Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

โรคจิตเภท (Schizophrenia) - Coggle Diagram

- - - - การเตรียมตัวก่อนทำการรักษาล่วงหน้า 1 วัน
        
        งดน้ำ งดอาหารหลังเที่ยงคืนจนเสร็จสิ้นกระบวนการรักษา
        
        นอนหลับให้เพียงพอ อย่างน้อย 6-8 ชั่วโมง
        
        ทำความสะอาดร่างกาย
        
        ในขณะเข้ารับการรักษาด้วยไฟฟ้าให้สวมเสื้อผ้าสะอาด ผมแห้ง
        
        หากมีภาวะความดัน โลหิตสูง จิตแพทย์จะพิจารณาให้ยาลดความดันในเวลา 06.00 น. และดื่มน้ำได้ไม่เกิน 30-60 ซีซี
        
        ถอดฟันปลอม หากมีปัญหาฟันผุ ฟันโยกต้องแจ้งพยาบาลก่อนเสมอ
        
        ปัสสาวะก่อนทำการรักษา
    - - ผู้ป่วยที่ไม่ตอบสนองต่อการรักษาด้วยยา
      - ผู้ป่วยที่ต้องการผลรักษาที่รวดเร็ว เช่น ผู้ป่วยที่มีพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรง /มีภาวะซึมเศร้ารุนแรงและมีความคิดหรือพฤติกรรมพยายามฆ่าตัวตาย
      - ผู้ป่วยที่ทนต่อผลข้างเคียงของยาไม่ได้
  - - - การรักษาผู้ป่วยโดยใช้สิ่งแวดล้อมที่เหมาะสม
        
        ผู้ป่วย
        
        บุคลากรทางจิตเวช
        
        นักอาชีวบำบัด
        
        จิตแพทย์
        
        นักจิตวิทยา
        
        นักสังคมสงเคราะห์
        
        หอผู้ป่วย
        
        การจัดสิ่งแวดล้อม
        
        เงียบสงบร่มรื่น
        
        คล้ายบ้าน
        
        จัดตกแต่งอาคารเป็นสัดส่วน
        
        บทบาทของพยาบาล
        
        กระตุ้นให้ผู้ป่วยเข้าร่วมกิจกรรมตามตารางกิจกรรม
        
        ให้การดูแลผู้ป่วยอย่างทั่วถึงและยุติธรรม
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยปฏิบัติตามกฎระเบียบข้อตกลงในการอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข
        
        ประชุมทีมงานเพื่อแก้ไขปัญหาและหาแนวทางช่วยเหลือผู้ป่วย
        
        นำกระบวนการพยาบาลมาโช้ในการปฏิบัติการพยาบาลและประเมินผล
        
        ในสิทธิส่วนบุคคลของผู้ป่วย
        
        ให้คำปรึกษาแนะนำแก่ผู้ป่วยและแบบแบบอย่างที่ดี
        
        ทำหน้าที่เป็นผู้ประสานงานกับบุคลากรในทีม
        
        ส่งเสริมให้ผู้ป่วยพึ่งพาดนเอง มีความรับผิดขอบ และมีส่วนร่วมตัดสินใจในการกระทำต่างๆ
        
        ยอมรับในความเป็นบุคคลและเคารพ
        
        มีทัศนคติที่ดีและปฏิบัติตัวต่อผู้ป่วยด้วยท่าทีอบอุ่น นุ่มนวล พูดจาสุภาพช่วยเหลือผู้ป่วยด้วยความจริงใจและสม่ำเสมอ
    - - บทบาทของญาติในการป้องกันการกลับเป็นซ้ำ
        
