Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

กรณีศึกษา - Coggle Diagram

- - - - sputum afb 3+, sputum C/S (20/12/64) : Acinetobacter baumannii ,KP(ESCR) ,sputum C/S (26/12/64) : Mix oral flora, ,CD4 ล่าสุด 195 calls ,มีเสมหะจำนวนมากในปากและคอ เสมหะเหนียว มีสีขาวขุ่น มีอาการหายใจหอบเหนื่อย
    - - โรคติดเชื้อทางเดินหายใจส่วนล่าง ซึ่งอาจเกิดได้จากเชื้อแบคที่เรีย เชื้อไวรัสและเชื้อรา สาเหตุของโรคจะมีความแตกต่างกันในแต่ละกลุ่มอายุและสภาพแวดล้อม โดยร่างกายจะได้รับเชื้อผ่านทางระบบทางเดินหายใจ ในผู้สูงอายุที่มีภูมิด้านทานต่ำมี โอกาสเสี่ยงที่จะเกิดโรคแทรกซ้อนจากปอดอักเสบสูงมาก เช่น การติดเชื้อในกระแสเลือด หรือระบบทางเดินหายใจล้มเหลว เป็นต้น
    - - ไม่มีการติดเชื้อในระบบทางเดินหายใจ
    - - 1.ประเมินอาการและอาการแสดงของผู้ป่วย มีไข้
        
        2.ประเมินสัญญาณชีพทุกๆ 2 ชม.
        
        3.ให้การพยาบาลโดยยึดหลัก universal precaution technique และ aseptic technique โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการดูดเสมหะ
        
        ล้างมือก่อนและหลังดูแลผู้ป่วย
        
        ดูแลทำความสะอาดช่องปาก
        
        ทำกายภาพบำบัดทรวงอกเพื่อลดการคั่งของเสมหะในทางเดินหายใจ
        
        แยกผู้ป่วยเพื่อป้องกันการแพร่เชื้อและการติดเชื้อในโรงพยาบาล
        
        8.ตรวจวัดสัญญาณชีพ โดยเฉพาะอุณหภูมิร่างกาย ทุก 4 ชั่วโมง ผู้ป่วยมีไข้ อุณหภูมิร่างกายมากกว่า 38.1 องศาเซลเซียส เช็ดตัวลดไข้ เพื่อช่วยให้ความร้อนออกจากร่างกาย และกระตุ้นให้ดื่มน้ำบ่อยๆเพื่อช่วยพาความร้อนออกจากร่างกาย
        
        สังเกตลักษณะ สี กลิ่นของเสมหะ ส่งตรวจ sputum gram stain, AFB, C/S พร้อมทั้งติดตามผลการาตรวจ
        
        10.ดูแลรักษาความสะอาดของร่างกายและสิ่งแวดล้อมรอบๆ ตัวผู้ป่วย เพื่อป้องกันการติดเชื้อระบบทางเดินหายใจซ้ำ
        
        ดูแลให้ได้รับยาปฏิชีวนะตามแผนการรักษา
    - - 2.หายใจปกติ ไม่มีอาการเหนื่อยหอบ
        
        ฟังเสียงหายใจไม่พบเสียงผิดปกติ
        
        1.ไม่มีไข้ (อุณหภูมิร่างกาย = 36.5-37.5 องศาเซลเซียส)
  - - - มีเสมหะจำนวนมากในปากและคอ เสมหะเหนียว มีสีขาวขุ่น มีปัญหาปอดอักเสบติดเชื้อที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล (Hospital Acquired Pneumonia:HAP)
    - - ภาวะที่เนื้อเยื่อในร่างกายขาดออกซิเจน ซึ่งเป็นผลมาจากการที่ร่างกายมีปริมาณออกซิเจนในเลือดต่ำกว่าปกติ (hypoxemia) จึงทำให้เลือดไม่สามารถนำออกซิเจนไปเลี้ยงเนื้อเยื่อในส่วนต่าง ๆ ของร่างกายได้นั่นเอง จนทำให้การทำงานของร่างกายและสมองบกพร่อง จึงแสดงลักษณะผิดปกติออกมาให้เห็นทางภายนอก เช่น ผิวหนังเขียวซีด เหงื่อออกมาก หายใจผิดปกติ
    - - ไม่เกิดภาวะพร่องออกซิเจน ได้รับออกซิเจนอย่างเพียงพอ
    - - 2.เปอร์เซ็นต์ออกซิเจนในกระแสเลือด (O2 sat)> 95%
        
