Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

กฎหมายสิ่งแวมล้อม, กฏหมายและนโยบายที่เกี่ยวข้อง, หน่วยการเรียนรู้ที่ 7 -…

- - - - กำหนดให้มีการตั้งคณะกรรมการสิ่งแวดล้อม แห่งชาติขึ้นประกอบด้วยรัฐมนตรี 10 ท่าน มีนายกรัฐมนตรีเป็นประธานและมีเจ้าหน้าที่ผู้ทรงคุณวุฒิ ทั้งภาครัฐและเอกชนส่วนหนึ่ง เพื่อทำหน้าที่กำกับดูแลและดำเนินการวางแผนสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ ให้เป็นไปตามกฎหมาย
    - - ให้จัดตั้งคณะกรรมการควบคุมมลพิษ โดยมีปลัดกระทรวง วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อมเป็นประธาน เพื่อเสนอแผนปฏิบัติการป้องกันหรือแก้ไขอันตราย จากมลพิษ รวมทั้งให้คำแนะนำในเรื่องมาตรฐานควบคุมมลพิษจากแหล่งกำเนิด ประกาศเขตควบคุมมลพิษ มลพิษทางอากาศและเสียง มลพิษทางน้ำ มลพิษอื่น ๆ และของเสียอันตราย การตรวจสอบและควบคุม ค่าบริการและค่าปรับ ทั้งยังกำหนดให้เจ้าพนักงานควบคุมมลพิษมีหน้าที่ควบคุมตรวจสอบสั่งปรับปรุง และให้คำแนะนำต่อเจ้าพนักงานท้องถิ่นในการปฏิบัติการจดทะเบียนผู้รับจ้างเป็นผู้ควบคุมหรือรับจ้าง ให้บริการ บำบัดน้ำเสียหรือกาจัดของเสียต่อเจ้าพนักงานท้องถิ่นด้วย
    - - ต่อเจ้าของหรือผู้ครอบครองแหล่งกำเนิดมลพิษทางด้านอากรขาเข้า ของเครื่องจักรอุปกรณ์การ
        ขอผู้เชี่ยวชาญจากต่างประเทศเข้ามาปฏิบัติหน้าที่ โดยยื่นขอต่อ คณะกรรมการสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ
    - - จัดตั้งกองทุนสิ่งแวดล้อมขึ้นในกระทรวงการคลัง โดยให้กรมบัญชีกลาง เป็นผู้รับผิดชอบบริหารกองทุนตามคำแนะนำของคณะกรรมการกองทุน ที่จัดตั้งขึ้นใหม่ เพื่อกำหนด เงื่อนไขในการให้รัฐและเอกชนกู้ยืม หรือเป็นเงินช่วยเหลือในกิจการที่เกี่ยวกับ
        การส่งเสริม และรักษา คุณภาพสิ่งแวดล้อมตามกฎหมาย
    - - ผู้ที่ฝ่าฝืนไม่ปฏิบัติตามกฎหมาย อาจถูกจำคุกตั้งแต่ 1 เดือน ถึง 5 ปี หรือปรับไม่เกิน 5,000 ถึง 500,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ แล้วแต่มาตรการที่ฝ่าฝืน การที่ฝ่าฝืน
    - - การกำหนดมาตรฐานคุณภาพสิ่งแวดล้อม การวางแผนจัดการ คุณภาพสิ่งแวดล้อม การประกาศเขตอนุรักษ์และพื้นที่คุ้มครองสิ่งแวดล้อม การทำรายงานการวิเคราะห์ ผลกระทบสิ่งแวดล้อมอยู่ในการกำกับดูแลของคณะกรรมการสิ่งแวดล้อมแห่งชาติโดยมีรัฐมนตรีกระทรวง วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อมเป็นผู้ปฏิบัติการ
    - - กำหนดให้เจ้าของหรือผู้ครอบครองแหล่งกำเนิดมลพิษ มีหน้าที่รับผิดชอบชดใช้ค่าเสียหายที่ตนเองก่อขึ้น
- - - - 3.14 การอุทธรณ์
        
        มีสิทธิอุทธรณ์ต่อรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขภายใน 3 วัน
      - 3.16 บทเฉพาะกาล
      - 3.15 บทกำหนดโทษ
        
        ผู้ฝ่าฝืนอาจถูกปรับตั้งแต่ 500 ถึง 10,000 บาท หรือถูกจำคุกตั้งแต่1 ถึง 6 เดือน หรือทั้งจำทั้งปรับ
      - 3.13 อัตราธรรมเนียมค่าปรับ
        
        ในกรณีขอต่อใบอนุญาตล่าช้าอาจถูกปรับ 20 เปอร์เซ็นต์
      - 3.12 ใบอนุญาต
        
        เพื่อขออนุญาตก่อนประกอบกิจการตามที่กฎหมายกำหนดซึ่งมีอายุ 1 ปี
      - 3.5 เหตุรำคาญ
        
