Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

บทที่ 7 การจัดการหน่วยความจำ - Coggle Diagram

- - - - เป็นหน่วยความจำความเร็วสูงใช้สำหรับเก็บคำสั่งและข้อมูลระหว่างการทำงาน โดยเป็นหน่วยความจำที่ซีพียูสามารถเข้าถึงได้โดยตรงและรวดเร็ว
    - - เป็นหน่วยความจำที่มีความเร็วน้อยกว่าหน่วยความจำสองประเภทแรก ใช้สำหรับเก็บข้อมูลที่มีขนาดใหญ่ และเป็นข้อมูลที่ยังไม่ต้องการนำมาประมวลผล
    - - ประกอบด้วยรีจีสเตอร์ความเร็วสูง โดยหน่วยความจำส่วนนี้ถูกใช้สำหรับเก็บคำสั่ง และข้อมูลที่ต้องการทำงานด้วยความเร็วสูง และเป็นหน่วยความจำที่ซีพียูสามารถเข้าถึงได้โดยตรงและเร็ว
  - - - ตัดสินใจว่าควรจัดสรรหน่วยความจำหลักขนาดเท่าไหร่ ให้กับงานใด ณ ตำแหน่งใดของหน่วยความจำหลัก
      - จัดสรรหน่วยความจำหลักให้งานที่ได้เลือกแล้ว
      - ควบคุมดูแลสถานะของแต่ละตำแหน่งของหน่วยความจำหลัก
      - ปลดปล่อยหน่อยความจำหลักให้ว่าง เมื่อทำงานเสร็จแล้ว
    - - ขั้นตอนที่ 2 ถอดรหัส(Decode) คือ การทำงานต่อจากขั้นตอนที่ 1 โดยนำคำสั่งนี้ไปทำการถอดรหัส ซึ่งอาจจะได้ตัวดำเนินการหรือข้อมูล เพื่อใช้กับคำสั่งถัดไป
      - ขั้นตอนที่ 3 กระทำการ(Execution) คือ การทำงานต่อจากขั้นตอนที่ 2 ซึ่งหลังจากนั้นคำสั่งจะทำงานตามตัวดำเนินการที่ได้
      - ขั้นตอนที่ 1 ไปนำมา(Fetch) คือ การเริ่มต้นการทำงานซึ่งระบบจะทำการดึงคำสั่งแรกจากหน่วยความจำ
      - ขั้นตอนที่ 4 จัดเก็บ(Store) ผลลัพธ์จะถูกเก็บกลับไปในหน่วยความหลักต่อไป
  - - - การเชื่อมโยงตำแหน่ง
        
        จำแนกการเชื่อมโยงของคำสั่งและตำแหน่งของข้อมูล การกำหนดเลขที่อยู่ของโปรแกรม เพื่อแปลงไปเป็นเลขที่อยู่ในหน่วยความจำหลก สามารถทำได้ในช่วงเวลาต่างๆของการทำงานของโปรแกรมมีขั้นตอนดังนี้
        
        เวลาโหลดโปรแกรม
        
        โหลดเดอร์ เป็นซอฟต์แวร์ระบบที่จะนำโปรแกรมที่ต้องการเข้ามาบรรจุหน่วยความจำหลัก ดังนั้นทุกครั้งที่ทำการโหลดโปรแกรมมาใช้งาน โหลดเดอร์จะต้องหาตำแหน่งของหน่วยความจำหลักที่จะโหลดโปรแกรมเข้ามาโดยโหลดเดอร์ต้องติดต่อกับระบบปฏิบัติการ หากมีการเรียกใช้โปรแกรมหลายครั้ง โหลดเดอร์จำเป็นต้องหาตำแหน่งของหน่วยความจำหลักทุกครั้ง โดยไม่จำเป็นต้องเป็นตำแหน่งเดิม
        
        เวลากระทำงาน
        
        โปรแกรมต้นฉบับถูกแบ่งออกเป็นส่วนๆ โดยแต่ละส่วนถูกใช้งานไม่พร้อมกัน เมื่อนำโปรแกรมผ่านตัวคอมไพเลอร์ จะได้ออบเจ็กโปรแกรมที่อ้างถึงตำแหน่งที่อยู่ในหน่วยความจำหลักด้วยเลขเชิงสัมพัทธ์ และเก็บไว้ในหน่วยความจำสำรอง เมื่อต้องการใช้งานจะมีโหลดเดอร์แบบไอนามิก ที่จะโหลดเฉพาะส่วนของโปรแกรมที่ต้องการใช้
        