        ไม่มีอาการของภาวะพร่องออกซิเจนเช่น หายใจหอบเหนื่อย ปลายมือปลายเท้าเขียว
    - - 1.ประเมินอาการและอาการแสดงของผู้ป่วย เช่น หายใจหอบเหนื่อย อ่อนเพลีย
        
        2.ประเมินและบันทึกสัญญาณชีพ vital sign วัคระดับ O2 saturation ทุก 4 ชั่วโมง เพื่อประเมินระดับความรู้สึกตัวและติดตามภาวะพร่องออกซิเจนของผู้ป่วย
        
        จัดท่านอนศีรษะสูงเพื่อให้กระบังคมเคลื่อนต่ำลง ปอดขยายตัวได้เต็มที่เพิ่มพื้นที่ในการ
        
        แลกเปลี่ยนก๊าซดูแลให้ผู้ป่วยพักผ่อนบนเตียงเพื่อช่วยลดการใช้ออกซิเจนในการทำกิจกรรม ช่วยลดอาการ
        
        เหนื่อยอ่อนเพลีย
        
        สอนการไออย่างมีประสิทธิภาพลดการคั่งค้างของเสมหะที่ปอดทำให้ปอดขยายตัวเพิ่มขึ้น
        
        สอนสาธิตให้หายใจเข้าออกลึกๆ ช้า ๆ และปฏิบัติทุก 1-2 ชั่วโมง ส่งเสริมให้ถุงลมปอดขยายตัวได้เต็มที่ แลกเปลี่ยนก๊าซได้ดีขึ้น
  - - - มีอาการหอบเหนื่อยเวลาทำกิจกรรม มีอาการหายใจลำบากขณะทำกิจกรรม มีอาการเหนื่อยง่ายในขณะเคลื่อนไหวและทำกิจกรรมต่างๆได้ลดลง เป็นโรคเกี่ยวกับปอด
    - - ภาวะพร่องออกซิเจนซึ่งร่างกายได้รับออกซิเจนน้อย (Hypoxic/Hypoxia) เป็นภาวะพร่องออกซิเจนที่พบได้บ่อยที่สุดเกิดขึ้นเนื่องจาก
        1.1 ความกดดันของออกซิเจนในถุงลมปอดลดลง มักเกิดขึ้นจากการขึ้นไปอยู่ในที่สูง ซึ่งความกดบรรยากาศลดลง ทำให้ความกดดันย่อยของออกซิเจนลดลงด้วย จึงอาจเรียกภาวะพร่องออกซิเจนแบบนี้ว่า ภาวะพร่องออกซิเจนจากระยะสูง (Alitude Hypoxia) นอกจากนี้แล้วอาจเกิดจากการกลั้นหายใจ โรคหอบหืด อากาศที่หายใจมีก๊าซอื่นปะปน เป็นต้น
        1.2 พื้นที่ซึ่งใช้ในการแลกเปลี่ยนก๊าซระหว่างปอดกับกระแสโลหิตลดลง เช่น ปอดบวม ปอดแฟบ มีลมในช่องปอด จมน้ำ เป็นต้น
        1.3 ออกซิเจนไม่สามารถซึมผ่านจากถุงลมปอดไปสู่กระแสโลหิตได้สะควก เช่น ปอดบวม จมน้ำ โรคเยื่อไฮยาลีน เป็นต้น
    - - ผู้ป่วยสามารถปฏิบัติกิจกรรมได้ไม่มีอาการหอบเหนื่อยและอ่อนเพลีย
    - - ผู้ป่วยมีส่วนร่วมและเต็มใจในการทำกิจกรรม
        
        ผู้ป่วยไม่มีอาการหอบเหนื่อย ไม่อ่อนเพลีย ไม่มีกล้ามเนื้ออ่อนแรงมากขึ้น
        
        ผู้ป่วยสามารถดูแลตนเองเกี่ยวกับการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันได้
    - - ประเมินความสามารถในการดูแลตนเองของผู้ป่วยและการทำกิจวัตรประจำวันในแต่ละวันพร้อมทั้งบันทึกอาการอ่อนเพลีย
        
        แนะนำให้ผู้ป่วยมีส่วนร่วมในการดูแลดนเอง มีส่วนร่วมในการทำกิจกรรมเท่าที่สามารถทำได้เพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง พร้อมทั้งให้ญาติหรือผู้ดูแลเข้ามามีส่วนร่วมในการดูแลผู้ป่วยในส่วนที่ผู้ป่วยกระทำไม่ได้ ในกรมีที่ผู้ป่วยมีแรงให้ออกกำลังกายใดยการฝึกออกกำลังกายขึ้นฐานเพื่อเพิ่มการทรงตัว เช่น การเดินต่อเท้า ปั่นจักรยาน ว่ายน้ำ เพื่อเป็นการใช้กล้ามเนื้อมัดใหญ่ และกระตุ้นการเผาผลาญพลังงานในร่างกายทำให้หัวใจสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงส่วนต่างๆ ได้ดี หรือการเดินต่อเนื่อง 10 นาทีหากเหนื่อยให้พัก และให้เดินต่อจนครบ 30 นาที สิ่งที่สำคัญระหว่างออกกำลังกาย ควรหายใจเป็นปกติห้ามกลั้นหายใจเพราะจะทำให้หัวใจทำงานหนักขึ้น
        
