Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ความรับผิดการกระทำละเมิดด้วยตนเอง (64012310200 จตุพร ยอดปทุม) - Coggle…

- - - - มาตรา 420 ผู้ที่จะต้องรับผิดจะต้องเป็นมนุษย์อันอยู่ในความหมายที่ว่า"ผู้ใด"
        
        การกระทำ หมายถึง ความเคลื่อนไหวของบุคคลโดยรู้สำนึก
        
        ตย. ก.กำลังทำอาหารกลางวัน
        
        การกระทำของบุคคลตามสัญชาตญาณมีการเคลื่อนไหวร่างกาย แต่ทางกฎหมายไม่นับเป็นการกระทำโดยรู้สำนึก
        
        ตย. หาว ละเมอ สะดุ้ง ผวา
    - - มาตรา 429 ผู้เยาว์และบุคคลวิกลจริต ยังต้องรับผิดในผลที่ตนทำละเมิด ไม่นำเรื่องความสามารถของการทำนิติกรรมมาเกี่ยวข้อง
        
        ผู้เยาว์และบุคคลวิกลจริต จะรับผิดได้ต้องครบองค์ประกอบ มาตรา 420
    - - การงดเว้นไม่กระทำ (ทำต่อบุคคลอื่น มาตรา 420)
        
        หน้าที่
        
        หน้าที่ตามกฎหมาย ตย. มาตรา 1461 สามีภริยาต้องช่วยเลี้ยงดูกัน มาตรา 1563 บุตรต้องเลี้ยงดูบิดามารดา
        
        หน้าที่ตามสัญญา ตย. สัญญาจ้างแพทย์รักษาโรค แต่แพทย์ไม่ปฏิบัติตามหน้าที่ คือไม่รักษา ย่อมเป็นการงดเว้น จึงผิดสัญญาและละเมิด
        
        รวมถึง (1)(2)
        
        การงดเว้นหรือละเว้นไม่กระทำการที่มีหน้าที่ต้องทำหน้าที่นี้อาจเกิดจากกฎหมายก็ได้
        
        (1)หรือเกิดจากสัญญาหรือความสัมพันธ์ทางข้อเท็จจริงที่มีอยู่ระหว่างผู้งดเว้นกับผู้เสียหายก็ได้ ตย.เจ้าของบ้านเมื่อมีแขกมาเยี่ยมต้องเตรียมเก้าอี้ เพื่ออำนวยความสะดวกต้อนรับแขก
        
