Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

วิเคราะห์รายกลุ่ม The Beautiful Mind "John Forbes Nash" -…

- - - - เขาคิดว่าถูกเจ้าหน้าที่ กระทรวงกลาโหม สหรัฐอเมริกาเรียกตัวไปช่วยถอดรหัสทางการทหาร
      - เขาคิดว่ามีคนสะกดรอยตามเขาอยู่ตลอดและพยายามจะทำร้ายเขา
      - ผู้ป่วยยังคงมีความเชื่อว่าตนเองเป็นสายลับของกระทรวงกลาโหม ถูกเรียกตัวให้ไปทำหน้าที่ อย่างลับๆหลังเรียนจบปริญญาเอก และกำลังถูกปองร้ายจากกลุ่มคนที่เป็นสายลับรัสเซีย
      - เขาคิดว่าจิตแพทย์ที่รักษาเขาเป็นสายลับรัสเซีย
    - - เห็นกลุ่มคนสะกดรอยตามเขาไปถึงที่ทำงาน เขารู้สึกกลัวมากจึงวิ่งหนี
      - นายชาร์ลส์มาปรากฏตัว อยู่กับเขาในหลายสถานการณ์ บางครั้งยังมีหลานสาวตามมาด้วย โดยนายชาร์ลส์เป็นเพียงคนเดียวที่ผู้ป่วยสามารถพูดคุย เรื่องราวต่างๆ ให้ฟัง
    - - ผู้ป่วยถามตอบรู้เรื่อง โดยจะพูดตะกุกตะกักในบางครั้ง แต่เมื่อพูดถึงเรื่องการเป็นสายลับ การถูก สะกดรอยตามจะพูดรัวและเร็ว
    - - มีบุคลิกที่ดูแตกต่างจากผู้อื่นอย่างเห็นได้ชัด โดยยังคงเป็นคนเก็บตัวและไม่มี เพื่อนสนิท
      - ผู้ป่วยเดินหลังค่อม มองซ้ายขวาเกือบตลอดเวลา
    - - ผู้ป่วยมักมีสีหน้าเรียบเฉย
      - ผู้ป่วยชอบอยู่คนเดียว
  - - - คิดหมกมุ่นเกี่ยวกับเรื่องตัวเลขอย่างมากจนเกือบทำร้ายภรรยาและลูก
    - - ชอบทำอะไรด้วยตนเอง แต่เป็นคนเก็บตัว ไม่มีเพื่อนสนิทและมักมีปัญหา ในการปรับตัวให้เข้ากับเพื่อน ผู้ป่วยชอบอยู่คนเดียว
    - - มีอาการหวาดระแวงจนไม่สามารถทำงานได้ และมีการพูดตะกุกตะกัก
- - - - จอห์นได้รับยา clozapine ผลข้างเคียงทำให้น้ำลายไหล ตัวสั้น ไม่มีอารมณ์ทางเพศ
        ความจำลดลง
  - - - Thorazine 30 mg IM q 6 hrs
        
        Chlorpromazine (CPZ): เป็นยาในกลุ่มฟีโนไทอาซีน (Phenothiazine) ที่นำมาใช้รักษา ความผิดปกติของจิตใจ อารมณ์
        
        ผลข้างเคียง : ตาพร่า ความดันลูกตาเพิ่ม ปากคอแห้ง ท้องผูก ปัสสาวะคั่ง ภาวะความดันต่ำจากการเปลี่ยนท่า ง่วง นอนหลับ รับประทานมากขึ้นทำให้อ้วน
        
        การพยาบาล
        1แนะนำผู้ป่วยให้เปลี่ยนอิรอิยาบถช้าๆ เพราะอาจหน้ามืด ล้มเกิดอุบัติเหตุได้
        2.ประเมินสัญญาณชีพ
        3.ประเมินการขับปัสสาวะเนื่องจากยาทำให้เกิดปัสสาวะคั่ง
        4.ติดตามผลการตรวจWBC count เนื่องจากยาทำให้เม็ดเลือดผิดปกติ
        5.ระวังอาการชักในผู้ป่วยโรคลมชัก
        6 แนะนำให้รับประทานอาหารที่มีกากใยสูง ดื่มน้ำให้เพียงพอเพื่องป้องกันอาการท้องผูก
        7.แนะนำให้ผู้ป่วยระวังการถูกแสงแดด ให้สังเกตผิวแดงและคล้ำจากการโดนแสงแดด อาการคันมีตุ่มพอง เนื่องจากยาอาจทำให้เกิดการแพ้แสง
        8 ไม่ใช้ร่วมกับยาลดความดันโลหิต ยานอนหลับ
        
