Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

A Beautiful Mind :<3:, นางสาวนันทภัค กัลศักดิ์ปภา เลขที่ 36 ห้อง 3A…

- - - - อาการข้างเคียง
        
        นอนไม่หลับ
        
        เซื่องซึม
        
        ไร้อารมณ์ทางเพศ
        
        การเคลื่อนไหวเชื่องช้า
  - - - ควบคุมตนเองไม่ได้
        
        ทำร้ายตนเอง
        
        ทำร้ายบุคคลรอบข้าง
- - - - คิดว่ามีคนสะกดรอยตาม
- - - - มีอาการหลงผิด
        
        หวาดระแวงมีคนจะมาทำร้าย และพกอาวุธไว้กับตัว
        
        จอห์นคิดว่าตนเองกำลังถูกปองร้ายอยู่ตลอดเวลา
        
        จอห์นเห็นสายลับเข้ามาในบ้าน จึงพยายามพยายามปกป้องภรรยา
        
        มีความคิดจะทำร้ายตนเอง/ผู้อื่นให้ถึงแก่ชีวิตหรือมุ่งร้ายตนเองผู้อื่นหวังให้บาดเจ็บ
        
        จอห์นคิดว่าตนเองมีชิปฝังอยู่ในร่างกาย พยายามใช้มือควักเพื่อนำ Chip ออกมา จนทำให้ตนเองได้รับบาดเจ็บ
  - - - เชื่อว่าตนเองเป็นสายลับของกระทรวงกลาโหม ถูกเรียกตัวให้ไปทำหน้าที่
        อย่างลับๆ
    - - ไม่มีเพื่อนสนิทและมักมีปัญหา ในการปรับตัวให้เข้ากับเพื่อน ผู้ป่วยชอบอยู่คนเดียว
    - - จอห์นบอกว่าจิตแพทย์ที่รักษาเขาเป็นสายลับรัสเซีย ผู้ป่วยจึงไม่ให้ความร่วมมือในการรักษา
    - - สีหน้าเรียบเฉย แต่จะแสดงสีหน้า แววตา และท่าทีหวาดกลัวเมื่อพบจิตแพทย์
      - เหม่อลอย
    - - ผู้ป่วยเดินหลังค่อม มองซ้ายขวาเกือบตลอดเวลา
    - - Visual hallucination
        
        จอห์นเห็นชาร์ลส์ Parcher และ marcee ซึ่งบุคคลเหล่านี้ไม่มีตัวตนอยู่จริง
      - Auditory hallucination
        
        จอห์น หูแว่ว ได้ยินเสียงวิลเลียมสั่งให้ทำตาม
    - - มีท่าทีหวาดระแวงเกือบตลอดเวลา
      - คิดว่ามีคนมาทำร้าย พวกชาวรัสเซีย
- - - - จอห์นเริ่มมีอาการหูแว่ว เห็นภาพหลอน ขณะศึกษาปริญญาเอกและกำลังหมกมุ่นคิดค้นทฤษฎีด้านคณิตศาสตร์
      - จอห์นเห็นภาพหลอนและมีอาการหูแว่วตลอดเวลาขณะทำงาน
    - - เมื่อเริ่มทำงานวีลเลอร์แลปส์ จอห์นคิดว่าตนเองทำงานเป็นสายลับควบคู่ไปด้วย
      - จอห์นยังคงพบชาร์ลส์ และมีหลานสาวตามมาด้วย
      - จอห์นเริ่มสร้างห้องทำงานลับ เพื่อถอดรหัสจากนิตยสารต่างๆ
      - จอห์นคิดว่ามีคนสะกดรอยตาม จากการที่เขาทำงานเป็นสายลับ
      - เมื่อจอห์นได้รับการรักษาและกลับไปอยู่บ้าน ไม่ได้รับประทานยาตามแผนการรักษา จนทำให้จอห์นกลับมาเห็นชาร์ลส์อีกครั้ง
    - - จอห์นเริ่มมีอาการที่แตกต่างจากคนอื่นอย่างเห็นได้ชัดเจน ตั้งแต่เริ่มเข้ามาศึกษาระดับปริญญาเอก
  - - - ช่วยกระตุ้นให้ผู้ป่วยค้นหาว่าตนเองมีความรู้สึกอะไรอยู่ และรู้สึกอย่างไร เพื่อให้ผู้ป่วยทำความเข้าใจและทราบถึงปัญหาของตนเอง
      - ส่งเสริมให้ผู้ป่วยพูดหรือระบายความรู้สึก เพื่อลดความวิตกกังวล
      - จัดสิ่งแวดล้อมให้สงบเงียบ เพื่อลดสิ่งกระตุ้นที่จะไปเพิ่มความวิตกกังวล
      - ส่งเสริมให้ผู้ป่วยวางแผนเลือกพฤติกรรม หรือกิจกรรมที่เหมาะสม เพื่อจะช่วยผ่อนคลายและทำให้เกิดความสบายใจ
      - สร้างสัมพันธภาพ เพื่อให้ผู้ป่วยเชื่อมั่นและไว้วางใจ
    - - พูดหลายเรื่องผสมกันจนคนฟังไม่เข้าใจ
      - หรือไม่พูดเพราะอาการทางจิตต่างๆ
    - - จัดเวลาเข้าไปพบและพูดคุยกับผู้ป่วยอย่างสม่ำเสมอ เพื่อจะช่วยให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าตนเองได้รับการยอมรับและยังเป็นที่ต้องการของผู้อื่น
    - - ให้ความรักความอบอุ่นแก่ผู้ป่วยตามสมควร
      - แนะนำให้ดูแลผู้ป่วยได้รับยาอย่างต่อเนื่องและได้รับยาตามคำแนะนำของแพทย์อย่างสม่ำเสมอ ไม่หยุดยาเอง หรือหาแนวทางที่จะให้ผู้ป่วยได้รับยาอย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอ รวมทั้งมาพบแพทย์ตามนัดหมายด้วย
      - แนะนำให้รับฟังความคิดเห็น ญาติผู้ป่วยเป็นผู้ที่ใกล้ชิดกับผู้ป่วยมากที่สุด
      - พยายามหลีกเลี่ยงการแสดงอารมณ์ต่อผู้ป่วย เช่น ไม่สนใจ ไม่พูดคุยกับผู้ป่วย
        คอยจับผิด ตำหนิติเตียนโดยไม่มีเหตุผล พูดบ่นซ้ำ ๆ ถึงความผิดพลาดในอดีตของผู้ป่วย
      - คอยรับฟังความคิดเห็น ความรู้สึกของผู้ป่วยด้วย
        ความเข้าใจและเห็นใจ
      - ไม่แสดงความห่วงใย หรือคาดหวังผู้ป่วยจนเกินไป
      - ญาติจะต้องไม่ทำให้ผู้ป่วยเกิดความกลัววิตกกังวล
    - - กรณีผู้ป่วยไม่พูดหรือไม่โต้ตอบ ควรใช้การตีความหรือการคาดเดาจากภาษาท่าทาง (non-verbal) ของผู้ป่วย และกระตุ้นผู้ป่วย โดยการวิเคราะห์ความรู้สึกของผู้ป่วย (verbalizing the implied)
      - กรณีที่พูดหลายเรื่อง ควรให้ผู้ป่วยหยุดพูดเป็นครั้งคราว และกระตุ้นให้ผู้ป่วยได้อธิบายสิ่งที่เขาได้พูดไป