Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

Extremities - Muscle - Pelvic injury นศพต.ธัญญารัตน์ บุญโห้ นศพต.ปวริศา…

- - - - ประเมินการไหลเวียนโลหิต/การแข็งตัวของเลือด และเตรียมเลือดให้ผู้ป่วยเพื่อพร้อมสำหรับการให้เลือด
    - - อุปกรณ์พยุงกระดูกเขิงกราน (Circumferential wrapping หรือ pelvic binders)
      - การใส่เครื่องดึงถ่วงอุ้งเชิงกราน (Pelvic traction)
      - ใส่โครงยึดตรึงภายนอกและใส่เหล็กยึดตรึงภายใน
        
        โครงยึดตรึงภายนอก (C-clamp) ใช้ในกรณีที่เชิงกรานแบะออกหรือกระดูกหักแบบไม่มั่นคงในแนวหมุน
        
        โครงยึดตรึงภายใน ใช้ในกรณีที่เชิงกรานหักในแนวดิ่งหรือวงแหวนด้านหน้าหัก
    - - มักพบในผู้ป่วยที่มีการบาดเจ็บของวงแหวนกระดูกเชิงกรานหักแบบไม่มั่นคง และทำในผู้ป่วยที่มีภาวะความดันเลือดไม่คงที่
    - - ทำในกรณีที่ไม่สามารถฉีดสารอุดหลอดเลือดได้ ทำในห้องผ่าตัดและเปลี่ยนผ้าซับทุก 48 ชั่วโมง
  - - - เสียชีวิตจากการเสียเลือด
      - ติดเชื้อ มักเกิดบริเวณ pin tracts
      - การบาดเจ็บของเส้นประสาท จากการวางตำแหน่งของสกรู ทำให้ cauda equina หรือรากประสาทเสียหาย
      - ลิ่มเลือดในหลอดเลือดดำอุดตัน (venous thromboembolism) เนื่องจากนอนเตียงเป็นเวลานานทำให้เลือดดำไหลช้า จึงเกิดการรวมตัวของลิ่มเลือดเฉพาะที่
    - - กระดูกเชื่อมติดผิดรูป
        ความยาวของแขนขาไม่เท่ากัน ท่าทางการเดินผิดปกติ
      - กระดูกไม่ติด
        พบบ่อยในกระดูกเชิงกรานหักแนวดิ่ง ทำให้เกิดการทำลายของโครงสร้างเนื้อเยื่อหลายส่วน
      - ปวดเรื้อรัง
      - ภาวะแทรกซ้อนของระบบทางเดินปัสสาวะและความบกพร่องสมรรถนะทางเพศ
  - - - ตรวจร่างกาย
        
        ตรวจการมีเลือดออกทางทวารหนัก ช่องคลอด ท่อปัสสาวะ
        
        บาดแผลฟกช้ำบริเวณกระดูกเชิงกราน
        
        ความยาวขาสองข้างไม่เท่ากัน (limb length discrepancy)
        
