Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

A Beatiful Mind - Coggle Diagram

- - - - คุณจอร์นเป็น mental illness เนื่องจาก จอร์นไม่สามารถปรับตัวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้ มีการรับรู้ผิดพลาดไปจากความจริง ร่วมถึงมีการแสดงออกทางด้านพฤติกรรมไม่เหมาะสมโดยจอร์นนั้้นเห็นภาพหลอนจึงทำให้อาจมีการทำร้ายบุคคลรอบข้างได้ และมีปัญหาทางด้านสติปัญญาคือความคิดไม่อยู่ในโลกของความเป็นจริงคิดว่ามีคนคอยสะกดรอยตามตัวเองจึงหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา มีความบกพร่องของการรับรู้ การสื่อสาร และการตัดสินใจ
  - - - โดยไม่สามารถแยกโลกแห่งความเป็นจริงและจินตนาการออกจากกันได้
        
        อาการจิตหลงผิด
        
        อาการประสาทหลอน
        
        พฤติกรรมที่แปลกไปจากเดิม
        
        อาการทางจิตด้านลบ
      - อาการที่มักพบเฉพาะในโรคจิตเภท
        
        หูแว่วเสียงพูดวิจารณ์การกระทำหรือกิจกรรมต่าง ๆ ของผู้ป่วย ผู้ป่วยมีการพูดคุยปรึกษากับเพื่อนที่เห็นในภาพหลอนของเขาถึงเรื่องการแต่งงานกับแฟนสาว
        
        รู้สึกว่าความคิดที่มีนั้นไม่ใช่ความคิดของตนเอง หากแต่เป็นจากบุคคลหรืออำนาจภายนอกสอดแทรกความคิดนั้นเข้าสู่ตนเอง ผู้ป่วยมีการทำฐานลับขึ้นมาในการถอดรหัสโดยเห็นว่าพาร์เชอร์เป็นผู้นำไป
        
        มีการรับรู้ที่ปกติแต่เชื่อมโยงเหตุการณ์ที่รับรู้เข้ากับความหลงผิดของตนเองที่เกิดขึ้นมาในขณะเกิดเหตุการณ์นั้น ทั้งที่ไม่มีความเกี่ยวเนื่องกัน ผู้ป่วยให้ลูกอยู่ในอ่างอาบน้ำ โดยบอกว่าพาร์เชอร์ ได้บอกว่าจะคอยดูแลลูกให้
        
        มีความเชื่อว่าอารมณ์ความรู้สึก แรงผลักดัน หรือการกระทำที่มีในขณะนั้นมิใช่ของตนเอง หากเป็นจากอำนาจภายนอกมาควบคุมบังคับให้เป็น ผู้ป่วยบอกว่าตนเองได้รับการติดต่อให้เป็นสายลับในการถอดรหัส
  - - - ระยะเริ่มมีอาการ
        
        ชอบแยกตัวออกห่างจากคนอื่น มักเก็บตัวอยู่แต่ในห้องส่งผลให้ขาดสัมพันธภาพกับผู้อื่น
        
        มีความสนใจในตนเองลดลง ละเลยตนเอง
        
        หมกมุ่นอยู่กับบางสิ่งบางอย่างมากจนเกินไปส่งผลให้ขาดความสนใจต่อสิ่งรอบข้าง และส่งผลต่อการดำเนินชีวิตประจำวัน
      - ระยะอาการกำเริบ
        
        หวาดระแวง หลงผิดว่าเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัวล้วนแต่เกี่ยวโยงกับตนเอง หรือมีอาการหลงผิดที่ทำให้อาจเกิดอันตรายต่อตนเอง
        