        ไม่แสดงความห่วงใย หรือคาดหวังผู้ป่วยจนเกินไป
        
        ต้องพึ่งพาผู้อื่น
        
        มีพฤติกรรมถอยเป็นเด็ก
        
        ผู้ป่วยกลายเป็นคนขาดความเชื่อมั่น
        
        รับฟังความคิดเห็น
        
        พยายามหลีกเลี่ยงการแสดงอารมณ์ต่อผู้ป่วย
        
        ไม่พูดข่มขู่ผู้ป่วยว่าจะจับไปขังหรือปล่อยทิ้งไว้ที่โรงพยาบาล
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาอย่างต่อเนื่อง
      - การดูแลหรือช่วยเหลือสมาชิกที่เจ็บป่วยโดยไม่มีค่าตอบแทนจากสมาชิกครอบครัวคนอื่น หรือเพื่อนที่อยู่ในครอบครัวเดียวกัน
  - - - คนรอบข้าง
        
        เกิดความเครียดสูง และวิตกกังวล
        
        ผู้อื่นหวาดกลัว
        
        เสี่ยงที่จะโดนทำร้าย
      - ต่อตนเอง
        
        ถูกล้อเลียนจากคนในสังคม
        
        ไม่ได้รับการยอมรับจากสังคมส่วนใหญ่
    - - ปัจจัยที่มีผลต่อการไม่ยอมรับการรักษา
        
        ผลข้างเคียงของยา
        
        มีอาการผิดปกติที่ไม่พึงประสงค์จากยา
      - ความเข้าใจเรื่องโรคและกระบวนการรักษา
        
        เข้าใจว่าโรคนี้รักษาได้โดยไม่จำเป็นต้องกินยา
        
        ไม่ตระหนักถึงความสำคัญของการกินยาอย่างต่อเนื่อง
        
        ไม่ยอมรับการเจ็บป่วยของตนเอง
        
        ความเข้าใจเรื่องโรคและกระบวนการรักษาไม่ถูกต้อง
        
        คิดว่าอาการหายดีแล้วไม่ต้องกินยาต่อเนื่อง
      - การดูแลผู้ป่วยของญาติผู้ดูแลผู้ป่วย
        
        ญาติรู้สึกเป็นภาระมีความเครียดสูง
        
        มีความเชื่อและเจตคติที่ไม่ดีต่อการกินยา
        
        ไม่มีเความเอาใจใส่
      - ศักยภาพของบุคลากรสาธารณสุขในชุมชน
        
        เจ้าหน้าที่ในชุมชนมีศักยภาพไม่เพียงพอ
      - การดูแลต่อเนื่องในชุมชน
        
        ผู้ป่วยและญาติไม่ต้องการ การดูแลจากเจ้าหน้าทีในชุมชน
        
        ขาดการประสานข้อมูลการดูแลผู้ป่วยต่อเนื่อง
        
        รู้สึกไม่คุ้นเคย ไม่มั่นใจ
        
        ผู้ป่วยไม่ได้รับการดูแลจากเจ้าหน้าที่
      - การให้บริการผู้ป่วยในโรงพยาบาล
        
        การเตรียมความพร้อมญาติก่อนจำหน่ายจากโรงพยาบาลไม่เพียงพอ
        
        ญาติผู้ดูแลผู้ป่วยโดยตรงไม่ได้รับการเตรียมความพร้อมก่อนจำหน่าย
    - - ผลข้างเคียง
        
        ชาตามแขนและขา
        
        เจ็บหน้าอก
        
        หัวใจเต้นผิดปกติ เต้นเร็วหรือเต้นช้าลง
        
        มีความรู้สึกสับสน ความรู้สึกตัวลดลง
        
        กล้ามเนื้ออ่อนแรง
        
        กล้ามเนื้อบริเวณใบหน้า คอ และหลังชักกระตุก
      - กลุ่ม Phenothiazine
      - ใช้รักษาความผิดปกติของจิตใจ
    - - ผลข้างเคียง
        