        หากผู้ป่วยรู้สึกตัวดีควรถามอาการปวด เพื่อประเมินข้อต่อกระดูกสันหลังกับเชิงกราน
      - ประเมินกลไกการบาดเจ็บที่ทำให้กระดูกเขิงกรานหัก
      - ประเมิน ABCDEs
    - - กระดูกเชิงกรานหักควรมีการหมุนขาเข้าด้านในเพื่อลดปริมาตรเลือดในกระดูกเชิงกรานและใช้อุปกรณ์พยุงที่มีการบีบรัดจากภายนอก
    - - เพื่อรักษาภาวะความดันโลหิตต่ำจากการเสียเลือด
    - - ใช้ spinal board พลิกตัวไม่เกิน 15 องศา
  - - - SAMPLE
    - - Anteroposterior view
        สามารถประเมินลักษณะการหักของกระดูกเชิงกรานได้เบื้องต้น
      - Caudad inlet view (เอียงแนวรังสีลง 40 องศา)
        สามารถประเมินการเคลื่อนของกระดูกเชิงกรานชนิดหมุนและการเลื่อนในแนวหน้าหลังได้
      - Cephalad outlet view (เอียงแนวรังสีขึ้น 40 องศา)
        สามารถประเมินการเคลื่อนของกระดูกเชิงกรานในแนวขึ้นลง (Vertical displacement) ได้
    - - สัญญาณชีพ : หากเสียเลือดมาก BP ต่ำ, PR เร็ว, oxygen saturation ต่ำ
      - ตรวจช่องท้อง อุ้งเชิงกราน ฝีเย็บ แผลถลอก/ฉีกขาด การบวมหรือจ้ำเลือด ฟังและเคาะหาเสียงที่ท้อง เป็นการบ่งชี้การคั่งของเลือดในเยื่อบุช่องท้อง
  - - - Anterior-posterior compression (APC) type
        กระดูกเชิงกรานหักที่เกิดจากแรงกระแทกในแนวหน้า/หลัง
      - Lateral compression (LC) type
        กระดูกเชิงกรานหักที่เกิดจากแรงกระแทกด้านข้าง
      - Vertical shear (VS) type
        กระดูกเชิงกรานหักที่เกิดจากแรงเฉือนในแนวดิ่ง
    - - กระดูกหักแบบมั่นคง (Stable)
        วงแหวนเชิงกรานปกติ
      - กระดูกหักแบบไม่มั่นคงในแนวหมุน (Rotation unstable)
      - กระดูกหักแบบไม่มั่นคงทั้งในแนวหมุน/ดิ่ง (Rotation and vertical unstable)
- - - - Closed fracture / Simple fracture : ไม่มีแผลเปิด
        
        คือ กระดูกแตกหักโดยที่ผิวหนังไม่ฉีกขาดหรือไม่มีบาดแผล มีโอกาศกดเนื้อเยื่อและหลอดเลือด อาจเกิด
        Compartment syndrome
      - Open fracture / Compound fracture : แบบมีแผลเปิด
        
        Types I
        ทิ่มผิวหนังออกมา มีความยาวไม่เกิน 1 cm. แผลสะอาด
        
        Types II
        แผลบริเวณกระดูกหัก มีความยาว 1-10 cm.
        การปนเปื้อนปานกลาง
        กล้ามเนื้อได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยถึงปานกลาง
        
        Types III
        บาดแผลใหญ่มากกว่า 10 cm
        มีกระดูกแตกหลายชิ้น
        กล้ามเนื้อถูกทำลายมากร่วมกับหลอดเลือดและเส้นประสาท
        
        III A
        เกิดจากการใช้ความเร็วสูงโดยไม่คำนึงขนาดแผล ปนเปื้อนสูง เนื้อเยื่อหุ้มกระดูกฉีกขาด แต่สามารถเย็บคลุมกระดูกได้
        
        III B
        มีการปนเปื้อนสูง แผลสกปรก มีการทำลายของเนื้อเยื่อและกล้ามเนื้อมาก ไม่มีสิ่งปกคลุมกระดูก ต้องผ่าตัดแก้ไข
        
        III C
        กระดูกหักแบบมีแผลเปิด ร่วมกับการบาดเจ็บของหลอดเลือดที่ต้องมีการผ่าตัดซ่อมแซม
    - - กระดูกหักจากกันโดยตลอด (Complete fracture)
      - กระดูกหักไม่ตลอด (Incomplete fracture)
  - - - ข้อไหล่เคลื่อน (Shoulder dislocation)
        
        กลไกการบาดเจ็บ : อุบัติเหตุที่รุนแรง และได้รับการกระแทกโดยตรง หรือการกระทำโดยอ้อมซึ่งพบได้บ่อย
        
        อาการ : จะตรวจพบกระดูก acromion นูนกว่าปกติ และตรวจ Dugar's sign positive
        
        การรักษา : ดึงให้เข้าที่ Traction counter traction
        
        Fracture of the humerus
        
        กลไกการบาดเจ็บ : แรงกระแทกที่แขนโดยตรง หรือการบ้มใช้มือยันพื้น พบในผู้สูงอายุมาก รอยหักมักพบระหว่าง middle third ต่อกับ distal
        