        จอร์นคิดว่าตัวเองมีชิพฝั่งไว้ที่เเขนจึงพยายามกรีดเเขนตัวเองเพื่อหาชิพ
    - - ครอบครัวเกิดความสับสนเวลาที่ผู้ป่วยเกิดพฤติกรรมที่ปกติและก้าวร้าว
      - ความรับผิดชอบตัวผู้ป่วยในเรื่องการทำกิจวัตรประจำวัน การใช้ชีวิตและการหาสถานที่รักษาผู้ป่วย
      - ความวิตกกังวลในการดูแลผู้ป่วย
      - สื่อสารที่ไม่ตรงกันเนื่องจากผู้ป่วยไม่สามารถพูดคุยกับผู้อื่นได้ หรือมีอาการพูดคนเดียว
      - หวาดกลัวผู้ป่วยเนื่องจากในผู้ป่วยบางรายมีอาการควบคุมตนเองไม่ได้ อาละวาด มีพฤติกรรมรุนแรง หรือก้าวร้าว
    - - มีปัญหาในด้านหน้าที่ความรับผิดชอบ หรือด้านสัมพันธภาพกับผู้อื่นเริ่มแย่ลงการทำงานเริ่มไม่ดี แยกตัวเก็บตัวอยู่เเต่ในห้อง
      - อาจมีอาการกำเริบของโรคไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เกิดการทำร้ายตนเอง หรือแม้แต่บุคคลในสังคม
      - คนที่อยู่ใกล้เคียงรู้สึกหวาดกลัวผู้ป่วย เมื่อผู้ป่วยมีพฤติกรรมที่ผิดปกติเช่น พูดคนเดียว มีพฤติกรรมที่ก้าวร้าวหรือมีพฤติกรรมรุนแรง
  - - - การนำบุคคลที่มีภาวะอันตรายหรือมีความจำเป็นต้องได้รับการบำบัดรักษาให้ได้รับการบำบัดรักษา
        
        อันตรายที่เกิดขึ้นจากความผิดปกติทางจิต ที่แสดงออกมาทางพฤติกรรม อารมณ์ ความคิดหลงผิดหรือพฤติกรรมที่เป็นเหตุให้เกิดอันตรายต่อชีวิต ร่างกาย หรือทรัพย์สินของตนเองหรือผู้อื่น
      - ผู้ที่พบเห็นสามารถแจ้งพนักงานเจ้าหน้าที่ พนักงานฝ่ายปกครองหรือตำรวจ ให้ดำเนินการพาบุคคลนั้นไปยังโรงพยาบาลหรือสถานพยาบาลของรัฐ หรือสถานบำบัด
      - เพื่อให้บุคคลผู้นั้นได้เข้ารับการรักษาอาการทางจิต หรือพฤติกรรมผิดปกตินั้นในโรงพยาบาล แม้ว่าผู้ป่วยจะไม่ยินยอมเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลก็ตาม
      - เน้นการบังคับรักษาผู้ป่วยทางจิต แม้ผู้ป่วยจะไม่ยินยอม ถือเป็นการให้ความคุ้มครองเจ้าพนักงานตำรวจ หรือเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลที่เอาตัวผู้ป่วยไว้รักษาในโรงพยาบาล โดยไม่ถือว่าเป็นการกักขังหน่วงเหนี่ยวแต่อย่างใด
      - ประโยชน์ที่ผู้ป่วยจะได้รับ
        
        ได้รับการบำบัดรักษาโดยเร็วเพื่อป้องกันหรือบรรเทามิให้ความผิดปกติทางจิตมีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น
        