        ชีพจรเต้นเร็ว
        
        ระคายเคืองทางเดินอาหาร
        
        ใจสั่น
        
        สับสน มึนงง
        
        เสียความจำข้างหน้า
        
        กล้ามเนื้อหัวใจทำงานไม่ประสานกัน
        
        ง่วงซึม
      - กลุ่ม Benzodiazepine
      - ขัดขวางการทำงานของสารเคมีที่เป็น
        สารสื่อประสาทที่เรียกว่า GABA
    - - เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้พูดคุยและระบายความรู้สึก
      - เยี่ยมสม่ำเสมอ และให้กล่าวชื่นชม
      - สร้างสัมพันธภาพ
        
        ให้ผู้ป่วยไว้วางใจ
        
        ให้การเสริมแรงทางบวก
      - จัดให้ผู้ป่วยสนทนาเกี่ยวกับ
        ความเข้าใจเรื่องโรคและการรักษา
        
        ตระหนักถึงผลเสียมากขึ้น
        
        สังเกตผลของการรับประทานยา
- - - - ทำความเข้าใจอารมณ์ละความรู้สึกของผู้ป่วย
      - ไม่ควรมองว่าภาวะที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วยไร้เหตุผล
    - - หากผู้ป่วยไม่ต้องการไปหาหมอก็ไม่ควรฝืนบังคับ
    - - ไม่ตัดสินใจแทนผู้ป่วยควรให้ผู้ป่วยได้คิดและตัดสินใจเอง
  - - - กระตุ้นและส่งเสริมพลังอำนาจ การมีส่วนร่วมของผู้ป่วยโรคจิตเภท ครอบครัวและชุมชน
      - คำนึงแหล่งสนับสนุนหรือการประคับประคองทุกรูปแบบที่มีความยืดหยุ่นและเหมาะสมกับผู้ป่วยโรคจิตเภท
      - การสร้างความจริงใจ สัมพันธภาพ และความเห็นอกเห็นใจ
        
        Reflecting
        
        Giving General lead
        
        Using Broad Opening Statement
      - การฟื้นฟูสมรรถภาพทางจิตสังคมมีความเหมาะสมสำหรับผู้ป่วยโรคจิตเภทแต่ละราย
      - การค้นหาและเสริมศักยภาพที่เป็นกลไกแก้ไขปัญหาที่เป็นธรรมชาติของผู้ป่วยโรคจิตเภท
      - มุ่งเน้นการให้ความรู้เกี่ยวกับธรรมชาติของโรคโดยเฉพาะสาเหตุความผิดปกติของการทำงานของสมอง
      - การให้ความสำคัญกับครอบครัวในการเข้าร่วมกระบวนการรักษา
      - สามารถประยุกต์ใช้กับผู้ป่วยโรคจิตเภทชนิดต่างๆ
      - การบำบัดมุ่งเน้นการปรับตัวต่อความเจ็บป่วย และการสามารถทำหน้าที่/มีคุณค่าในการดำรงชีวิตประจำวัน
    - - ลักษณะของความหวาดระแวง
        