        อาการ : ปวดอย่างรุนแรง มีการผิดรูปของแขน
        
        ตรวจ : ถ่ายภาพรังสีของแขน ในท่า AP แบะ lateral
        
        การรักษา : กรณีไม่มีบาดแผล สามารถรักษาด้วยการเข้าเผือกเป็นส่วนใหญ่ โดย coaptation spirt หรือ
        U-slab ใช้ระยะเวลา 8-12 สัปดาห์
        หรือการผ่าตัดยึดด้วยเหล็ก
      - Fracture of the clavicle
        
        กลไกการบาดเจ็บ : การกระแทกที่ด้านข้างของข้อไหล่ การหกล้มแขนเหยียดมือยันพื้น การกระแทกโดยตรง หรือการถูกบีบอัดที่ไหล่ทั้งสองข้าง
        
        อาการ : แขนและไหล่หลุดลงและหมุนเข้าด้านใน ผู้ป่วยจะประคองแขนไว้ไม่ให้ดึงรั้งเพราะจะเกิดอาการปวด หากมีแรงกระทำให้กระดูกทิ่มทะลุผิวหลัง อาจเกิดการกดต่อ neurovascular bundle
        
        การตรวจ : ถ่ายภาพรังสีในท่า AP view
        
        การรักษา : การดึงถ่วงน้ำหนักจากภายนอก เช่น figure of eight bandage และ shoulder spica
        
        Fracture of the radius and ulna
        
        กลไกการบาดเจ็บ : เกิดการกระแทกที่แขนส่วนปลายอย่างรุนแรง
        
        อาการ : ผู้ป่วยมักมีอาการปวดและบวมที่แขนส่วนปลายมาก อาจเกิดภาวะ compartment syndrome
        
        การรักษา : การดึงกระดูกทั้งสองอันให้เข้าที่โดยไม่ผ่าตัดนั้นทำได้ยาก เนื่องจากมีกล้ามเนื้ออยู่มาก แบะมี pronator teres และ supinatir เกาะที่กระดูก radius ทำให้เกิดการหมุนของกระดูก การรักษาด้วยวิธีใส่เผือกนิยมในรายที่กระดูกหักแบบไม่เคลื่อนที่ (non displaced) กรณีที่มีการเคลื่อนที่มากหรือไม่สามารถดึงเข้าที่ได้ จะรักษาด้วยการผ่าตัดยึดกระดูกด้วยโลหะ
    - - Femoral shaft fracture
        
        กลไกการบาดเจ็บ : จากอุบัติเหตุที่รุนแรงจากการจราจร ตกที่สูง และผู้สูงอายุจากภาวะ pathologic fracture
        
        อาการ : อาจเกิดภาวะ hypovolemic shock เนื่องจากมี femoral artery หากมีการฉีกขาดจะมีการบวมผิดรูปอย่างชัดเจน
        
        การตรวจ : ภาพถ่ายรังสี AP และ Lateral กรณีเห็นภาพไม่ชัดเจนส่งทำ CT scan
        การตรวจ angiogram ในรายที่มีการบาดเจ็บของเส้นเลือด
        
        การรักษา : การผ่าตัดยึดตรึงกระดูก โดยใช้โลหะ Intramedullary nailing และ plate fixation นิยมในผู้ที่มีโพรงกระดูกขนาดเล็ก และพิจารณา External fixation กรณีที่มีกระดูกหักแบบเปิดที่ทีเนื้อเยื่ออ่อนบาดเจ็บรุนแรง หรือเส้นเลือดแดงใหญ่บาดเจ็บร่วม
        
        Hip dislocation
        
        กลไกการบาดเจ็บ : มักเกิดจากอุบัติเหตุที่รุนแรง มีการกระแทกด้านหน้าของขาหรือเข่า มักถูกกระแทกขณะที่งอสะโพกและงอเข่า
        
        อาการ : ผู้ป่วยจะปวดสะโพกอย่างมากและไม่สามารถยืนหรือเดินได้
        
        การตรวจ : การถ่ายภาพรังสีในท่า anteroposterior และ lateral cross table ของสะโพกด้านที่ผิดรูปเพื่อช่วยยืนยัน
        