        เหตุอันก่อให้เกิดความเดือดร้อนแก่ผู้อาศัยในบริเวณใกล้เคียงหรือผู้ที่ต้อง ประสบกับเหตุนั้น เช่น การกระทำใด ๆ อันเป็นเหตุที่ทำให้เกิดกลิ่นแสง
        รังสีความร้อน สิ่งมีพิษ ความสั่นสะเทือน ฝุ่นละออง เขา เถ้า หรือกรณีอื่นใด
        จนเป็นเหตุให้เสื่อมหรืออาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพ ซึ่งเจ้าพนักงานท้องถิ่น มีอำนาจออกคำสั่งเพื่อระงับ กำจัดและควบคุมเหตุรำคาญได้
      - 3.8 ตลาด
        
        ร้านขายอาหาร และสถานที่สะสมอาหาร ต้องได้รับใบอนุญาตหรือแจ้งต่อเจ้าพนักงานท้องถิ่นก่อน
      - 3.4 สุขลักษณะของอาคาร
        
        เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นมีอำนาจสั่งให้แก้ไขอาคารที่มีสภาพชำรุดทรุดโทรมหรือมีสภาพรกรุงรังไม่ถูกสุขลักษณะ หรือมีคนอยู่มากเกินไปจนอาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพ
      - 3.2 คณะกรรมการสาธารณสุข
        
        ให้ตั้งคณะกรรมการสาธารณสุข โดยมีปลัดกระทรวง สาธารณสุขเป็นประธานกรรมการและกรรมการอีก 17 คน ประกอบด้วยอธิบดีกรมอนามัยและการมอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องรวมทั้งผู้ทรงคุณวุฒิจากภาคเอกชนเพื่อให้มีหน้าที่เสนอคำแนะนำต่อรัฐมนตรี
      - 3.6 การควบคุมการเลี้ยงหรือปล่อยสัตว์
        
        ราชการท้องถิ่นอาจกำหนดให้เป็นเขตห้ามเลี้ยงหรือปล่อยสัตว์ เพื่อป้องกันอันตรายจากเชื้อโรคที่ติดสัตว์
      - 3.1 บททั่วไป
        
        ให้รัฐมนตรีกระทรวงสาธารณสุขมีอำนาจจากการออกกฎกระทรวงกำหนด หลักเกณฑ์มาตรฐานสภาวะความเป็นอยู่ที่เหมาะสมกับการดำรงชีพของประชาชนและมีวิธีดำเนินการ เพื่อตรวจสอบควบคุมและแก้ไข
      - 3.11 หนังสือรับรองการแจ้ง
        
        เพื่อให้เจ้าพนักงานท้องถิ่นทราบต้องแสดงหนังสือไว้ในที่เปิดเผย
      - 3.10 อำนาจของเจ้าพนักงานท้องถิ่นและเจ้าพนักงานสาธารณสุข
        
        ให้สามารถเข้าตรวจสอบ ยึดหรืออายัดสิ่งของที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพอนามัย ออกคำสั่งให้แก้ไขปรับปรุง หรือหยุดการดำเนินการได้
      - 3.9 การจําหน่ายสินค้าในที่หรือทางสาธารณะ
        
        ต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานท้องถิ่น และปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ต่าง ๆ
      - 3.7 กิจการที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพ
        
        รัฐมนตรีสาธารณสุขมีอำนาจกำหนดให้กิจการใดเป็นกิจการที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพจะต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานท้องถิ่นก่อนดำเนินการในลักษณะที่เป็นการค้า
      - 3.3 กำจัดสิ่งปฏิกูลและขยะมูลฝอย
        
        ให้เป็นอำนาจหน้าที่ของราชการส่วนท้องถิ่นนั้น ในการ ออกข้อกำหนดของท้องถิ่น เพื่อการเก็บขนและกำจัดสิ่งปฏิกูลหรือมูลฝอย
- - - - ประเภทของโรงงาน ได้แบ่งประเภทของโรงงานออกเป็น 3 ประเภท ได้แก่
        
        โรงงานประเภทที่ 3 ได้แก่ โรงงานประเภท ชนิด และขนาดที่การตั้งโรงงาน จะต้องได้รับใบ อนุญาตก่อน จึงจะดำเนินการได้ (ใบอนุญาตมีอายุ 5 ปี) ส่วนใหญ่ได้แก่โรงงานขนาดใหญ่ที่มีเครื่องจักร เกิน 50 แรงม้า หรือคนงานเกิน 50 คน หรือโรงงานที่ก่อให้เกิดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม
        
        โรงงานประเภทที่ 1 ได้แก่ โรงงานประเภท ชนิด และขนาดที่สามารถประกอบกิจการโรงงาน ได้ทันที ตามความประสงค์ของผู้ประกอบกิจการโรงงาน ส่วนใหญ่ได้แก่โรงงานขนาดเล็กใช้เครื่องจักร ไม่เกิน 20 แรงม้า หรือคนงานไม่เกิน 20 คน
        