        กลไกการออกฤทธิ์ : ยับยั้ง Dopamine D2 receptor
        
        ขนาดการใช้
        
        ผู้ใหญ่: ฉีดเข้ากล้ามเนื้อ 25-50 มิลลิกรัม ฉีดซ้ำทุก ๆ 6-8 ชั่วโมง หรืออาจเปลี่ยนเป็นยารับประทานทดแทนได้
        
        เด็กอายุ 1-12 ปี: ฉีดเข้ากล้ามเนื้อ 500 ไมโครกรัมต่อน้ำหนัก 1 กิโลกรัม ทุก ๆ 4-6 ชั่วโมง
        (สูงสุดไม่ควรเกิน 75 มิลลิกรัมต่อวันสำหรับเด็กอายุมากกว่า 5 ปี และไม่ควรเกิน 40 มิลลิกรัมต่อวันสำหรับเด็กอายุ 1-5 ปี)
        
        ผู้สูงอายุ: ฉีดเข้ากล้ามเนื้อด้วยขนาดเริ่มต้น ⅓ -½ ของปริมาณการใช้สำหรับผู้ใหญ่
      - Diazepam 10 mg IM q 4 hrs prn
        
        กลุ่มยา : เบนโซไดอะซีปีน (Benzodiazepine)
        
        *ข้อบ่งใช้:** ระงับอาการวิตกกังวล (Anxiolytic) ช่วยให้นอนหลับได้ดี (Sedative) ทำให้กล้ามเนื้อคลายตัว (Muscle relaxant) ระงับอาการชัก (Anticonvulsant)
        
        กลไกการออกฤทธิ์: กระตุ้น GABA receptor
        
        ขนาดการใช้: รักษาอาการนอนไม่หลับ/คลายกล้ามเนื้อ/คลายกังวล ในเด็ก 0.12 - 0.18 mg/kg/day แบ่งให้ทุก 6 - 8 ชั่วโมง (การใช้ยาในเด็ก ต้องมีแพทย์เป็นผู้สั่งการใช้เท่านั้น ไม่ควรใช้ยาเอง) ในผู้ใหญ่ 2 -10 mg/day แบ่งให้ 2 - 4 ครั้ง/วัน
        
        อาการไม่พึงประสงค์: ลดอัตราการหายใจ ความดันโลหิตต่ำ สับสน มึนงง ปวดศีรษะ
        
        การพยาบาล
        
        ให้ความรู้ผู้ป่วยเรื่องอาการข้างเคียงของยา เช่น ยาจะกดการทำงานของระบบประสาทส่วนกลาง ทำให้มีอาการง่วงซึม ทำให้ความสามารถในการคิด จำและการตัดสินใจลดลง สมาธิลดลง การควบคุมแขนขาไม่สัมพันธ์กัน ไม่มีแรง
        
        ระแลระมัดระวังอันตรายต่างๆ หากผู้ป่วยต้องได้รับยากลับไปทานที่บ้าน แนะนำให้หลีกเลี่ยงการขับรถ การใช้ของมีคมเพราะยามีผลทำให้ง่วงนอน
        
        ดูแลไม่ใช้ยาร่วมกับยากดประสาท ยานอนหลับ สุรา
        
        แนะนำผู้ป่วยที่ติดยาเนื่องจากต้องใช้ยาเป็นเวลานานและปริมาณสูง ไม่ให้หยุดยาเอง เพื่อป้องกันอาการขาดยา ควรให้แพทย์เป็นผู้ลดยาให้
      - ผลข้างเคียง Antipsychotic drug
        
        Extrapyramidal side effects (EPS)
        
        Acute dystonia
        
        อาการลิ้น แข็ง พูด
        หรือกลืนลำบาก ตาเหลือก (oculogyric crisis) คอบิด (torticollis) หรือหลังแอ่น (opisthotonos)
        
        Akathisia
        
        รู้สึกกระวนกระวายใจ กระสับกระส่าย ไม่สามารถอยู่นิ่งได้อาจต้องขยับแขนขา เดินไปมา หรือเคลื่อนไหวตลอดเวลา มักเกิดในช่วง 2-3 สัปดาห์แรกของของการได้รับยา
        
        Parkinsonism
        
        มีอาการเกร็งของกล้ามเนื้อทั่วไป ทำให้มีการเคลื่อนไหวช้า เดินตัวแข็ง ช้า มีอาการมือ-ขาสั่น พูดไม่คล่องเพราะมีลิ้นแข็ง ขากรรไกรเกร็ง มีน้ำลายไหล กล้ามเนื้อหน้าเกร็ง เฉยเมย ไม่แสดงอารมณ์
        
        Tardive dyskinesia
        
        มีการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อที่มากกว่าปกติและเกิดขึ้นซ้ำๆโดยไม่ตั้งใจ
        
        buccolinguomasticatory triad คือ อาการดูดหรือขมุบขมิบปาก
        
        lateral jaw movement
        
        ลิ้นม้วนไปมาในปากหรือใช้ลิ้นดุนแก้ม
        
        Neuroleptic malignant syndrome(NMS)
        