        การรักษา : ต้องรีบดึงข้อสะโพกให้เข้าที่ อาจเกิดภาวะกระดูกตายจากการขาดเลือด (Avascular necrosis) ดึงข้อสะโพกทำได้ด้วยวิธีของ Allis หรือ Stimson และการผ่าตัดข้อเข้าที่กรณีที่มีการแตกของกระดูกต้นขา หรือเบ้าสะโพกร่วมด้วย
      - Fracture neck of femur
        
        กลไกการบาดเจ็บ : มีความสัมพันธ์กับภาวะกระดูกพรุนมักเกิดในผู้สูงอายุ อุบัติเหตุ แรงกระทำที่รุนแรง เช่นตกจากที่สูง หรืออุบัติเหตุทางจราจร
        
        อาการ : ปวดสะโพกหรือขาหนีบ ไม่สามารถนั่งหรือยืนได้ มีการหดสั้นและบิดหมุนออกของเท้าและขา
        
        การตรวจ : ถ่ายภาพรังสีท่าตรง และท่า lateral cross table จะพบความไม่ต่อเนื่องของ shenton line แต่หากมีการหักไม่สมบูรณ์ การถ่ายภาพรังสีในท่าสะโพกบิดเข้าด้านในจะช่วยให้เห็นชัดเจนขึ้น และการถ่ายภาพเอ็กซเรย์คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า
        
        การรักษา : การผ่าตัดยึดกระดูกโดยใช้ screw ยึดเข้าหากัน(close or open reduction with multiple screws fixation) หรือ การผ่าตัดเปลี่ยนข้อสะโพกเทียม(Hemaiarthroplasty or total hip replacement)
- - - - เป็นภาวะความดันในช่องปิดกล้ามเนื้อสูงขึ้น จนกระทั่งรบกวนต่อระบบ ไหลเวียนเลือด และการทํางานของเนื้อเยื่ออ่อนภายในช่องนั้นๆ เกิดจากเลือดมาเลี้ยงกล้ามเนื้อมากขึ้น กล้ามเนื้อขยายใหญ่ขึ้น กล้ามเนื้อที่ถูกล้อมรอบด้วยพังผืดที่เหนียวอาจถูกบีบรัดทําให้ความดันในกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้น และเกิดอาการปวดจากการขาดเลือดของกล้ามเนื้อและเนื้อเยื่อตาย มักพบภายหลังการบาดเจ็บ ที่พบได้บ่อยใน anterior compartment และ posterior compartment of lower leg
      - Acute Compartment syndrome
        
        ภาวะความดันในช่องปิดของกล้ามเนื้อสูงแบบเฉียบพลัน อาจเกิดในเวลาไม่กี่ชั่วโมงหรือไม่กี่วันหลังได้รับบาดเจ็บ
      - Chronic Compartment syndrome
        
        ภาวะความดันในช่องปิดของกล้ามเนื้อสูงแบบเรื้อรัง มักเกิดขึ้นบริเวณต้นขา ขาส่วนล่าง รวมถึงการออกกำลังกายเป็นปัจจัยที่เพิ่มความเสี่ยงได้ขึ้นอยู่กับความหนักและความถี่
      - อาการแสดง
        
        มีอาการปวด ปวดลึกๆ ไม่มีขอบเขต (อาการแรก)
        
        เหน็บชา
        
        มีอาการอ่อนแรงของกล้ามเนื้อ
        
        ซีด เขียวคล้ำ
        
        ความรู้สึกเพี้ยน
        
        คลําชีพจรไม่ได้ (pulselessness)
      - การรักษา
        
        พักกล้ามเนื้อส่วนนั้นทันที
        
        ประคบด้วยความเย็น
        
        ยกส่วนนั้นให้สูง เพื่อลดการคั่งของเลือดและของเหลวในกล้ามเนื้อ
        
        ถ้ายังคงมีอาการอยู่ หลังจากออกกําลังกายแล้วเกิน 60 นาที และมีอาการแสดง ของเส้นเลือด และเส้นประสาทถูกกดรัดร่วมด้วย แพทย์อาจต้องผ่าตัด fasciotomy
    - - เป็นกลุ่มอาการปวดกล้ามเนื้อที่มีจุดกดปวดที่เรียกว่า myofascial trigger point ในกล้ามเนื้อหรือ fascia Myofascial pain syndrome
      - อาการแสดง
        