        (2)หรือเป็นผลมาจากฐานะทางข้อเท็จจริงผลซึ่งผู้งดเว้นได้ก่อขึ้นก็ได้ ตย.แพทย์ระหว่างทางกลับบ้าน เห็นคนเจ็บจึงเข้าช่วยเหลือรักษาพยาบาล อันมิใช่หน้าที่ทางกฎหมายหรือสัญญา หากทำไม่ตลอดก็ย่อมเป็นการงดเว้น
  - - - จงใจ หมายถึง รู้สำนึกถึงผลเสียหาย
      - การกระทำโดยผิดหลงหรือพลั้งพลาด หรือการเข้าใจโดยสุจริต คือการเข้าใจผิดในข้อเท็จจริง จึงไม่เป็นจงใจ
      - โดยสุจริต หมายถึง มิได้รู้สำนึกว่าจะเกิดผลเสียหายแก่บุคคลอื่น
      - ตย. ก.ชกต่อย ข. โดยคิดจะให้ ข. เพียงปากแตกเลือดไหล บังเอิญ ข. ล้มลงศีรษะฟาดลงกับพื้น ศีรษะแตกสลบไป ดังนั้นจึงเป็นการที่ ก. ทำร้ายร่างกาย ข. โดยจงใจ
      - เหตุที่จงใจไม่ต้องคำนึงถึงผลเสียหายที่จะเกิดขึ้น แตกต่างจากเจตนาของประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 59
    - - หมายถึง ไม่จงใจ แต่ไม่ใช้ความระมัดระวังตามสมควรที่จะใช้
      - ความระมัดระวังที่ว่านี้ต่างจากความระมัดระวังในความรับผิดทางสัญญาซึ่งกฎหมายวางระดับไว้โดยทั่วไปไว้ในระดับของวิญญูชน
      - อาจจะไม่ถึงระดับวิญญูชนหรือเหนือกว่าก็ได้
      - ตย. ผู้เยาว์เป็นผู้รับฝากทรัพย์ไว้โดยมีบำเหน็จค่าฝาก
  - - - มิได้หมายความว่าจะใช้สิทธิอย่างไรก็ได้ตามใจชอบ การใช้สิทธิอาจถือว่าเป็นการอันมิชอบด้วยกฎหมายได้
      - เป็นการกระทำที่มุ่งผล คือ ความเสียหายแก่ผู้อื่นแต่ฝ่ายเดียว
      - การใช้สิทธิต้องเป็นไปตามเงื่อนไข ตย.สิทธิอาศัย ประมวลแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1402
      - มาตรา 421 เป็นบทขยายของคำว่า “โดยผิดกฎหมาย”
      - มิชอบด้วยกฎหมาย = โดยผิดกฎหมาย
      - ความยินยอมไม่ทำให้เป็นละเมิด ในมาตราไม่ได้บัญญัติไว้แต่ต้องถือตามหลักกฎหมายทั่วไป ตามมาตรา 4 วรรคท้าย
      - ตย. ฎ. 231/2505 การปลูกสร้างรุกล้ำไปในเขตห้องของโจทก์โดยโจทก์ยินยอมไม่เป็นละเมิด ก็ไม่ทำให้สิทธิที่จะปลูกสร้างรุกล้ำอยู่ได้ตลอดไป
    - - กฎหมายที่ว่ามา ได้แก่ พระราชบัญญัติ พระราชกำหนด พระราชกฎษฎีกา กฎกระทรวงที่ออกตามพระราชบัญญัติ เทศบัญญัติ เป็นต้น
      - จะต้องประสงค์จะป้องกันความเสียหายแก่บุคคลอื่น
      - ตย. พรบ.จราจรทางบก พ.ศ. 2477 มาตรา 23 เป็นบทบัญญัติเพื่อป้องกันอันตรายที่เกิดแก่บุคคลอื่น แต่การที่เทศบาลอนุญาตให้จำเลยปลูกสร้างอาคารชิดแนวเขตที่ดินของโจทก์โดยไม่เว้นระยะ 50 เซนติเมตร ไม่ใช่การฝ่าฝืนกฎหมายของเทศบาล เนื่องจากกฎหมายมิได้บัญญัติเพื่อป้องกันมิให้ที่ดินข้างเคียงราคาตกต่ำและมิใช่กฎหมายเพื่อจะปกป้องโจทก์ จะถือว่าเป็นการฝ่าฝืนกฎหมาย ตามมาตรา 422 ยังมิได้
  - - - ไม่เกิดความเสียหายก็เป็นการละเมิด
      - รวมถึงสิทธิในชีวิต ร่างกาย อนามัย เสรีภาพ ทรัพย์สิน
      - ตย. ก.ใช้มือสะอาดตบศีรษะนางสาว ข. ไม่มีอะไรเปื้อนร่างกายของ ข. ในสายตากฎหมายย่อมถือว่าเกิดความเสียหายแก่นางสาว ข.
      - ความเสียหายต้องอาศัยการวินิจฉัยของบุคคลธรรมดา หรือปกติที่เห็นโดยชอบในสังคมเป็นมาตรฐาน
    - - การรับรองและคุ้มครองของกฎหมาย ทั้งที่มีรูปร่างและไม่มีรูปร่าง