        เป็นอาการที่ไม่พบบ่อย โดยมีอาการสำคัญคือ การเกร็งของกล้ามเนื้อทั่วไปอย่างรุนแรง มีไข้สูง หัวใจเต้นเร็ว ความดันโลหิตไม่คงที่ ปัสสาวะน้อย การทำงานของร่างกายในระบบต่างๆ ล้มเหลวและเสียชีวิต
      - ยากลุ่ม Anticholinergic drug
        
        ข้อบ่ง ใช้
        
        Neuroleptic-induced acute dystonia
        
        Neuroleptic-induced parkinsonism
        
        ผลข้างเคียง
        
        ที่พบได้บ่อย
        
        ปากคอแห้ง
        
        ตาพร่า
        
        ท้องผูก
        
        ปัสสาวะลำบาก
        
        ผลข้างเคียงรุนแรงที่อาจพบได้ในกรณที่เกิดภาวะเป็นพิษ
        
        delirium
        
        coma
        
        hallucinations
        
        severe hypotension
        
        supraventricular tachycardia
  - - - สร้างความไว้วางใจให้ผู้ป่วยรู้สึกปลอดภัย
      - ช่วยส่งเสริมให้เกิดความเข้าใจและช่วยเหลือตนเองได้
    - - เพิ่มความสามารถทางสังคมและมองเห็นคุณค่าในตนเองปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของตนเองตามปกติจนสามารถดำเนินชีวิตได้
    - - เป็นการจัดกิจกรรมกลุ่มร่วมกันระหว่างผู้ป่วย โดยส่งเสริมเพื่อทำให้รู้สึกว่ามีเพื่อน หรือมีคนเข้าใจ
    - - การจัดสิ่งแวดล้อมที่บริเวณที่พักหรือสถานที่ของผู้ป่วยให้เหมาะสม
    - - การให้คำแนะนำปรึกษาแก่ครอบครัว จะลดความตึงเครียด
        ภายในครอบครัวทำให้การกลับมาเป็นซ้ำของผู้ป่วยลดลง
  - - - ECT 1 course (5 times per week/ 10 weeks)
        
        การพยาบาลก่อนทำECT
        
        ด้านร่างกาย
        
        4.ให้ผู้ป่วยถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะให้เรียบร้อย
        
        5.ถอดฟันปลอมและเครื่องประดับออกให้เรียบร้อยพร้อมสวมเสื้อผ้าที่หลวมๆ
        
        3.วัดสัญญาณชีพพร้อมลงบันทึก
        
        6.ในผู้ป่วยหญิงห้ามแต่งหน้า ทาปาก ทาเจ็บเพื่อจะได้สังเกตความผิดปกติที่เกิดขึ้นได้ชัดเจน
        
        2.บอกให้ผู้ป่วยงคน้ำงดอาหารมื้อเช้าในวันที่ทำ ECT หรืออย่างน้อย 4 - 6 ชั่วโมง ก่อนทำ
        
        7.ให้ pre-medication (ถ้ามี) เช่น atropine sulfate เพื่อลดการหลั่งน้ำลายขณะทำ
        
        1.ตรวจดู Chart ผู้ป่วยเกี่ยวกับรายละเอียดการตรวจร่างกาย ผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการและใบเซ็นยินยอมการรักษา
        
        8.งดยาที่มีผลทำให้ความดัน โลหิตต่ำและยารักษาอาการซึมเศร้าก่อน เพราะอาจจะเสริมฤทธิ์กันทำให้เกิดอันตรายแก่หัวใจได้
        
        ด้านจิตใจ
        
        2.บอกถึงขั้นตอนในการทำอย่างคร่าวๆ โดยบอกว่าขณะทำผู้ป่วยจะ ไม่รู้สึกเจ็บปวด จะหลับไปชั่วครู่แล้วตื่นขึ้นมา ระหว่างทำจะมีแพทย์และพยาบาลดูแลผู้ป่วยอยู่ตลอดเวลา
        
        3.ใช้คำว่า "รักษาโดยใช้ไฟฟ้า" ไม่ใช้คำว่า "ช็อตไฟฟ้า" เพราะฟังดูน่ากลัว
        
        1.อธิบายถึงเหตุผลที่ต้องทำ ECT โดยบอกว่าเป็นการรักษาอย่างหนึ่งที่จะช่วยให้อาการไม่สบายใจต่างๆ การควบคุมอารมณ์และพฤติกรรมของตนเองดีขึ้น
        
        4.บอกให้ผู้ป่วยทราบว่าอาการงุนงง ปวดศีรษะและจำไม่ได้จะเป็นอยู่ชั่วคราว แล้วความจำจะค่อยๆ กลับมาเองจนเป็นปกติ
        
