Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

วัตถุแห่งหนี้ :, ความหมาย, หนี้ส่งมอบทรัพย์, ความหมาย, ส่งมอบเงินตรา,…

- - - - นายดำทำสัญญาชายเครื่องสูบน้ำให้กับนายแดง นายดำนั้นจึงเป็นลูกหนี้แก่นายแดง เพราะนายดำจะต้องส่งมอบเครื่องสูบน้ำให้แก่นายแดง ดังนั้นวัตถุแห่งหนี้คือ การส่งเคื่องสูบน้ำแก่นายแดง
      - นางใจดีได้ยืมเงินนางดีใจ เป็นจำนวนเงิน500ดอลล่า นางใจดีจะคิดเป็นเงินไทยได้ โดยคิดเป็นอัตราแลกเปลี่ยนเงิน ณ สถานที่และเวลา
        
        นางดำเปิดร้านค้าได้ตกลงกับบริษัทน้ำดื่มเพียวไลฟ์จำกัด เมื่อนางดำซื้อน้ำเปล่าครบ100 แพ็คในรอบ5 เดือน จึงมีสมนาคุณให้เป็นน้ำดื่มฟรี 5 แพ็คหรือส่วนลดในการสั่งซื้อ1000 บาท หากไม่มีการตกลงเป็นอย่างอื่น บริษัทน้ำดื่มเพียวไลฟ์จะเป็นผู้เลือกว่าจะสมนาคุณอย่างไร
- - - - วัตถุแห่งหนี้
        
        สิ่งที่ลูกหนี้จะต้องปฏิบัติในการชำระหนี้ ซึ่งมีอยู่เพียง 3 ประการคือ 1. หนี้กระทำการ (ม.213 วรรค 2) 2. หนึ่งดเว้นการกระทำการ (ม.194 ประกอบ ม.213 วรรค 3) 3. หนี้ส่งมอบทรัพย์สิน
  - - - ประโยชน์สุดท้ายที่คู่กรณีของนิติกรรมประสงค์จะได้จากนิติกรรมนั้น หรือหมายถึงจุดมุ่งหมายหรือประโยชน์ที่มุ่งหวังจากการทำนิติกรรมนั้น กล่าวคือ เป้าหมายในการทำนิติกรรมของคู่กรณี ดังนั้น นิติกรรมทุกชนิดจะต้องมีวัตถุประสงค์หรือเป้าหมาย เสมอ10 หากไม่มีวัตถุประสงค์ย่อมไม่เป็นนิติกรรม
- - - - ทรัพย์ที่จะส่งมอบเป็นเงินตรา
        
        เป็นทรัพย์ที่ลูกหนี้จะต้องส่งมอบ หรือทรัพย์ที่เป็นวัตถุแห่งการชำระหนี้นั้นนอกจากทรัพย์ทั่วๆไป อย่างอื่นแล้ว เงินตราก็เป็นทรัพย์ที่ลูกหนี้จะต้องส่งมอบอย่างหนึ่ง
      - ทรัพย์ที่จะส่งมอบเป็นทรัพย์สินทั่วไป
        
        เป็นทรัพย์สินที่จะส่งมอบเป็นทรัพย์สินทั่วไปนี้ อาจเป็นได้ทั้งสังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์ และจะเป็นทรัพย์เฉพาะสิ่งหรือไม่ใช่ทรัพย์เฉพาะสิ่งก็ได้
  - - - การเลือกชำระหนี้นั้นกฎหมายกำหนดไว้ในมาตรา 198 และมาตรา 201 ว่า“มาตรา 198 ถ้าการอันมีกำหนดพึงกระทำเพื่อชำระหนี้นั้นมีหลายอย่าง แต่จะต้องกระทำเพียงการใดการหนึ่งแต่อย่างเดียวไซร้ ท่านว่าสิทธิที่จะเลือกทำการอย่างใดนั้นตกอยู่แก่ฝ่ายลูกหนี้ เว้นแต่จะได้ตกลงกันกำหนดไว้เป็นอย่างอื่น” มาตรา 201 ถ้าบุคคลภายนอกจะพึงเป็นผู้เลือก ท่านให้กระทำด้วยแสดงเจตนาแก่ลูกหนี้ และลูกหนี้จะต้องแจ้งความนั้นแก่เจ้าหนี้ วรรคสอง ถ้าบุคคลภายนอกนั้นไม่อาจจะเลือกได้ก็ดี หรือไม่เต็มใจจะเลือกก็ดี ท่านว่าสิทธิที่จะเลือกตกไปอยู่แก่ฝ่ายลูกหนี้
    - - ข.กรณีบุคคลภายนอกเป็นผู้มีสิทธิเลือก มาตรา201 วรรคแรก บัญญัติว่า "ถ้าบุคคลภายนอกจะพึงเป็นผู้เลือก ท่านให้กระทำด้วยแสดงเจตนาแก่ลูกหนี้ และลูกหนี้จะต้องแจ้งความนั้นแก่เจ้าหนี้" กรณีนี้เป็นเรื่องที่ผู้มีสิทธิเลือกเป็นบุคคลภายนอกไม่ใช่ทั้งฝ่ายเจ้าหนี้และลูกหนี้ โดยผู้ต้องปฏิบัติการชำระหนี้คือลูกหนี้
        
