Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

Historiografía - Coggle Diagram

- - - - Malia que nunca ocultou as súas conviccións políticas republicanas, foi amigo de Augusto, a quen encomia por restaurar os templos e traer a paz. Tamén foi amigo do mozo Claudio, máis tarde emperador, a quen impulsou a escribir libros de Historia
  - - - Pretendía narrar a historia interior e exterior de Roma, dende a súa fundación (Ab Urbe Condita) ata a morte de Augusto. Comprendía un total de 150 libros, que ía publicando de dez en dez, de onde vén o seu nome de Décadas. Só conseguiu terminar 142. Destes 142 libros perdéronse 107. O azar e non a selección fixo chegar ata nós a parte referente ás orixes de Roma e a súa primeira época ata a terceira Guerra Samnita
        
        os 35 libros que nos quedan están completos. Dos libros non conservados temos noticia nas Periochae, resumos esquemáticos de cada un dos cento corenta e dous libros, que parecen remontarse ao século IV. Dada a enorme extensión da obra (Marcial dicía que non lle cabería na súa biblioteca), pronto comezaron a facerse, para uso escolar e de divulgación, compendios e epítomes
  - - - As fontes de Tito Livio son, esencialmente, as obras das súas predecesores, os analistas e historiadores gregos, sobre todo Polibio
        
        Elixe de entre as diversas versións dos feitos a que lle parece máis verosímil ou as transcribe todas, cando non se atreve a pronunciarse por ningunha delas
  - - - Tito Livio coincide con Nepote e con Salustio
  - - - O estilo de Livio é o reverso do de Salustio: fronte á concisión salustiana, en Livio aprezamos a Actea ubertas ou abundancia transparente, con períodos longos, amplos e cadenciosos
        
        E distingue tamén o seu estilo, como trazo persoal e destacado, a cor poética que tingue a súa prosa. Chamáronlle o poeta da historia.
- - - - Desempeñou distintos cargos na administración imperial, escalando no cursus honorum baixoimperial dende secretario (epistularis) ata consul
    - - Poderíamos encadrar a obra de Eutropio dentro do xénero historiográfico do epítome ou breviarium. Este foi un xénero moi demandado polo público en Roma
    - - é seguro que Eutropio utiliza a obra de Livio para a etapa da época arcaica e republicana, para a época imperial non podemos precisar as súas fontes
    - - O latín de Eutropio é un latín claro e sinxelo, A narración prefire case sempre a parataxis ou a coordinación. O seu léxico é sinxelo, aínda que ás veces presenta tecnicismos propios do seu labor no scrinium. A súa preocupación principal é a brevitas, que busca con elipses
    - - Ao ser un resumo a súa obra goza de gran simplicidade, isto aportoulle unha fácil transmisión e chegou a ser o único na Idade Media
        
        Que na vida do autor e nos anos posteriores a súa obra contase con traducións gregas, feito insólito, dá conta da importancia da que gozou.
  - - - Narra os sucesos que abranguen dende o ano 96 d.C. (morte do emperador Nerva) ata o 378 d.C. (morte do emperador Valente)
        
        Aínda que Amiano falaba e escribía normalmente o grego, usou a lingua latina para darlle maior difusión á súa obra, o que lle reportou gran fama en todo o Imperio, especialmente na propia Roma e na súa cidade natal, Antioquía.
        
        Este autor pasou inadvertido na Idade Media pero a día de hoxe recuperouse e sirve de exemplo da historia da urbe
- - - - Origenes: obra composta de 7 libros dos que so se conservan fragmentos. Recolle a historia de Roma desde a súa fundación, relata as guerras púnicas e explica feitos contemporáneos.
  - - - Fontes
        
        Documentos públicos
        
        Podían ser relixiosos ou políticos.Os documentos políticos eran moi numerosos.Os textos legais máis famosos eran os da Lei das XII Táboas.Os Libri Lintei, escritos sobre bandas de tea de lino, contiñan as listas dos maxistrados, especialmente dos cónsules.
        
