Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ความรับผิดกระทำละเมิดด้วยตนเอง, มีการเข้าร่วมกันทำละเมิด,…

- - - - :smirk: นาย ก ต้องการให้นาย ข หกล้มปากแตก เลยทำเป็นวิ่งไปชนให้นาย ข หกล้ม นาย ข เลยหกล้มปากแตกแขนถลอก
      - :kissing_smiling_eyes:นาย ก เอาน้ำล้างมือสาดใส่หน้านาย ข
  - - - :no_entry:คำพิพากษาฎีกาที่ 608/2521 จำเลยผู้เดียวเป็นผู้ครอบครองและใช้ประโยชน์จากท่าเรือสี่พระยาขณะเกิดเหตุเรือของจำเลยกำลังเข้าเทียบท่าเพื่อรับคนโดยสารได้มีผู้โดยสารลงไปที่โป๊ะจำนวนมากทำให้สะพานไม้ที่ทอดไปสู่โป๊ะหักเป็นเหตุให้โป๊ะคว่ำจมน้ำบุตรโจทก์ซึ่งรอโดยสารเรือของจำเลยที่โป๊ะจมน้ำตายการตายของบุตรโจทก์เป็นผลโดยตรงของการประมาทเลินเล่อของจำเลยที่ไม่ระมัดระวังดูแลให้สะพานท่าเทียบเรืออยู่ในสภาพแข็งแรงมั่นคงปล่อยให้สะพานไม้ที่ทอดสู่โป๊ะหักจำเลยต้องรับผิดต่อโจทก์
      - :no_entry: คำพิพากษาฎีกาที่ 2342/2527 การขัดรถยนต์จะผ่านทางรถไฟ แม้ไม่มีป้ายสัญญาณ "หยุด" บอกไว้ แต่มีป้ายบอกเครื่องหมายว่ามีทางรถไฟข้างหน้าแสดงไว้ ซึ่งควรใช้ความระมัดระวังดูความปลอดภัยให้แน่เสียก่อน โดยชะลอความเร็วและหยุดรถมองซ้ายและขา ต่อเมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วจึงขับต่อไป แต่ไม่ปรากฏว่าได้ปฏิบัติดังกล่าว เมื่อรถยนต์ที่จำเลยขับชนกับรถไฟ จึงเป็นความประมาทของจำเลย
  - - - :no_entry คำพิพากษาฎีกาที่ 220/2538 ข้อเท็จจริงเป็นเรื่องผู้ที่อาศัยอยู่บ้านใกล้เคียงก่อสร้างแผ่นเหล็กในเขตที่ดินของตนแต่เป็นเหตุให้ปิดกั้นแสงแดดและทางลงที่จะเข้าตึกของเพื่อนบ้านของอีกบุคคลหนึ่ง ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าเป็นใช้สิทธิซึ่งมีแต่จะให้เกิดความเสียแก่บุคคลอื่นเป็นการละเมิดตามมาตรา 421
      - :no_entry:คำพิพากษาฎีกาที่ 46/2539 จำเลยที่ 1 ว่าจ้างรถยนต์บรรทุก 10 ล้อ บรรทุกดินไปถมที่ดินในโครงการหมู่บ้านของจำเลยที่ 1 เป็นเหตุให้ถนนพิพาทเสียหาย ดังนี้ แม้จำเลยที่ 1 จะมีสิทธิใช้สอยถนนพิพาทได้ก็ตาม แต่ในการใช้สิทธิของจำเลยที่ 1 จะต้องไม่เป็นการใช้สิทธิซึ่งมีแต่จะเกิดความเสียหายแก่โจทก์ตาม ป.พ.พ. มาตรา 421,1360 การกระทำของจำเลยที่ 1 จึงเป็นการกระทำที่ละเมิดต่อโจทก์
      - :no_entry: คำพิพากษาฎีกาที่ 1982/2518 จำเลยเก็บสินค้าในตึกของจำเลยมีน้ำหนักเกินอัตราที่พื้นคอนกรีตชั้นล่างจะรับได้ ทำให้พื้นคอนกรีตของจำเลยยุบต่ำลงเป็นเหตุให้ตึกของโจทก์ซึ่งอยู่ใกล้ชิดกันทรุด พื้นคอนกรีต คานและผนัง ตึกของโจทก์แตกร้าวตึกของโจทก์เอนเอียงไปทางตึกของจำเลย เช่นนี้เป็นการใช้สิทธิซึ่งมีแต่จะเกิดความเสียหายแก่โจทก์ ต้องใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์
      - :no_entry:คำพิพากษาฎีกาที่ 1069/2509 รถพิพาทเป็นรถที่โจทก์จำเลยร่วมกันซื้อไว้ให้เป็นรถของหุ้นส่วนระหว่างโจทก์กับจำเลย การที่จำเลยเอารถพิพาทออกวิ่งรับจ้างหาประโยชน์ทำให้รถเสื่อมคุณภาพสึกหรอ ทำให้โจทก์เสียหายนั้นเป็นการที่จำเลยใช้สิทธิซึ่งมีแต่จะให้ความเสียหายแก่โจทก์
    - - มาตรา 422 "ถ้าความเสียหายเกิดแต่การฝ่าฝืนบทบังคับแห่งกฎหมายใด อันมีที่ประสงค์เพื่อจะปกป้องบุคคลอื่นๆ ผู้ใดทำการฝ่าฝืนเช่นนั้น ท่านให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่าผู้นั้นเป็นผู้ผิด"
        
