Osoba mówiąca jest rozgoryczona, ponieważ nie doczekała się potomka. Poeta nie przekazał swojego imienia, nie ma dzieci. Nie poda dalej także lutni, symbolizującej twórczość poetycką, ponieważ jest niezrozumiany, brakuje twórców o światopoglądzie, podobnym do niego.
Chciałby, żeby jego serce spalono w aloesie, roślinie służącej do balsamowania ciał zmarłych, symbolizującej pamięć i trwałość uczuć.
W ostatniej zwrotce, osoba mówiąca stwierdza, że zostawia po sobie również „siłę fatalną”, która jest metaforą poezji.
Podmiot liryczny przedstawia nakazy, które pragnie, aby wypełniali po jego śmierci potomni. Na swój temat mówi Słowacki z goryczą, zaś jego wypowiedź pełna jest rezygnacji. Dotkliwie odczuwa swoją samotność i niezrozumienie jego poezji przez współczesnych.
Podmiot liryczny wyjaśnia, iż zawsze pragnął dobra ojczyzny. Wiernie służył narodowi i ludziom, mimo poczucia osamotnienia:
,,Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode."