Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

🌟การเเสดงพื้นบ้านอาเซียน🌟 img…

- - - - :red_flag:๑. การแสดงหุ่นเกิดจากจินตนาการของประติมากรในสมัยโบราณศิลปะประติมากรรมยังนิยม สร้างเป็นรูปเหมือนแบบ เช่น รูปปั้น คน สัตว์ และสิ่งของรูปเหล่านี้ในข้ันแรกเป็นรูปนิ่งเคลื่อนไหวไม่ได้ ประติมากรอาจมีจินตนาการไปไกลว่า เมื่อปั้นเป็นรูปเหมือนแล้วก็ควรให้เคลื่อนไหวเหมือนคนจริงด้วย ด้วยเหตุนี้จึงคิดประดิษฐ์กลไกในตัวหุ่นให้เคลื่อนไหวตามต้องการ ความคิดและการสร้างหุ่นให้ เคลื่อนไหวของประติมากร
      - :red_flag:๒. การแสดงห่นุ เป็นพัฒนาการของการแสดงคนจริง การมหรสพที่ใช้คนจริงๆน้ันเป็นมหรสพที่ เก่าแก่อาจจะเป็นที่ซ้ําซากจําเจแก่คนดู อาจจะมีคณะมหรสพใช้คนจริงแสดงหลายคณะจนเกิดการ แข่งขัน และเพื่อประหยัดและได้ผลประโยชน์สูง
    - - :red_flag:ลักษณะหุ่นจีน
        หุ่นจีนมีรูปร่างลักษณะใหญ่เท่ากับตัวคน ส่วนประกอบของหุ่นจีนก็มีส่วนศีรษะและมือท้ัง ๒ ข้าง ส่วนลําตัวใช้กระบอกไม้ไผ่ท้ังปล้องสวมต้ังแต่คอลงมา ส่วนศีรษะและลําตัวถอดออกจากกันได้ การสร้างศีรษะหุ่นจีนน้ันจะต้องหาไม้เน้ือดีไม่มีตาไม้เพราะจะทําให้ยากแก่การแกะสลัก และไม้น้ัน จะต้องเป็นไม้เนื้ออ่อน เมื่อหาไม้มาได้แล้วจะต้องขัดเกลาเสียก่อนจนกว่าช่างแกะสลักจะพอใจ เมื่อช่าง พอใจแล้วก็จะนํามาสลักให้เป็นรูปศีรษะ รูปหน้าตา และลําคอ ส่วนลําคอนี้ช่างจะต้องทําให้ลําคอยาว เพื่อจะสอดลงไปกับแก่นลําตัวของหุ่นได้ เมื่อได้รูปศีรษะเรียบร้อยแล้วข้ันต่อไปจึงหาด้ายรัดให้เกลี้ยง เกลา
    - - :red_flag:๑. การแสดงหุ่นด้วยสายโยงใยบังคับจากเบื้องบน
        :red_flag:๒.การแสดงหุ่นด้วยมือ
    - - http://culture.mcru.ac.th/8-th/85-th/5.pdf
        สืบค้นเมื่อวันที่ 26 พฤษจิกายน พ.ศ.2564
- - - - :red_flag:ภารตนาฏยัม เป็นนาฏศิลป์ที่เก่าแก่ที่สุดในอินเดีย มีส่วนสำคัญในพิธีของศาสนาฮินดูสมัยโบราณ สตรีฮินดูจะถวายตัวรับใช้ศาสนาเป็น “เทวทาสี” ร่ายรำขับร้อง บูชาเทพในเทวาลัย ซึ่งจะเริ่มฝึกตั้งแต่อายุ 5 ขวบ ศึกษาพระเวท วรรณกรรม ดนตรี การขับร้องของเทวทาสีเปรียบประดุจนางอัปสรที่ทำหน้าที่ร่ายรำบนสวรรค์
    - - :red_flag:ดนตรี ที่ใช้ประกอบการแสดง ในวงดนตรีจะมีผู้ขับร้อง 2 คน คนหนึ่งจะตีฉิ่ง คอยให้จังหวะแก่ผู้เต้น อีกคนจะเป็นผู้ขับร้องและตีกลองเป็นหัวใจสำคัญของการแสดงภารตะนาฏยัม ส่วนเครื่องดีด และเครื่องเป่า เป็นเพียงส่วนประกอบให้เกิดความไพเราะเท่านั้น
    - - https://www.gotoknow.org/posts/408293
        สืบค้นเมื่อวันที่ 26 พฤษจิกายน พ.ศ.2564