        ปวดแบบลึกๆ (deep dull aching) และเมื่อกดที่จุด trigger point ก็จะมีอาการปวดร้าวที่มีแตกต่างกันออกไปเฉพาะกล้ามเนื้อแต่ละมัด ซึ่งไม่เป็นไปตาม nerve distribution ถ้าไม่คุ้นเคยก็อาจทําให้รู้สึกว่าเป็นอาการปวดร้าวที่แปลก
        
        มีความรู้สึกท่ีเปลี่ยนแปลงไป ที่พบบ่อยคือ paresthesia และอาการชาซึ่งเมื่อตรวจร่างกายแล้วไม่พบ impaired sensation จริง
        
        อุณหภูมิบริเวณที่เกิด referred pain ลดลง
      - การรักษา
        
        การนวดกดจุดที่จุด trigger point
        โดยเฉพาะบริเวณต้นคอและศีรษะ
        
        การพ้นด้วยความเย็นแล้วยืดกล้ามเนื้อ (Stretch and spray)
        
        การใช้ยาตามอาการแสดงที่เกิดขึ้น เช่น ยาลดปวด ยาคลายกล้ามเนื้อ ยาNSAID ยาSteroid เป็นต้น
        
        Acupuncture
        
        การทํา ultrasound บริเวณ trigger point เพราะนอกจากจะทําให้กล้ามเนื้อคลายตัวแล้ว ยังมีผลเหมือนการนวดในระดับเซลล์ (micromassage) จากพลังงานของคลื่นเสียง ส่วนความร้อนชื้น เช่น การใช้ hot pack จะมีผลคลายกล้ามเน้ือผ่านทาง reflex มากกว่า
  - - - Grade 1 Mild Strain
        
        ไม่มีการฉีกขาดของเอ็น มีอาการปวด กดเจ็บ กล้ามเนื้อเกร็ง
        
        การรักษา : พันผ้ายืด ยกส่วนที่บาดเจ็บสูงกว่าหัวใจและประคบเย็น
      - Grade 2 Moderate Strain
        
        มีอาการปวดกล้ามเนื้อ กดเจ็บ บวม ซีด ขยับส่วนที่บาดเจ็บไม่ได้เป็นเวลานาน
        
        การรักษา : พันผ้ายืด ยกส่วนที่ได้รับบาดเจ็บให้สูง ประคบเย็นใน 24 ชั่วโมงแรก ให้ยาระงับปวด และลงน้ำหนักได้เล็กน้อย
      - Grade 3 Severe Strain
        
        มีการฉีกขาดของเอ็นและกล้ามเนื้ออย่างรุนแรง มีอาการปวดมาก กดเจ็บ บวมและมีรอยฟกช้ำจากเลือดออก กล้ามเนื้ออ่อนแรง หรือไม่สามารถขยับข้อต่อได้
        
        การรักษา : พันผ้ายืดหรือดาม ยกส่วนที่บาดเจ็บสูงกว่าหัวใจ ให้ส่วนที่บาดเจ็บได้พัก ประคบเย็นครั้งละ 20 นาที/ชั่วโมง จนครบ 48 ชั่วโมง หลังจากนั้นให้ประคบร้อน ให้ยาระงับความปวด (ให้ NSAID และ analgesic) และห้ามลงน้ำหนักอย่างน้อย 48 ชั่วโมง และแพทย์อาจผ่าตัดในกรณีที่เอ็นฉีกขาด
  - - - Grade 1 Mild sprain
        
        เอ็นบางเส้นยืดแต่ไม่เสียความมั่นคง มีอาการปวด ตึง บวมเล็กน้อย
        
        การรักษา : พันผ้ายืด ประคบเย็น 12 hr และลงน้ำหนักได้เล็กน้อย
      - Grade 2 Moderate sprain
        
