ผู้ป่วยวัณโรคในระยะแพร่ 1 คน สามารถแพร่เชื้อให้ผู้อื่นได้ 10-15 คน แต่มีเพียงร้อยละ 10 ของผู้ที่ได้รับเชื้อที่จะเป็รวัณโรคได้

ผู้ป่วยที่มีเชื้อในเสมหะ (เสมหะเป็นบวก) ที่พูด ไอ จาม โดยไม่ปิดปาก เชื้อวัณโรคจะลอยไปกับละอองเสมหะ ผู้ที่สูดหายใจเอาเชื้อวัณโรคเข้าสู่ปอด จะทำให้มีโอกาสติดเชื้อและป่วยเป็นวัณโรคได้ ดังนั้นบุคคลใกล้ชิดกับผู้ป่วยขึงควรมาคัดกรองโรค

การไอหรือจามรดผู้อื่น ทำให้เชื้อแพร่กระจายไปอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เอื้อำนวยจ่อการเจริยเติบโตและมีชีวิจอยู่ของเชื้อโรค ได้แก่ สถานที่ชุมชนแออัด,ไม่มีการระบายถ่ายเทของอากาศ,ไม่มีแสงแดด

ได้แก่ ผู้ติดเชื้อเอช ไอ วี ,ผู้ที่มีร่างกายอ่อนแอ สุขภาพไม่แข็งแรง,พักผ่อนไม่เพียงพอติดต่อกันเป็นเวลานาน ,ประกอบอาชีพที่เสี่ยงต่อการทำลายสุขภาพ,คลุกคลีกับผู้ป่วยเป็นประจำ

อาการที่สำคัญของวัณโรคปอด คือ ไอเรื้อรังติดต่อกันนาน 2 สัปดาห์ขึ้นไป อาการอื่นๆที่อาจพบร่วมได้ คือ น้ำหนักลด เบื่ออาหาร อ่อนเพลีย มีไข้(มักจะเป็นตอนบ่าย เย็น หรือตอนกลางคืน) ไอมีเลือดปน(hemoptysis) เจ็บหน้าอก หายใจขัด

ไรแฟมปิซิน ขนาด 300 / 450 มก. (R ; rifampicin)

ไพราซินาไมด์ ขนาด 500 มก. (Z ; Pyrazinamide)

แอธแธมบูทอล ขนาด 400/500 มก.
(E ; Ethambutol)

สเตร็ปโตมัยซิน ขนาด 1 กรัม/vial (S ; Streptomycin)

โอฟ็อกซาซิน ขนาด 100/200 มก. (O ; floxacin)

หากเกิดอาการแสดงที่สงสัยว่าอาจจะเกิดตับอักเสบ เช่น มีไข้ เบื่ออาหาร คลื่นไส้ อาเจียน ปวดท้องรุนแรง มีอาการตัวเหลือง ตาเหลืองกว่าปกติให้รีบพบแพทย์

ยาอาจทำให้รู้สึกชาตามปลายมือ ปลายเท้า รู้สึกเสียวแปลบ เหมือนโดนหนามตำที่ปลายมือ ปลายเท้า

ระหว่างใช้ยา ยาอาจจะทำให้ปัสสาวะ อุจจาระ เหงื่อ มีสีเข้มขึ้นเป็นสีส้ม ส้มแดง

ยาอาจทำให้เกิดอาการคลื่นไส้ อาเจียน ปวดศีรษะ มึนงง หากเกิดอาการมาก ควรรีบพบแพทย์ หากมีอาการสายตาพร่ามัว การมองเห็นเปลี่ยนไปจากเดิม ตาบอดสี โดยเฉพาะการมองเห็นสีเขียวและแดงให้รีบไปพบแพทย์