        ถ้าได้มีความเสียหายเป็นผลเนื่องมาจากการกระทำฝ่าฝืนบทกฎหมายนั้นยังต้องพิสูจน์ให้ได้ความต่อไป เพียงแต่กรณีตามมาตรา 422 นี้ กฎหมายให้สันนิษฐานว่าฝ่ายที่ฝ่าฝืนกฎหมายนั้นเป็นผู้ผิด
        
        อุทาหรณ์
        
        :no_entry:คำพิพากษาฎีกาที่ 1169-1170/2509 การที่รถยนต์จำเลยแล่นเข้าไปชนรถยนต์โจทก์ทางด้านขวาของถนน เบื้องต้นศาลสันนิษฐานตามกฎหมายว่ารถยนต์จำเลยเป็นผู้ผิด จำเลยมีหน้าที่ต้องนำสืบหักล้างว่าจำเลยมิใช่เป็นผู้ผิด
        
        :no_entry: คำพิพากษาฎีกาที่ 1085/2510 ขับนถด้วยความเร็วสูงโดยขับผิดทางเป็นการประมาทเลินเล่อ
        
        :no_entry:คำพิพากษาฎีกาที่ 648/2513 จำเลยสมยอมกันทำสัญญากู้และสมยอมกันทำยอมความในศาลเป็นผลให้เกิดการโอนทรัพย์สินของจำเลยคนหนึ่ง ไปยังอีกคนหนึ่งให้พ้นจากการถูกบังคับชำระหนี้แก่โจทก์ผู้เป็นเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาทำให้โจทก์ไม่อาจบังคับเอาทรัพย์สินของจำเลยมาชำระหนี้ได้เป็นการจงใจทำโดยผิดกฎหมายอันเป็นความผิดฐานโกงเจ้าหนี้โจทก์ย่อมเสียหาย ทางทรัพย์สินแล้ว การกระทำผิดกฎหมายดังนี้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 422 ให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่าจำเลยเป็นผู้ผิดคือได้ทำละเมิดต่อโจทก์ จะต้องรับผิดชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้โจทก์
        
        :no_entry:คำพิพากษาฎีกาที่ 1466/2517 คนขับรถของจำเลยจอดรถไว้ริมถนนในเวลากลางคืนท้ายรถล้ำออกไปในผิวจราจรโดยไม่มีเครื่องหมายแสดงว่ามีรถจอดอยู่อันเป็นความผิดต่อ พรบ. การจราจรทางบก ซึ่งเป็นกฎหมายเพื่อป้องกันอันตรายแก่ผู้อื่น และเป็นหน้าที่ของคนขับรถของจำเลยที่จะต้องปฏิบัติตาม เป็นเหตุให้รถของโจทก์ได้รับความเสียหายเพราะชนท้ายรถของจำเลย ดังนี้ จำเลยต้องรับผิดชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้โจทก์
  - - - ความเสียหายถึงแก่ชีวิต ร่างกาย อนามัย เสรีภาพทรัพย์สิน ย่อมหมายถึงความเสียหายแก่สิทธิของบุคคลทั้งสิ้นเพราะบุคคลย่อมมีสิทธิในชีวิต ร่างกาย อนามัย เสรีภาพ และทรัพย์ สิ่งเหล่านี้จึงอยู่ในความหมายของคำว่าสิทธิอย่างหนึ่งอย่างใด
        
        :no_entry: สิทธิที่จะใช้ที่หรือทางสาธารณะ ผู้ใดมากีดขวางย่อมเป็นละเมิด (คำพิพากษาฎีกาที่ 1095/2500, 1139/2501, 427/2508, 949/2509 และ คำพิพากษาฎีกาที่ 640/2510)
        
        :no_entry:สิทธิที่จะใช้น้ำจากทางน้ำสาธารณะ เมื่อมีผู้ใดมาขัดขวางย่อมเป็นละเมิด (คำพิพากษาฎีกาที่ 600/2498, 768/2499, 317/2509 และ คำพิพากษาฎีกาที่ 749/2510)
        
