Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

A Beautiful Mind, แบบสอบถามวิจัย - Coggle Diagram

- - - - ไม่มีเพื่อนสนิท
        มีปัญหาในการปรับตัวให้เข้ากับเพื่อน
      - ชอบอยู่คนเดียว
      - เรียนเก่ง แต่เป็นคนเก็บตัว
    - - ทำงานทั้งงานที่วีลเลอร์แลปส์และงานสายลับ
        นายชาร์ลส์ยังมาปรากฏตัวอยู่กับเขาในหลายสถานการณ์นายชาร์ลส์เป็นเพียงคนเดียวที่ผู้ป่วยสามารถพูดคุยเรื่องราวต่าง ๆ ได้
    - - จอห์นหันมาสนใจทางด้านคณิตศาสตร์และมุ่งมั่นในการเรียนชาร์ลส์อยู่กับเขาตลอดและเป็นเพื่อนคนเดียวที่สามารถพูดคุยผู้จอห์นเริ่มมีบุคลิกที่ดูแตกต่างจากผู้อื่นอย่างเห็นได้ชัด
- - - - ความจำในปัจจุบัน (recent memory) ผิดปกติ
      - ความคิดแบบนามธรรม (Abstract thinking)
      - ความจำเฉพาะหน้า (Recall memory) ผิดปกติ
      - คิดช้า (Slow)
    - - เคยถึงพยายามทำร้ายตนเอง
      - อาละวาด มาอย่างต่อเนื่อง
      - มีอาการพูดคนเดียว
      - หูแว่ว มีอาการหวาดระแวง
- - - - Hallucination
        
        ความหมาย
        
        เป็นความผิดปกติทางการรับรู้ด้วยประสาท สัมผัสทั้ง 5 โดยที่ไม่มีสิ่งเร้ามากระตุ้นจากภายนอก เช่น การเห็น การได้ยิน การได้กลิ่น และการรับรส โดยที่ไม่มีสิ่งเร้าจริงๆ เกิดขึ้น
        
        สาเหตุ
        
        ทางด้านร่างกาย
        
        เกิดการเจ็บป่วยทางกาย มีพยาธิสภาพที่สมอง สมองเสื่อมสมรรถภาพ ได้รับอุบติเหตุที่สมอง ภาวะติดเชื้อที่สมอง ไข้สูง ภาวะเจ็บป่วยอย่างรุนแรง การขาดการพักผ่อนนอนหลับ ขาดการกระตุ้นความรู้สึก ภาวะผิดปกติของสารเคมีในร่างกาย การได้รับสารพิษ แอลกอฮอล์ สิ่งเสพติดอื่น ๆ ที่มีผลต่อการการทำงานของระบบประสาท
        
        2.ด้านจิตใจ
        
        บุคคลมีความเครียดทางจิตใจ เกิดความรู้สึกวิตกกังวลมาก รู้สึกถูกทอดทิ้ง ไม่สามารถหาทางออกได้ จึงทำให้การรับรู้ต่อสิ่งแวดล้อมผิดไป
        
        อาการ
        
        ประสาทหลอนทางการเห็น (Visual hallucination) ผู้ป่วยมองเห็นภาพต่างๆ โดยที่ไม่เป็นจริง เช่น เห็นคนกำลังมาจะทำร้ายตน
        
        ประสาทหลอนทางการได้ยิน (Auditory hallucination) เช่น ผู้ป่วยได้ยินเสียงคนพูด หัวเราะ หรือด่าตน โดยที่ไม่มีสถานการณ์เหล่านี้เกิดขึ้น
        
        ประสาทหลอนทางการรับกลิ่น (Olfactory hallucination) เช่น ผู้ป่วยได้กลิ่นแปลกๆ โดยที่ผู้อื่นไม่ได้กลิ่นนั้นๆ
        
        ประสาทหลอนทางการสัมผัส (Tactile hallucination) ผู้ป่วยเกิดความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาไต่ตอมตามผิวหนัง รู้สึกคันผิวหนัง โดยที่ไม่มีสิ่งเร้าจริง
        
        การพยาบาล
        
        3.ช่วยให้ผู้ป่วยรับรู้และยอมรับความสัมพันธภาพระหว่างสถานการณ์และการเกิดอาการประสาทหลอน
        