        เพื่อป้องกันการกระทำที่เกิดจากอาการทางจิตที่จะก่อให้เกิดอันตรายต่อตัวผู้ป่วยเอง
        
        การทำร้ายตนเอง หรือการฆ่าตัวตาย
  - - - Goffman กล่าวว่า ตราบาป เป็นปรากฎการณ์ทางสังคมที่สร้างขึ้นจากการมีปฏิสัมพันธ์ของบุคคล ก่อให้เกิดเป็นปฏิกิริยาต่อผู้ที่มีความแตกต่างไปจากผู้อื่น ผู้ที่มีคุณลักษณะขัดกับสิ่งที่สังคมอยากให้เป็นจะเป็นสิ่งที่ไม่ต้องการ ทำให้บุคคลดังกล่าวไม่เป็นที่ยอมรับ ถูกแบ่งแยก กีดกัน ลดโอกาสในการดำเนินชีวิตในสังคม ส่งผลต่อผู้ที่ถูกตีตรา ทำให้รู้สึกด้อยค่า อับอาย
  - - - ค.ศ. 1934 ใช้กระแสไฟฟ้ากระตุ้นผ่านสมอง รักษาด้วยการทำให้ชักด้วยการบูร (camphor induced seizure) ซึ่งส่งผลให้อาการทางจิตของผู้ป่วยดีขึ้น ในอดีตใช้วิธีที่เรียกว่า conventional หรือ unmodified ECT โดยไม่มีการใช้ยาดมสลบและยาหย่อนกล้ามเนื้อ (muscle relaxant) ค.ศ.1952 ได้มีการพัฒนาเป็น modified ECT โดยใช้ยาดมสลบแบบ generalized anesthesia ร่วมกับยาหย่อนกล้ามเนื้อก่อนที่จะกระตุ้นผู้ป่วยให้ชักด้วยเครื่องมือส่งกระแสไฟฟ้าเข้าที่บริเวณศีรษะของผู้ป่วย ซึ่งได้รับความนิยมใช้กันทั่วโลกจนถึงปัจจุบัน
    - - ค.ศ. 1927 Manfred Joshua Sakel ศึกษาการให้อินซูลินเพื่อให้ผู้ป่วยจิตเภทเกิดภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ ซึ่งมักมีอาการโคม่าหรืออาจมีอาการชักร่วมด้วย ทำให้พฤติกรรมผู้ป่วยดีขึ้น จึงเป็นที่นิยมใช้กันแพร่หลายในช่วงนั้น
      - ใช้ปริมาณอินซูลินในแต่ละวันค่อย ๆ เพิ่มขึ้นเป็น 100-150 หน่วย จนกระทั่งโคม่า หลังการฉีดผู้ป่วยจะมีอาการน้ำตาลในเลือดลดลง ได้แก่ หน้าแดง ซีด เหงื่อออก น้ำลายไหล ง่วงซึมหรือกระสับกระส่าย สลบไสลและอาการโคม่า 1 ชั่วโมง และสิ้นสุดลงโดยกลูโคสในหลอดเลือดดำหรือผ่านทางท่อทางจมูก, กระเพราะ ส่วนอาการชักบางครั้งจะเกิดขึ้นก่อนหรืออาการโคม่า จะมีอาการเช่น กระตุก เหวี่ยง กลิ้งคราง และเนื่องด้วยข้อจำกัดหลายประการ ได้แก่ อันตรายของวิธีการ ประสิทธิภาพของการรักษาที่ไม่แน่นอน ความต้องการผู้ดูแลเฝ้าผู้ป่วยอย่างใกล้ชิด และมีวิธีการรักษาอื่น ๆ ที่มีประสิทธิภาพดีกว่า ทำให้การรักษาวิธีนี้ได้ถูกเลิกใช้ไปในปี ค.ศ. 1960
  - - - ประเมินอาการประสาทหลอนที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วยว่าเกี่ยวข้องกับระบบรับสัมผัสใด
      - ผู้ป่วยแสดงปฏิกิริยาอย่างไรต่อการรับรู้
      - อาการประสาทหลอนเกิดขึ้นในช่วงเวลาใด
    - - ระมัดระวังการกระซิบต่อหน้าผู้ป่วยเพราะผู้ป่วยอาจเข้าใจว่าพยาบาลนินทาหรือระแวง
      - หลีกเลี่ยงการเข้าไปจับต้องตัวผู้ป่วยก่อนผู้ป่วยจะรู้ตัวเพราะผู้ป่วยมีแนวโน้มจะตีความหรือรับรู้ผิด
    - - 10.1 ให้ความรู้กับผู้ป่วยและญาติ ถึงพยาธิสภาพของโรค แผนการรักษาพยาบาล และการดูแลช่วยเหลือผู้ป่วย
      - 10.2 สอนให้ผู้ป่วยและญาติสังเกตอาการ เตือนก่อนอาการทางจิตกำเริบ เช่น เริ่มหงุดหงิดง่าย ไม่นอน/นอนไม่หลับ อาจเริ่มมีอาการประสาทหลอน รวมถึงมีพฤติกรรมไม่ร่วมมือ เช่น ทิ้งยา/ไม่กินยา พูดห้วน ตาขวาง
      - 10.3 เสริมสร้างพลังอำนาจ และสอนทักษะการจัดการกับความเครียดแก่ผู้ดูแล
      - 10.4 ให้ข้อมูลแหล่งที่สามารถช่วยเหลือได้ในกรณีฉุกเฉินแก่ผู้ดูแล
      - 10.5 แนะนำญาติให้ชมเชยผู้ป่วย หากทำกิจกรรมร่วมกับครอบครัวได้ เพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความมั่นใจและภาคภูมิใจในตนเอง
  - - - ความยอมรับและความเข้าใจว่าตนเองป่วย แบ่งเป็น 6 ระดับ คือ
      - ไม่ยอมรับว่าตนเองป่วย
        