      - มีผู้ทรงสิทธิย่อมจะต้องมีบุคคลที่มีหน้าที่ จะมีสิทธิโดยไม่มีหน้าที่ไม่ได้
      - หน้าที่ทำให้เกิดสิทธิหรือสิทธิทำให้เกิดหน้าที่
    - - ห้ามไปใช้ปะปนกับกรณีที่มีการชดใช้ค่าสินไหมทดแทน
      - ตย. ก. ชกต่อย ข. แต่ ข.ไม่บาดเจ็บ ไม่จำเป็นที่ ข.ต้องรักษา เป็นความเสียหายคำนวณเป็นตัวเงินไม่ได้
      - ก.ทำร้ายร่างกาย ข. จนต้องเสียค่าพาหนะในการไปโรงพยาบาล ตลอดจนค่ารักษาพยาบาล สูญเสียความสามารถประกอบการงานในภายหน้า เป็นความเสียหายที่คำนวณเป็นตัวเงินได้
  - - - สิบเนื่องมาจากการกระทำของผู้ก่อความเสียหายนั้นอาจอยู่นอกขอบเขตที่เขาควรจะต้องรับผิด
      - อาจเป็นผลมาจากเหตุหลายอย่างหลายประการ
      - ผู้กระทำละเมิดรับผิดในผลทั้งหมดไม่ได้
    - - หากปรากฎว่าถ้าไม่มีการกระทำ ผลจะไม่เกิดขึ้นเช่นนั้น
      - ถือว่าเหตุทุกๆ เหตุมีน้ำหนักเท่ากัน
      - ในทางละเมิดส่วนใหญ่ใช้ทฤษฎีเงื่อนไข เนื่องจากเหตุการณ์ของละเมิดนั้นคาดเดาความเสียหายไม่ได้
      - ตย. ก. ทำร้ายร่างกาย ข. โดยแตะที่ท้องเบาๆ แต่ปรากฏว่า ข. มีโรคร้ายประจำตัว ซึ่งหากถูกกระทบกระเทือนอย่างแรงอาจตายได้ แต่ ก. ไม่ทราบมาก่อน ข. ถึงแก่ความตาย ดังนี้ความตายของ ข. เป็นผลจากการกระทำของ ก. แม้ ก.
        จะไม่รู้มาก่อนเกี่ยวกับโรคดังว่านั้น คิดแค่เพียงว่า ข. ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ ก. ต้องรับผิดในความตายของ ข.
    - - เฉพาะแต่เหตุที่ตามปกติย่อมก่อให้เกิดผลเช่นว่านั้นที่ผู้กระทำจะต้องรับผิด
      - ตย.ข้างต้น ก. รับผิดเฉพาะในกรณีที่ ข. ได้รับบาดเจ็บอย่างธรรมดาเท่านั้น ไม่ต้องรับผิดในความตายของ ข. แต่ถ้าหาก ก. รู้ดีเรื่องโรคประจำตัวของ ข. จึงได้ทำร้ายเอาตาย ข. ก. ต้องรับผิดในความตายของ ข.
      - ผู้กระทำละเมิดตั้งใจจะก่อให้เกิดแก่ผู้เสียหายแล้ว ผู้กระทำก็ต้องรับผิด ไม่ว่าผลจะเป็นเช่นไร จะถือว่าไกลกว่าเหตุไม่ได้
      - ( ค่าสินไหมทดแทน มาตรา 222 ใช้เฉพาะกับหนี้)
- - - - ต้องมีทั้งเจตนาหรือความมุ่งหมายร่วมกันและการกระทำร่วมกัน ไม่ใช่ต่างคนต่างมีเจตนา
      - ตย. ก. ข. ต่างมีความโกรธแค้น ค. ด้วยเรื่องส่วนตัว ข. สืบรู้มาว่า ก. ชกต่อย ค. เวลาใด พอ ก. ชกต่อย ค. ข. ก็ใช้ไม้ตีศีรษะ ค. ในเวลาเดียวกันพร้อมๆกัน ดังนี้ ก. ข. มิได้ร่วมกันกระทำละเมิดต่อ ค. เพราะมิได้มีเจตนาหรือความมุ่งหมายร่วมกันและกระทำร่วมกัน ต่างคนต่างมีเจตนาความมุ่งหมายกระทำต่อ ค. เท่านั้น
      - การที่บุคคลฝ่ายหนึ่งล่วงรู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งจะกระทำละเมิดต่อบุคคลอื่น มิได้หมายว่ามีเจตนาความมุ่งหมายร่วมกัน
      - มาตรา 432 วรรค 2 การยุยงส่งเสริมเพื่อช่วยเหลือการกระทำละเมิด หรือบุคคลผู้ยุยงส่งเสริมหรือช่วยเหลือ ถือว่าเป็นผู้กระทำผิด
      - ผู้สนับสนุนตามประมวลอาญา มาตรา 84 85 86
      - ตย. ไก่จ้างไข่กับคิงไปชกต่อยงู ขณะที่ไข่กับคิงร่วมชกต่อยงู จานมาเห็นพอดี จึงส่งไม้ให้ไข่ตีจาน คิงก็พูดเร่งให้ไข่ตีงู ด้วย ไข่กับคิงจึงร่วมกันทำละเมิดต่องู ส่วนจานกับไก่เป็นผู้ช่วยเหลือในการกระทำละเมิดต่องู ตามวรรค2