉพาะเจาะจงว่าจะชำระเป็นเงินตราสกุลใด -> ลูกหนี้เลือกว่าจะชำระเป็นเงินไทยหรือเงินตราต่างประเทศก็ได้ -> ต้องมีมูลค่าเท่ากับหนี้เงินตราต่างประเทศ
      - วรรคสอง
        
        การเปลี่ยนเงิน -> อัตราที่จะแลกเปลี่ยนได้โดยเสรี-> ในเวลาที่ได้ใช้เงินจริง -> คิดตามอัตราแลกเปลี่ยนโดยเฉลี่ยที่ธนาคารพาณิชย์ขายเงินตราต่างประเทศเป็นเงินตราไทยใน กทม.
      - เช่น ทำสัญญากู้ยืมเงินเป็นเงินดอลล่าร์ จะส่งมอบเงินคืนเป็นเงินบาทของไทยก็ได้
  - - - หลัก
        
        หนี้เงินซึ่งเงินตราชนิดนั้นยกเลิกไม่ใช้กันแล้วในเวลาที่จะต้องส่งเงินให้ถือเสมือนว่ามิได้ระบุ ให้ใช้เป็นเงินตราชนิดนั้น
      - ผล
        
        ลูกหนี้จะต้องส่งเงินชนิดที่ยังใช้อยู่ต่อไปเนื่องจากมิใช่เหตุระงับแห่งหนี้
      - เช่น ตกลงกันว่าจะส่งเป็นเงินพดด้วง แต่เงินพดด้วงถูกยกเลิกการใช้ไปแล้วให้ส่งเป็นเงินที่ยังมีการใช้อยู่
- - - - เช่น ไปสร้างบ้าน วาดรูป
    - - เช่น สัญญาจะไม่นำสูตรอาหารไปเผยเเพร่
    - - เช่น สัญญาซื้อขายขนม คนขายมีหน้าที่ส่งมอบขนมให้เเก่ผู้ซื้อ ผู้ซื้อมีหน้าที่ส่งมอบราคาขนมแก่ผู้ขาย