        ก. กรณีฝ่ายลูกหนี้หรือเจ้าหนี้เป็นผู้มีสิทธิเลือก มาตรา 199 วรรคแรก บัญญัติว่า "การเลือกนั้นท่านให้ทำด้วยแสดงเจตนาแก่คู่กรณีอีกฝ่ายหนึ่ง" หมายความว่า ถ้าฝ่ายลูกหนี้เป็นฝ่ายที่มีสิทธิเลือก การเลือกก็ต้องแสดงเจตนาแก่ฝ่ายเจ้าหนี้ แต่ถ้าฝ่ายที่มีสิทธิเลือกเป็นเจ้าหนี้ การเลือกก็ต้องแสดงเจตนาแก่ฝ่ายลูกหนี้
    - - ระยะเวลาในการเลือกนั้น มีบัญญัติไว้ในมาตรา 200 ว่า "ถ้าจะต้องเลือกภายในระยะเวลาอันมีกำหนด และฝ่ายที่มีสิทธิจะเลือกมิได้เลือกภายในระยะเวลานั้นไซร้ ท่านว่าสิทธิที่จะเลือกนั้นย่อมตกไปอยู่แก่อีกฝ่ายหนึ่ง ถ้ามิได้กำหนดระยะเวลาให้เลือกไซร้ เมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระ ฝ่ายที่ไม่มีสิทธิจะเลือกอาจกำหนดเวลาพอสมควรแก่เหตุ แล้วบอกกล่าวให้ฝ่ายโน้นใช้สิทธิเลือกภายในเวลาอันนั้น"
    - - การเลือกนั้นกฎหมายกำหนดให้แสดงเจตนาต่อคู่กรณีอีกฝ่าย ดังกล่าวแล้ว การใช้สิทธิเลือกนั้นก็เป็นการแสดงเจตนาที่มีผลในทางกฎหมาย ดังนั้น การเกิดผลของการเลือกต้องหมายถึงว่าการเลือกนั้นมีผลแล้วตามหลักการแสดงเตนาในมาตรา 168 และมาตรา 169 แล้ว แต่ว่าเป็นการแสดงเจตนาบุคคลผู้อยู่เฉพาะหน้าหรือบุคคลผู้อยู่ห่าง โดยระยะทางเมื่อการแสดงเจตนามีผล แล้วจึงจะถือว่าการเลือกนั้นมีผลบังคับแล้ว
- - - - บางกรณีหนี้หลายอย่างก็อาจไม่ได้กำหนดเวลาไว้ แต่หนี้ที่มิได้กำหนดเวลาชำระหนี้ไว้นี้ มิได้หมายความว่าลูกหนี้จะไม่ชำระ กฎหมายได้กำหนดหลักเกณฑ์ไว้ในมาตรา 203 วรรคแรก ว่า "ถ้าเวลาอันจะพึงชำระหนี้นั้นมิได้กำหนดลงไว้ หรือจะอนุมานจากพฤติการณ์ทั้งปวงก็ไม่ได้ไซร้ ท่านว่าเจ้าหนี้ย่อมจะเรียกให้ชำระหนี้ได้โดยพลัน และฝ่ายลูกหนี้ก็ย่อมจะชำระหนี้ของตนได้โดยพลันดุจกัน"
    - - กำหนดเวลาชำระแต่เป็นที่สงสัย
        
        กรณีนี้มาตรา 203 วรรคสอง บัญญัติว่า "ถ้าได้กำหนดเวลาไว้ แต่หากกรณีเป็นที่สงสัย ท่านได้สันนิษฐานไว้ก่อนว่าเจ้าหนี้จะเรียกให้ชำระหนี้ก่อนถึงเวลานั้นหาได้ไม่ แต่ฝ่ายลูกหนี้จะชำระหนี้ก่อนกำหนดนั้นก็ได้"
        