        มีอารมณ์ก้าวร้าว ผลุนผลันและรุนแรง
        
        ปฏิเสธการมีสัมพันธ์กับผู้อื่น มองผู้อื่นในแง่ร้าย
        
        8.มักมีอาหารประสาทหลอนทางหู (Auditory hallucination) ร่วมด้วย
        
        มีความคิดสงสัย ไม่แน่ใจ คอยสังเกตพฤติกรรมและการกระทำของคนอื่น
        
        ใช้กลไกทางจิตแบบ Denial และ Projection
        
        ไม่ยืดหยุ่น ไม่สนใจต่อเหตุผลของผู้อื่น
        
        ไวต่อการกระตุ้นและระมัดระวังตัวมาก
        
        มักมีความคิดหลงผิดว่าตนเองเป็นผู้ใหญ่ (Grandeur idea delusion) ร่วมด้วย
    - - 2.สร้างความไว้วางใจในการติดต่อกับผู้ป่วยแบบตัวต่อตัว (One to one relationship) โดยเน้นการสร้างความวางใจและความเชื่อถือ
      - การสื่อสารกับผู้ป่วยต้องเปิดเผย จริงใจ รักษาคำพูด ให้ข้อมูลอย่างชัดเจนตรงไปตรงมาหลีกเลี่ยงการมองเห็นจ้อง หรือระมัดระวังการกระซิบกระซาบต่อหน้าผู้ป่วย เพราะผู้ป่วยอาจเข้าใจว่าพยาบาลนินทาให้ร้ายหรือระแวง
      - ผู้ป่วยหวาดระแวงจะมีความเคลือบแคลงสงสัย พยาบาลต้องคอยสังเกตและระมัดระวังการก่อความวุ่นวาย การทำร้ายผู้อื่นและถ้าผู้ป่วยสามารถข้าร่วมกิจกรรมได้ ควรชมเชยเพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความมั่นใจ และภาคภูมิใจในตัวเอง
      - ผู้ป่วยหวาดระแวง มักจะมีความโกรธ ก้าวร้าวควบคู่ไปด้วยเสมอ ควรใช้วิธี โอนอ่อนผ่อนปรนอดทนในสิ่งที่ผู้ป่วยแสดงออก และให้ผู้ป่ายทำกิจกรรมที่ระบายความก้าวร้าว
      - ให้ผู้ป่วยมีกิจกรรม ลดเวลาที่ผู้ป่วยอยู่คนเดียว ซึ่งอาจทำให้มีความคิดหมกมุ่นอยู่ในเรื่องเดิม ๆ
      - 3.ผู้ป่วยที่มีความหวาดระแวงในบางสิ่ง การให้ความจริงกับผู้ป่วยจะกระทำได้ต้องแน่ใจว่าผู้ป่วยรับได้ การให้เหตุผลเพียงอย่างเดียว ผู้ป่วยอาจไม่เชื่อถือ พยาบาลอาจจะต้องแสดงพฤติกรรมให้ผู้ป่วยแน่ใจด้วย
      - 1.ยอมรับในพฤติกรรมหวาดระแวง ไม่โต้แย้ง ต่อต้าน และประเมินระดับความรุนแรงของอาการ
    - - บุคลิกภาพผิดปกติชนิดหวาดระแวง
        
        หลงผิดและประสาทหลอน
        
        บุคลิกภาพที่ไม่ไว้วางใจผู้อื่น
        
        สัมพันธภาพกับผู้อื่นไม่ดี
        
        ไม่มีเพื่อนสนิท
      - โรคจิตเภทชนิดหวานระแวง (Schizophrenia : paranoid)
      - โรคจิตหลงผิด (Delusional disorder)
        แบ่งได้ตามลักษณะของความคิด
        
        Erotomanic type
        
        Grandiose type
        
        Persecutory type,
        
        Jealous type
        
        Somatic type
      - กลุ่มอาการหลงผิดที่มีสาเหตุทางกาย
    - - ภาวะผิดปกติทางความคิดที่ทำให้เคลือบแคลงสงสัยหรือระแวงผู้อื่นอย่างไม่มีเหตุผล ผู้ป่วยอาจรู้สึกว่ามีคนจ้องทำร้ายอยู่ตลอดเวลา
  - - - พูดไม่ต่อเนื่อง เช่น พูดรัวเร็ว พูดแล้วหยุดชะงัก พูดอ้อมค้อม
        
        การปฏิบัติการพยาบาลในการส่งเสริมการสื่อสาร
        
        2.พยาบาลควรสร้างสัมพันธภาพแบบ one to one เพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกปลอดภัย และไว้วางใจ จัดเวลาเข้าไปพบและพูดคุยกับผู้ป่วยสม่ำเสมอ ถึงแม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ป่วยพูด เพราะจะช่วยให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าตนเองได้รับการยอมรับและยังเป็นที่ต้องการของผู้อื่น พยาบาลควรสื่อสารกับผู้ป่วยอย่างชัดเจน เช่นสื่อสารกับผู้ป่วยด้วยประโยคสั้นๆเข้าใจง่าย
        