        หลีกเลี่ยงการเกิดภาวะประสาทหลอน
        
        4.2 ให้เข้ากลุ่มกิจกรรมบำบัดที่เหมาะสมกับอาการหรือพฤติกรรมของผู้ป่วยอย่างน้อย 2 กลุ่มใน 1 สัปดาห์
        
        4.3 มอบหมายงานของตึกที่ผู้ป่วยสามารถช่วยทำได้ เช่น รดน้ำ ต้นไม้ เช็ดโต๊ะอาหาร
        
        4.1 ให้ผู้ป่วยได้พบปะกับบุคคลอื่น โดยชักชวนให้ผู้ป่วยพูดคุยกับผู้ป่วยอื่น
        
        4.4 จัดให้ผู้ป่วยได้รับประสบการณ์ตรงในการเรียนรู้วิธีการเผชิญความวิตกกังวล ขณะที่อยู่ในสถานการณ์นั้น เพื่อป้องกันการเกิดอาการประสาทหลอน โดยการใช้กระบวนการกลุ่มสัมพันธ์เพื่อการบำบัด
        
        2.ไม่โต้แย้ง ขำหรือเห็นเป็นเรื่องตลก เกี่ยวกับอาการประสาทหลอนที่ผู้ป่วยบอก และบอกถึงสภาพความเป็นจริง (Present reality) ตามความคิดและความรู้สึกของพยาบาล
        
        1.รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับการประสาทหลอนของผู้ป่วยทุกโอกาส
        ที่สามารถจะรวบรวมได้ โดยให้ครอบคลุมเรื่องต่อไปนี้
        
        1.1 เกิดขึ้นอย่างไร เวลาไหน ความถี่ของการเกิด สาเหตุ หรือการกระตุ้น ก่อนเกิดอาการและมีประสาทหลอนทางไหน
        
        1.2 พฤติกรรมตอบสนองต่ออาการประสาทหลอน ประสาทหลอนเฉพาะที่
        อาจเป็นอันตรายต่อผู้ป่วยและผู้ป่วยอื่นความสัมพันธ์ของประสาทหลอนกับสถานการณ์หรือบุคคลที่เกี่ยวข้องกับผู้ป่วย รวมทั้งวิธีการต่อสู้ปัญหาของผู้ป่วย
        
        การสนทนากับผู้ป่วยที่มีอาการประสาทหลอน ควรนำเทคนิคการสนทนา การให้คำปรึกษาต่าง ๆ มาใช้
        
        การกระตุ้นให้ผู้ป่วยอธิบายสิ่งที่ได้รับรู้มา (Encouraging description of perception)
        
        การให้ความจริง (Presenting reality)
      - การแปลผิด (Illusion)
        
        ความผิดปกติของการรับรู้ที่บุคคลตีความหมายหรือแปลความของสิ่งกระตุ้นผิดจากความเป็นจริง เช่น เห็นสายน้ำเกลือเป็นงู ได้ยินเสียงลมเป็นเสียงปีศาจร้องโหยหวน
    - - ความหมาย
        
        เป็นความผิดปกติของความคิด ที่บุคคลที่มีความเชื่อและคิดในเรื่องต่างๆ ซึ่งไม่เป็นความจริงและมักเกิดจากความเชื่อที่ฝังแน่นในใจและความคิดของบุคคลนั้นๆ ยากที่จะให้เหตุผลได้อย่างชัดเจน
      - สาเหตุ
        
        ทางด้านร่างกาย
        
        ความผิดปกติที่เกิดจาก พันธุกรรม การทำงานของ Neurotransmitter ในสมองผิดปกติ การได้รับสารพิษ สารเคมีต่าง ๆ การขาด O2 ความผิดปกติของอิเลคโตรไลท์ในร่างกาย การทำงานของสมองส่วนกลางผิดปกติการเสื่อมจากความสูงอายุ การได้รับอุบัติเหตุ การขาดการพักผ่อน ที่เพียงพอ เป็นต้น
        
        ทางด้านจิตใจ
        
        ความวิตกกังวลในระดับสูงเรื้อรัง มีผลแปรเปลี่ยนเป็นพยาธิสภาพทางความคิด การใช้กลไกทางจิตป้องกันตนเองมากเกินไป การเผชิญภาวะเครียดแล้วไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ เป็นต้น
      - อาการ
        
        หลงผิดคิดว่าตัวเองใหญ่โต ร่ำรวย เป็นคนใหญ่คนโต (Grandeur delusion)
        
        หลงผิดคิดว่าคนอื่นปองร้าย (Persecution delusion)
        