        เวลาแปลโปรแกรม
        
        เมื่อนำโปรแกรมต้นฉบับที่มีการระบุตำแหน่งของหน่วยความจำหลักด้วยเลขที่อยู่สัมบูรณ์มาผ่านการแปลด้วยคอมไพเลอร์ จะได้อ๊อบเจ็กโปรแกรมที่มีการอ้างถึงตำแหน่งของหน่วยความจำหลักด้วยเลขที่อยู่สัมบูรณ์ เมื่อต้องการให้โปรแกรมส่วนนี้ทำงาน ระบบสามารถเรียกโหลดเดอร์สัมบูรณ์ เพื่อทำหน้าที่โหลดเพียงอย่างเดียว
        
        Dynamic Loading
        
        Routine จะไม่ถูกโหลดจนกระทั่งถูกเรียกใช้งาน เป็นการใช้หน่วยความจำเป็นประโยชน์มากกว่า โปรแกรมย่อยที่ไม่ได้ใช้ จะไม่ถูกโหลด
        
        Dynamic Linking and Shared Libraries
        
        Linking จเลื่อนออกไปจนกระทั่งอยู่ในช่วง Execution time มีชุดคำสั่งเล็กๆ เรียกว่า Stub ใช้สำหรับ Locate ไลบรารีของโปรแกรมย่อยที่เหมาะสมในหน่วยความจำหลัก Stub จะแทนที่ตัวเองด้วยแอดเดรสของโปรแกรมย่อยและจะทำตามโปรแกรมย่อยนั้น
        
        ระบบปฏิบัติการจำเป็นต้องตรวจดูว่าโปรแกรมย่อยนั้นต้องอยู่ภายใต้แอดเดรสของโฑรเซสในหน่วยความจำ
        
        Dynamic linking มีประโยชน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการใช้ประโยชน์สำหรับการใช้ระบบไลบรารีในการแบ่งปันไลบรารี
  - - - ช่วง Execution time จะมีตำแหน่งทางตรรกะและทางกายภาพต่างกัน ด้วยเหตุนี้เราจึงมักกอ้างถึงตำแหน่งทางตรรกะว่า ตำแหน่งเสมือน กลุ่มของตำแหน่งทางตรรกะทั้งหมดที่ถูกสร้างโดยโปรแกรมถูกเรียกว่า ตำแหน่งที่ว่างทางตรรกะ คือ ตำแหน่งที่เสมือนที่อ้างอิงโดยโปรแกรม
        ตำแหน่งที่ว่างทางกายภาพที่เกี่ยวข้องกับตำแหน่งทางตรรกะ เรียกว่า ตำแหน่งที่ว่างทางกายภาพ
        
        การย้ายเลขที่อยู่ คือ เมื่อบรรจะกระบวนการเช้ามาในหน่วยความจำ Logical address จะต้องถูกแปลงเป็น Physical address
        
        การจับคู่ของตำแหน่งเสมือนกับตำแหน่งจริงทางกายภาพจะถูกทำโดยหน่วยความจำ
  - - - วิธีการซ้อนทับ
        
        โพรเซสที่จะทำงานด้วยวิธีนี้ จะต้องถูกแบ่งออกเป็นส่วนย่อยที่อิสระต่อกัน คือแต่ละส่วนไม่จำเป็นต้องถูกเรียกใช้งานพร้มกัน โดยระบบจะนำเฉพาะส่วนของโพรเซสที่ต้องการใช้เข้ามาบรรจุในหน่วยความจำหลัก ส่วนอื่นๆของโพรเซสจะเก็บไว้ที่หน่อยความจำสำรอง
      - วิธีการสับเปลี่ยน
        