        1.พยาบาลควรประเมินลักษณะการสื่อสารของผู้ป่วยว่ามีความบกพร่องอย่างไร เช่น พูดหลายเรื่องผสมกันจนคนฟังไม่เข้าใจ
        
        6.พยาบาลต้องตระหนักว่า พฤติกรรมแยกตัว ชอบอยู่คนเดียว ไม่ชอบคุยกับคนอื่นนี้เป็นปัญหาด้านความสามารถทางด้านสังคมที่เกี่ยวข้องกับบุคลิกภาพของผู้ป่วย
        ดังนั้นพยาบาลต้องอดทนให้เวลาผู้ป่วยในการปรับปรุง
        
        5.เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้เป็นตัวของตัวเอง โดยกระตุ้นให้ ผู้ป่วยทำกิจกรรมกับสมาชิกอื่นที่ผู้ป่วยพอใจ และพยาบาลควรให้กำลังใจหรือแรงเสริมเมื่อเห็นผู้ป่วยในกิจกรรม
        
        3.พยาบาลต้องนำเทคนิคการสื่อสารเพื่อการบำบัดมาใช้ เช่น ในกรณีที่พูดหลายเรื่องพยาบาลควรให้ผู้ป่วยหยุดพูดเป็นครั้งคราว และกระตุ้นให้ผู้ป่วยได้อธิบายสิ่งที่เขาพูดไปกรณีผู้ป่วยไม่พูดหรือไม่โต้ตอบ พยาบาลควรใช้การตีความหรือการคาดเดาจากภาษาท่าทางของผู้ป่วย และกระตุ้นุ้ป่วยโดยการวิเคราะห์ความรู้สึกของผู้ป่วย
        
        4.เมื่อสัมพันธภาพดำเนินมาสักระยะ พยาบาลควรชักชวนผู้ป่วยเข้าร่วมกิจกรรมกลุ่ม ซึ่งกิจกรรมระยะแรกควรเป็นกิจกรรมที่ง่ายๆ ไม่ต้องใช้ความสามารถเฉพาะตัว มีสมาชิกลุ่มไม่มากเกินไป กระตุ้นให้ผู้ป่วยสื่อสารมากขึ้น และพยาบาลควรร่วมกิจกรรมกลุ่มพร้อมผู้ป่วย เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยรู้สึกอบอุ่นสบายใจเมื่อเห็นคนที่คุ้นเคย
        
        กิจกรรมการพยาบาลผู้ที่มีปัญหาเรื่องการสร้างสัมพันธ์ภาพ
        
        6.ส่งเสริมศักยภาพการดูแลตนเองของผู้ป่วย การร่วมมือในการรักษาด้วยยาและพัฒนาการมีส่วนร่วมของครอบครัวและชุมชนในการดูแลผู้ป่วย
        
        ให้ข้อมูลในแหล่งที่สามารถช่วยเหลือได้ในกรณีฉุกเฉิน แก่ผู้ดูแล
        
        เสริมสร้างพลังอำนาจ และสอนทักษะการจัดการกับความเครียดแก่ผู้ดูแล
        
        ให้ความรู้ กับผู้ป่วยและญาติ ถึงพยาธิสภาพของโรค แผนการรักษาพยาบาล และการดูแลช่วยเหลือผู้ป่วย
        
        สอนให้ผู้ป่วยและญาติสังเกตอาการเตือนก่อนอาการทางจิตกำเริบ เช่น เริ่มหงุดหงิดง่าย ไม่นอน/นอนไม่หลับ อาจเริ่มมีอาการประสาทหลอน รวมถึงมีพฤติกรรมไม่ร่วมมือ เช่น ทิ้งยา/ ไม่กินยา พูดห้วน ตาขวาง การดื่มสุรา
        