        หลงผิดคิดว่าคนอื่นหลงรักตน (Self-accusatory delusion)
        
        หลงผิดคิดว่าตนเจ็บป่วย (Hypochondriacal delusion or Somatic delusion)
        
        หลงผิดคิดว่าอวัยวะใดอวัยวะหนึ่งของร่างกายขาดหายไป (Nihilistic delusion)
      - การพยาบาล
        
        ไม่เถียงกับผู้ป่วย หรือให้เหตุผลว่า ความเชื่อของผู้ป่วยนั้นผิด
        
        รับฟังความคิดของผู้ป่วยโดยไม่ตัดสินหรือตำหนิผู้ป่วย
        
        สร้างสัมพันธภาพ เพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความไววางใจตามหลักการพยาบาลจิตเวช
        
        จัดให้เข้าร่วมกลุ่มกิจกรรมบำบัด เพื่อให้ผู้ป่วยได้ติดต่อกับสิ่งที่เป็นจริง
        
        การสนทนากับผู้ป่วยที่มีความหลงผิด ควรนำเทคนิคการสนทนา การให้คำปรึกษาต่าง ๆ มาใช้
        
        การขอความกระจ่าง (Clarification)
        
        การสะท้อนความรู้สึก (Reflecting)
    - - ความหมาย
        
        เป็นกระบวนการคิดได้รับอิทธิพลจากความวิตกกังวลหรือความกลัวอย่างหนัก มักถึงจุดที่เกิดความไร้เหตุผลและอาการหลงผิด การคิดหวาดระแวงตรงแบบรวมความเชื่อว่าถูกปองร้าย
      - สาเหตุ
        
        1.กรรมพันธุ์
        
        จากการศึกษาพบว่าญาติของผู้ป่วยมีโอกาสเป็นโรคจิตเภทสูงกว่าประชากรทั่วไป ยิ่งมีความใกล้ชิดทางสายเลือดมากยิ่งมีโอกาสสูง
        
        2.ระบบประสาทในสมอง
        
        เชื่อว่าโรคนี้เป็นจากสารเคมีในสมองที่ชื่อว่าโดปามีน (dopamine) ในบางบริเวณของสมอง มีการทำงานมากเกินไป และพบว่าการที่ยารักษาโรคจิตรักษาโรคนี้ได้เป็นจากการที่ยาไปออกฤทธิ์ยับยั้งการออกฤทธิ์ของสารโดปามีน
        
        3.ความผิดปกติในส่วนอื่นๆของสมอง
        
        ในแง่ของครอบครัวนั้นพบว่าสภาพครอบครัวมีผลต่อการกำเริบของโรค โดยในครอบครัวของผู้ป่วยที่อาการกำเริบบ่อย ๆ
        พบว่ามีการใช้อารมณ์ต่อกันสูงได้แก่ ชอบตำหนิติเตียนผู้ป่วย มีท่าทีไม่เป็นมิตร หรือเข้าไปจู้จี้ยุ่งเกี่ยวกับผู้ป่วยมากเกินไป
      - อาการ
        
        หงุดหงิดหรือโกรธง่าย
        
        เข้าสังคมหรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนยาก
        
        มีพฤติกรรมก้าวร้าว ประพฤติตัวไม่เป็นมิตรกับบุคคลรอบข้าง
        
        เคลือบแคลงสงสัยในเรื่องที่มีหลักฐานอธิบาย แต่เชื่อข่าวลือต่าง ๆ อย่างไม่มีเหตุผล
        
        คิดว่าคนอื่นจะทำร้ายหรือพูดถึงตนเองในทางเสียหาย
        
        ชอบแยกตัวอยู่คนเดียว
        
        ไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ ระแวดระวังผู้อื่นตลอดเวลา
      - การพยาบาล
        
        3.ยอมรับผู้ป่วยโดยการเรียกชื่อให้ถูกต้อง รับฟังเรื่องราวอย่างสนใจเพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจ ไม่หัวเราะในพฤติกรรมผู้ป่วย
        
        4.การสื่อสารกับผู้ป่วยต้องเปิดเผยรักษาคำพูด
        
        2.ยอมรับในพฤติกรรมหวาดระแวง ไม่โต้แย้ง ต่อต้าน
        
        5.แสดงการยอมรับอาการประสาทหลอนหรือหวาดระแวงของผู้ป่วย โดยไม่โต้แย้งหรือท้าทายผู้ป่วย
        