        :no_entry:สิทธิของผู้เช่าซื้อ แม้จะชำระค่าเช่าซื้อยังไม่ครบถ้วน หากมีผู้ใดมากระทำละเมิดในทรัพย์ที่เช่าซื้อมาก็มีอำนาจฟ้องฐานละเมิดได้ (ฎ. 1008/2506, ฎ.1068/2509 และ ฎ. 1017/2514)
  - - - คือถ้าไม่มีการกระทำแล้ว ความเสียหายก็ย่อมไม่เกิด ผู้นั้นจึงต้องรับผิด ผู้ที่ทำละเมิดต้องรับผิดโดยไม่มีขอบเขต ตลอดถึงความเสียหายที่ไม่มีใครคาดหมายได้ก็ต้องรับผิด
        
        :no_entry: ก ทำร้ายร่างกาย ข โดยเตะที่ท้องเบาๆ แต่ปรากฏว่า ข มีโรคร้ายประจำตัว ซึ่งถ้าหากถูกกระทบกระเทือนอย่างแรง ข อาจตายได้ แต่ ก ไม่ทราบมาก่อน ข ถึงแก่ความตาย ดังนี้ ความตาย ข เป็นผลมาจากการกระทำของ ก แม้ ก จะไม่รู้ว่า ข เป็นโรคดังว่านั้น คิดแต่เพียงว่า ข อาจได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น แต่ ก ก็ต้องรับผิดในความตายของ ข
    - - ถือว่าในบรรดาเหตุทั้งหลายที่ก่อให้เกิดผลขึ้นนั้น ในแง่ความรับผิดของผู้กระทำใด ๆ แล้ว เฉพาะแต่เหตุที่ตามปกติย่อมก่อให้เกิดผลเช่นว่านั้นที่ผู้กระทำจะต้องรับผิด จะวินิจฉัยตามพฤติการณ์ที่บุคคลในฐานะเช่นนั้นควรจะทราบ
        
        :no_entry:จากตัวอย่างฤษฎีเงื่อนไข ปกติชนอย่าง ก ย่อมไม่ทราบว่า ข มีโรคประจำตัวร้ายแรง ถ้าทำร้ายเช่นนั้น ข อาจได้รับอันครายถึงตายได้ ก จึงรับผิดเฉพาะในกรณีที่ ข ได้รับบาดเจ็บอย่างธรรมดาเท่านั้นไม่ต้องรับผิดในความตายของ ข
      - จะเป็นกรณีชั่งน้ำหนักในความผิดแทนการใช้ทฤษฎีมูลเหตุเหมาะสมมาตัดสินคดีจาก มาตรา 438 จะพึงใช้โดยสถานใดเพียงใดศาลจะวินิจฉัยตามสมควรแก่พฤติการณ์ และความร้ายแรงแห่งละเมิด
        
        ถ้าผลนั้นต้องการให้เกิดกับผู้ที่เสียหายก็ต้องรับผิดในการละเมิดไม่ว่าผลนั้นจะเกิดขึ้นมากน้อยเพียงใด จะถือไกลกว่าเหตุไม่ได้อีกด้วย
        
        ก. รู้ดีว่า ข. มีโรคประจำตัวร้ายแรงก็ได้ทำร้ายเอาจน ข. ตาย ก. ต้องรับผิดในความตายของ ข. :explode:
        
        ศาลจะวินิจฉัยตามสมควรแก่พฤติการณ์ และความร้ายแรงแห่งละเมิด ร้ายแรงคือการที่จงใจจะทำแม้รู้ว่ามีโรคประจำตัวร้ายแรงถึงขั้นตายได้ก็ยังทำ
  - - - การกล่าวคือการพูดด้วยตัวเอง
        
        โดยไม่จำกัดว่าต้องทำโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อ
      - การไขข่าวคือกการพูดข่าวจากคนอื่น จะเป็นด้วยถ้วยคำพูด คำที่เขียน ด้วยกิริยาอาการหรือวิธีอื่นใดก็ได้
      - :no_entry: ก เป็นหุ้นส่วน ข ซึ่งห้างหุ้นส่วนยังไม่เลิกกัน ข ได้ประกาศทางหนังสือพิมพ์ว่าเลิกกันแล้ว ทำให้ ก ที่เป็นหุ้นส่วนได้รับความเสียหาย ข จึงต้องรับผิดตามมาตรา 423
      - จะมีข้อยกเว้นตามมาตรา 423 วรรคสอง คือถ้าผู้กล่าวหรือไขข่าวไม่รู้ว่าข้อความที่กล่าวไม่จริง ผู้กล่าวก็ไม่ต้องรับผิด :smile: