Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ภาพยนต์ เรื่อง A beautiful mind, กลไกทางจิต, B. ระดับความสามารถลดลงอย่างน้…

- - - - พูดคุยโต้ตอบกับเพื่อนร่วมห้องและหลานของเขา
      - หน่วยราชการลับที่นำเขาเข้าไปทำงานถอดรหัส
      - สร้างโลกในจินตนาการขึ้นเอง
    - - คิดว่าตนเองเป็นสายลับ
    - - คิดว่ามีคนปองร้าย
    - - ได้ยินเสียงเหมือนมีคนมาพูดคุยด้วย
- - - - การให้คำแนะนำแก่ครอบครัวในการดูแลผู้ป่วย
  - - - ยาต้านโรคจิตเภทกลุ่มใหม่ (Atypical antipsychotics)
        กลไกการออกฤทธิ์ ยับยั้ง 5-HT2 และ D2 receptor
      - ยาต้านโรคจิตเภทกลุ่มเก่า (Neuroleptics or typical antipsychotics) มีกลไกการออกฤทธิ์ ยับยั้ง D2 receptor
        
        ได้รับยา Thorazine 30 mg IM q 6 hrs
        ชื่อสามัญ : chlorpromazine
        กลุ่มยา : Antipsychotics/Phenothiazine
        
        ผลข้างเคียง :
        
        Extrapyramidal side effects (EPS)
        