        2.ยอมรับผู้ป่วยโดยการเรียกชื่อให้ถูกต้อง รับฟังเรื่องราวอย่างสนใจเพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจ ไม่หัวเราะในพฤติกรรมผู้ป่วย
        
        3.การสื่อสารกับผู้ป่วยต้องเปิดเผยรักษาคำพูดให้ข้อมูลอย่างชัดเจนตรงไปตรงมา หลีกเลี่ยงการจ้องมอง
        
        4.แสดงการยอมรับอาการประสาทหลอน หรือหวาดระแวงของผู้ป่วยโดยไม่โต้แย้งหรือท้าทายว่าที่ผู้ป่วยเล่าไม่เป็นความจริง แต่แสดงความคิดเห็นที่ขัดแย้งได้โดยใช้เทคนิคการให้ความจริง (presenting reality) ในขณะการสนทนา เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยเกิดความเข้าใจว่าความคิดที่เกิดขึ้นนั้นมาจากการเจ็บป่วยที่เกิดขึ้นและหวาดระแวงน้อยลง
        
        สร้างความไว้วางใจในการติดต่อกับผู้ป่วยแบบตัวต่อตัว (one to one relationship) โดยเน้นการสร้างความไว้วางใจและความเชื่อถือ ทุกครั้งที่พบกับผู้ป่วย
        
        5.ไม่แสดงกิริยาที่อาจทำให้ผู้ป่วยเกิดความสงสัยหรือไม่มั่นใจ ระมัดระวังการกระซิบต่อหน้าผู้ป่วย เพราะผู้ป่วยอาจเข้าใจว่าพยาบาลนินทา หรือระแวง
        
        การฟื้นฟูผู้ป่วยโรคจิตเภท
        
        ด้านการสื่อสาร
        โดยพูดกับผู้ป่วยอย่างไพเราะ ไม่ตำหนิไม่ขู่
        
        เอาใจใส่ซึ่งกันและกัน เอื้ออาทร
        
        นอนหลับมั้ย/ เครียดมั้ย/ อยู่ว่างๆ เบื่อมั้ย/ลูกตื่นได้แล้ว สายแล้ว
        
        ฝึกการสื่อสารเพื่อรับยา
        
        เตือนผู้ป่วยให้กินยาโดยใช้คำพูดว่า กินยาหรือยังลูก
        
        การตอบสนองต่อท่าทางของผู้ป่วยอย่างเหมาะสม
        
        เวลาลูกไม่อาบน้ำ บอกว่าใครมาบ้านจะเหม็นสาบ
        
        ถ้าลูกฮึดฮัด โต้เถียง แม่บอกว่า ขอโทษ
        
        ขอสัญญาว่าต่อไปจะปฏิบัติตัวอย่างไรแทนการตำหนิผู้ป่วย
        
        ให้ขอความช่วยเหลือ โดยการเสนอตัวให้ความช่วยเหลือสม่ำเสมอ
        
        จะเอาอะไรให้บอก สอบถามให้ผู้ป่วยพูดปัญหา
        
        คนป่วยทำผิดอย่าตำหนินิ่งเสีย หายโมโหค่อยบอก
      - พูดในลักษณะที่หัวข้อวลีหรือประโยคที่กล่าวออกมาไม่สัมพันธ์กัน
      - การออกเสียง เช่น พูดตะกุกตะกัก พูดติดอ่าง พูดไม่ชัด
  - - - ใช้แบบประเมินพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรง OAS
    - - ยอมรับผู้ป่วยโดยการเรียกชื่อให้ถูกต้อง รับฟังเรื่องราวอย่างสนใจเพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจ
      - ประเมินอาการหวาดระแวงทุกครั้งที่มารับบริการ
      - ส่งเสริมศักยภาพการดูแลตนเองของผู้ป่วย
      - การสื่อสารกับผู้ป่วยต้องเปิดเผยรักษาคำพูดให้ข้อมูลอย่างชัดเจน
      - แสดงการยอมรับอาการ โดยไม่โต้แย้งหรือท้าทายว่าที่ผู้ป่วยเล่าไม่เป็นความจริง
      - ไม่แสดงกิริยาที่อาจทำให้ผู้ป่วยเกิดความสงสัยหรือไม่มั่นใจ
      - สร้างความไว้วางใจในการติดต่อกับผู้ป่วยแบบตัวต่อตัว
      - ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาตามแผนการรักษาของแพทย์
  - - - การพยาบาล
        