        1.สร้างความไว้วางใจในการติดต่อกับผู้ป่วยแบบตัวต่อตัว (one to one relationship)
        
        ไม่แสดงกิริยาที่อาจทำให้ผู้ป่วยเกิดความสงสัยหรือไม่มั่นใจ
        
        7.ประเมินอาการหวาดระแวงทุกครั้งที่มารับบริการ โดยสอบถามจากผู้ป่วยและญาติเพื่อประเมินและให้การพยาบาลที่เหมาะสม
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาตามแผนการรักษาของแพทย์เพื่อช่วยลดอาการหวาดระแวง
        
        ส่งเสริมศักยภาพการดูแลตนเองของผู้ป่วย การร่วมมือในการรักษาด้วยยา และพัฒนาการมีส่วนร่วมของครอบครัว และชุมชนในการดูแลผู้ป่วย
- - - - เป็นผู้ป่วยที่มีอาการเข้ากันได้กับโรคจิตเภท แต่ไม่สามารถจัดกลุ่มได้อย่างชัดเจน
    - - จากกรณีศึกษาผู้ป่วยเป็นชนิด Paranoid type เนื่องจาก มีอาการหวาดระแวง หูแว่วบ่อยครั้ง ทำร้ายตนเองและผู้อื่น พูดไม่รู้เรื่อง อาละวาด โวยวาย ยิ้มหัวเราะคนเดียว
      - ความหมกมุ่นอยู่กับอาการหลงผิดหรือหูแว่ว ทั้งนี้ ผู้ป่วยต้องไม่มีอาการของ catatonic หรือ disorganized type
    - - ผู้ป่วยเคยป่วยมีอาการกำเริบชัดเจนอย่างน้อย 1 ครั้ง ลักษณะอาการที่มีหลงเหลืออยู่ส่วนใหญ่ เป็นอาการด้านลบ เช่น เก็บตัว เฉื่อยชา ไม่สนใจตัวเอง เป็นต้น
    - - ความคิดกระจัดกระจายไม่เป็นไปในแนวเดียวกัน แสดงออกมาทางคำพูดหรือท่าทาง
  - - - นอนไม่หลับ สัมพันธภาพทางครอบครัวลดลง ไม่ใส่ใจตนเอง
    - - พูดคนเดียว หูแว่ว อาละวาด สร้างโลกจิตนาการขึ้นเอง
    - - 1.2. อาการประสาทหลอน
      - 1.3.อาการด้านความคิด ผู้ป่วยมักมีความคิดในลักษณะที่มีเหตุผลแปลกๆ
      - 1.1. อาการหลงผิด
        
        หวาดระแวง หลงผิดว่าเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัวล้วนแต่เกี่ยวโยงกับตนเอง
      - 1.4. อาการด้านลบ (negative symptoms)
        
        ไม่กระตือรือร้น เฉื่อยชาลง ไม่สนใจเรื่องการแต่งกาย แต่งตัวมอซอ ผู้ป่วยอาจนั่งอยู่เฉยๆ ไม่เลี้ยงดูบุตร
    - - การขาดยา/หยุดยาเอง ทำให้มีอาการคงเหลืออยู่ พูดไม่รู้เรื่อง ประสาทหลอน
- - - - ผลข้างเคียง
        
        เมื่อ dopamine receptor ถูกยับยั้งจะทำให้เกิดการหดเกร็งของกล้ามเนื้อ อยู่นิ่งไม่ได้ เคลื่อนไหวดลอดเวลา เดินตัวแข็งทื่อ มือสั่น
      - การออกฤทธิ์
        
        ยาออกฤทธิ์ยับยั้งการจับของโดปามีนทำให้โดปามีนลดลง
      - เหตุผลการใช้ยา
        
        การที่โดปามีนลดลงมีผลให้ความคิดและอารมณ์ของผู้ป่วยดีขึ้น
      - การพยาบาล
        
        ผู้ป่วยที่มีอาการตาพร่า แนะนำในใช้แว่นกันแดด เวลาอยู่ในที่มีสว่างมากและบอกสาหตุที่มองเห็นไม่ชัดให้ทราบว่าเกิดจากผลข้างเคียงของยา
        