        Acute dystonia
        
        Parkinsonism
        
        Akathisia
        
        Tardive dyskinesia
        
        Hypotension
        
        แพ้แสง
    - - ได้รับยา Diazepam 10 mg IM q 4 hrs prn กลุ่มยา Benzodiazepine เพื่อคลายความวิตกกังวลหรือยากล่อมประสาท (Tranquilizer) ทําให้
        จิตใจสงบ อันเป็นสาเหตุหนึ่งของปัญหานอนไม่หลับ ทําให้กล้ามเนื้อคลายตัวและระงับอาการชัก
- - - - S: ผู้ป่วยคิดว่ามีคนมาทำร้ายเลยวิ่งหนี
      - S: ผู้ป่วยบอกว่าตนเองเป็นสายลับ
      - S: ผู้ป่วยบอกว่าตนเองไม่ได้ป่วย
      - S: ผู้ป่วยปล่อยลูกทิ้งไว้ในอ่างอาบน้ำเพราะบอกว่าเพื่อนสนิทของเขาดูให้อยู่
      - O: ผู้ป่วยผลักภรรยาล้มลงเพราะบอกว่ามีคนจะมาทำร้าย
    - - ดูแลให้ได้รับยาตามแผนการรักษา ได้แก่ Thorazine 30 mg IM q 6 hrs. ใช้ควบคุมอาการทางจิตที่มีความผิดปกติทางด้านจิตใจที่ส่งผลกระทบต่อความคิด ความรู้สึก อาการประสาทหลอน อาการก้าวร้าว และอาการหลงผิด และ Diazepam** 10 mg IM q 4 hrs prn กลุ่มยา Benzodiazepine เพื่อคลายความวิตกกังวลหรือยากล่อมประสาท (Tranquilizer) ทําให้จิตใจสงบ ทําให้กล้ามเนื้อคลายตัวและระงับอาการชัก และติดตามอาการข้างเคียงของยา
      - ป้องกันการทำร้ายตนเองและผู้อื่นโดยเฉพาะการมองเห็นภาพหลอนจะทำให้ผู้ป่วยตอลงและอาจพยายามวิ่งหนีหรือกระโดดตึก ดังนั้นจึงต้องต้องมีการจัดห้องพักของผู้ป่วยให้มั่นคง ปลอดภัย อุปกรณ์เครื่องมือของใช้ต้องเป็นชนิดไม่มีอันตรายและจัดวางอย่างเหมาะสมปลอดภัย
      - 1.สร้างความไว้วางใจในการติดต่อกับผู้ป่วยแบบตัวต่อตัว (one to one relationship) โดยเน้นการสร้างความ ไว้วางใจและความเชื่อถือ ทุกครั้งที่พบกับผู้ป่วย
      - การช่วยเสริมแรงเมื่อผู้ป่วยใช้กลไกลการเผชิญปัญหาได้เหมาะสม โดยพยาบาลต้องพยายามแปลความหมายและจุดมุ่งหมายของการแสดงพฤติกรรม แล้วให้คำชม ให้กำลังใจเพื่อให้พฤติกรรมนั้นคงอยู่การร่วมกลุ่ม เสริมแรงจูงใจ กลุ่มนันทนาการจะช่วยได้มาก
      - 2.การสื่อสารกับผู้ป่วยต้องเปิดเผย รักษาคำพูด ให้ข้อมูลอย่างชัดเจน ตรงไปตรงมา หลีกเลี่ยงการจ้องมอง
      - 4.แสดงการยอมรับอาการประสาทหลอน หรือหวาดระแวงของผู้ป่วย โดยไม่โต้แย้งหรือท้าทายว่าที่ผู้ป่วยเล่าไม่เป็นความจริงแต่แสดงความคิดเห็นขัดแย้งได้ โดยใช้เทคนิคการให้ความจริง (presenting reality) ในขณะการสนทนา เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยเกิดความเข้าใจว่าความคิดที่เกิดขึ้นนั้น มาจากการเจ็บป่วยที่เกิดขึ้นและหวาดระแวงน้อยลง
      - เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้เล่าเรื่องราวถึงเหตุการณ์ที่เจอ อาการต่าง ๆ รับฟังด้วยความตั้งใจ อาจเรียกชื่อของผู้ป่วยหรือใช้เทคนิคในการสร้างสัมพันธภาพสะท้อนความรู้สึกเพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าเราใส่ใจในสิ่งที่ผู้ป่วยได้ระบายความรู้สึกและรับรู้ถึงข้อมูลมากขึ้น
      - ประเมินอาการหวาดระแวงทุกครั้งที่มารับบริการ โดยสอบถามทั้งจากผู้ป่วยและญาติ เพื่อประเมินอาการและให้การพยาบาลได้เหมาะสม
    - - เพื่อให้ปลอดภัยจากการทำร้ายตนเองและผู้อื่นจากความผิดปกติในการรับรู้
    - - 1.ผู้ป่วยและผู้อื่นปลอดภัยจากอันตรายที่เกิดขึ้นจากความคิดที่ผิดปกติในการรับรู้
      - 2.ผู้ป่วยให้ความร่วมมือในการรับประทานยาต่อเนื่องและปลอดภัยจากอาการไม่พึงประสงค์จากยา
    - - ป่วยและผู้อื่นปลอดภัยจากอันตรายที่เกิดขึ้นจากความคิดที่ผิดปกติในการรับรู้ ผู้ป่วยให้ความร่วมมือในการรักษาและในการรับประทานยาต่อเนื่องปลอดภัยจากอาการไม่พึงประสงค์จากยา
  - - - S: ผู้ป่วยรับประทานยาไม่ต่อเนื่อง
      - S: ภรรยาบอกว่าผู้ป่วยไม่รับประทานยา
    - - สร้างความไว้วางใจในการติดต่อกับผู้ป่วยแบบตัวต่อตัว (one to one relationship) โดยเน้นการสร้างความ
        ไว้วางใจและความเชื่อถือ ทุกครั้งที่พบกับผู้ป่วย
      - ยอมรับผู้ป่วยโดยการเรียกชื่อให้ถูกต้อง รับฟังเรื่องราวอย่างสนใจเพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจ
      - เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้เล่าเรื่องราวถึงเหตุการณ์ที่เจอ อาการต่าง ๆ รับฟังด้วยความตั้งใจ อาจเรียกชื่อของผู้ป่วยหรือใช้เทคนิคในการสร้างสัมพันธภาพสะท้อนความรู้สึกเพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าเราใส่ใจในสิ่งที่ผู้ป่วยได้ระบายความรู้สึกและรับรู้ถึงข้อมูลมากขึ้น
      - แสดงการยอมรับอาการประสาทหลอน หรือหวาดระแวงของผู้ป่วย โดยไม่โต้แย้งหรือท้าทายว่าที่ผู้ป่วยเล่าไม่เป็นความจริง แต่แสดงความคิดเห็นที่ขัดแย้งได้โดยใช้เทคนิคการให้ความจริง (presenting
        reality) ในขณะการสนทนา เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยเกิดความเข้าใจว่าความคิดที่เกิดขึ้นนั้นมาจากการเจ็บป่วยที่เกิดขึ้นและหวาดระแวงน้อยลง
      - ไม่แสดงกิริยาที่อาจทำให้ผู้ป่วยเกิดความสงสัยหรือไม่มั่นใจ ระมัดระวังการกระซิบต่อหน้าผู้ป่วย เพราะผู้ป่วยอาจเข้าใจว่าพยาบาลนินทา หรือระแวง
      - ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาตามแผนการรักษาของแพทย์ เพื่อช่วยลดอาการหวาดระแวงที่มารับบริการ โดยสอบถามทั้งจากผู้ป่วย
      - ประเมินอาการหวาดระแวงทุกครั้งและญาติ เพื่อประเมินอาการและให้การพยาบาลได้เหมาะสม
      - ส่งเสริมศักยภาพการดูแลตนเองของผู้ป่วย การร่วมมือในการรักษาด้วยยาและพัฒนาการมีส่วนร่วมของครอบครัวและชุมชนในการดูแลผู้ป่วย โดย
        