        กรณีที่ผู้ป่วยมีอาการสับสน มึนงงมาก สามารถผูกมัดได้
        
        ลงบันทึกการสังเกต/การเยี่ยมผู้ป่วย
        
        ประเมินความเสี่ยงต่อการเกิดอุบัติเหตุ
        
        แบบประเมิน SAFE-D
        
        พยาบาล/ผู้ช่วยเหลือคนไข้ ดูแลผู้ป่วยอย่างใกล้ชิด
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยสวมเสื้อ SAFE และติดป้ายชื่อที่มีสัญลักษณ์สีแดงในช่อง A
    - - แนะนำผู้ป่วยให้ค่อยๆ เปลี่ยนท่าเพราะอาจเกิดหน้ามืด
      - กรณีที่ได้ยาฉีด
        
        แนะนำให้ผู้ป่วยพัก ประมาณ 30-60 นาทีหรือ
        จนกว่าจะประเมินได้ว่าเดินได้โดยปลอดภัย
        
        รายงานแพทย์ ถ้ามีฤทธิ์ข้างเคียงจากยามาก
      - ดูแลใกล้ชิด ให้ผู้ป่วยอยู่ในสายตาตลอด
      - หากมีปัญหาในการทรงตัว จัดหาอุปกรณ์ช่วยเดิน มีเจ้าหน้าที่ช่วยประคอง
      - กรณีที่รักษาด้วยไฟฟ้า
        
        ช่วยทำกิจวัตรทั้งหมด จนกว่าประเมินแล้วไม่มีความเสี่ยง
        
        หลังทำจะมีอาการสับสน
      - ดูแลให้ได้รับยาทางจิตเวช
      - มีปัญหาการได้ยิน ญาตินำเครื่องช่วยฟังมาให้
      - ติดสัญญาณเรียกไว้ที่เตียง
      - จัดสิ่งแวดล้อม เพื่อความปลอดภัย
      - ช่วยดูแลกิจวัตร งดการอาบน้ำตามลำพัง
    - - ร้องตะโกนโดยที่ไม่มีสิ่งใดมากระตุ้น
      - ไม่ใส่ใจตนเอง มีการแต่งกายที่ไม่เหมาะสม สกปรก
      - จะมีพฤติกรรมวุ่นวาย พลุ่กพล่าน กระวนกระวาย
      - ผู้ป่วยจะคงอยู่ในท่าใดท่าหนึ่งของการเคลื่อนไหวที่กำลังกระทำอยู่โดยที่การกระทำนั้นยังไม่สิ้นสุด
        