        อธิบายให้ผู้ป่ายและญาติเข้าใจถึงการเกิดของโรค สาเหตุ และ ปัจจัยที่เกี่ยวข้องที่ทำให้อาการของผู้ป่ายดีขึ้นหรือแย่ลง เพื่อให้การรักษาเป็น ไปในแนวทางเดียวกัน
        
        กระตุ้นให้ผู้ป่ายช่วยเหลือกิจกรรมคนเองให้ได้มากที่สุด เช่น การลุกนั่ง พลิกคะแคงด้วยรับประทานอาหาร อาบน้ำ เป็นต้น เท่าที่ผู้ป่วยสามารถทำได้ พร้อมทั้งให้กำลังใจ
        
        จัดสิ่งแวดล้อมให้เหมาะสม ปลอดภัยในการทำกิจกรรมต่าง ๆ ไม่มีสิ่งกีดขวางทางเดินและ จัดให้มีแสงสว่างเพียงพอ หรือจัดหาแว่นสายตาที่เหมาะสม
        
        ประเมินสัญญาณชีพหลังจากทำกิจกรรม เช่น ชีพจรเค้นเร็ว หายใจเหนื่อยหอบ สับสน หรืออ่อนเพลียมากขึ้น หากมีให้หยุดทำกิจกรรมก่อน แล้วหากอาการทุเลาลงหรือดีขึ้นค่อยเริ่มทำกิจกรรม นั้นๆใหม่
- - - - เมื่อเชื้อโรคเข้าสู่ปอดจะแบ่งตัวอย่างรวดเร็วร่างกายจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง มีเลือดมาคั่งในบริเวณที่มีการอักเสบ หลอดเลือดขยายตัวมีเม็ดเลือดแดงไฟบริน และเม็ดเลือดขาวชนิดนิวโตรฟิลออกมากินแบคทีเรีย ระยะนี้กินเวลา 24-46 ชั่วโมงหลังจากเชื้อเข้าสู่ปอด
    - - ระยะแรกจะพบว่ามีเม็ดเลือดแดงและไฟบรินอยู่ในถุงลมเป็นส่วนใหญ่ หลอดเลือดฝอยท่อผนังถุงลมปอดขยายตัวมากขึ้นทำให้เนื้อปอดเป็นสีแดงจัดคล้ายตับสด (red hepatization) ในเวลาต่อมาจะมีจำนวนเม็ดเลือดขาวเข้ามาแทนที่เม็ดเลือดแดงในถุงลมมากขึ้น เพื่อกินเชื้อโรคระยะนี้ถ้าตัดเนื้อปอดมาดูจะเป็นสีเทาปนดำ (grey hepatization ) เนื่องจากมีหนอง (exudate) ไฟบรินและเม็ดเลือดขาว หลอดเลือดฝอยที่ผนังถุงลมปอดก็จะหดตัวเล็กลง ระยะนี้กินเวลา 3-5 วัน
    - - เมื่อร่างกายสามารถต้านทานโรคไว้ได้เม็ดเลือดขาวสามารถทำลายแบคทีเรียที่อยู่ในถุงลมปอดได้หมด จะมีเอนไซม์ออกมาละลายไฟบรินเม็ดเลือดขาวและหนองจะถูกขับออกมาเป็นเสมหะ เนื้อปอดมักกลับคืนสู่สภาพปกติได้ การอักเสบที่เยื่อหุ้มปอดจะหายไปหรือมีพังพืดขึ้นแทน ระยะฟื้นตัวในเด็กและคนหนุ่มสาวเร็วมาก แต่ในคนสูงอายุจะช้าระยะฟื้นตัวในเด็กประมาณ 5 วัน ผู้ใหญ่ 2 สัปดาห์ แต่ไม่ควรเกิน 6 สัปดาห์ ถ้าเกิน 6 สัปดาห์ต้องนึกถึงการมีโรคอื่นเป็นพื้นฐานอยู่เดิม เช่น มะเร็งปอดหรือหลอดลม เป็นต้น