        เอ็นบางส่วนฉีกขาดทำให้เสียความมั่นคงเล็กน้อย มีอาการปวดตึงมากขึ้น บวม ขยับส่วนที่บาดเจ็บไม่ได้
        
        การรักษา : พันผ้ายืด ประคบเย็น 24 hr ยกส่วนที่บาดเจ็บสูงกว่าหัวใจใน 48 hr แรก หลังการบาดเจ็บอาจใส่ปลอกหุ้มข้อและลงน้ำหนักได้เล็กน้อย
      - Grade 3 Severe sprain
        
        เอ็นที่ยึดข้ออย่างน้อย 1 เส้น ฉีกขาดอย่างสมบูรณ์ ทำให้ข้อเสียความมั่นคง มักเกิดร่วมกับข้อเคลื่อนหลุด อาการปวดรุนแรงขึ้น ขยับส่วนที่เจ็บไม่ได้
        
        การรักษา : ให้ยาระงับความปวดตามด้วยอุปกรณ์ดามหรือเข้าเฝือก ประคบเย็นครั้งละ 10 - 20 min ทำทุก 1-2 hr จนครบ 48 hr และห้ามลงน้ำหนัก
  - - - เป็นกลไกที่พบบ่อยที่สุด การบาดเจ็บที่เกิดจากแรงกระทําต่อเนื้อเยื่อที่มีขนาดของแรงน้อยแต่กระทําซ้ำๆ เป็นเวลานานสามารถทําให้เกิดการทําลายแรงยึดเหนี่ยวระหว่างโมเลกุล ก่อให้เกิดการฉีกขาดของเนื้อเยื่อและเกิดการอักเสบตามมา เช่น muscle strain, tendon strain, tendinitis, ligamentous sprain และ stress fracture
    - - เกิดขึ้นได้ตามหลังการบาดเจ็บของเนื้อเยื่อร่างกาย แต่บางครั้งเกิดจากปฏิกิริยาของเนื้อเยื่อของร่างกายโดยไม่ต้องมีแรงมากระทําก็ได้ เช่น rheumatoid arthritis, osteoarthritis, gouty arthritis เป็นต้น เมื่อเกิดการอักเสบขึ้นจะมีการหลั่ง inflammatory substances ต่าง ๆ ซึ่งจะไปกระตุ้น pain receptors ทําให้ปวดกระตุ้นให้เกิดอาการบวม แดง ร้อน prostaglandin เป็น substance ตัวสําคัญที่ทําให้เกิดอาการเจ็บปวด
    - - Direct injury
        
        เมื่อมีแรงภายนอกกระทําต่ออวัยวะ/เนื้อเยื่อของร่างกายจนเกิดการบาดเจ็บ จะทำให้เกิดการเสีย deformation ซึ่งการบาดเจ็บนั้นอาจเป็นเพียง contusion, laceration หรือ tendon rupture จนถึงกระดูกหัก หรือข้อเคลื่อนหลุด (dislocation) มักพบกลไกนี้ในอุบัติเหตุต่าง ๆ ถ้าเป็นนักกีฬาพบบ่อยในกีฬาปะทะ (contact sports)
      - Soft tissue failure
        