        การพยาบาลหลังทำECT
        
        2.สังเกตอาการอย่างใกล้ชิดระวังการหยุดหายใจการตกเตียงจากอาการสับสน (confusion) มีนงงโดยให้ผู้ป่วยนอนพักผ่อนเรียกชื่อผู้ป่วยเพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกตัวเช็ดหน้าด้วยผ้าชุบน้ำสะอาดเพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกสดชื่นเมื่อผู้ป่วยเริ่มมีอาการสงบควบคุมตัวเองได้ควรเอาผ้าผูกมัดผู้ป่วยออกให้ผู้ป่วยนอนพักแล้วทดสอบความรู้สึกตัวเช่นผู้ป่วยต้องรู้ว่าตนเองชื่ออะไรเดินตรงทางไม่โซเซจึงอนุญาตให้ผู้ป่วยลุกไปทำธุระส่วนตัวและรับประทานอาหารได้ในช่วงนี้อาจใช้เวลา 30 นาที – 1 ชั่วโมงหรือจนกว่าผู้ป่วยจะควบคุมตัวเองได้จึงจะจัดส่งไปพักผ่อนที่หอผู้ป่วยดังเดิม (ควรมีผู้ดูแลผู้ป่วยจนกว่าจะรู้สึกตัวและทำกิจกรรมเองได้)
        
        3.ผู้ป่วยจะมีอาการนึกคิดอะไรไม่ค่อยออกบางรายอาจมีอาการปวดหัวหรือปวดหลัง พยาบาลไม่ควรถามเรื่องซับซ้อนหรือต้องใช้ความคิดหรือความจำเพราะจะทำให้ผู้ป่วยกังวลมากที่นึกเรื่องราวเกี่ยวกับตนเองไม่ได้ในระยะนี้พยาบาลอาจจะต้องให้ความรู้ใหม่ (Reorientation) เกี่ยวกับวันเวลาสถานที่บุคคลที่อยู่รอบข้างและข้อมูลในด้านอื่น ๆ ตามความเหมาะสมอธิบายให้ผู้ป่วยเข้าใจถึงอาการข้างเคียงที่เกิดขึ้นว่าจะค่อยๆหายไปความจำจะค่อยๆกลับมาอาการปวดหัวและปวดหลังก็จะค่อยๆหายไปเช่นกันและควรมีการเปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้พูดถึงความกลัวและความวิตกกังวลจากการรักษาด้วย ECT
        
        1.จัดท่านอนหงายราบ เอียงศีรษะไปข้างใดข้างหนึ่งเพื่อป้องกันการสำลัก เอาหมอนทรายที่หลังและคอออก ไม้กดลิ้นควรทิ้งไว้จนกว่าจะแน่ใจว่าผู้ป่วยรู้สึกตัวจึงเอาออก ตรวจวัดสัญญาณชีพพร้อมบันทึกและให้การพยาบาลเหมือนผู้ป่วยที่ไม่รู้สึกตัว ต้องได้รับออกซิเจนตลอดเวลา
        
        4.ลงบันทึกเกี่ยวกับอาการของผู้ป่วยทั้งก่อนทำ ขณะทำ หลังทำและระยะเวลาในการชักพร้อมทั้งอาการผิดปกติอื่นๆ ที่สังเกตเห็นอย่างละเอียด
      - ข้อบ่งชี้
        
        ผู้ป่วยที่มีอาการซึมเศร้าทุกชนิดเพื่ป้องกันการฆ่าตัวตาย รวมถึงผู้ป่วยที่ไม่ยอมกินน้ำ กินอาหาร ที่อาจทำให้เสียชีวิตได้
        
        ผู้ป่วยที่มีอาการผิดปกติทางอารมณ์ ( Mood disorder)
        
        ผู้ป่วยจิตเภทชนิดคลั่งหรือซึมเฉย (Catatonic schizophrenia)
        
        Catatonic stupor ซึมเฉย ไม่เคลื่อนไหว
        
        Catatonic excitement คลั่ง วุ่นวาย
        
        ผู้ป่วย Bipolar disorder ในระยะคลั่งและระยะเศร้า
        
        ผู้ป่วยที่มีอารมณ์ผิดปกติทางจิตที่รักษาด้วยยาและวิธีอื่นๆ ไม่ได้ผล
      - ข้อจำกัด
        
        1.Brain tumor, Brain edema, cerebral hemorrhage เพราะการทำ ECT จะทำให้ความดันในสมองเพิ่มขึ้น
        
        2.ผู้สูงอายุที่ร่างกายไม่แข็งแรง
        
        3.ผู้ป่วยที่มีโรคทางระบบหัวใจและหลอดเลือด
        
        4.ผู้ป่วยวัณโรคระยะรุนแรง
        
        5.ผู้ป่วยติดเชื้อที่มีไข้สูง, ร่างกายอ่อนแอหรืออ่อนเพลียมาก
      - ภาวะแทรกซ้อน
        
        ขณะทำ ECT
        
        ความดันโลหิตสูง/ต่ำ
        
        หัวใจเต้นผิดจังหวะ(arrhythmia)
        