        หน่วยความจำหลักมีขนาดพื้นที่จำกัด ในบางครั้งระบบมีพื้นที่หน่วยความจำไม่เพียงพอกับการใช้งาน ทำให้จำเป็นต้องนำบางโพรเซสออกจากหน่วยความจำหลักก่อน เพื่อนที่จะให้หน่วยความจำมีพื้นที่ว่างพอสำหรับบรรจุโพรเซสอื่น เป็นการสับเปลี่ยนให้โพรเซสอื่นทำงาน
  - - - หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า แบบส่วนเดียว วิธีนี้หน่วยความจำจะไม่ถูกแบ่งพื้นที่ โดยเกี่ยวข้องกับรีจิสเตอร์ย้ายตำแหน่ง ในการแยกโพรเซสในส่วนของผู้ใช้ออกจากส่วนของระบบปฏิบัติการ
        
        ข้อดี
        ความง่ายในการจัดสรรหน่วยความจำหลัก ทำให้ลดความซ้ำซ้อนของระบบปฏิบัติการลงและง่ายในการเขียนโปรแกรม
        
        ข้อเสีย
        หน่วยความจำหลักไม่ได้ถูกใช้งานอย่างเต็มที่ เพราะเแม้จะมีพื้นที่ว่างบางส่วนที่เหลือใจากการช้งานก็ต้องทิ้งไปไม่สามารถนำมาจัดสรรให้งานอื่นได้ และคอมพิวเตอร์ต้องทำงานเพียงครั้งละ 1 งาน ทำให้มีบางส่วนที่ซีพียูว่างเพราะต้องรออุปกรณ์รับเข้า/ส่งออกทำงานรับส่งข้อมูล
    - - ข้นเสีย
        คอมพิวเตอร์สามารถทำงานได้ครั้งละ 1 งาน เพื่อเป็นการเพิ่มประสิทธิภาพของซีพียู จึงมีการพัฒนาให้สามารถทำได้หลายงานพร้อมกัน เรียกว่า การทำงานมันติโปรแกรมมิ่ง
      - วิธีพื้นฐาน คือ
        การแบ่งหน่วยความจำหลักออกเป็นส่วนย่อยๆหรือแบ่งออกเป็นพาร์ติชั่น แต่ละพาร์ติชั่นถูกใช้สำหรับงาน ๅ งาน จำนวนงานที่สามารถทำงานได้พร้อมกันจะถูกกำหนดด้วยพาร์ติชั้น การแบ่งหน่วยความจำออกเป็นพาร์ติชั้นทำได้ 2 วิธี
        
        การกำหนดขนาดพาร์ติชั่นคงที่
        
        วิธีนี้ก่อนจะทำงานใดๆหน่วยความจำหลักต้องถูกจัดสรรแบ่งออกเป็นส่วนๆที่มีขนาดแน่นอน ซึ่งการแบ่งส่วนอาจกำหนดโดยโอเปอเรเตอร์ของระบบคอมพิวเตอร์หรือกำหนดโดยระบบปฏิบัติการ
        
        วิธีนี้เหมาะสำหรับกรณีที่ระบบรู้ขนาดของโพรเซสล่วงหน้า ทั้งนี้เพื่อระบบจะได้กำหนดขนาดของแต่ละส่วนของหน่วยความจำหลักที่เหมาะสมได้
        
        การกำหนดขนาดของพาร์ติชั่นให้เปลี่ยนแปลงได้
        
        วิธีนี้เป็นการแบ่งส่วนของหน่วยความจำหลับแบบไดนามิก ที่มีการจัดสรรหน่วยความจำหลักให้โพรเซสต่างๆตามขนาดที่ผู้ใช้ร้องขอเมื่อมีการขอให้ใช้หน่วยความจำหลัก ระบบปฏิบัติการจะตรวจสอบขนาดของโพรเซส และจัดสรรหน่อยความจำหลักให้แก่โพรเซสเป็นขนาดเท่ากันกับขนาดของโพรเซสนั้นๆ เมื่อโพรเซสทำงานเสร็จเรียบร้อย ระบบปฏิบัติการจะเรียกเอาหน่วยความจำทั้งหมดคือจากโพรเซส
        
