Karşılık verdim. Onun aksine benimki taklitti. “Aile oldular bana.” Simitten küçük bir parça ısırdım. “Peki sen?” Verdiğim kadar almalıydım. Aksi haksızlıktı. “Mahallede eğer küçük bir çocuk yetim kalırsa, herkes ona kol kanat gerer. İzin vermezler yetimhaneye düşmesine.” Etrafına baktı. “Bu evde büyüdüm.” “Yalnız başına.” Kafamı iki yana salladım. “İsterse tüm dünya yanındayım desin, eğer akşam düştüğünde bu kapının ardında tek başına kalıyorsan kimsesizsindir Korhan.” Elimle masayı gösterdim. “Önüne koyulan iki tas çorba bunu değiştirmez.” Gözlerim pencereye kaydı. “Sadece hatırlandığında etrafına sarılan kollar sana aile olmaz.” Belki gaddardı tükettiklerim, ama gerçekti. Sahte samimiyet aile olamazdı kimseye. “Yetim bir çocuk kimsesizliğini unutmaz Deha. Boş duvarlar unutturmaz.” Bir ama gelecekti. Ben devam ettim onun yerine. İzin vermedim beni vurmasına. Onun yerine ben kullandım o silahı. “Ama şanslıyım diyorsun. Yetimhanede büyümek yerine etrafımda bana kol kanat gerecek insanlar vardı diyorsun.” Sessiz kaldı. Kabulleniş miydi? Bir süre sessizce yemeğimi yedim. O suskundu. Gözleri önündeki boş tabaktaydı. “Yok.” Kafamı kaldırdım. Gözlerimin içine bakıyordu. “Bana kol kanat gerecek kimse yok. Kendi başıma savaştım bugüne kadar.” Ona baktığımda neden kendimden bir parça görüyorum? Bu yaşıma kadar tek başına ayakta durmak zorunda kaldığımdandır belki. Aynı kadere mahkûm edilmiş, farklı yollardan yürümüştük. Hayır, biz aynı değildik. Kafamı çevirdim. Bir şey söylemedim. Söyleyecek hiçbir şey yoktu. “Kimsesizliğime kimse ol.” Duyduğum sözlerle hızla ona baktığımda son derece ciddi bakışları üzerimdeydi. Yutkundum. “Ne?” Tekerrür etti. “Kimsesizliğime kimse ol.” Parmakları masanın üstünde gezindi. “Vaveyla, dileğim bu.” Ne söyleyecektim? Daha bir gün olmamıştı bu adamı tanıyalı. Ama gözlerinde gördüğüm o parçaya çekilmiştim. Adam Fawer, ancak değer bedelden yüksekse risk göze alınmalıdır der. Ödeyeceğim bedel bilinmezlik içinde yüzüyor şu an. Hayır, değer bedelden yüksek olmaz. Zira bedeller değeri belirleyen şeydir.

O özlemeden hayatına devam ediyordu, hiçbir şey olmamış gibi. Belki de hiçbir şey olmamıştı. Ya da olan bana olmuştu.