Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การแสดงพื้นบ้านอาเซียนประเทศ จีน อินเดีย ญี่ปุ่น เกาหลี, image, image,…

- - - - เวที
        เวทีละครโนนั้นเรียบง่าย ทำมาจากไม้ Ennoki มีจุดสำคัญอยู่ที่ฉากหลัง ที่วาดเป็นรูปต้นสน เรียกกันว่า คะกะมิอิตะ มีที่มาอยู่ที่ว่า แต่เดิมแล้วละครโนไม่ได้ทำการแสดงต่อหน้าผู้ชม แต่เป็นการแสดงต่อหน้าต้นสน ซึ่งเป็นที่สิงสถิตของพระเจ้าตามความเชื่อของชินโต ด้วยการมีเนื้อหาเป็นไปเพื่อบูชาเทพเจ้าต่าง ๆ
      - หน้ากาก
        นักแสดงทุกคนจะต้องสวมใส่หน้ากาก เป็นเครื่องบ่งบอกทั้งบทบาทที่ได้รับ อารมณ์ที่แสดงออก และบุคลิกของตัวละคร รวมถึง เพศ อายุ และอื่น ๆ หรือเรียกได้ว่าเป็นทั้งหมดของการแสดงที่ดึงดูดสายตาผู้ชมก็ว่าได้ การสวมใส่หน้ากากจะทำให้ผู้แสดงไม่สามารถก้มมองปลายเท้าในขณะแสดงได้ ดังนั้นจึงต้องใช้สมาธิและความชำนาญในการแสดงอย่างมาก เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด และเป็นสาเหตุหลักของการเคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของละครโน
      - เสื้อผ้า
        เครื่องแต่งกายของละครโน เรียกว่า โนโชโซกุ ประกอบด้วยผ้าหลากหลายประเภท เป็นอีกส่วนสำคัญของการแสดงและบทบาทของตัวละคร เพราะบ่งบอกถึงฐานะ อารมณ์ และบุคลิก เพื่อเสริมกันกับหน้ากากได้เป็นอย่างดี และชุดที่มีความซับซ้อนยุ่งยาก มีรายละเอียดมากในการใส่นี้ เป็นอีกเสน่ห์ของการแสดงที่นักแสดงต้องใช้ความว่องไวในการเปลี่ยนด้วยผู้ช่วยที่มีความเชี่ยวชาญโดยเฉพาะ เพื่อให้ก้าวออกมาสู่เวทีเบื้องหน้าได้อย่างสมบูรณ์แบบ
      - สี
        
        สีในละครโน ใช้ในการบ่งบอกสถานะของตัวละคร อันได้แก่
        
        สีขาว แทน ชนชั้นสูง
        
        สีแดง แทน หญิงสาว
        
        สีฟ้าอ่อน แทน อารมณ์ที่หุนหันพลันแล่น
        
        สีน้ำเงินเข้ม แทน คนที่มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น
        
        สีเขียวอ่อน แทน ข้าทาส บริวาร
        
        สีน้ำตาล แทน คนรับใช้ ชาวไร่ชาวนา
- - - - นาฏศิลป์อินเดีย
        มีความผูกพันอยู่กับคติความเชื่อ และศรัทธาในศาสนาฮินดู การแสดงนาฏศิลป์สะท้อนให้เห็นถึงการเกี่ยวข้องกับพิธีกรรมที่เน้นความลึกลับ ศักดิ์สิทธิ์ อินเดียถือว่านาฏศิลป์เป็นทิพยกำเนิดตามคัมภีร์ภารตะนาฏยศาสตร์ ซึ่งได้กล่าวถึงประวัติความเป็นมาของนาฏศิลป์อินเดีย และการแสดงที่อินเดียยึดถือเป็นแบบแผน ยกย่องว่าเป็นศิลปะประจำชาติมาพอสังเขป ดังนี้
        อ้างอิง
        https://www.gotoknow.org
        ผู้รับผิดชอบ
        น.ส.วรภร บุญศิริ
        สืบค้นเมื่อวันที่ 21 มิถุนายน 2565
        