        คุณจอร์น
      - คิดว่าตนเองอาจป่วยควรรักษา แต่ปฏิเสธการรักษา
      - คิดว่าตนเองป่วย แต่เป็นการป่วยทางกาย
      - คิดว่าตนเองป่วย แต่ไม่ทราบว่าป่วยเป็นอะไร
      - ยอมรับว่าป่วยเนื่องจากความผิดปกติทางจิตใจแต่ไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงแก้ไข (intellectual insight)
      - ยอมรับว่าป่วย เนื่องจากความผิดปกติในความรู้สึกและจิตใจ และพร้อมที่จะแก้ไข ให้กลับคืนสู่ลักษณะปกติในอนาคต (true emotional insight)
    - - คือ ความสามารถของผู้ป่วยในการรับรู้เกี่ยวกับตนเองและโลกภายนอก ผ่านทางระบบประสาทสัมผัสทั้ง 5 ของร่างกาย ได้แก่ ตา หู จมูก ลิ้น สัมผัส
      - ประสาทหลอน (hallucination) คือ การรับรู้ที่ผิดปกติผ่านทางประสาทสัมผัสทั้ง 5 โดย ปราศจากสิ่งเร้าจากภายนอก (perception without external stimuli)
        
        ภาพหลอน (visual hallucination)
        
        หูแวว หรือเสียงแวว (auditory hallucination)
        
        กลิ่นหลอน (olfactory hallucination)
        
        รสหลอน (gustatory hallucination)
        
        สัมผัสหลอน (tactile hallucination)
      - การแปลการรับสัมผัสผิด (illusion) คือ การแปลการรับรู้ผิด มีสิ่งกระตุ้นผ่านทางประสาทสัมผัสทั้ง 5 จริง แต่ผู้ป่วยแปลสิ่งนั้นผิดไป (misinterpretation of real external stimuli)
        
        ผู้ป่วยเห็นสายน้ําเกลือเป็นงู แสดงว่า ผู้ป่วยมีอาการ visual illusion
  - - - ออกฤทธ์หลักโดยยับยั้งตัวรับ D2 ที่สมองส่วน limbic system แบ่งประเภทตามความแรงของการยับยั้งตัวรับ D2 เช่น haloperidol และ fluphenazine มีฤทธิ์ยับยั้ง ตัวรับ D2 ที่แรง (high potency first generation antipsychotics) ส่วน chlorpromazine และ thioridazine มีฤทธิ์ยับยั้ง ตัวรับ D2 ที่ต่ำ (low potency first generation antipsychotics)แต่มีผลยับยั้งตัวรับอื่นที่แรง ได้แก่ adrenergic α1 , histamine (H1 ) และ muscarinic receptor ส่วน perphenazine และ zuclopentixol มีฤทธิ์ยับยั้งตัวรับ D2 ปานกลาง (moderate potency first generation antipsychotics) ส่งผลให้ยาเหล่านี้มีอาการไม่พึงประสงค์ที่แตกต่างกันตามความ แรงในการยับยั้งตัวรับแต่ละชนิด
        
        Chlorpromazine 300 - 1,000 mg/d
        ผลข้างเคียง : ง่วงซึม ปากแห้ง ผิวหนังไวต่อแสงแดด ตาสู้แสงไม่ได้ ผู้ป่วยบางรายอาจมีอาการทางระบบประสาท
        