        ให้ความรู้กับผู้ป่วยและญาติ ถึงพยาธิสภาพของโรค แผนการรักษาพยาบาล และการดูแลช่วยเหลือผู้ป่วย
        
        สอนให้ผู้ป่วยและญาติสังเกตอาการเตือนก่อนอาการทางจิตกำเริบ เช่น เริ่มหงุดหงิดง่าย ไม่นอน/นอนไม่หลับ อาจเริ่มมีอาการประสาทหลอน รวมถึงมีพฤติกรรมไม่ร่วมมือ เช่นทิ้งยา/ ไม่กินยา พูดห้วน ตาขวาง การดื่มสุรา
        
        เสริมสร้างพลังอำนาจ และสอนทักษะการจัดการกับความเครียด แก่ผู้ดูแล
        
        ให้ข้อมูลในแหล่งที่สามารถช่วยเหลือได้ในกรณีฉุกเฉิน แก่ผู้ดูแล
        
        พัฒนาทักษะพยาบาลที่ศูนย์แพทย์ ในการติดตาม ดูแลช่วยเหลือผู้ป่วยและครอบครัว โดย
        
        การดูแลช่วยเหลืออาการข้างเคียงจากยารักษาโรคจิต
        
        สอนทักษะการติดตาม การกำกับการกินยาของผู้ป่วยให้แก่ อสม.ในพื้นที่เพื่อช่วยสนับสนุนกิจกรรมการพยาบาล
    - - ผู้ป่วยไม่กลับมารักษาซ้ำ
    - - ผู้ป่วยให้ความร่วมมือในการรักษา
      - ผู้ป่วยไม่มีการกลับมารักษาซ้ำ
      - ผู้ป่วยยอมรับประทานยาอย่างต่อเนื่อง
    - - ผู้ป่วยให้ความร่วมมือในการรักษาและยอมรับว่าตนเองเจ็บป่วย
  - - - S: ภรรยารู้ว่าผู้ป่วยมีอารมณ์ทางเพศลดลง
      - S: ภรรยารู้สึกน้อยใจ และเสียใจ
      - S: ภรรยาไม่ได้ติดตามการรับประทานยาของผู้ป่วย
      - O: ภรรยามีสีหน้ากังวล กับอาการป่วยของผู้ป่วย
      - O: ภรรยาเขวี้ยงแก้วทิ้ง ตอนที่ผู็ป่วยไม่มีเพศสัมพันธ์ุด้วย
    - - พยาบาลควรสร้างสัมพันธภาพกับครอบครัวของผู้ป่วยพร้อมกับประเมินสภาพทั่วไปของครอบครัว เช่น บทบาทของสมาชิกแต่ละคน วิธีการสื่อสารต่อกัน ระดับของสัมพันธภาพ ความใส่ใจต่อการเจ็บป่วยของผู้ป่วย และระดับความสามารถของครอบครัวในการดูแลผู้ป่วย
      - เตรียมญาติในการดูแลและอยู่ร่วมกับผู้ป่วยโดยการให้คำปรึกษาปัญหาต่างๆที่ญาติเผชิญอยู่ การให้ความรู้เกี่ยวกับลักษณะทั่วไปของการป่วยทางจิตเวช และการให้คำแนะนำในการดูแลผู้ป่วยที่บ้าน
      - จัดให้หน่วยงานให้คำแนะนำ และช่วยแก้ปัญหาเมื่อครอบครัวเผชิญ ภาวะวิกฤตต่างๆเนื่องมาจากการป่วยทางจิตเวช
      - ส่งเสริมความเข้มเเข็งของญาติผู้ดูแล เพื่อเสริมสร้างหรือลดปัญหาเชิงลบจากการดูแล ทำให้เกิดการปรับตัวเชิงบวกและพฤติกรรมการดูแลอย่างต่อเนื่องและยั่งยืน
    - - ครอบครัวสามารถเผชิญกับความเจ็บป่วยของผู้ป่วยได้มีประสิทธ์ภาพมากขึ้น
    - - 1.ญาติมีการยอมรับในการเจ็บป่วยของผู้ป่วย
      - ญาติสามารถเตรียมการดูแลและอยู่ร่วมกับผู้ป่วยได้
    - - ญาติผู้ป่วยยอมรับในการเจ็บป่วยของผู้ป่วยและสามารถดูแลผู้ป่วยได้
  - - - S: ผู้ป่วยบอกว่า "พวกมันไล่ล่าผมและสะกดรอยตาม"
      - O: ผู้ป่วยมีท่าทางหวาดกลัว ก้มหน้า ตัวสั่น หันมองรอบตัว
      - S: ผู้ป่วยบอกว่าจจิตตเเพย์เป็นสายลับรัสเซีย
      - O: เมื่อพูดถึงสายลับผู้ป่วยจะพูดรัวและเร็ว
      - O: ผู้ป่วยเก็บตัว
    - - 1.สร้างความไว้วางใจในการติดต่อกับผู้ป่วยแบบตัวต่อตัว (one to one relationship) โดยเน้นการสร้างความ ไว้วางใจและความเชื่อถือ ทุกครั้งที่พบกับผู้ป่วย
      - 2.การสื่อสารกับผู้ป่วยต้องเปิดเผย รักษาคำพูด ให้ข้อมูลอย่างชัดเจน ตรงไปตรงมา หลีกเลี่ยงการจ้องมอง
      - 4.แสดงการยอมรับอาการประสาทหลอน หรือหวาดระแวงของผู้ป่วย โดยไม่โต้แย้งหรือท้าทายว่าที่ผู้ป่วยเล่าไม่เป็นความจริง แต่แสดงความคิดเห็นที่ขัดแย้งได้ โดยใช้เทคนิคการให้ความจริง (presenting reality) ในขณะการสนทนา เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยเกิดความเข้าใจว่าความคิดที่เกิดขึ้นนั้นมาจากการเจ็บป่วยที่เกิดขึ้นและหวาดระแวงน้อยลง
      - 5.ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาตามแผนการรักษาของแพทย์ เพื่อช่วยลดอาการ หวาดระแวง
        
