Tragedię Lilla Weneda Słowacki napisał w 1839 r. Według jego zamysłu miało to być drugie, po Balladynie, ogniwo cyklu „kronik dramatycznych" przedstawiających mistyczną wizję pradziejów Słowiańszczyzny. W obu sztukach poeta miejscem akcji uczynił okolice jeziora Gopło, z którym wiązały się legendy o królu Popielu i przedhistorycznych początkach państwa polskiego. Lilla Weneda została wydana razem z wierszem Grób Agamemnona w roku 1840 w Paryżu, ale cykl kronik nie był już później przez Słowackiego kontynuowany. Autor poprzedził tekst dramatu - stem dedykacyjnym do Zygmunta Krasinskiego. Przedstawił w nim swoje źródła inspiracji. Były wśród nich arcydzieła antycznych tragików i mitologia ludów Północy, a także Pieśni Osjana. Prawda historyczna nie była jednak głównym celem poety, który w liście-dedykacji przyznawał, że opowieść o tragicznych losach starożytnych Wenedów jest dziełem jego wyobraźni. Według niektórych interpretacji było to również odzwierciedlenie tragedii współczesnych mu Polaków.