Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
การแสดงพื้นเมือง 4 ภาค, อ้างอิง
http://www.silpathai.com/nat/s1.html
…
การแสดงพื้นเมือง 4 ภาค
-
-
-
ภาคอีสาน🎋
🌼การแสดงพื้นเมืองภาคอีสาน แบ่งได้เป็น 2 กลุ่มวัฒนธรรมใหญ่ ๆ คือกลุ่มอีสานเหนือ ได้รับอิทธิพลจากศิลปะของลาว ซึ่งมักเรียกการละเล่นว่า “เซิ้ง ฟ้อน และหมอลำ” เช่น เซิ้งกระติบข้าว เซิ้งโปงลาง ฟ้อนภูไท ฯลฯ ใช้เครื่องดนตรีพื้นบ้านประกอบด้วย แคน พิณ ซอ กลองยาวอีสาน โปงลาง โหวด ฉิ่ง ฉาบ ฆ้อง และ กรับ การแต่งกายประกอบการแสดงแต่งแบบวัฒนธรรมของพื้นบ้านอีสาน มีลักษณะลีลาท่ารำและท่วงทำนองดนตรีในการแสดงค่อนข้างกระชับ กระฉับกระเฉง รวดเร็ว และสนุกสนาน
เซิ้งกระติบข้าว 🍚
ฟ้อนภูไทฟ้อนภูไท🖐🏻
เซิ้งโปงลาง🪁
🌸กลุ่มอีสานใต้ ได้รับอิทธิพลจากศิลปะของเขมร มีการละเล่นที่เรียกว่า “เรือม หรือ เร็อม” เช่น เรือมลูดอันเร (รำกระทบสาก) รำกระโน็บติงต็อง (ระบำตั๊กแตนตำข้าว) รำอาไย (ลำตัด) วงดนตรีที่ใช้บรรเลงคือวงมโหรีอีสานใต้ มีเครื่องดนตรี เช่น ซอด้วง ซอตรัวเอก กลองกันตรึม พิณ ระนาดเอกไม้ ปี่สไล กลองรำมะนา และเครื่องประกอบจังหวะ การแต่งกายประกอบการแสดงแต่งแบบวัฒนธรรมของพื้นบ้านอีสาน มีลักษณะลีลาท่ารำและท่วงทำนองดนตรีในการแสดงค่อนข้างกระชับ กระฉับกระเฉง รวดเร็ว และสนุกสนาน
เรือมลูดอันเร🎎
รำกระโน็บติงต็อง🌿
รำอาไย❓
ครูเปลื้อง ฉายรัศมี
เกิดเมื่อวันที่ 25 ต.ค. 2475 เป็นบุตรของ นายคง และนางนาง ฉายรัศมี ที่บ้านเลขที่ 7 บ้านตา ต.ม่วงมา อ.เมืองกาฬสินธุ์ จ.กาฬสินธุ์ จบชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 จากโรงเรียนบ้านนา ชีวิตครอบครัวสมรสกับ นางยุพิน ฉายรัศมี และช่วยกันทำมาหากิน มีบุตรชาย 2 คนและหญิง 1 คน เป็นศิลปินแห่งชาติปี พ.ศ. 2529 สาขาศิลปะการแสดง
(ดนตรีอีสานพื้นบ้าน-โปงลาง) นักดนตรีพื้นบ้านอีสานที่มีความสามารถพิเศษสามารถเล่นและถ่ายทอดการเล่น ดนตรีพื้นบ้านอีสานได้เกือบทุกชนิด ทั้ง พิณ แคน ซอ โปงลางและอื่นๆ โดยเฉพาะ “โปงลาง” และที่สำคัญที่สุดคือ
เป็นผู้ศึกษา ค้นคว้า ปรับปรุงและพัฒนาโปงลางมาตลอดระยะเวลา 40 ปี จนทำให้ “เกราะลอ” ซึ่งเป็นเพียงสิ่งที่ใช้ตีไล่นก กา ตามไร่ ตามนา พัฒนามาเป็น “โปงลาง“ ที่มีสภาพเป็นเครื่องดนตรีที่มีเสียงไพเราะ กังวาน ให้ความรู้สึกของความเป็นพื้นบ้านอีสานอย่างแท้จริงเป็นที่นิยมกันแพร่หลายและยอมรับกันว่า “โปงลาง”
เป็นเครื่องดนตรีเอกลักษณ์ของภาคอีสานเคียงคู่กับ “แคน“ ซึ่งมีอยู่ก่อนแล้ว
-
-
สมาชิกในกลุ่ม4/9
นางสาวจันทร์เจ้า เทพจิตต์ เลขที่20
นางสาวร่มพิชชา ปลอดทอง เลขที่ 22
นางสาวคีรยา สว่างรัตน์ เลขที่ 33
นางสาวลัลนา อุทัยเกษม เลขที่ 34
นางสาววริสา ศรีพิเชียร เลขที่ 35
-
การแสดงพื้นบ้าน - อาไย - ความเป็นมาของประเพณีการเล่นอาไยถ การเล่นอาไย เป็นการละเล่นพื้นบ้านของหมู่บ้าน ตามูล ชาวบ้านแห่งนี้ใช้ภาษาเขมรเป็นภาษาพูด ฉะนั้นการเล่นอาไยจึงมีสำเนียงเนื้อร้องเป็นภาษาเขมร การเล่นอาไยนี้มี มานานหลายปีแล้ว ซึ่งได้รับการเผยแพร่มาจากเขมรโดยทิดฮัมกับทิดบุน ได้ศึกษาร่ำเรียนวิชาการละเล่นและได้นำมาเผย แพร่ต่อ ๆ กันมาถึงทุกวันนี้ จนกลายมาเป็นการละเล่นพื้นบ้านของ ชาวตามูลล่าง หมู่ที่ ๓ ตำบลทรายขาว อำเภอสอยดาว จังหวัดจันทบุรี ก่อนจะมีการเล่นอาไย จะต้องมีการทำพิธีไหว้ครูซึ่งมีการจัดตั้งพิธี ประกอบไปด้วยบายศรี หัวหมู เหล้า ดอกไม้ ธูป เทียน เมื่อทำพิธีไหว้ครูเสร็จจะมีการเล่นละครคล้ายละครนอกของ ไทยเรื่องที่เล่นก็คล้ายคลึงกัน
-