        Haloperidol 2-20 mg/d
        ผลข้างเคียง : เวียนศีรษะ ง่วงซึมกระสับกระส่าย ปากแห้ง เบื่ออาหาร
        
        Perphenazine 16-64 mg/d
        ผลข้างเคียง : เวียนศีรษะ ปากแห้ง ท้องผูก ท้องเสีย ง่วงซึม อาเจียน เบื่ออาหาร
        
        Fluphenazine decanoate LAI 12.5-100 mg หรือ IM q 2-5 wk
        ผลข้างเคียง : เวียนศีรษะ คัดจมูก ปากแห้ง ท้องไส้ปั่นป่วน เบื่ออาหาร อาเจียน
        
        Haloperidol decanoate LAI 20-200 mg / IM q 4 wk
        ผลข้างเคียง : เวียนศีรษะ ง่วงซึมกระสับกระส่าย ปากแห้ง เบื่ออาหาร
        
        Flupentixol decanoate LAI 10-100 mg / IM q 2-4 wk
        ผลข้างเคียง : ท้องผูก ท้องเสีย เวียนศีรษะ ง่วงซึม กระสับกระส่าย
        
        Perphenazine 16-64 mg/d
        ผลข้างเคียง : เวียนศีรษะ ปากแห้ง ท้องผูก ท้องเสีย ง่วงซึม อาเจียน เบื่ออาหาร
    - - มีกลไกการออกฤทธิ์โดยยับยั้งตัวรับ D2 ที่สมองส่วน limbic system เช่นเดียวกับยากลุ่มเก่า อย่างไรก็ตามยาต้านโรคจติเภทกลุ่มใหม่ยังมีฤทธิ์ยับยั้งตัวรับ 5-HT2A ส่งผลเพิ่มระดับ DA ที่สมองส่วน nigrostriatal, mesocortical และ tuberoinfundibular tract ทำให้ยากลุ่มใหม่มีข้อดีเหนือกว่ายากลุ่มเก่า คือลดความเสี่ยงในการเกิด extrapyramidal side effect (EPS), ลดอาการด้านลบและอาการด้านพุทธิปัญญา, และลด ความเสี่ยงต่อการเกิด hyperprolactinemia ตามลำดับการรักษาโรคจิตเภทโดยการใช้ยาแบ่งเป็น 3 ระยะ ซึ่งผู้ป่วยโรคจิตเภททุกรายควรได้รับการรักษาครบทั้ง 3 ระยะ ดังนี้
        
        ระยะเฉียบพลัน (acute phase) : ลดอาการทางจิตของผู้ป่วย และ ป้องกันอันตรายที่อาจเกิดแก่ผู้ป่วยหรือผู้อื่น ใช้ระยะเวลาประมาณ 2-4 สัปดาห์
        
        ระยะคงสภาพ (stabilization phase) : หลังจากที่ผู้ป่วยมีอาการบรรเทาลง ผู้ป่วยยังจำเป็นต้องได้รับยา ต่อเนื่องเพื่อควบคุมอาการต่อไป และป้องกันการกำเริบของโรค โดยใช้ยาต้านโรคจิตเภทในชนิดและขนาดยาเดิม ต่อเนื่องอีก 6 เดือน
        
        ระยะต่อเนื่อง (maintenance phase) : ผู้ป่วยจำเป็นต้องได้รับยาต่อเนื่องในระยะยาวเพื่อป้องกันการกลับเป็นซ้ำของโรค
        
        ผู้ป่วยที่ได้รับการวินิจฉัยเป็นโรคจิตเภทครั้งแรก (first episode schizophrenia) ควรได้รับยา ต่อเนื่องอย่างน้อย 1-2 ปี
        
        ผู้ป่วยโรคจิตเภทเรื้อรัง (chronic schizophrenia) ควรได้รับยาต่อเนื่องอย่างน้อย 5 ปี
        
        ผู้ป่วยโรคจิตเภทที่มีอาการรุนแรง (severe schizophrenia) หรือเป็นผู้ป่วยที่ดื้อต่อการรักษา (treatment-resistant schizophrenia) ควรได้รับยาตลอดชีวิต
        