        เกิดจากการหดตัวของกล้ามเนื้อจนเกิดแรงตึง (tension) ในกล้ามเนื้อและเอ็นกล้ามเนื้อที่มากเกิน ทําให้เกิดการยืดหรือฉีกขาดหรือเกิดจากการเคลื่อนไหวกระชากหรือยืดเอ็น กล้ามเนื้อ เนื้อเยื่อ หรือผิวหนังอย่างรุนแรง รวมทั้งการบาดเจ็บของหมอนรองกระดูกสันหลัง
  - - - Rest
        ให้ส่วนที่บาดเจ็บอยู่นิ่ง หยุดกิจกรรมที่ทำให้บาดเจ็บทันที ห้ามนวดหรือบีบแรงๆ
      - Ice
        การประคบด้วยความเย็นนาน 10-20 นาที เพื่อลดบวมและลดปวด ทำได้ทุก 2-3 ชั่วโมง เอาออกทันทีหากผู้ป่วยรู้สึกชา
        ห้ามใช้ในผู้ที่มีปัญหาการไหลเวียนเลือดไม่ดี
      - Compress
        การพันส่วนที่บาดเจ็บด้วยผ้ายืด
        เพื่อป้องกันการบวม อย่าพันแน่นเกินไป
      - Elevation
        การยกหรือพยุงส่วนที่บาดเจ็บ
        ให้สูง เพื่อลดบวม
    - - Hot application
        การประคบร้อน ครั้งละ 20-30 min ทำทุก 1-2 hr โดยมีผ้าป้องกันไม่ให้ผิวหนังสัมผัสกับถุงความร้อนโดยตรง หรือหากไม่ระคายเคืองใช้เจลหรือขี้ผึ้งให้เกิดความร้อนได้ เช่น พริก ขี้ผึ้งที่มีเมนทอล
      - Exercise
        การบริหารบริเวณที่บาดเจ็บและบริเวณรอบๆ
        โดยเริ่มทำช้าๆและเบาๆ
      - Advanced exercise
        การบริหารส่วนที่บาดเจ็บให้กล้ามเนื้อทำงานมากขึ้น
      - Training
        การฝึกซ้อมกิจกรรมที่เคยทำก่อนได้รับบาดเจ็บ
        โดยเริ่มฝึกจากการฝึกเบาๆก่อน
  - - - การขาดเกลือแร่ เช่น sodium, magnesium และ calcium เป็นต้น
      - dehydration
        ก่อนการออกกําลัง
      - กล้ามเนื้อไม่ฟิตพอ เช่น ความแข็งแรงหรือความทนทานไม่เพียงพอที่จะทํางานนั้นๆในระยะเวลาหนึ่ง
      - สภาพอากาศเย็นที่ไม่คุ้นเคย
      - การใช้ผ้ายืดหรือ brace รัดบนกล้ามเนื้อแน่นเกินไป
    - - หยุดการออกกำลังทันที หากออกกำลังกายอยู่
      - ค่อยๆ ยืดกล้ามเนื้อมัดที่เกิดตะคริวออกช้าๆ ในทิศทางที่ตรงกันข้ามกับการหดตัวของ กล้ามเนื้อมัดนั้น ห้ามใช้แรง
        ต้านมากเกินไปอย่างรวดเร็วเพราะกล้ามเนื้ออาจฉีกขาดได้
      - ประคบด้วยความร้อนเพื่อเพิ่มการไหลเวียนเลือดไปยังกล้ามเนื้อ และนําสารอาหารและออกซิเจนไปยังกล้ามเนื้อ
      - ไม่ควรบีบนวดขณะที่ยังไม่ได้ให้ความร้อนเพราะจะยิ่งกระตุ้นให้กล้ามเนื้อหดตัว
      - กรณีที่เป็นตะคริวทั่วทั้งตัว อาจต้องฉีด muscle relaxant
  - - - อาจพบตามหลังการเกิดกล้ามเนื้อชอกช้ำรุนแรงคือ myositis ossificans ซึ่งมีการสร้างเนื้อเยื่อกระดูกหรือกระดูกอ่อนในกล้ามเนื้อที่เคยบาดเจ็บ ทําให้เป็นอุปสรรคในการกลับมาเล่นกีฬา
    - - กดเจ็บบริเวณกล้ามเนื้อ
      - อาจพบรอยฟกช้ำที่ผิวหนัง
      - มีอาการบวมในกล้ามเนื้อ
    - - พักกล้ามเนื้อส่วนนั้น และประคบด้วยความเย็นใน 48 ชั่วโมงแรก
      - พันผ้ายืดเพื่อลดเลือดออกในกล้ามเนื้อและยกส่วนท่ีบาดเจ็บให้สูงเพื่อลดการบวม
      - ถ้ากล้ามเนื้อชอกช้ำรุนแรงเป็นบริเวณกว้าง ควรเริ่มออกกําลังแบบ passive ROM exercise ให้เร็วที่สุดเพื่อลดโอกาสการเกิด myositis ossificans และการใช้ NSAID โดยเฉพาะ indomethacin จะช่วยป้องกัน myositis ossificans ได้