        สังเกตอาการข้างเคียงของยา เช่น มึนงง ง่วงนอน เป็นลมเวลาลุกยืน ตาพร่า
        
        ผู้ป่วยที่มีอาการปากแห้ง คอแห้ง แนะนำให้จิบน้ำหรืออมลูกกวาดเพื่อให้ชุ่มคอ
        
        ผู้ป่วยที่มีอาการง่วงนอน ต้องปรับเวลาให้ยาเป็นตอนเย็น และก่อนนอน ซึ่งช่วยให้ผู้ป่วยนอนหลับได้ดี และกระตุ้นให้ผู้ป่วยทำกิจกรรมต่างๆ ในเวลากลางวัน
        
        ผู้ป่วยที่มีความต้นโลหิตลดต่ำเวลายืน (orthostatic hypotention) เมื่อลุกขึ้นยืนจะหน้ามืดให้ค่อยๆ เปลี่ยนอิริยาบถ การลุกนั่ง ยืน ควรใช้เวลาอย่างน้อยประมาณ1 นาที
    - - ผลข้างเคียง
        
        ง่วงซึม อ่อนเพลีย กล้ามเนื้ออ่อนแรงและเดินเซ
      - การพยาบาล
        
        แนะนำให้ผู้ป่วยเลี่ยงกิจกรรมที่เสี่ยงต่อการเกิดอุบัติเหตุ
        
        ระวังการพลัดตกหกลัม จากการวิงเวียน (Dizziness)
        
        ผู้ป่วยที่มีอาการมือสั้น หยิบจับสิ่งของลำบาก ควรดูแลช่วยเหลือในการทำกิจวัตรประจำวัน เลี่ยงการถือของร้อน
        
        เขียนวัน เวลา จำนวน ชนิดของยาใส่การ์ด หรือติดไว้ในที่ที่มองเห็นง่าย หากผู้ป่วยต้องเป็นผู้ที่จัดยารับประทานเอง เพราะผู้ป่วยอาจมีอาการหลงลืมง่าย
        
        สังเกตและบันทึกความรุนแรงของอาการ
      - ทำหน้าที่
        
        ยับยั้งการหลั่งสารสื่อประสาท GABA ลดอาการวิตกกังวล นอนไม่หลับ
  - - - เป็นวิธีการดูแลสนับสนุนให้ผู้ป่วยได้พูดคุย บอกเล่าถึงสิ่งที่พวกเขากำลังเผชิญจนทำให้เกิดความทุกข์ นักบำบัดจะคอยกระตุ้นให้ผู้ป่วยทำความเข้าใจถึงสถานการณ์จริงที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วย เพื่อให้พวกเขาผ่อนคลายและหาทางออกจากความทุกข์เหล่านั้นได้ในที่สุด วิธีการนี้มักได้ผลดีกับผู้ป่วยที่รักษาด้วยยาเพียงอย่างเดียวแล้วไม่เกิดประสิทผลมากเท่าที่ควร ทั้งเป็นวิธีที่อาจส่งผลดีในระยะยาวได้จากการที่ผู้ป่วยเรียนรู้ที่จะปรับ จัดการ จัดระเบียบรูปแบบความคิดและพฤติกรรมของพวกเขาเอง
    - - เป็นวิธีการที่ให้ผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวได้มาพูดคุยถึงความคิดความรู้สึก และปรึกษาหาทางออกของปัญหาที่เกิดขึ้นกับตัวผู้ป่วยที่ส่งผลกระทบกับสมาชิกคนอื่น ๆ ในครอบครัวไปด้วย ช่วยทำให้ญาติจัดการกับปัญหาของผู้ป่วย ประสิทธิผลที่ดีทั้งต่อตัว
      - ผู้ป่วยและบุคคลในครอบครัวในระยะยาวด้วย เพราะนำไปสู่การจัดการปัญหาได้ดีขึ้น มีความรู้สึกเครียดกับความเจ็บป่วยของผู้ป่วยน้อยลง โดยขั้นตอนทั้งหมดจะอยู่ภายใต้การดูแลของนักบำบัดเช่นกัน
    - - นักบำบัดจะคอยดูแลสนับสนุนให้ผู้ป่วยที่เคยมีอาการโรคจิตกันและกัน เนื่องจากการได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์กับผู้ที่เคยเผชิญเหตุการณ์คล้าย ๆ กัน อาจช่วยส่งเสริมกันเข้าถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย และเข้าใจสถานการณ์ได้จนเกิดประสิทธิผลที่ดีในการบำบัดรักษาตาม