        Clozapine 100-800 mg/d
        ผลข้างเคียง : น้ำหนักตัวเพิ่ม เวียนศีรษะ ปวดศีรษะ ง่วงซึม สั่น กระสับกระส่าย คลื่นไส้ ท้องผูก มีน้ำลายมาก มองเห็นไม่ชัด หัวใจเต้นเร็ว มีเหงื่อออกมาก
        
        Olanzapine 10-20 mg/d
        ผลข้างเคียง : อยากอาหารเพิ่มขึ้น น้ำหนักเพิ่ม เวียนศีรษะ ง่วงซึม เหนื่อย กระสับกระส่าย มีปัญหาเกี่ยวกับการพูดหรือความทรงจำ สั่น กระตุก เป็นเหน็บชา มีพฤติกรรมเปลี่ยนแปลงไป ปากแห้ง ควรหลีกเลี่ยงการใช้ในผู้ป่วยสมองเสื่อม
        
        Quetiapine 300-800 mg/d
        ผลข้างเคียง : เวียนศีรษะ สับสน ง่วงซึม หนาวสั่น เหงื่อออก ประหม่า
        
        Risperidone 2-8 mg/d
        ผลข้างเคียง : ปากแห้ง ปวดศีรษะ เจ็บคอ ท้องเสีย น้ำหนักตัวเพิ่มขึ้น
        
        Ziprazidone 80-160 mg/d
        ผลข้างเคียง : ง่วง เวียนศีรษะ หน้ามืด น้ำลายไหล คลื่นไส้ น้ำหนักเพิ่ม อ่อนเพลีย
        
        Aripiprazole 15-30 mg/d ผลข้างเคียง : ปวดศีรษะ ง่วงซึม เป็นลม เครียด กระวนกระวาย อยากอาหารเพิ่มขึ้น น้ำหนักตัวเพิ่มแสบร้อนกลางอก
        
        Paliperidone 3-12 mg/d
        ผลข้างเคียง : ง่วงนอน ปัสสาวะเป็นสีน้ำตาลหรือสีเข้ม ปวดศีรษะ หนาวเพิ่ม ความหิวกระหาย อยากอาหารเพิ่มขึ้น น้ำหนักตัวเพิ่ม
        
        Paliperidone LAI 39-234 mg IM q 4 wkผลข้างเคียง : ง่วงนอน ปัสสาวะเป็นสีน้ำตาลหรือสีเข้ม ปวดศีรษะ หนาวเพิ่ม ความหิวกระหาย อยากอาหารเพิ่มขึ้น น้ำหนักตัวเพิ่ม
  - - - ไม่สามารถทำหน้าที่ในสังคมได้
      - มองโลกผิดไปจากความเป็นจริง จนไม่สามารถแยกแยะได้
      - การแสดงออกของอารมณ์ไม่เหมาะกับเรื่องที่กำลังพูด
      - อาจทำให้ผู้ป่วยไม่รู้วิธีรับมือกับสถานการณ์ที่ทำให้เกิดอาการหวาดกลัว
      - มีความคิดในการทำร้ายตนเองและคนรอบข้าง ฆ่าตัวตาย
      - แยกตัวออกจากสังคมและไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้
    - - ปัจจัยทางด้านชีวภาพ
        
        พันธุกรรม จากการศึกษาพบว่าญาติของผู้ป่วยมีโอกาสเป็นโรคจิตเภทสูงกว่าประชากรทั่วไป
        
        ระบบสารชีวเคมีในสมอง
        
        กายวิภาคของสมอง
        
        ประสาทสรีวิทยา
      - ปัจจัยทางด้านครอบครัวและสังคม
        
        การเลี้ยงดูในบางรูปแบบทำให้มีการป่วยทางจิต
        
        สังคมที่มีเศรษฐานะต่ำ ทำให้การดำรงชีพไม่สามารถคงอยู่ได้ในสถานภาพเดิมหรือสภาพสังคมมีการบีบเค้น
        
        สภาพสังคมที่มีการใช้อารมณ์ต่อกันสูง ได้แก่ การตำหนิวิพากษ์วิจารณ์ มีท่าทีไม่เป็นมิตร
      - ประสบการณ์หรือเหตุการที่พบเจอ
        