        ประวัติความเป็นมา ของนาฏศิลป์อินเดียตามคัมภีร์นาฏยศาสตร์ พระภารตะมุนีเป็นผู้รับพระราชทานนาฏลีลาจากพระพรหม และพระศิวะ ชาวฮินดูจึงยกย่องพระศิวะเป็น “นาฏราชา” หมายถึงพระราชาแห่งการฟ้อนรำ
        ภารตะนาฏยัม เป็นนาฏศิลป์ที่เก่าแก่ที่สุดในอินเดีย มีส่วนสำคัญในพิธีของศาสนาฮินดูสมัยโบราณ สตรีฮินดูจะถวายตัวรับใช้ศาสนาเป็น “เทวทาสี” ร่ายรำขับร้อง บูชาเทพในเทวาลัย ซึ่งจะเริ่มฝึกตั้งแต่อายุ 5 ขวบ ศึกษาพระเวท วรรณกรรม ดนตรี การขับร้องของเทวทาสีเปรียบประดุจนางอัปสรที่ทำหน้าที่ร่ายรำบนสวรรค์
        
        การแสดง ผู้แสดงต้องได้รับการฝึกฝนอย่างมีแบบแผน ด้วยระยะเวลายาวนานจนมีฝีมือยอดเยี่ยม สามารถเครื่องไหวร่างกายได้สอดคล้องกับจังหวะดนตรี เนื้อหาสาระของการแสดง สะท้อนสัจธรรมที่ปลูกฝังยึดมั่นในคำสอนของศาสนา แสดงได้ทุกสถานที่ ไม่เน้นเวที ฉาก เพราะความโดดเด่นที่เป็นเอกลักษณ์ของภารตะนาฏยัม คือลีลาการเต้น และการ่ายรำ
        
        ดนตรี ที่ใช้ประกอบการแสดง ในวงดนตรีจะมีผู้ขับร้อง 2 คน คนหนึ่งจะตีฉิ่ง คอยให้จังหวะแก่ผู้เต้น อีกคนจะเป็นผู้ขับร้องและตีกลองเป็นหัวใจสำคัญของการแสดงภารตะนาฏยัม ส่วนเครื่องดีด และเครื่องเป่า เช่น ขลุ่ย เป็นเพียงส่วนประกอบให้เกิดความไพเราะเท่านั้น
        
        เครื่องแต่งกาย ในยุคโบราณ จากหลักฐานที่ปรากฏตามรูปปั้น รูปแกะสลัก ไม่สวมเสื้อ สวมแต่ผ้านุ่งยาวแค่เข่า ใส่เครื่องประดับ สร้อยคอ ต่างหู กำไล ข้อมือ ข้อเท้า ต้นแขน ปละเครื่องประดับที่ศีรษะ ปัจจุบันสวมเสื้อ ยึดหลักการแต่งกายสตรีที่เป็นชุดประจำชาติของอินเดีย แต่สมัยใหม่ก็ได้มีการปรับปรุงให้สวยงามมากยิ่งขึ้นที่มา
- - - - • 1.บทบาทตัวละคร ในเรื่องจะแบ่งออกเป็น 2 ตัว คือ “บู๊” กับ “บู๋น” โดยฝ่ายที่รับบทเป็นบู๊จะรับหน้าที่ในการแสดงกายกรรม ในขณะที่บุ๋นรับหน้าที่ขับร้องเพลง
      - • 2.เทคนิคการแสดง นักแสดงจะต้องเคลื่อนไหวให้มีจังหวะที่งดงาม ทุกการเคลื่อนไหวจะไม่เสียเปล่า เพื่อเป็นการสื่อความหมายกับละครใบ้
      - • 3.เครื่องแต่งกาย ชุดมีอยู่มากมายที่ต้องแต่งตัวตามเนื้อเรื่อง เช่น ชุดจักรพรรดิ ชุดนักรบ
      - • 4.เครื่องดนตรี เครื่องดนตรีประกอบไปด้วย บู๊ และ บุ๋น ได้แก่ ซอ ปักกิ่ง กรับ กลองหนัง ฆ้องใหญ่ ฆ้องชุด ฯลฯ
      - • 5.เวที และอุปกรณ์ ในสมัยก่อนเวทีมักจะถูกทำขึ้นจากวัสดุที่หาได้ตามง่าย คือ “อิฐ” หรือ “หิน”