Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
การพยาบาลผู้ที่มีปัญหาด้านชีวจิต สังคม, การช่วยเหลือผู้ที่มีความวิตกกังวลร…
การพยาบาลผู้ที่มีปัญหาด้านชีวจิต สังคม
ผู้ที่มีภาวะสูญเสีย/เศร้าโศก
ปฏิกิริยาตอบสนองต่อการสูญเสีย
ขั้นที่ 1 การปฏิเสธ (Denial)
ขั้นที่ 2 โกรธ (Anger)
ขั้นที่ 3 การต่อรอง (Bargaining)
ขั้นที่ 4 ซึมเศร้า (Depression)
ขั้นที่ 5 ยอมรับ (Zcceptance)
เป้าหมายของการช่วยเหลือ
ประคับประคองอารมณ์เศร้าให้ลดลง
พยายามให้ระบายออกมา
เพิ่มการพร้อมรับความจริง
กลับสู่สังคมโดยเร็ว
การดูแลช่วยเหลือ
1.สร้างเสริมความสัมพันธ์ที่เชื่อถือ
2.ส่งเสริมให้ลดความรู้สึกทุกข์โศก
3.ส่งเสริมการสร้างและคงความหวังและท้อแท้ใจ
4.กระตุ้นให้ผู้ทุกข์โศกเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ เพื่อหลีกเลี่ยงการหมกหมุ่นและเกิดความรู้สึกภาคภูมิใจ
5.จัดสิ่งแวดล้อมเพื่อการบำบัด ปราศจากสิ่งที่กระตุ้นให้เสียใจมาก
6.สนับสนุนค้ำจุนจิตใจของญาติและว่งเสริมสัมพันธภาพที่ดีระหว่างผู้ทุกข์โศกและญาติ
7.ป้องกันการเกิดปฏิกิริยาที่เศร้าผิดปกติ
8.ดูแลช่วยเหลือเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวัน
ผู้ที่มีภาวะโกรธ
การจัดการกับความโกรธ 5 วิธี
1.การฝึกการหายใจ
3.การขอตัวออกจากสถานการณ์
2.การนับในใจ
4.การพูดเพื่อแสดงความรู้สึก
5.การใช้ความคิดจัดการกับความโกรธ
กระบวนการพยาบาลผู้ที่มีความโกรธ
การประเมินทางกาย : การเจ็บป่วย การใช้สารเสพติด การตรวจการบาดแผลการทำร้ายตนเอง
การประเมินทางจิตสังคม : ประวัติการเจ็บป่วยด้วยโรคจิตเวช การใช้ความรุนแรง แนวโน้มการเกิดพฤติกรมมรุนแรงได้ การประเมินอารมณ์แสดงออก ความคิด การรับรู้ การพูด การเคลื่อนไหว การเผชิญปัญหาในอดีต เหตุการณ์ที่กระทบกระเทือน การรับรู้ในบทบาท การเก็บกดอารมณ์ ความเชื่อ วัฒนธรรม และการสนับสนุนจากสังคม
กิจกรรมการพยาบาล
ส่งเสริมการระบายความเครียดอย่างเหมาะสม ไม่เป็นอันตรายทั้งกับผู้อื่นและตัวเอง
1.ลดสิ่งกระตุ้นที่ทำให้โกรธ
2.ช่วยให้ยอมรับว่ามีอารมณ์โกรธ
3.ช่วยค้นหาสาเหตุที่ทำให้โกรธ
4.ช่วยให้ระบายพลังงานภายในออกมาในทางที่เป็นประโยชน์
กรณีเป็นผู้ป่วยจิตเวช
1.เรียื่อผู้ป่วยย่างนุ่มนวล
2.ขณะที่มีอาการสงบ ทำข้อตกลงกับผู้ป่วย เพื่อให้เตือนสติ
3.หาคนที่ผู้ป่วยไววางใจ
4.หากมีแนวโน้มรุนแรงขึ้น ตามคนมาช่วยหรือโทรแจ้ง
5.กรณีผู้ป่วยยังมีพฤติกรรมรุนแรงโดยมีญาติอยู่ด้วย ญาติควรออกจากบริเวณนั้น ไม่ควรแสดงตน
6.การเข้าหาผู้ป่วย ควรเข้าด้านข้างหรือด้านหลังผู้ป่วยโดยยืนห่าง
7.การจับผู้ป่วยอย่างปลอดภัย
8.อย่าจับกุมรุมทำร้ายจนผู้ป่วยบาดเจ็บ
ผู้ที่มีความวิตกกังวล/เครียดอย่าง
เฉียบพลันและเรื้อรัง
ลักษณะของความวิตกกังวล
Trait-anxiety or A-trait (ความวิตกกังวลประจําตัว) : มักเกิดกับบุคคลในสถานการณ์ทั่วๆไป
State-anxiety or A-state ความวิตกกังวลในขณะปัจจุบัน : เกิดขึ้นกับบุคคลในสถานการณ์เฉพาะหรือสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ทำให้เกิดความตึงเครียด ระบบอัตโนมัติตื่นตัวสูงขึ้น
ประเภทของความวิตกกังวล
Normal Anxiety
Acute Anxiety
chronic Anxiety or Trait Anxiety
ระดับของความวิตกกังวล
ความวิตกกังวลระดับตํ่า (Mild anxiety)
ความวิตกกังวลระดับกลาง (Moderate anxiety)
ความวิตกกังวลระดับสูง (Severe anxiety)
ความวิตกกังวลระดับสูงสุด (Panic)
ลักษณะอาการของบุคคลที่มีความวิตกกังวล
ร่างการ : หัวใจเต้นเร็ว, BPสูง, เหงื่อออก, ปากแห้ง, แน่นหน้าอก, ปวดหัว, คลื่นไส้อาเจียน, เบื่ออาหาร, อ่อนเพลีย
อารมณ์ : หงุดหงิดง่าย, โกรธง่าย, เศร้า, ร้องไห้ง่ายและบ่อย, รู้สึกตนเองไม่มีค่า, เศร้า, แยกตัว, อาจทำร้ายตนเอง, ฝันร้าย
ความคิด : ลืมง่าย, หมกมุ่น, ความคิดและการใช้ภาษาผิดพลาด, ตัดสินใจไม่ดี, ไม่มีสมาธิ, ไม่รับรู้สิ่งกระตุ้นต่างๆ, ความสนใจลดลง, การับรู้ผิดพลาด, มีความคิดและการกระทำซ้ำๆ โดยห้ามไม่ได้
การช่วยเหลือผู้ที่มีความวิตกกังวลระดับปานกลาง-รุนแรง
เข้าหาด้วยท่าทีที่สงบ
เฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิด จัดบรรยากาศให้สงบ
ใช้เสียงพูดต่ำ ชัดเจน และพูดช้าๆ
เสริมแรงให้ผู้ป่วยอยู่ในโลกของความเป็นจริง
ฟังผู้ป่วยอย่างตั้งใจ และใส่ใจความปลอดภัยด้านร่างกายตามความจำเป็น
ให้ผู้ป่วยได้ออกกำลังกายตามความเหมาะสม
ประเมินผู้ป่วยหากการช่วยเหลือวิธีอื่นล้มเหลว
ผู้ที่มีความเครียด
การดูแลช่วยเหลือ
1.แนะนำให้หมั่นสังเกตความผิดปกติที่เกิดความเครียด
2.สำรวจว่าเครียดจากปัญหาใด และแก้ปัญหาตรงกับสาเหตุของปัญหาโดยเร็ว
3.ฝึกการปรับเปลี่ยนวิธีคิดที่ไม่ทำให้เครียด
4.ฝึกการคลายเครียด
ผู้ที่มีภาวะติดเกมส์
วิธีป้องกัน
1.กำหนดกติกากันล่วงหน้าก่อนจะเล่น
2.วางตำแหน่งคอมพิวเตอร์หรือเครื่องเล่นในพื้นที่โล่ง
3.วางนาฬิกาขนาดใหญ่ไว้หน้าเครื่อง หรือในตำแหน่งที่เด็กสามารถมองเห็นได้ชัดเจน
4.ให้คำชมแก่เด็กเมื่อเด็กสามารถรักษาเวลาการเล่น
5.เอาจริง เด็ดขาดหากเด็กไม่รักษากติกา
6.ส่งเสริม จัดหากิจกรรมที่สนุกสนานอย่าอื่น
7.หลีกเลี่ยงการใช้เกมเป็นพี่เลี้ยง
8.สอนให้เด็กรู้จักแบ่งเวลา
การช่วยเหลือผู้ที่มีความวิตกกังวลระดับเล็กน้อย-ปานกลาง
ช่วยค้นหาสาเหตุของความวิตกกังวลให้ผู้ป่วย
เตรียมกระตุ้นให้ผู้ป่วยพูดถึงเหตุการณ์ที่ประสบมา
ใช้ภาษากายแสดงความใส่ใจ
เปิดให้ผู้ป่วยนชระบายความรู้สึกที่ก่อให้เกิดความวิตกกังวล
พูดเฉพาะเรื่องที่ผู้ป่วยต้องการพูดเท่านั้น
กระตุ้นให้ผู้ป่วยร่วมแก้ปัญหาของตนเอง
นางสาวนัทฐิกา เสาว์ทอง เลขที่ 40 รหัสนักศึกษา 63115301040