        อาจมีอาการชักนาน
        
        ขากรรไกรแข็ง
        
        สำลักหรือหยุดหายใจนาน
        
        หลังทำ ECT
        
        ระยะสั้น
        
        อาการงุนงง
        
        สับสนชั่วคราว
        
        ปวดศีรษะ(ประมาณ1-2 ชั่วโมง)
        
        ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ
        
        คลื่นไส้
        
        ระยะยาว
        
        อาจมีความจำบกพร่อง
        
        ผู้ป่วยอาจรู้สึกว่าตนเองหลงลืม
        
        คิดช้าลง
        
        อาการเหล่านี้จะเริ่มดีขึ้นหลังจากผู้ป่วยหยุดทำ ECT ประมาณ 3-6 สัปดาห์
- - - - 1.ประเมินความคิดของผู้ป่วยว่ามีผลอย่างไรต่อพฤติกรรมและการกระทำของผู้ป่วย เช่น เห็นใครจะมาทำร้ายเพื่อประเมินว่าผู้ป่วยมีความคิดอย่างไร
      - 2.ยอมรับในการคิดหลงผิดของผู้ป่วย โดยพยาบาลไม่โต้แย้ง ไม่ตำหนิ หรือท้าทายว่าที่ผู้ป่วยเล่าให้ฟังนั้นไม่เป็นเรื่องจริงและไม่นำคำพูดผู้ป่วยไปล้อเล่น
      - 3.สร้างสัมพันธภาพเพื่อการบำบัดอย่างสม่ำเสมอ พูดคุยที่นุ่มนวล เป็นมิตรและอบอุ่น อดทนในการรับฟังเพื่อสร้างความไว้วางใจและให้ความร่วมมือ เพื่อเป็นแนวทางให้ผู้ป่วยได้พูดถึงความคิดของเขาอย่างอิสระและได้รับฟังความคิดของผู้ป่วย
      - 4.ใช้เทคนิค Clarifying การให้ความกระจ่าง คือ ความพยายามทำความเข้าใจในคํากล่าวของ ผู้ป่วย เช่น
        “ คนที่คุณพูดถึงหมายถึงใครค่ะ”
      - 5.ดูแลให้ได้รับยาThorazine 30 mg IM q 6 hrs ตามแผนการรักษาและสังเกตอาการข้างเคียง ได้แก่ ตาพร่า ความดันลูกตาเพิ่ม ปากคอแห้ง ท้องผูก ปัสสาวะคั่ง ภาวะความดันต่ำจากการเปลี่ยนท่า ง่วง นอนหลับ
      - 6.ดูแลให้ได้รับยา Diazepam 10 mg IM q 4 hrs prn.ตามแผนการรักษาและสังเกตอาการข้างเคียงได้แก่ ลดอัตราการหายใจ ความดันโลหิตต่ำ สับสน มึนงง ปวดศีรษะ
      - 7.จัดสิ่งแวดล้อมให้ปลอดภัย กำจัดวัตถุที่เป็นอันตราย เช่น ของมีคม วัตถุที่ทำด้วยแก้วหรือกระจกออกจากตัวผู้ป่วยและจัดสิ่งแวดล้อมให้กระตุ้นผู้ป่วยน้อยที่สุด เช่น จัดที่พักให้เป็นส่วนตัวมากที่สุด มีแสงสว่างพอเหมาะเงียบสงบ
      - 8.เฝ้าสังเกตอาการได้อย่างใกล้ชิดตลอดเวลา
        เพื่อป้องกันการทำร้ายตนเองและผู้อื่น
  - - - สร้างสัมพันธภาพกับผู้ป่วยอย่างสม่ำเสมอด้วยท่าทีเป็นมิตร โดยใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งเงียบ พยายามสบตาและสัมผัสผู้ป่วยด้วยความระมัดระวังถึงแม้ผู้ป่วยจะไม่พูด ถามคำถามง่าย ๆ ถ้าผู้ป่วยไม่พูด ให้ใช้เทคนิคการแปลความหมาย เพื่อให้ผู้ป่วยทราบว่าพยาบาลเห็นใจผู้ป่วย เช่น “มันคงยากมากสาหรับคุณเมื่อ ............. ” เทคนิค ดังกล่าวทำให้ผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจและระบายความรู้สึกออกมา
      - สนใจและให้ความช่วยเหลือผู้ป่วยได้ระบายความรู้สึกกลัวหรือความวิตกกังวลที่เกิดจากความคิดหลงผิดและประสาทหลอน สนทนากับผู้ป่วยในเรื่องที่เป็นจริง เช่น สถานการณ์หรือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง
      - ประเมินอาการประสาทหลอนเช่น พูดและหัวเราะคนเดียว เงี่ยหูฟัง หยุดพูดกลางคัน รับฟังสิ่งที่ผู้ป่วยเล่าถึงอาการประสาทหลอนโดยไม่โต้แย้งและไม่ขัดจังหวะ แต่ควรใช้เทคนิคการตั้งข้อสงสัยในขณะสนทนา เช่น “มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อนะคะ” เทคนิคการตรวจสอบความเข้าใจและขอความกระจ่าง เพื่อสะท้อนความคิดของผู้ป่วยขณะสนทนา เช่น “คุณหมายถึง ...............ใช่ไหม” หรือ “ฉันไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไรช่วยอธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมคะ” เทคนิคดังกล่าวช่วยให้ผู้ป่วยทราบว่าคนอื่นมองอย่างไรและการใช้เทคนิคเหล่านี้พยาบาลต้องอยู่บนพื้นฐานการยอมรับผู้ป่วย
      - ไม่แสดงการยอมรับว่าสิ่งที่ผู้ป่วยได้ยินอยู่ในโลกของความจริง โดยใช้คาพูดให้ผู้ป่วยรับรู้ เช่น “เสียงนั้น” แทนคาว่า “เขา” และ “ที่คุณคิดว่าคุณได้ยิน ...............” หรือ “ภาพที่คุณคิดว่าเห็น.........” ตลอดการสนทนาและบอกให้ผู้ป่วยทราบว่าพยาบาลรับรู้อย่างไร เช่น “คุณได้ยินเสียงคนพูด แต่ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไร”
      - กระตุ้นให้ทำกิจกรรมร่วมกับผู้อื่น เมื่อผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจพยาบาลโดยให้เข้ากลุ่มเล็กก่อน เมื่อปรับตัวได้ดีขึ้น จึงให้เข้ากลุ่มใหญ่ โดยมีพยาบาลอยู่เป็นเพื่อนและให้กำลังใจ ขณะเข้ากลุ่มควรได้รับการเกื้อหนุนจากกลุ่มอย่างเหมาะสมเป็นทั้งผู้นำ และผู้ตามเพื่อพัฒนาวุฒิภาวะของอีโก้ ทักษะทางสังคมที่อยู่ในโลกของความเป็นจริง สร้างความไว้วางใจ และสัมพันธภาพกับบุคคลอื่นได้อย่างเหมาะสม มีอารมณ์มั่นคงมากขึ้น เพื่อลดโอกาสการฝันกลางวัน (Day dream) และดึงผู้ป่วยออกจากอาการประสาทหลอน และหลงผิด
  - - - นำเทคนิคการสื่อสารเพื่อการบำบัดมาใช้ เช่น ในกรณีที่พูดหลายเรื่อง พยาบาลควรให้ผู้ป่วยหยุดพูดเป็นครั้งคราวและกระตุ้น ให้ผู้ป่ววยได้อธิบายสิ่งที่เขาได้พูดไป กรณีผู้ป่วยไม่พดู หรือไม่โต้ตอบ พยาบาลควรใช้การตีความหรือการคาดเดาจากภาษาท่าทาง(non-verbal) ของผู้ป่วย และ กระตุ้นผู้ป่วย โดยการวิเคราะห์ความรู้สึกขอผู้ป่วย (verbalizing the implied)
      - เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้เป็นตัวของตัวเอง โดยกระตุ้นให้ผู้ป่วยทำกิจกรรมกับสมาชิกอื่นที่ ผู้ป่วยพอใจและพยาบาลควรให้กำลังใจหรือแรงเสริม เมื่อเห็นผู้ป่วยร่วมในกิจกรรม
      - เมื่อสัมพันธภาพดำเนินมาสักระยะ พยาบาลควรชักชวนผู้ป่วยเข้าร่วมกิจกรรมกลุ่ม ซึ่งกิจกรรมระยะแรกควรเป็นกิจกรรมที่ง่ายๆ ไม่ต้องใช้ความสามารถเฉพาะตัว และมีสมาชิกกลุ่มไม่มากเกินไป กระตุ้นให้ผู้ ป่วยสื่อสารมากขึ้น เช่น จัดกิจกรรมสร้างความคุ้น เคย มีการสื่อสารและปฏิสัมพันธ์กัน มีกิจกรรม การแนะนำ ตนเองให้ผู้อื่นรู้จัก พยาบาลควรร่วมกิจกรรมกลุ่มพร้อมกับผู้ป่วยเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยรู้สึกอบอุ่น สบายใจ เมื่อเห็นคนที่คุ้นเคย
      - พยาบาลต้องตระหนักว่าพฤติกรรมแยกตัวนั้นเป็นปัญหาด้านนความสามารถทางด้านสังคมที่ เกี่ยวข้องกับบุคลิกภาพของผู้ป่วย ดังนั้น พยาบาลต้องอดทนให้เวลาผู้ป่วยในการปรับปรุง
      - พยาบาลสร้างสัมพันธภาพแบบ one to one เพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกปลอดภัย และไว้วางใจ จัด เวลาเข้าไปพบและพดูคุยกับผู้ป่วยอยา่งสม่ำเสมอถึงแม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ป่วยพดู หรือผู้ป่วยไม่โตต้อบ เพราะ จะช่วยให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าตนเองได้รับการยอมรับและยังเป็นที่ต้องการของผู้อื่นพยาบาลควรสื่อสารกับผู้ป่วย อยา่งชัดเจน เช่น สื่อสารกับผู้ป่วยด้วยประโยคส้ันๆเข้าใจง่ายเรียกชื่อผู้ป่วยใหถูกต้อง