        เคยเจอประสบการณ์เสี่ยงตาย ต้องอยู่เพียงลำพัง
        
        เผชิญสถานการณ์ที่เครียดและกดดัน ถูกกลั่น แกล้ง
      - สิ่งแวดล้อมภายนอก
        
        การอาศัยอยู่พื้นที่ห่างไกลหรือการแยกตัวอยู่ห่างจากผู้อื่น
      - ด้านจิตใจ
        
        ความเครียดในชีวิตประจำวัน
- - - - สุขภาพจิตศึกษา เพื่อให้ผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวเข้าใจเกี่ยวกับโรค การรักษาโรค การสังเกตุอาการที่ผิดปกติ การดูแล การจัดการกับความเครียดของตนเอง และปรับทัศคติ ความคาดหวังในการรักษา การสื่อสารดูแลผู้ป่วย
      - การบำบัดความคิดและพฤติกรรม (Conginitive)
      - การบำบัดในการฝึกแก้ปัญหา เพื่อเพิ่มความสามารถในการแก้ปัญหาอย่างเป็นระบบและสามารถวางแผนการแก้ปัญหา ประเมินผลการแก้ปัญหาได้
      - การบำบัดในการฝึกทักษะ เช่น ทักษะการดูแลตนเอง การทำงาน การอยู่ร่วมกับครอบครัว สังคม เป็นต้น
      - การบำบัดอารมณ์ โดยการสร้างสัมพันธภาพเพื่อการบำบัด (Therapeautic relationship) และการทำจิตบำบัดแบบประคับประคอง (Supportive psychotherapy)
      - การป้องการกำเริบของโรค เพื่อให้ผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการปฎิติตัวตามโรค การรักษา การดูแล และผู้ป่วยได้ทบทวนสิ่งที่ได้เรียนรู้ มองอนาคต ความเข้าใจที่มีต่ออาการทางจิตจะส่งเสริมให้ผู้ป่วยมีทัศนคติที่ดีต่อการรักษา
      - การบำบัดสำหรับผู้ดูแล ด้วยวิธีการที่คล้ายกับการทำจิตบำบัดแบบประคับประคอง กลุ่มสุขภาพจิตศึกษาและการให้กำลังใจผู้ดูแล
- - - - 1) ระยะควบคุมอาการ เป็นการรักษาในช่วงอาการกำเริบ เป้าหมายของการรักษาในระยะนี้ คือ การควบคุมอาการให้สงบลงโดยเร็ว
      - 2) ระยะให้ยาต่อเนื่อง หลังจากที่อาการสงบลงแล้ว ผู้ป่วยยังจำเป็นต้องกินยาต่อเนื่องอยู่อีก ทั้งนี้เพื่อป้องกันมิให้กลับมามีอาการกำเริบขึ้นมาอีก
    - - 1) การช่วยเหลือด้านจิตใจ ผู้ป่วยอาจมีความคับข้องใจ รู้สึกเครียด ไม่ทราบว่าจะต้องปฏิบัติตัวอย่างไรกับปัญหาที่เกิดขึ้นทั้งปัญหาภายในตนเองและปัญหาที่มีกับคนรอบข้าง
      - 2) การให้คำแนะนำแก่ครอบครัว เป็นการให้ความรู้แก่ญาติและผู้ดูแลผู้ป่วย เกี่ยวกับเรื่องของโรคและปัญหาต่างๆ ของผู้ป่วยที่อาจเกิดขึ้น
      - 3) กลุ่มบำบัด เป็นการจัดกิจกรรมกลุ่มระหว่างผู้ป่วยขณะที่ผู้ป่วยอยู้ในโรงพยาบาล โดยส่งเสริมให้เกิดความรู้สึกว่ามีเพื่อน มีคนเข้าใจ ไม่โดดเดี่ยว
      - 4) นิเวศน์บำบัด เป็นการจัดสภาพแวดล้อมในโรงพยาบาลเพื่อช่วยส่งเสริมขบวนการรักษา ประกอบด้วย การจัดกิจกรรมต่าง ๆ ภายในหอผู้ป่วย