        ข้อเสียของวิธีนี้คือ เกิดปัญหาการแตกกระจาย เป็นปัญหาที่เกิดขึ้นหลังจากที่มีการใช้หน่วยความจำไประยะหนึ่งแล้ว ทำให้มีพื้นที่ว่างที่มีขนาดเล็กกระจายอยู่ทั่งไป โดยพื้นที่แต่ละส่วนนั้นมีขนาดไม่เพียงพอที่จะบรรจุโพรเซสได้ แต่เมื่อรวมหลายๆพื้นที่ว่างเข้าด้วยกันแล้วจะมีขนาดมากกว่าขนาดของโพรเซส
    - - หน่วยความจำระดับบน ซึ่งเป็นส่วนที่ใช้ติดต่อกับส่วนผู้ใช้
      - หน่วยความจำระดับล่าง ซึ่งเป็นส่วนของระบบปฏิบัติการ
    - - แก้ปัญหาเรื่องการแตกกระจายด้วยการรวบรวมพื้นที่ว่างที่มีอยู่นั้นให้ติดกัน เรียกว่า การอัดแน่น แต่การเครื่องย้ายโพรเซสที่บรรจุอยู่ในพาร์ติชั่นต่างๆเข้าไปอยู่ในพื้นที่บริเวณที่ติดกัน ทำให้ตำแหน่งสำคัญต่างๆถูกเปลี่ยนไปด้วย จำเป็นต้องปรับเลขที่อยู่ของตำแหน่งด้วยการย้ายที่อยู่
        
        วิธีปรับเลขที่อยู่ตำแหน่งด้วยการย้ายที่อยู่
        เอาไปผ่านโหลดเดอร์อีกครั้งหนึ่งเพื่อให้โหลดเดอร์ทำการย้ายที่อยู่ วิธีนี้ระบบจะเสียเวลาโหลดโปรแกรมใหม่ทั้งหมดและมีบางส่วนไม่ได้รับผลกระทบจากการอัดแน่น และไม่จำเป็นต้องย้ายที่อยู่ แต่ถูกย้ายที่อยู่ใหม่อีกครั้ง
  - - - Best-Fit
        
        เลือกช่องโหว่ที่เหมาะสมที่สุด ต้องกาเนื้อที่ว่างโดยต้องตรวจดูพื้นที่ว่างทั้งหมด เพื่อหาเนื้อที่ว่างที่มีขนาดเท่ากันหรือใกล้เคียง
        
        ข้อเสีย
        ใช้เวลานานเพราะว่าต้องนำพื้นที่ว่างทุกรายการเปรียบเทียบกับโพรเซสเพื่อหาขนาดที่เหมาะสม และทำให้เกิดช่องว่างเล็กภายในหน่วยความจำเป็นจำนวนมาก
        
        วิธีที่แก้ปัญหานี้ คือ การเรียงรายการตามลำดับจากขนาดเล็กไปใหญ่ จึงจะประหยัดเวลาไม่ต้องนำโพรเซสไปเปรียบเทียบกับทุกพื้นที่ว่างและจะทำให้เหลือพื้นที่เล็กที่สุด ดีกว่าแบบ Worst-fit ในแง่ของเวลาที่ลดลงและประสิทธิผลในการใช้ที่เก็บข้อมูล
      - Worst-Fit
        
        เลือกช่องโหว่ที่ใหญ่ที่สุด เป็นวิธีป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาการเกิดเนื้อที่ว่างเล็กๆเป็นจำนวนมากเหมือน Best-Fit เริ่มต้นเนื้อที่ว่างโดยต้องตรวจดูพื้นที่ว่างทั้งหมดในระบบและหาช่องว่างที่มีขนาดใหญ่ที่สุด
        เพื่อใส่โพรเซสเข้ามา
      - First-Fit
        
        เลือกช่องโหว่แรกที่พบและมีขนาดเพียงพอกับพื้นที่ที่ต้องการ
        
        วิธีนี้ง่ายที่สุดและเสียเวลาน้อยที่สุด ดีกว่าแบบ Worst-fit ในแง่ของเวลาที่ลดลงและประสิทธิผลในการใช้ที่เก็บข้อมูล
  - - - การแก้ปัญหาการสูญเปล่าของพื้นที่ย่อยภานนอก
        
        ทำได้โดยย้ายตำแหน่งของพื้นที่ใช้งานให้เลื่อนมาติดกัน ซึ่งเรียกว่า Compaction แต่การทำแบบนี้ต้องแลกด้วยต้นทุน(Cost) คือ ค่าใช้จ่ายที่ระบบต้องเสียไปในการทำงาน ซึ่งทั้งหมดนี้จะมีผลต่องานที่ทำอยู่และการทำ Compaction คือการกระชับหน่วยความจำเพื่อให้พื้นที่ว่างรวมกันเป็นผืนเดียว
      - การสูญเปล่าของพื้นที่ย่อยภายใน
        
