Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การตรวจประเมินและวินิจฉัย ความพิการทางการได้ยิน หรือสื่อความหมาย,…

- - - - ได้ยินเสียงดอกไม้ที่ความถี่ 500 1,000 2,000 4000 เฮิร์ทในหูข้างที่ดีตั้งแต่ 41 เดซิเบลไปจนไม่ได้ยิน
    - - การได้ยินเสียง การเข้าใจภาษาพูด
    - - หูตึง1ข้าง/หูหนวก 1 ข้าง/อยู่ระหว่างการรักษา
    - - หูหนวก หูตึง
  - - - เมื่อตรวจผ่านทางอากาศหูข้างที่ได้ยินดีกว่าจะสูญเสียการได้ยินเฉลี่ยความดังของเสียง 41 เดซิเบลจนถึง 80 เดซิเบล
    - - ความผิดปกติเกิดขึ้นตั้งแต่ระยะที่ใครถูกผสมรวมถึงการถ่ายทอดทางพันธุกรรมขณะที่เด็กอยู่ในครรภ์มารดา
    - - ตรวจผ่านทางอากาศในหูข้างที่ได้ยินดีกว่าจะสูญเสียการได้ยินเฉลี่ยที่ความดังของเสียง 80 เดซิเบล
    - - การสูญเสียการได้ยินหรือมีความบกพร่องทางการได้ยินมีระบบการได้ยินมีผลกระทบต่อการสื่อสารในชีวิตประจําวัน
  - - - เครื่องช่วยฟัง
        
        ชนิดฟังเสียงทางกระดูก
        
        ชนิดฟังเสียงทางอากาศ
      - การผ่าตัดหูชั้นในเทียม
    - - ทำการโดยโสตศอนาสิกแพทย์
      - ต้องเป็นการตรวจการได้ยินตามมาตรฐานวิชาชีพ
      - ไม่มีใบหูถือว่าไม่เป็นความพิการทางการได้ยิน
  - - - มีปัญหาในการฟังทีวี
        มีปัญหาในการสนทนาตั้งแต่ 2 คนขึ้นไป
        ฟังเสียงดังจนเกินไป
        เกิดความเครียดขณะสนทนา
        มักให้ผู้อื่นพูดซ้ำ
        ปวดหูไม่ได้ยินเสียง
        รู้สึกว่าผู้อื่นพูดเสียงอู้อี้ไม่ชัด
        ไม่ใช่ไม่เข้าใจว่าผู้อื่นพูดอะไร
        มีปัญหาในการฟังเสียงเด็กหรือผู้หญิง
    - - ไม่สะดุ้งหรือตกใจอายุ 3 เดือนไม่ส่งเสียงไม่สบตา
        9 เดือนไม่หันเมื่อเรียกไม่ออกเสียง
        12 เดือนไม่ออกเสียงพยัญชนะ
        18 เดือนไม่พูดคำหนึ่งพยางค์
        24 เดือนไม่พูดตามวลีสั้นๆ
        ดูโทรทัศน์หรือฟังวิทยุดังกว่าปกติ
  - - - การคลอดที่ผิดปกติคลอดก่อนกำหนดอยากจะค้นหาความผิดปกติของหมู่เลือดเม็ดเลือดแดงแตกสะสมทำให้ประสาทหูเสื่อม
    - - การติดเชื้อหัดเยอรมันในช่วง 3 เดือนแรก เชื้อซิฟิลิสหรือ มารดาแพ้ยา
    - - เด็กเกิดมาปกติแต่มีสาเหตุ อุบัติเหตุกระทบกระเทือนสมองหรือบริเวณหู
- - - - ประสาทหูพิการ
      - ปัญญาอ่อน
      - สมองพิการ
      - ออทิสติก
      - ขาดการกระตุ้นทาง
        ภาษาและการพูด
    - - เด็ก
        
        หากพูดไม่เป็นประโยชน์ พูดไม่ชัด ให้ส่งนักแก้ไขการพูด เพราะพัฒนาการล่าช้า
    - - การกระตุ้นการเคลื่อนไหวอวัยวะที่ใช้ในการพูด
        
        การเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อในช่องปากลิ้นขากรรไกรรวมถึงบนใบหน้าการเคี้ยวการกลืนจนการเคลื่อนไหวของอวัยวะในการพูด
      - การกระตุ้นอวัยวะที่ใช้ในการพูด
        
        Passive exercise
        
        เด็กไม่สามารถเคลื่อนไหวกล้ามเนื้อได้เอง
        
        Active exercise
        
        เลขออกแรงในการเคลื่อนไหวท่าต่างๆด้วยตนเอง
        
        Resisted exercise
        
        กระตุ้นให้เด็กเป็นผู้ออกแรงเอง
      - การนวดริมฝีปาก
      - กระตุ้นการทำงานของกล้ามเนื้อริมฝีปาก
        
        กล้ามเนื้อริมฝีปากแก้มขากรรไกรแข็งแรงขึ้นช่วยลดภาวะน้ำลายไหลกระตุ้นเสียงพยัญชนะฝึกลมหายใจให้ดีขึ้น
      - การนวดอวัยวะที่ใช้ในการพูด
        
        การนวดอวัยวะที่ใช้ในการพูดบนใบหน้าจะช่วยให้เด็กออกเสียงได้หลากหลายและเรื่องการกินช่วยลดการเกร็งของกล้ามเนื้อ
      - กระตุ้นการทำงานของกล้ามเนื้อลิ้น
        
        ให้ลิ้นเลี่ยนและแข็งแรงมากขึ้นกระตุ้นเสียงพยัญชนะที่ใช้ปลายลิ้นโคนลิ้นเพิ่มระยะการเคลื่อนไหวของลินลดความไวของการรับสัมผัสที่ลิ้น
  - - - จุดประสงค์
        
        เพื่อให้ผู้ป่วยสามารถสื่อสารได้
      - การฝึกผู้ป่วย
        
        ฝึกเป็นขั้นตอน วันละ 15-20 นาทีทุกวันโดยมีผู้ดูแลคอยช่วยเหลือทำการประเมินเป็นระยะ
    - - ฝึกท่องวัน
      - ฝึกท่องเดือน
      - ฝึกนับเลข 1-30
      - ฝึกบอกชื่อสิ่งของ
      - ฝึกทำตามคำสั่ง
    - - ควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้ อาการทำซ้ำ
    - - ของระบบประสาท อะเฟเซีย
        
        ความผิดปกติในการเข้าใจภาษาและการใช้การสื่อความหมายเช่นการพูดเองการพูดตามการอ่าน
      - ของระบบประสาทควบคุมการพูด
        
        การควบคุมกล้ามเนื้อในการพูดปกติ
        
        การควบคุมโปรแกรมการพูดปกติหรือภาวะเสียการรู้ด้านการพูด
    - - เข้าใจผู้ป่วย ชวนคุย อย่าปฏิบัติเหมือนผู้ป่วยเป็นเด็ก สนับสนุให้ผู้ป่วยพูด
  - - - การที่บุคคลมีข้อจำกัดในการสื่อสารในชีวิตประจำวันไม่มีส่วนร่วมในการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมมีความบกพร่องทางการสื่อความหมาย
    - - ผู้ป่วยไร้กล่องเสียง สมองพิการ ควบคุมกล้ามเนื้อในการพูดผิดปกติระดับรุนแรง ผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมอง ผู้ป่วยได้รับอุบัติเหตุทางสมองที่มีปัญหาในการสื่อสารแบบอะเฟเซีย ผู้ป่วยพาร์กินสัน