Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
paradygmat konstruktywistyczny, typologia 4 paradygmatów edukacyjnych Anny…
paradygmat konstruktywistyczny
założenia
podejście wielowątkowe zróżnicowane teoretycznie bazujące na neurobiologicznej wiedzy dotyczącej ludzkiego myślenia (kognitywizm) oraz społeczno-kulturowych wątkach
paradygmat konstruktywistyczno–społeczny (socjokulturowa koncepcja L. Wygotskiego)
paradygmat konstruktywistyczno-psychologiczny (J. Piaget)
konstruktywizm wywodzi się z filozoficznych założeń dotyczących natury wiedzy i poznania: czym jest wiedza i jak powstaje w umyśle człowieka
wiedza jest umysłową formą reprezentacji świata
wiedza jest aktywnie konstruowana przez uczący się podmiot
(architektura wiedzy)
wiedza jest konstruowana przez uczący się podmiot, ale jest też konstruowana społecznie, jest też osadzona kulturowo
istotą wiedzy są sensy/znaczenia nadawane przez konstruujący podmiot (stąd interpretacyjność wiedzy i różnorodność (re)konstrukcji)
wiedza jest strukturą dynamiczną, rozwojową
poznanie (dochodzenie do wiedzy) jest procesem adaptacyjnym w którym następuje reorganizacja struktur poznawczych, doświadczenia i obrazu świata
wiedza powstaje w wyniku reorganizacji struktur poznawczych w sytuacji rozwiązywania problemów i prowadzi do wypracowania strategii działań (ma charakter operacyjny)
poznanie jest zależne od wiedzy dotychczasowej, od doświadczenia oraz społeczno-kulturowego kontekstu działania
poznawcza koncepcja człowieka
człowiek samodzielny, twórczy,
aktywnie przetwarzający informacje i konstruujący wiedzę
człowiek celowo i sprawczo działa w otaczającej rzeczywistości
im człowiek więcej wie o otaczającym go świecie, im więcej posiada różnorodnych doświadczeń, tym bardziej złożonymi strukturami poznawczymi operuje
zdolność człowieka do bycia twórczym i innowacyjnym
uczenie jest aktywną zmianą w strukturach myślenia zachodzącą pod wpływem doświadczeń, informacji przychodzących z zewnątrz, sytuacji wymagających reorganizacji struktur poznawczych (uczenie zachodzi w sytuacji konfliktu poznawczego)
uczenie to dialog struktur dziecka ze strukturami środowiska
uczenie jest aktywnością badawczą ucznia
uczenie przebiega w indywidualnym tempie i czasie (stąd konieczności diagnozowania aktualnego stadium rozwojowego dziecka)
teorie uczenia się
uczenie jest aktywną zmianą w strukturach myślenia zachodzącą pod wpływem doświadczeń
, informacji przychodzących z zewnątrz, sytuacji
wymagających reorganizacji struktur poznawczych
(uczenie zachodzi w sytuacji konfliktu poznawczego)
uczenie to dialog struktur dziecka ze strukturami środowiska
uczenie jest aktywnością badawczą ucznia
uczenie przebiega w indywidualnym tempie i czasie (stąd konieczności diagnozowania aktualnego stadium rozwojowego dziecka)
uczenie się rozumiane jako proces zdobywania i konstruowania wiedzy jest wzajemne – stąd rola forma i metod wspierających tworzenie autentycznej wspólnoty nauczających i uczących się efekty procesu uczenia się zależą od interakcji 4 czynników:
predyspozycji ucznia (i opanowanych wcześniej kompetencji)
sposobu ustrukturowania sytuacji czy materiału uczenia się (dopasowanie)
sekwencji prezentowanego materiału uczenia się z uwzględnieniem specyficznych cech ucznia
natury i tempa udzielania informacji zwrotnych oraz systemu stosowanych przez nauczyciela wzmocnień
dydaktyka konstruktywistyczna
punktem wyjścia jest zawsze aktywność ucznia (próby radzenia z sytuacją poznawczą)
stawianie ucznia w sytuacji konfliktu poznawczego
konieczna znajomość przed-wiedzy ucznia
uczenie to nie przyswajanie pojęć, ale społeczne negocjowanie znaczeń i nadawanie ich rzeczywistości
w pamięci ucznia bardziej zostają procedury dojścia niż wynik
znaczna część uczenia zachodzi na poziomie nieświadomym (poza kontrola N i U)
błędy uczniowskie są naturalnym elementem uczenia się
planowanie nauczania jest projektowaniem okazji dydaktycznych bez możliwości precyzyjnego określenia cząstkowych efektów
podmiotowe interakcje nauczyciel - uczeń
efektywne uczenie się: gromadzenie doświadczeń i ich przepracowywanie, oceniania i bycia ocenianym, pomagania i korzystania z pomocy – każdy występuje w różnych rolach
w rezultacie: u obu partnerów interakcji kształtuje się poczucie sprawstwa, kompetencji, wysokie poczucie własnej wartości
naturalna różnica w poziomie kompetencji jest czynnikiem stymulującym do podejmowania tak wspólnych, jak i samodzielnych wysiłków w celu opanowania czegoś
styl wzajemnego kontaktowania się ucznia i nauczyciela respektujący potrzeby obydwojga; wzajemne oddziaływanie i wspólne działanie i oddzielne realizowanie specyficznych zadań bezpośredni kontakt i współpraca, wymiana wiedzy i doświadczeń, wzajemne korzystanie ze swych kompetencji i wzajemne uczenie się od siebie
relacja dwupodmiotowa
typologia 4 paradygmatów edukacyjnych Anny Sajdak