        ปัญหาที่เกิดจากการจองพื้นที่หนวยความจำมากกว่าขนาดข้อมูล พื้นที่ที่จองเกิดนั้นจะเกิดเป็นช่องว่างของพื้นที่สูญเปล่าเพราะถูกจองไว้แต่ไม่ได้ใช้ เป็นปัญหาที่เกิดข้นภายในพื้นที่ที่จองไว้
      - การสูญเปล่าของพื้นที่ย่อยภายนอก
        
        การที่ระบบมีพื้นที่ว่างพอแต่ไม่สามารถไม่สามารถนำใช้งานได้ เพราะพื้นที่ว่างถูกพื้นที่ใช้งานแบ่งเป็นพื้นที่ย่อยๆมากจนเกินไปจนไม่สามารถนำมาใช้งานได้
  - - - การจัดสรรหน่วยความจำทางกายภาพ
        
        เป็นวิธีการแบ่งพื้นที่ให้มีขนาดคงที่(Fixed-size block) เรียกพื้นที่ส่วนนี้ว่า เฟรม(Frames) โดยที่ขนาดของเพจถูกกำหนดโดยฮาร์ดแวร์ ขนาดของเพจเป็นขนาดยกกำลัง 2 มีขนาดอยู่ระหว่าง 512 ไบต์ถึง 16 MB/เพจ ขึ้นอยู่กับสถาปัตยกรรมของคอมพิวเตอร์
      - การจัดสรรหน่วยความจำทางตรรกะ
        
        เป็นวิธรการแบ่งพื้นที่แบบบล็อก เรียกพื้นที่ส่วนนี้ว่า เพจ โดยกำหนดขนาดเพจเท่ากับขนาดเฟรมทุกๆตำแหน่งจะถูกจัดสรรโดยหน่วยประมวลผลกลาง โดยแบ่งออกเป็น 2 ส่วน
        
        หมายเลขเพจ
        
        โดยหมายเลขเพจจะใช้ดรรชนีเพื่อชี้ไปยังตารางเพจ
        
        ขอบเขตเพจ
        
        คือ ตำแหน่งจริงในหน่วยความจำ ที่นำมารวมกับตำแหน่งเริ่มต้นที่ได้จากตารางเพจ เพื่อใช้คำนวณหาตำแหน่งของหน่วยความจำทางกายภาพ
    - - Paging สามารถใช้จำนวนหน้าที่ไม่ติดกันได้ และในการจองพื้นที่ก็จะไม่เหลือพื้นที่ว่างคั้นไว้ จึงทำให้ไม่เกิดปัญหา External fragmentation
    - - การนำฮาร์ดแวร์กับการสนับสนุนการจัดการตารางเพจทำได้หลายทาง ซึ่งการเข้าถึงตำแหน่งในหน่วยความจำแต่ละครั้ง จะต้องอ่านข้อมูลจากหน่วยความจำทางกายภาพถึงสองครั้ง ทำให้เสียเวลาและการเข้าถึงหน่วยความจำล่าช้า
  - - - บิตใช้งานได้
        
        เป็นบิตสถานะที่บอกว่าข้อมูลในเพจถูกอ่านเข้าสู่หน่วยความจำทางกายภาพแล้ว และสามารถนำไปใช้งานได้ทันที
      - บิตใช้งานไม่ได้
        
        เป็นบิตสถานะที่บอกว่าข้อมูลในเพจนั้นไม่มีอยู่ในหน่วยความจำทางกายภาพแล้ว และไม่สามารถนำไปใช้งานได้ ข้อมูลของเพจที่ต้องการอ่านนั้นถูกสลับออกจากหน่วยความจำแล้ว เรียกว่า การผิดหน้า(Page fault) จึงจำเป็นต้องโหลดเพจข้อมูลเข้ามาสู่หน่วยความจำก่อน และจึงเปลี่ยนค่าของบิตใช้งานไม่ได้ให้เป็นบิตใช้งานได้ แล้วจึงทำการประมวลผลข้อมูลนั้นใหม่อีกครั้ง
  - - - โครงสร้างแบบตารางเฮซ ต้องมีตำแหน่งขนาดพื้นที่มากกว่า 32 บิต
        