        การเคลื่อนไหวที่มากเกินไปหรือน้อยเกินไป
  - - - เข้าใจและยอมรับในอาการของผู้ป่วย ไม่ตำหนิ หรือพูดเชิงขบขันว่าเป็นอาการที่ไม่น่าเป็นไปได้
      - สร้างสัมพันธภาพให้ ผู้ป่วยรู้สึกไวว้างใจปลอดภัย โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ผู้ป่วยมีอาการควรใช้เทคนิคการสนทนาที่จำเป็น
      - พยาบาลควรสอบถาม Content ของประสาทหลอนเพื่อประเมินอาการของผู้ป่วยและผลกระทบที่เกิดขึ้น
    - - แสดงการยอมรับอาการที่ผู้ป่วยเป็น โดยการรับฟังและไม่ โต้แย้ง
      - เรียกชื่อผู้ป่วยให้ชัดเจนใช้น้ำเสียงที่นุ่มนวล และกระตุ้นให้ ผู้ป่วยเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ
      - หลีกเลี่ยงการเข้าไปจับต้องผู้ป่วย เพราะผู้ป่วยจะมีแนวโน้ม ตีความหรือการรับรู้ผิด
      - หากพบอาการกำลังแสดงประสาทหลอน ควรบอกสิ่งที่เป็น จริงกับผู้ป่วยขณะนั้น
      - ประเมินอาการประสาทหลอนที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วยว่าเกี่ยวข้องกับระบบรับสัมผัสใด
    - - การใช้ยารักษา การรักษาอาการประสาทหลอนขึ้นอยู่กับสาเหตุทั้งหมดของผู้ป่วย เช่น หากผู้ป่วยมีอาการประสาทหลอนจากการดื่มแอลกอฮอล์อย่างหนัก แพทย์จะให้ยาที่ลดอาการประสาทหลอนลง
      - การรับคำปรึกษาจากจิตแพทย์ วิธีนี้จำเป็นอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มีอาการประสาทหลอนมาจากสภาวะทางจิตใจการได้พูดคุยกับจิตแพทย์หรือผู้เชี่ยวชาญ สามารถช่วยให้ผู้ป่วยเข้าใจสิ่งที่ตนเองกำลังเผชิญได้ดี ผู้เชี่ยวชาญสามารถช่วยผู้ป่วยพัฒนากลยุทธ์การรับมือกับอาการประสาทหลอนได้
- - - - การให้ความสำคัญกับครอบครัวในการเข้าร่วมกระบวนการรักษา
      - การค้นหาและเสริมศักยภาพที่เป็นกลไกแก้ไขปัญหาที่เป็นธรรมชาติของผู้ป่วยโรคจิตเภท
      - การบำบัดมุ่งเน้นการปรับตัวต่อความเจ็บป่วย และการสามารถทำหน้าที่/มีคุณค่าในการดำรงชีวิตประจำวัน
      - คำนึงแหล่งสนับสนุนหรือการประคับประคองทุกรูปแบบที่มีความยืดหยุ่นและเหมาะสมกับผู้ป่วยโรคจิตเภท
      - การสร้างความจริงใจ สัมพันธภาพ และความเห็นอกเห็นใจ
      - 1.ให้ความรู้เกี่ยวกับธรรมชาติของโรคโดยเฉพาะสาเหตุความผิดปกติของการทำงานของสมอง
    - - ประเมินสภาพอารมณ์และสังเกตพฤติกรรมของผู้ป่วยอย่างสม่ำเสมอ รวมทั้งสังเกตสัญญาณเตือนของการเกิดพฤติกรรมที่ผิดปกติ
      - ลดระดับสิ่งเร้าไม่ให้อึกทึกคึกโครม ไม่กระตุ้นผู้ป่วย
      - นำสิ่งต่างๆ ที่อาจเป็นอันตรายหรือผู้ป่วยอาจใช้เป็นอาวุธได้ไปไว้ไกลๆผู้ป่วย
      - ให้แรงเสริมทางบวก ให้กำลังใจ ชมเชย เมื่อผู้ป่วยสามารถควบคุมพฤติกรรมและแสดงออกได้อย่างเหมาะสม
      - สร้างสัมพันธภาพเพื่อการบำบัด
  - - - การจัดสิ่งแวดล้อมให้ปลอดภัย
      - กระตุ้นให้ผู้ป่วยทำกิจวัตรประจำวันด้วยตนเอง
      - ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาตามแผนการรักษา หากปฏิเสธ จำเป็นต้องพูดให้เข้าใจ
      - ประเมินความเสี่ยง เฝ้า ระวังและสังเกตอาการอย่างใกล้ชิด
      - ดูรูปแบบการนอน เมื่อถึงเวลานอน และจัดสภาพแวดล้อมให้สงบ