        กำหนดเวลาชำระหนี้ที่ลูกหนี้และเจ้าหนี้ตกลงกำหนดกันไว้นั้น เมื่อไม่เป็นที่สงสัยก็ยังอาจแบ่งออกได้เป็น 2 อย่าง ซึ่งมีผลบังคับในทางกฎหมายแตกต่างกันคือ 1.กำหนดเวลาชำระหนี้ตามวันแห่งปฏิทิน 2.กำหนดเวลาชำระหนี้มิใช่ตามวันแห่งปฏิทิน
- - - - หนี้ที่มีกำหนดเวลาชำระมิใช่ตามวันแห่งปฎิทิน
        
        หนี้ประเภทนี้ที่มีกำหนดชำระมิใช่ตามวันแห่งปฏิทิน เช่น กำหนดชำระหนี้เมื่อเกี่ยวข้าวเสร็จ เมื่อสิ้นฤดูน้ำหลาก ไม่อาจกำหนดวันที่แน่นอนชัดเจนได้ ดังนั้น เมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระแล้ว กฎหมายจึงได้กำหนดให้เจ้าหนี้ต้องให้คำเตือนลูกหนี้ก่อน เมื่อลูกหนี้ไม่ชำระตามที่เจ้าหนี้เตือนลูกหนี้จึงจะผิดนัด ดังนั้นแม้หนี้จะถึงกำหนดชำระแล้ว และลูกหนี้ก็ยังไม่ชำระหนี้ ถ้าหากเจ้าหนี้ยังไม่เตือนแล้วลูกหนี้ก็ยังไม่ผิดนัด
      - เมื่อมีกำหนดเวลาชำระหนี้แล้ว ลูกหนี้ก็ต้องชำระหนี้ตามกำหนดนั้น แต่การที่ลูกหนี้ยังไม่ชำระหนี้นั้น ในบางกรณีกฎหมายยังไม่ถือว่าลูกหนี้ผิดนัด ในหนี้บางประเภทนั้น กฎหมายกำหนดให้เจ้าหนี้ต้องเตือนลูกหนี้ก่อนลูกหนี้จะผิดนัด
      - หนี้ที่ไม่มีการกำหนดชำระหนี้ตามมาตรา 203
        
        หนี้ที่ไม่มีกำหนดเวลาชำระหนี้ไว้ และจะอนุมานจากพฤติการณ์ทั้งปวงก็ไม่ได้นั้น มาตรา203 กำหนดให้เจ้าหนี้มีสิทธิเรียกให้ลูกหนี้ชำระหนี้ได้โดยพลัน และลูกหนี้ก็มีสิทธิจะชำระหนี้ของตนได้โดยพลันดุจกันนั้นแม้จะมองได้ว่าแสดงว่ากฎหมายให้ถือเอาว่าหนี้ประเภทนี้ถึงกำหนดทันทีที่นับแต่ก่อหนี้
    - - ลูกหนี้จะผิดนัดได้ก็ต่อเมื่อเจ้าหน้าที่ได้เตือนให้ลูกหนี้ชำระหนี้แล้ว แต่หนี้บางปะเภทลูกหนี้ผิดนัดโดยเจ้าหนี้ไ่ต้องตักเตือนเลย หนี้กลุ่มนี้มี2 ประเภทคือ1 หนี้ที่กำหนด 2 ชำระตามปฎิทิน หนี้ละเมิด
    - - ความหมาย
        
        เมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระและลูกหนี้มีหน้าที่ชำระตามมาตรา203 และมาตรา204 แล้ว หากลูกหนี้ไม่อาจอ้างเหตุยกเว้นความรับผิดตาม 205 ได้ลูกหนี้ก็ต้องผิดนัดตามมาตรา 206 เมื่อลูกหนี้ผิดนัดแล้วก็มีผลตามมาจากการผิดชำระหนี้ นอกจากหน้าที่ที่ต้องชำระหนี้ที่มีอยู่เดิมโดยผลของการผิดนัดที่สำคัญ คือ
        
        1 ลูกหนี้ต้องรับผิดในความเสียหายอันเกิดแต่การผิดนัด 2 เจ้าหนี้อาจไม่รับชำระหนี้ 3 ลูกหนี้ต้องรับผิดในความเสียหายอันเกิดระหว่างผิดนัดเพิ่มขึ้น