        ข้อมูลแต่ละหน่วยประกอบไปด้วย
        
        ค่าดรรชนีที่ชี้ไปยังเฟรมเพจ
        
        ค่าของพอบเตอร์ ที่ชี้ไปยังหน่วยเชื่อมโยงในลิงก์ลิสต์
        
        ค่าหมายเลขเพจเสมือน
      - โครงสร้างเพจแบบผกผัน
        
        ระบบคอมพิวเตอร์ที่จะใช้โครงสร้างแบบนี้ ต้องมีคุณสมบัติกำหนดโดยตารางเพจ จะมีเพียงหนึ่งโพรเซสใช้งานพื้นที่หน่อยความจำ โดยโปรแกรมหรือข้อมูลจะประกอบไปด้วยตำแหน่งของเพจเสมือน ที่เก็บอยู่ในหน่วยความจำจริง
      - โครงสร้างแบบลำดับชั้น
        
        หมายเลขเพจ
        
        ขอบเขตเพจ
    - - การจองพื้นที่ในเพจจิ้งจะจองเป็น nPage เสมอโดยค่า n จะเป็นจำนวนเต็ม และ Page คือปริมาณข้อมูลใน 1 หน้ากระดาษ
  - - - วิธีแก้ปัญหา
        ต้องเลือกขนาดหน้าให้เล็กที่สุดเพื่อลดการสูญเสียพื้นที่เปล่า แต่ไม่ควรเลือกเล็กจนเกินไป
  - - - วิธีพื้นฐาน
        
        จัดสรรพื้นที่ในหน่วยความจำหลักออกเป็นส่วนๆตามขนาดของโพรแกรมหรือโมดูลย่อย
      - ฮาร์ดแวร์
        
        แม้ว่าผู้ใช้สามารถอ้างอิงส่วนต่างๆของโปรแกรมโดยใช้ตำแหน่งแบบ 2 มิติ แต่หน่วยความจำจริงยังคงมีมิติเดียว คือเป็นแถวเรียงต่อกันไป จึงต้องมีวิธีการจับคู่ตำแหน่งทางตรรกะแบบสองมิติ ให้เป็นตำแหน่งจริงมิติเดียว โดยใช้ตารางเลขตอน รูปต่อไป แสดงวิธีใช้ ตารางเลข
      - การสร้างตารางเลขตอน
        
        การแบ่งเป็นตอน คล้ายกับการแบ่งหน่วยความจำหลักออกเป็นส่วนๆ การแบ่งเป็นตอนมีความซับซ้อนกว่า
        
        การอ่านหน่วยความจำ 2 ครั้งต่อการอ้างอิงตำแหน่งครั้งหนึ่ง ทำให้ระบบทำงานช้าลง 2 เท่า จึงมีการใช้รีจิสเตอร์เสริมหลายตัวช่วยเก็บค่าที่เพิ่งจะใช้ไปและเช่นเดียวกันเราใช้รีจิสเตอร์เสริมไม่มากนัก ก็สามารถลดเวลาเฉลี่ยในการอ้างอิงหน่วยความจำลงเป็นไม่เกิน 10 หรือ 25 % จากการอ้างอิงแบบตรง
      - การป้องกันและการใช้ตอร่วมกัน
        
        ข้อดี คือ
        
        สามารถผนวกการป้องกันไปกับแต่ละตอนได้เพราะแต่ละตอนคือส่วนต่างๆของโปรแกรมที่มีลักษณะต่างๆกัน ข้อมูลในตอนเดียวกันมักจะมีการใช้งานเหมือนๆกัน
        
        สามารถใช้ข้อมูลหรือโปรแกรมร่วมกันได้สะดวก
      - การสูญเปล่าพื้นที่ย่อย
        
        เกิดพื้นที่ว่างอยู่กระจัดกระจายกัน และแต่ละพื้นที่มีขนาดเล็กไป สำหรับกระบวนการหนึ่งๆกระบวนการอาจรอจนมีพื้นที่ว่างพอหรือระบบอาจบีบอัดหน่วยความจำเพื่อให้เกิดพื้นที่ว่างต่อเนื่องขนาดใหญ่พอเพียง