        โรงงานประเภทที่ 2 ได้แก่ โรงงานประเภท ชนิด และขนาดที่เมื่อจะประกอบกิจการโรงงาน ต้องแจ้งให้ผู้อนุญาต (กรมโรงงานอุตสาหกรรม) ทราบก่อน ส่วนใหญ่ได้แก่โรงงานขนาดกลางมีเครื่องจักร ไม่เกิน 50 แรงม้า หรือคนงานไม่เกิน 50 คน
      - กำหนดมาตรฐาน และวิธีการควบคุมการปล่อยของเสียมลพิษ หรือสิ่งใด ๆ ที่มีผลกระทบ ต่อสิ่งแวดล้อม ซึ่งเกิดขึ้นจากการประกอบกิจการจากโรงงาน การจัดเอกสารประจำโรงงาน และข้อมูล ที่ต้องแจ้งโดยให้กำหนดไว้ในกฎกระทรวงด้วย
      - การขยายโรงงาน ห้ามมิให้ผู้ได้รับใบอนุญาตประกอบกิจการโรงงาน โรงงานประเภทที่ 3) ขยายโรงงานเว้นแต่ได้รับอนุญาตจากผู้อนุญาต การขยายโรงงาน ได้แก่ การเพิ่มเครื่องจักรตั้งแต่ร้อยละ 50 ขึ้นไป หรือ 5 แรงม้าขึ้นไป ในกรณีเดิมมีกำลังรวมเกินกว่า 100 แรงม้า และการเพิ่มหรือแก้ไข ส่วนใดส่วนหนึ่งของอาคารทำให้ฐานรากเดิมรับน้ำหนักเพิ่มขึ้นตั้งแต่ 500 ขึ้นไป
      - ประกาศให้ท้องที่ใดเป็นเขตประกอบการอุตสาหกรรมหรือจัดตั้งนิคมอุตสาหกรรมการ กำหนดเขตประกอบอุตสาหกรรม โดยรัฐมนตรีกระทรวงอุตสาหกรรมมีอำนาจขึ้นและสามารถกำหนด ให้บริเวณโดยรอบเขตนั้นภายในระยะที่กำหนด เป็นเขตห้ามประกอบกิจการโรงงานโดยเด็ดขาดหรือจะ อนุญาตให้ประกอบกิจการได้โดยเฉพาะโรงงานบางประเภทชนิด หรือขนาดใดก็ได้
    - - กำหนดให้เจ้าพนักงานเจ้าหน้าที่มีหน้าที่เข้าไปตรวจสอบสภาพภายในโรงงาน เก็บตัวอย่าง ยึดหรืออายัดผลิตภัณฑ์ และเอกสารที่เกี่ยวข้อง ในกรณีที่มีเหตุสงสัยว่าอาจเกิดอันตรายแก่บุคคลหรือ ทรัพย์สินรวมทั้งจับกุมเพื่อส่งพนักงานสอบสวนทางกฎหมายเจ้าพนักงานสามารถสั่งปรับปรุง ปิดโรงงาน หรือเข้าไปดำเนินการแก้ไข โดยผู้ประกอบกิจการต้องเป็นผู้เสียค่าใช้จ่ายในการเข้าไปจัดการนั้น รวมทั้ง ค่าปรับร้อยละ 30 ต่อปี
    - - ผู้ฝ่าฝืนอาจถูกปรับตั้งแต่ 5,000 ถึง 200,000 บาท หรือจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 2 ปี หรือ ทั้งจำทั้งปรับโทษหนักที่สุด ได้แก่ เมื่อผู้ประกอบกิจการโรงงานฝ่าฝืนคำสั่งให้หยุดประกอบกิจการโรงงาน ซึ่งต้องระวางโทษจําคุกไม่เกิน 2 ปี หรือปรับไม่เกิน 200,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ และให้ปรับอีกวันละ 5,000 บาท จนกว่าจะหยุดประกอบกิจการ หากสถาปนิกหรือวิศวกรยังฝ่าฝืนทำงานในโรงงานที่มีค่าสั่ง ปิดแล้วก็จะต้องระวางโทษเช่นเดียวกับผู้ประกอบกิจการ
        
        นอกจากนี้ยังมีกฎกระทรวงอุตสาหกรรมที่ออกตามความในพระราชบัญญัติโรงงาน พ ศ 2535 อีกหลายฉบับที่สำคัญ คือ
        
        ฉบับที่ 1 ซึ่งกำหนดว่าโรงงานชนิดใดเป็นโรงงานประเภท 1 2 หรือ 3 ซึ่งกล่าวถึงโรงงาน 104 ชนิด
        
        ฉบับที่ 3 กำหนดประเภทของโรงงานที่ต้องทำรายงานต่อทางการตามที่กำหนด ได้แก่โรงงานที่ใช้หม้อต้มน้ำ โรงงานที่มีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมอย่างรุนแรง
        
        ฉบับที่ 2 กำหนดที่ตั้งและลักษณะโรงงาน ทำเลที่ตั้งห่างจากที่สาธารณะ เช่น ห้ามตั้ง โรงงานทุกประเภทในบริเวณบ้านจัดสรรเพื่อการพักอาศัย อาคารชุดพักอาศัยและบ้านแถวเพื่อการอาศัย เป็นต้น