      - 1.พยาบาลควรประเมินลักษณะการสื่อสารของผู้ป่วยว่ามีความบกพร่องอย่างไรเช่น พูดหลายเรื่องผสมกันจนคนฟังไม่เข้าใจ หรือไม่พูด เพราะอาการทางจิตต่างๆ
  - - - 1.ประเมินอาการประสาทหลอนที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วยว่าเกี่ยวข้องกับระบบรับสัมผัสใด ผู้ป่วยแสดงปฏิกิริยาอย่าง ไรต่อการรับรู้นั้นๆ และอาการประสาทหลอนเกิดขึ้นในช่วงเวลาใด
      - 2.พบผู้ป่วยที่กำลังแสดงอาการประสาทหลอน ควรบอกสิ่งที่เป็นจริง(Present reality)กับผู้ป่วยในขณะนั้น
      - 3.แสดงการยอมรับอาการประสาทหลอนของผู้ป่วย ทำได้โดยการรับฟังและไม่โต้แย้ง ถ้าผู้ป่วยถามว่าเห็นหรือได้ยินเช่นเดียวกันหรือไม่ ควรตอบโต้ให้ผู้ป่วยรู้ว่าไม่เห็นหรือได้ยินเหมือนผู้ป่วย
      - 4.หลีกเลี่ยงการเข้าไปจับต้องตัวผู้ป่วยก่อนผู้ป่วยจะรู้ตัวเพราะผู้ป่วยมีแนวโน้มจะตีความผิดได้
      - 5.ไม่ส่งเสริมและลดโอกาสในการเกิดอาการประสาทหลอนต่างๆ โดยการสนทนากับผู้ป่วย
        ด้วยถ้อยคำ ที่ชัดเจน เรียกชื่อผู้ป่วยให้ถูกต้องและกระตุ้น ให้ผู้ป่วยเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ
      - 6.เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยพูดถึงอาการประสาทหลอนและหาวิธีที่จะให้ผู้ป่วยเผชิญอาการประสาทหลอนของผู้ป่วยอย่างเหมาะสม
      - 7.ให้ผู้ป่วยแยกแยะว่าอาการประสาทหลอนที่เกิดขึ้นนั้น เขารู้สึกอย่างไรอาการเกิดขึ้นในช่วงเวลาใด หรือมีเหตุการณ์อะไรนำมาก่อน เพราะผู้ป่วยจะได้รู้จักป้องกัน ตนเองไม่ให้เกิดอาการรุนแรงขึ้น
  - - - พยาบาลควรสร้างสัมพันธภาพกับครอบครัวของผู้ป่วย พร้อมกับประเมินสภาพทั่วไปของ ครอบครัว เช่น บทบาทของสมาชิกแต่ละคน วิธีการสื่อสารต่อกัน ระดับของสัมพันธภาพ ความใส่ใจต่อการเจ็บป่วยของผู้ป่วย และระดับความสามารถของครอบครัวในการดูแลผู้ป่วย
      - เตรียมญาติในการดูแลและอยู่ร่วมกับผู้ป่วย โดยการให้คำปรึกษาปัญหาต่างๆที่ญาติเผชิญอยู่ การให้ความรู้เกี่ยวกับลักษณะทั่วไปของการป่วยทางจิตเวช และการให้คำแนะนำในการดูแลผู้ป่วยที่บ้าน
      - จัดให้มีหน่วยงานให้คำแนะนำ และช่วยแก้ปัญหาเมื่อครอบครัวเผชิญภาวะวิกฤตต่างๆ เนื่องมาจากการป่วยทางจิตเวช
- - - - กรณีผู้ป่วยให้ความยินยอมเป็นหนังสือเพื่อการบำบัดรักษานั้น โดยผู้ป่วยได้รับทราบเหตุผลความจำเป็นความเสี่ยงที่อาจเกิดภาวะแทรกซ้อนที่เป็นอันตรายร้ายแรง หรืออาจเป็นผลทำให้ไม่สามารถแก้ไขให้ร่างกายกลับคืนสู่สภาพเดิม และประโยชน์ของการบำบัด
      - กรณีมีเหตุฉุกเฉินหรือมีความจำเป็นอย่างยิ่ง เพื่อประ โยชน์ของผู้ป่วยหากมิได้บำบัดรักษาจะเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตของผู้ป่วย ทั้งนี้ โดยความเห็นชอบเป็นเอกฉันท์ของคณะกรรมการสถานบำบัด
  - - - มีแพทย์และพยาบาลอย่างละ 1 คน
        เป็นผู้ตรวจวินิจฉัยอาการเบื้องตัน
      - สถานพยาบาลของรัฐหรือหรือสถานบำบัดรักษาต้องประเมินอาการและวินิจฉัยเบื้องตัน
        ภายใน 48 ชั่วโมง
- - - - โรคหลงผิดว่าถูกปองร้าย เป็นประเภทที่มักพบได้บ่อยที่สุด ผู้ป่วยอาจมีความเชื่อว่าตนเองกำลังถูกสะกดรอยตาม ถูกหักหลัง ถูกกลั่นแกล้ง หรือทารุณกรรม
      - กิจกรรมการพยาบาล
        