        ยากลุ่ม Antipsychotic drugs ใช้ควบคุมอาการทางจิตที่สำคัญได้แก่ อาการหลงผิด อาการประสาทหลอน และติดตามอาการข้างเคียงของยา
      - 6.ประเมินอาการหวาดระแวงทุกครั้งที่มารับบริการ โดยสอบถามทั้งจากผู้ป่วย และญาติ เพื่อประเมินอาการและให้การพยาบาลได้เหมาะสม
      - 7.ส่งเสริมศักยภาพการดูแลตนเอง ของผู้ป่วยการร่วมมือในการรักษาด้วยยา และพัฒนาการมีส่วนร่วมของครอบครัว
      - เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้เล่าเรื่องราวถึงเหตุการณ์ที่เจอ อาการต่าง ๆ รับฟังด้วยความตั้งใจ อาจเรียกชื่อของผู้ป่วยหรือใช้เทคนิคในการสร้างสัมพันธภาพสะท้อนความรู้สึก เพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าเราใส่ใจในสิ่งที่ผู้ป่วยได้ระบายความรู้สึกและรับรู้ถึงข้อมูลมากขึ้น
    - - ผู้ป่วยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นมากขึ้น
    - - มีอาการหวาดระแวงลดลง
      - มีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นมากขึ้น
      - 3.ผู้ป่วยให้ความร่วมมือในการรับประทานยาต่อเนื่องและปลอดภัยจากอาการไม่พึงประสงค์จากยา
    - - ผู้ป่วยมีอาการหวาดระแวงลดลงและมีการสร้างปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นมากขึ้น
- - - - หลงผิดคิดว่าตัวเองถูกปองร้ายหรือถูกกลั่นแกล้งรังแก
      - เขาคิดว่า ถูกเจ้าหน้าที่กระทรวงกลาโหม
        สหรัฐอเมริกาเรียกตัวไปช่วยถอดรหัสทางการทหาร
      - เขาคิดว่าแพทย์ที่รักษาเขาเป็นสายลับรัสเซีย
    - - มีคนละกดรอยตามและจะทำร้ายตนเอง เห็นบุคคลลที่ไม่มีอยู่จริง
      - เห็นภาพหลอน หูแว่วพูดคุยกับคนอื่นที่ไม่มีอยู่จริง
    - - ผู้ป่วยถามตอบรู้เรื่อง โดยจะพูดตะกุกตะกักในบางครั้ง แต่เมื่อพูดถึงเรื่องการเป็นสายลับ การถูกสะกดรอยตามจะพูดรัวและเร็ว
    - - มีบุคลิกที่ดูแตกต่างจากผู้อื่นอย่างเห็นได้ชัด โดยยังคงเป็นคนเก็บตัวและไม่มี เพื่อนสนิท
      - ผู้ป่วยเดินหลังค่อม มองซ้ายขวาเกือบตลอดเวลา
    - - แยกตัวออกจากสังคมชอบอยู่คนเดียว ไม่เข้าร่วมงานนันทนาการ
        สีหน้าอารมณ์เรียบเฉย