        Documentos privados
        
        Os Analistas dispoñían de documentos privados.Toda esta documentación era pouco fiable debido a que os familiares eran pouco obxetivos
        
        Autores precedentes
        
        Unha primeira fonte serían os autores gregos, que floreceron algúns séculos antes que os romanos e sentiron vivo interese por Italia. Outra fonte sería a historiografía etrusca
      - Metodoloxía
        
        falsificaron toda clase de documentos, elaboraron outros apócrifos, interpretaron caprichosamente restos arqueolóxicos e institucións
        
        inventaron etimoloxías, apropiáronse de lendas e cultos doutras cidades do Lacio e tomaron da Historia e das institucións gregas os elementos que precisaban para elaborar unha historia nacional
        
        esaxeran o papel de Roma en empresas nas que esta, ou non interveu ou desempeñou un papel pouco relevante.
      - Finalidade
        
        A visión da Historia ata estes momentos é estreita; só interesa a de Roma. Para eles, a Historia é, esencialmente, unha escola de civismo e un instrumento de goberno. O demais é secundario.
- - - - César non pode ser considerado un historiador xa que a súa obra non foi estruturada coa intención de divulgar a verdade dos feitos nos que se viu involucrado, senón que pretende xustificar os seus actos e defenderse ante as críticas
        
        A obra historiográfica de César recóllese nun conxunto de notas, denominadas Comentarii,nas que narra as súas peripecias na campaña das Galias (De bello Gallico), e os sucesos acaecidos durante a guerra civil contra Pompeio (De bello civili)
        
        Redactou estes comentarios a partir dos informes técnicos elaborados polos seus soldados e de apuntamentos persoais sobre as campañas
  - - - Naceu no seo dunha familia plebea que residía en Amiterno, en política, opúxose aos optimates e Xulio César nomeuno gobernador de Numidia
    - - A conxura de Catilina (Bellum Catilinae ou CatiIina)
      - Historias (Historiae)
      - Iugurtha (Bellum lugurthinum)
    - - Salustio tomou como modelo ao historiador grego Tucídides para intentar explicar os acontecementos e facer que os seus relatos fosen lexibles e dramáticos
        
        O seu estilo é arcaizante, pois imita a Catón o Vello e a Ennio; utiliza un ton enérxico, de frases breves, construídas a miúdo en forma de paralelismos e reforzadas pola concisión e a xuxtaposición.
  - - - escribiu un De viris illustribus
      - De excellentibus ducibus
      - unha Vida de Catón o Vello e unha Vida de Ático
- - - - Características:
        
        Compromiso político
        
        Carácter moralizante
        
        Alto grado de patriotismo
        
        Componente retórico
      - A historiografía nace a finais do século III cun forte nacionalismo tras a victoria das guerras púnicas, pero veuse afectada ca entrada de historiadores gregos como Polibio
  - - - Foedera regum
        
        documentos metade xurídicos metade relixiosos, xa que se asinaban co ofrecemento dun sacrificio aos deuses e cunha serie de ritos especiais e fórmulas consagradas
      - Actas dos maxistrados
        
        doitaban rexistrar os acontecementos máis importantes relacionados co desempeño das funcións dos maxistrados
        
        Levan o título de acta, commentarii ou libri e gardábanse nos arquivos oficiais. Os máis importantes destes documentos eran os elaborados polos pontífices, os Libri Pontificum ou Annales Maximi
    - - Laudationes funebres
        
        loubanza do defunto
      - Tituli imaginum
        
        inscricións gravadas debaixo dos retratos ou máscaras do defunto, celosamente conservados e que contiñan o seu nome, as súas fazañas, as súas maxistraturas
- - - - Obra
        
        De duodecim Caesarum vita
        
        12 biografias
        
        De viris illustribus
  - - - Obra
        
        De vita et moribus Iulii Agricolae
        
        Germania
        
        Historiae
        
        Annales
    - - Tácito pon a súa arte ao servizo da análise histórica, creando unha historia chea de patetismo e de efectos estéticos que poñen o seu relato moi próximo á traxedia.
        É un pensador máis profundo que Salustio; opónse ao Imperio, pero o presenta como inevitable.