Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การพยาบาลแบบองค์รวมในภาวะวิกฤตและฉุกเฉิน, นางสาวณัฐนรี สวนจันทร์ เลขที่ 2…

- - - - ระยะที่ 2 เมื่อวิธีการแก้ปัญหาของบุคคลนั้นใช้ไม่ได้ผลก่อให้เกิดความเครียด ที่มากขึ้น ทำให้บุคคลนั้นเข้าสู่ภาวะที่อ่อนไหว เขายังคงใช้ความพยายามที่จะจัดการกับปัญหา โดยใช้ทักษะการเผชิญปัญหาแบบเฉียบพลัน เช่น การลองผิดลอง ถูก
      - ระยะที่ 3 จะมีปัจจัยกระตุ้น ซึ่งนับเป็นความเครียดลำดับสุดท้ายที่ทำให้บุคคลที่อยู่ในภาวะอ่อนไหว แล้วนั้นเข้าสู่จุดที่ความตึงเครียดนั้นมากขึ้น ปัจจัยกระตุ้นนี้มักเป็นส่วนหนึ่งของเหตุการณ์
      - ระยะที่ 1 เป็นที่มีเหตุการณ์หรือเรื่องราวที่เป็นปัญหา เกิดขึ้น เกิดเป็น Stressor และ Stressor นี้ถูกรับรู้โดยบุคคลว่าเป็นสิ่งคุกคามต่อตัว ใช้วิธีการแก้ปัญหา ตามที่เขาถนัด แต่มันไม่ได้ผลในการที่จะจัดการกับปัญหา ทำให้เขาต้องเผชิญกับปัญหา ซึ่งเขาแก้ไขไม่ได้ จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการเสียสมดุล
      - ระยะที่ 4 เป็นจุดที่ความตึงเครียดนั้นมากขึ้น จนถึงระดับที่ทน รับต่อไปไม่ไหว ทำให้บุคคลนั้น Disorganized รู้สึกถึง ภาวะสิ้นหวัง มีระดับของการรับรู้สติลดลง ไม่สามารถประเมิน และสูญเสียความสามารถ ในการแก้ไขปัญหาไป
  - - - ผู้รับบริการ อยู่ในภาวะวิกฤตทางอารมณ์อย่างไร
      - ความรู้สึกของผู้รับบริการ พยาบาลขอให้ผู้รับบริการบรรยาย ถึงความรู้สึกที่เขามีอยู่ ให้การยอมรับความรู้สึกของผู้รับบริการโดยปราศจากการตัดสิน
      - การรับรู้เหตุการณ์ของผู้รับบริการ พยาบาลต้องพิจารณาการรับรู้เหตุการณ์ที่เครียดของผู้รับบริการว่าคุกคามเขาอย่างไร
      - มีบุคคลหรือแหล่งสนับสนุนให้การช่วยเหลือ พยาบาลจะต้องประเมินว่าใครจะช่วยปลอบใจ และให้กำลังใจผู้รับบริการ เช่น “ใครเป็น บุคคลที่เชื่อถือไว้วางใจ” “ใครเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด”
      - ทักษะในการจัดการกับความเครียด พยาบาลจะต้องถามว่าเมื่อผู้รับบริการมีปัญหาเกิดขึ้นเขาจะทำอย่างไร
      - ความเสี่ยงในการทำร้ายตนเองของผู้รับบริการ จะต้องถามถึงความคิดที่ทำร้ายตนเองของผู้รับบริการ
    - - มีความวิตกกังวลเนื่องจากวิกฤตจากการพัฒนาการหรือวิกฤตจากสถานการณ์
      - ปรับตัวไม่มีประสิทธิภาพเนื่องจากมีระบบสนับสนุนไม่เพียงพอ
      - แยกตัวเองเนื่องจากความวิตกกังวลสูง และถดถอยจากสังคม
    - - ผู้ป่วยไม่มีพฤติกรรมฆ่าตัวตาย
      - ไม่พูดบ่นถึงความรู้สึกที่เคยท ามาก่อน