        1.ประเมินความคิดของผู้ป่วยว่ามีผลอย่างไรต่อพฤติกรรมและการกระทำของผู้ป่วย
        
        2.ยอมรับในการคิดหลงผิดของผู้ป่วย โดยพยาบาลไม่โต้แย้ง ไม่ตำหนิ หรือท้าทายว่าที่ผู้ป่วยเล่าให้ฟังนั้นไม่เป็นเรื่องจริงและไม่นำคำพูดผู้ป่วยไปล้อเล่น
        
        3.สร้างสัมพันธภาพเพื่อการบำบัดอย่างสม่ำเสมอ พูดคุยที่นุ่มนวล เป็นมิตรและอบอุ่น อดทนในการรับฟังเพื่อสร้างความไว้วางใจและให้ความร่วมมือ เพื่อเป็นแนวทางให้ผู้ป่วยได้พูดถึงความคิดของเขาอย่างอิสระและได้รับฟังความคิดของผู้ป่วย
        
        4.ใช้เทคนิค Clarifying การให้ความกระจ่าง คือ ความพยายามทำความเข้าใจในคํากล่าวของ ผู้ป่วย เช่น“ คนที่คุณพูดถึงหมายถึงใครค่ะ”
        
        5.ดูแลให้ได้รับยาตามแผนการรักษา ได้แก่ Thorazine 30 mg IM q 6 hrs และ Diazepam 10 mg IM q 4 hrs prn.พร้อมทั้งสังเกตผลและอาการข้างเคียงของยา
        
        6.ดูแลให้ได้รับการรักษา ECT 1 course (5 times per week/ 10 weeks) และเฝ้าระวังอาการข้างเคียง
        
        7.จัดสิ่งแวดล้อมให้ปลอดภัย กำจัดวัตถุที่เป็นอันตราย เช่น ของมีคม วัตถุที่ทำด้วยแก้วหรือกระจกออกจากตัวผู้ป่วย
        
        8.จัดสิ่งแวดล้อมให้กระตุ้นผู้ป่วยน้อยที่สุด เช่น จัดที่พักให้เป็นส่วนตัวมากที่สุด มีแสงสว่างพอเหมาะเงียบสงบ
        
        9.เฝ้าสังเกตอาการได้อย่างใกล้ชิดตลอดเวลา
  - - - ผู้ป่วยมองเห็นภาพต่างๆ โดยที่ไม่เป็นจริง เช่น เห็นคนกำลังมาจะทำร้ายตน
      - กิจกรรมการพยาบาล
        
        สร้างสัมพันธภาพเพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจตามหลักการพยาบาลจิตเวช
        
        รับฟังความคิดของผู้ป่วยโดยไม่ตัดสินหรือตำหนิผู้ป่วย
        
        ไม่ได้เถียงกับผู้ป่วย หรือให้เหตุผลว่าความเชื่อของผู้ป่วยนั้นผิด
        
        จัดให้เข้าร่วมกลุ่มกิจกรรมบาบัด เพื่อให้ผู้ป่วยได้ติดต่อกับสิ่งที่เป็นจริง
        
        การสนทนากับผู้ป่วยที่มีความหลงผิด ควรนาเทคนิคการสนทนา การให้คาปรึกษาต่าง ๆ
        
        การของความกระจ่าง (Clarification)
        
        การสะท้อนความรู้สึก (Reflecting)
        
        การมุ่งประเด็น (Focusing)
        
        แก้ไขปัญหาที่เกิดจากผลของความคิดหลงผิด เช่น ความคับข้องใจ ความวิตกกังวล ความกลัว ความเศร้า