    - - :red_flag:ผู้แสดงต้องได้รับการฝึกฝนอย่างมีแบบแผน ด้วยระยะเวลายาวนานจนมีฝีมือยอดเยี่ยม สามารถเครื่องไหวร่างกายได้สอดคล้องกับจังหวะดนตรี เนื้อหาสาระของการแสดง สะท้อนสัจธรรมที่ปลูกฝังยึดมั่นในคำสอนของศาสนา แสดงได้ทุกสถานที่ ไม่เน้นเวที ฉาก เพราะความโดดเด่นที่เป็นเอกลักษณ์ของภารตะนาฏยัม คือลีลาการเต้น และการ่ายรำ
- - - - :red_flag:นาฏศิลป์ของเกาหลี การแสดงระบำชังกูเป็นการแสดงที่ถูกรื้อฟื้นขึนมาใหม่ ซึ่งก่อนหน้านี้มันได้ถูกกวาดล้างไปพร้อม ๆกับวัฒนธรรมของเกาหลีในยุคสมัยที่ถูกญี่ปุ่นยึดครอง การแสดงชุดนี้จะใช้นักแสดงผู้หญิงเท่านั้น จะใช้คนเดียวหรือเป็นกลุ่มก็ได้
    - - 🚩ใช้กลองจังโกประกอบการเเสดง จังโกเป็นกลองพื้นบ้านรูปนาฬิกาทราย ที่นิยมใช้กันในดนตรีและนาฏศิลป์เกาหลี ไม่ว่าจะเป็นในดนตรีราชสำนัก ดนตรีชาวบ้าน ดนตรีชาวนา
    - - :red_flag:ชังกูชุม” ถือว่าเป็นการร่ายรำที่ไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่องซับซ้อนอะไรมาก มีเพียงแค่ชุดฮันบก กลองจังโก และสายคาดกลองก็รำได้แล้ว ด้วยความง่ายในการเตรียมตัวนี้เอง ทำให้ชาวเกาหลีนิยมแสดง “ชังกูชุม” ในงานเทศกาลหรืองานฉลอง
    - - https://th49.ilovetranslation.com/yYGCXeH5E4hOKr321e1o5W==d/ :
        สืบค้นเมื่อวันที่ 26 พฤษจิกายน พ.ศ.2564
- - - - :red_flag: ต้นกำเนิดของละครโนมาจากละคร "Sarugaku”ที่มาจากประเทศจีน ซึ่งตรงกับสมัยนารา หรือราวปีค.ศ. 700โดยละคร Sarugaku ที่มีการเลียนแบบท่าทางพร้อมกับการแสดง และการแสดงบทเพลงที่ฟังดูเป็นตลกขบขันนั้น ได้รับความนิยมในฐานะการแสดงมหรสพที่จัดขึ้นตามวัดและศาลเจ้า และแพร่หลายไปยังหมู่คนทั่วไปในเวลาต่อมา ในปัจจุบัน ละครโนสามารถรับชมได้ในหลายพื้นที่ในญี่ปุ่นในฐานะการแสดงพื้นบ้านและพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ และยังเป็นที่ยอมรับในต่างประเทศเป็นอย่างมาก
    - - :red_flag: นักแสดงหลักของละครโนจะเรียกว่า "Shi-te" โดยไม่ใช่เพียงแค่มนุษย์เท่านั้น แต่ยังมีบทครอบคลุมหลากหลายบทบาท ไม่ว่าจะเป็นเทพเจ้า นักรบ วิญญาณ วิญญาณหญิงสาว ปีศาจสาว เท็นงู (วิญญาณบนภูเขา มีจมูกยาวและผิวสีแดง) หรือเทพเจ้ามังกร และผู้ที่แสดงร่วมกับ Shi-te จะเรียกว่า "Waki" มีบทบาทสำคัญที่ขาดไม่ได้เลยในแทบทุกบทแสดง
    - - :red_flag: การแสดงของนักดนตรีที่เล่นเพลงให้เข้ากับแต่ละฉาก เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับเวทีละครโน เครื่องดนตรีที่ใช้ล้วนเป็นองค์ประกอบสำคัญของละครโน โดยเครื่องดนตรีที่ใช้นั้นมีขลุ่ย (ที่เวลาเป่าจะขนานกับพื้น) เรียกว่า "Noukan” กลองเล็กที่สะพายไหล่ กลองใหญ่ที่คาดไว้ที่เอว กลองใหญ่ที่ใช้ไม้ตีใหญ่
        โดยนักดนตรีจะออกเสียง เสียงยะ (Ya-goe) และเสียงฮะ (Ha-goe) เพื่อเพิ่มความสนุกสนานครื้นเครง