      - มีสีหน้าแจ่มใส สนใจตัวเองและสิ่งแวดล้อมมากขึ้น
    - - สร้างสัมพันธภาพเพื่อการบำบัดเพื่อให้ผู้รับบริการรู้สึกไว้วางใจ
      - ให้ผู้รับบริการพูดถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน
      - กระตุ้นให้ผู้รับบริการพูดถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน อาจจะใช้เทคนิคการสื่อสารเพื่อการบำบัดเช่น การใช้ความเงียบ การสะท้อนความรู้สึก การทวนความ การทำความกระจ่าง
      - การรับฟังเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ทำให้ผู้รับบริการเกิดภาวะวิกฤตทางอารมณ์
      - ทำความกระจ่างเกี่ยวกับปัญหาที่ผู้รับบริการเผชิญอยู่
      - อาการทางด้านร่างกายที่เกี่ยวข้องกับความวิตกกังวลนั้น
      - จำกัดพฤติกรรมก้าวร้าวและพฤติกรรมทำร้ายตนเอง
      - ติดตามประเมินหลังแก้ไขภาวะวิกฤตทางอารมณ์
    - - เกณฑ์การประเมินผลที่ตั้งไว้บรรลุหรือไม่
      - ผู้รับบริการกลับสู่สภาพเดิมก่อนภาวะวิกฤตหรือไม่
      - อาการของผู้ป่วยลดลงหรือไม่
      - ผู้รับบริการใช้ระบบสนับสนุนเพียงพอหรือไม่
      - ผู้รับบริการใช้กลไกในการแก้ไขปัญหาดี เหมาะสมหรือไม่
- - - - การเคลื่อนไหวในขณะที่อยู่นิ่งหรือพักอยู่
      - อาการสั่นที่น้อยมากจนบางครั้งอาจไม่สามารถสังเกตเห็นจากการมองด้วยตาเปล่าธรรมดา อาการสั่นน้อยเช่นนี้จะเพิ่มมากขึ้นจนสังเกตเห็นได้ก็ต่อเมื่อ มีปัจจัยไปกระตุ้นเร้า
      - การสั่นในขณะที่ร่างกายส่วนนั้นเคลื่อนไหว
      - อาการสั่นที่ไม่ทราบสาเหตุ
      - อาการสั่นที่พบในผู้ป่วยพากินสันโดยตรง
      - Dyskinesia คือ อาการร่างกายเคลื่อนไหวผิดปกติ ที่มีอาการซับซ้อน เป็นการเคลื่อนไหวผิดปกติหลายชนิดรวมกัน
      - สั่นในลักษณะช้าๆ
      - Dystonia อาการเกิดจากกล้ามเนื้อหดเกร็งอาจตลอดเวลาหรือหดเกร็งเป็นพัก
      - อาการสั่นที่บริเวณต้นขาทั้งสองข้าง
      - การสั่นจากผลข้างเคียงในการใช้ยา
      - อาการสั่นในลักษณะไม่ถี่
    - - Parkinsonsonism เป็นอาการรวมของกล้ามเนื้อเคลื่อนไหวช้า จะมีอาการของกล้ามเนื้อ เกร็งแข็ง ทรงตัวลำบาก
      - Rigidity เป็นอาการที่เกร็งกล้ามเนื้อขณะเคลื่อนไหว เมื่อกล้ามเนื้อหดขยายโดยไม่เกี่ยวกับ ความเร็ว มีลักษณะสม่ำเสมอเท่ากันตลอด
      - Postural instability เป็นปัญหาในการทรงตัวลำบากที่พบได้ในผู้ป่วย Parkinsonism
      - Bradykinesia กลุ่มอาการนี้จะมีลักษณะสำคัญคือความกว้างในการเคลื่อนไหวลดลงหรือหยุดนิ่ง